คนที่ซื่อสัตย์ ของพระราชา...

​

เมื่อหลายปีก่อน (ประมาณสัก ๑๓ปี) มีนักธุรกิจคนหนึ่งไปหาอาตมาที่<wbr>วัดสุทัศน์ฯ เป็นนักธุรกิจที่ทำงานอยู่กับคุ<wbr>ณเจริญ และคุณหญิงวรรณา สิริวัฒนภักดี

เมื่อพบกัน ท่านผู้นี้ก็แจ้งความประสงค์<wbr>ของการมาพบ และเล่าเรื่องที่เป็นจุดประสงค์ ดังนี้..

"ท่านคงพอจะจำผมได้นะครับ เราเคยพบกันที่บ้านของคุณเจริ<wbr>ญคุณหญิงวรรณา สิริวัฒนภักดี "

ผมมีเรื่องอยากจะเล่าให้ท่านฟั<wbr>งดังนี้ว่า เมื่อก่อนผมเป็นครูสอนวิชาภูมิ<wbr>ศาสตร์และวิชาประวัติศาสตร์ ปกติผมต้องไปค้นคว้าข้อมู<wbr>ลในหอสมุดแห่งชาติ ต่อมาก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งผูกเปีย ๒ ข้างเข้าไปค้นข้อมูลอย่างจริงจั<wbr>ง ว่างก็สนทนากันถึงเรื่องวิชาการ.....

อยู่มาวันหนึ่งนักเรียนหญิ<wbr>งคนนั้นก็ชวนผมไปเที่ยวบ้าน โดยบอกว่าจะให้พ่อเลี้ยงข้าวหนึ<wbr>่งมื้อในฐานะที่ให้ความรู้ด้านวิชาการ โดยมีการนัดแนะกันที่พระราชวังสวนดุสิต สวนจิตรลดา โดยเธอบอกว่าเมื่อเข้าประตูที่ ๑ แล้วขอให้บอกแก่คนที่เฝ้าประตู<wbr>ด้วยคำพูดนี้ (เป็นคำเฉพาะ)

...ครั้นถึงวันนัดหมายผมก็เดิ<wbr>นทางไปโดยรถแท็กซี่ เมื่อเข้าประตูผมก็มิได้สงสัย คงบอกเจ้าหน้าที่ตามนั้น ครั้นถึงขั้นที่ ๒ ผมก็บอกตามนั้นอีก เจ้าหน้าที่ก็ก็อัธยาสัยดีให้ความเคารพผมอย่างยิ่ง แต่พอถึงขั้นที่ ๓ ผมก็เริ่มเห็นภาพชัดเจนว่า...<wbr>แท้ที่จริงเด็กผู้หญิงคนนั้นคือ

"สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี"

ซึ่งตอนนั้นยังมิได้เฉลิ<wbr>มพระยศนี้...

...ท่านครับ พอผมนึกออกก็เริ่มสั่นแล้ว แต่เหตุที่ตอนแรกผมนึกไม่ออกนั้น เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าฟ้าจะสนพระทัยในวิชาการอย่<wbr>างจริงจัง เวลาค้นคว้าก็ทรงสืบค้นด้<wbr>วยพระองค์เองทุกอย่าง ทรงค้นคว้าและจดจำอย่างขมีขมันโดยมิได้มีข้าราชบริพารเข้าไปยุ<wbr>่งเกี่ยวกับพระองค์ และเวลาที่ทรงสนทนาก็ให้ความนั<wbr>บถือคู่สนทนา ยิ่งรู้ว่าผมเป็นครูสอนวิชาดั<wbr>งกล่าว

...เมื่อผมรู้ว่านักเรียนหญิ<wbr>งคนนั้นคือสมเด็จพระเทพฯ ผมก็ประหม่า และแล้วรถแท็กซี่ก็ถึงที่นัดพบ สักครู่พระองค์ก็เสด็จออกมาแล้<wbr>วตรัสปฏิสันถาร ถึงตอนนี้ผมก็ก้มลงกราบกับพื้นและที่ทำให้ผมสั่นยิ่งขึ้นก็คือ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณพ่อของเด็กผู้หญิงคนนี้คือ

"พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว"

...ท่านครับ สักครู่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่<wbr>หัวก็เสด็จออกมา ทรงมีพระพักตร์ที่ยิ้มแย้มแล้วตรัสว่า

"เห็นลูกสาวบอกว่าเป็นเพื่อนกั<wbr>น"

เมื่อพระองค์ตรัสดังนี้ ผมก็ก้มลงกราบด้วยความประหม่<wbr>าเป็นที่สุด แล้วกราบบังคมทูลว่า

"มิเป็นการบังอาจ พระพุทธเจ้าข้า"

...พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หั<wbr>วทรงมีพระมหากรุณาธิคุณตรัสว่า ขอให้ทำตัวตามปกติไม่ต้องประหม่<wbr>าหรือกลัวแต่อย่างใด พระองค์ตรัสขอบใจที่ได้เป็นเพื่อนสนทนาในวิชาการดังกล่าว จากนั้นพระองค์ก็ตรัสว่า

"อันที่จริงก็มีผู้อยากขอเข้<wbr>าเฝ้าฯ เป็นจำนวนมาก บางรายก็ขอนำเงินขึ้นทูลเกล้าถวาย แต่เราก็ไม่สามารถจะรับเงิ<wbr>นของบางคนได้ เราจะรับเงินของเขาได้อย่างไร ในเมื่อเงินที่เขานำมาถวายเรานั้น เป็นเงินที่เกิดจากการขายแผ่นดิ<wbr>นของเรา เราจึงรับเงินนั้นไม่ได้"

...ถ้าจะถามพระราชาอย่างเราว่<wbr>าพระราชาอย่างเราต้องการอะไร
เราก็ขอตอบว่า...พระราชาอย่<wbr>างเราต้องการคนที่ซื่อสัตย์ เพราะคนที่ซื่อสัตย์ คือ สมบัติของพระราชาอย่างเรา"

...ท่านครับ
ผมก้มลงกราบถวายบังคมพระองค์อี<wbr>กครั้ง ด้วยความซาบซึ้งน้ำตาไหลในพระมหากรุณาธิคุณ ที่พระราชทานพระบรมราชวโรกาสให้<wbr>แก่ครูสอนหนังสือเล็กๆ คนหนึ่ง พระราชดำรัสของพระองค์มีคุณค่<wbr>ายิ่งต่อชีวิตของผม
จากนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่<wbr>หัวก็พระราชทานเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว
เป็นอาหารที่ผมรับประทานแล้วอิ่<wbr>มตลอดชีวิต........

...ท่านครับ จากวันนั้นมา
ชีวิตผมก็เปลี่ยนแปลงไปโดยที่ผมเองก็มิได้รู้ว่าทำไม ชีวิตของผมซึ่งเป็นครูต้องเปลี่<wbr>ยนแปลงงานที่ทำโดยมิได้ตั้งใจ ชีวิตเจริญก้าวหน้าขึ้นตามลำดับ
แต่พระราชดำรัสที่พระองค์ตรั<wbr>สไว้นั้นจารึกอยู่ในใจผมเสมอ .
..ผมอยากจะเรียนท่านให้ทราบเพี<wbr>ยงเท่านี้แหละครับ

ถ้าท่านจะกรุณานำไปเล่าให้คนทั้<wbr>งหลายได้รับทราบ ก็จะเป็นลาภของคนที่ฟัง
เขาจะได้รู้ว่าพวกเขาควรทำอย่<wbr>างไรจึงจะได้ชื่อว่าเป็<wbr>นคนของพระราชา

อาจารย์ท่านนี้เมื่อเล่าจบก็<wbr>ลากลับด้วยสีหน้าที่อิ่มสุ<wbr>ขและน้ำตาที่คลอเบ้าตา
มิใช่เพียงอาจารย์ท่านนี้ที่อิ่<wbr>มสุขเท่านั้น อาตมาเองซึ่งเป็นผู้ฟังก็อิ่มสุ<wbr>ขน้ำตาคลอเบ้าเช่นเดียวกัน


ขอบคุณที่มา: บทความของพระราชวิจิตรปฎิภาน
วัดสุทัศน์เทพวรารามราชวรมหาวิหาร