ตอนที่ 7 จิตถึงจิต พระอาจารย์เยื้อน ขันติพโล

จิตถึงจิต

มันหมดทุกคำพูด หมดทุกคำบรรยาย หมดทุกความสงสัย
ต่อให้มีเทวดามาลอยต่อหน้า มีผีมาแสดงปาฏิหาริย์
จิตไม่หวั่นไหว ก็หมดความสำคัญ


จิตที่ถึงจิตแล้ว มรรคแห่งสัมมาปฏิปทาย่อมเกิด ไม่ถอยหลัง
ง่อนแง่น คลอนแคลน ไม่เสื่อม ไม่ถอยหลัง เพราะมันลงร่องแล้ว
ไม่หวนกลับ


จิตเมื่อถึงจิตแล้ว กรรมก็ไม่สร้าง ถึงสร้างก็สร้างแต่กรรมดี
เพราะจิตมันจะสอนตัวเอง ถึงแม้เลวร้ายสุดสติอ่อนจิตไม่ถึงจิต
แต่ก็ไม่หลงทำผิดเป็นอนันตริยกรรม


เมื่อจิตถึงจิตแล้วจริงๆ หมดสงสัยในภพ ในชาติ
แม้ไม่บรรลุถึงอริยมรรคใดๆ แต่ก็มั่นพระรัตนตรัย


บุญเราก็ไม่เอา บารมีเราก็ไม่สร้าง มรรคก็ไม่ถามหา
นิพพานก็ไม่หมาย เพราะจิตมันเป็นธรรมดาอยู่อย่างนั้น
วิบากกรรมที่ทำมา ยังคงมี แต่จิตไม่รับ เพราะไม่ส่งออก
ไม่หวั่นไหวในผลแห่งกรรมนั้น


ดังนั้น การจะไปแก้กรรม พ่นน้ำหมาก เป่าน้ำมนต์มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้
เพราะวิบากแห่งกรรม ก็เนื่องมากจาเจ้าของทำมา กรรมไงก็มันตามมาแน่นอน


จะหลีกหนีไปไม่ได้ แต่จิตเมื่อถึงจิตแล้ว ย่อมไม่หวั่นไหวในวิบากเหล่านั้น
แต่กลับจะวางเฉย และพลอยยินดีที่อะไรจะเกิดก็เกิด เพราะนั่นเป็น
ผลจากวิบากที่เคยสั่งสมมา


เมื่อจิตถึงจิตแล้ว คำว่าพากเพียรจะมีประจำจิตเอง ไม่มีโลเล
ไม่ขยับหน้าขยับหลัง หวั่นไหวทั้งหมดนี่คือ จิตถึจิตอย่างแจ่มแจ้ง
จิตเป็นหนึ่ง จิตเข้าใน สติจะรักษาจิต จิตจะรักษาสติเอง


ขอแค่ครั้งเดียว ที่เราจะเจอจิตจริงๆ ไม่ใช่เจอเพราะคิด
เพราะคิดซ้อนคิด ไม่ใช่มรรคเลย


อะไรก็สู้จิตถึงจิตแล้วไม่ได้


ซึ่งเป็นสิ่งที่อยากบอกว่า ท่านจงมาดูเถิด อยากให้ลองทำให้เห็นจริงๆสักครั้ง


การเห็นนั้น ก็คือ การที่จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง ซึ่งนั้นหมายถึง
การเห็นโดยปราศจากความนึก คิด ปรุงซ้อนปรุงขึ้นมาเองของความอยากของผู้ปฏิบัติ


หากจะปฏิบัติตรงต่อมรรคผลนิพพานตามปรารถนา ควรมุ่งตรงต่อสัมมาทิฐิ อริยมรรค
โดยมีสติประจำจิต ปฏิบัติให้จริง

​

เขมปัญโญคฤหัสถ์

 

สาธุค่ะ

 

สาธุค่ะ