ต้องการกำลังใจ

พี่แอร์
อัสดงกินยานอนหลับก่อนนะ
เครียดค่ะ

 

จิตระดับ ผีถอย

 

อิอิ อัสดง กลัวความมืด ตอนกลางคืน ล่ะสิ

 

แบ้วอยากอยุ่รพ.บ้า แต่ต้องเสียเงิน เซง =_=

 

ไม่ใช่ ที่นี่กลางวันยังมืด

 

ไปด้วยกันมั้ย
เขารับคนอนาถาด้วยนะที่บ้านสมเด็จ
คุณระบิลใจดี

 

ผีกลัวผม พระกลัวผม อะไรๆก็กลัวผม...ผมยัง งง เลย

 

ที่นี่ น่ะ....ที่ไหน

 

ไม่มีที่ไหนดีเท่าบ้านเราหรอกบ้องแบ้ว
ว่างๆ โทรหาอ้สดงนะ

 

ฮ่าๆๆๆ ไม่มีบุญ ที่จะได้อยู่โรงบาล บ้า อ่ะดิ ..

 

ไม่คุยเรื่อง พรหมต่อเหรอ จิตผมเป็นไง

 

ไปก่อนนะ ทานยานอน
บาย
ขอบคุณพี่วรนิและบ้องแบ้วนะ

 

ปวดหัวแล้วว่ะ =_=

 

นี่ก็ อยากป่วยไปกะเขาด้วย

 

อะไรอีก นกวัด

 

อัสดง ยังไม่ลบรูปเลยนะ หน้า 3 น่ะ

 

ช่างมันเหอะ อัสดงแค่ดอกหญ้าที่คนเดินไปมาเหยียบย่ำ
มันไม่เหลืออะไรแล้ว ตั้งแต่ขาแต่งงานกับเพื่อนของอัสดง ชีวิต มันจบแล้ว

 

อืม...เข้มแข็ง ปล่อยวาง ปลงใจได้ ทำใจเราให้ คิดในมุมดีดี คือ...ขาดสิ่งหนึ่ง เราก็เบาขึ้น ไง....ถือว่า...มันเป็นอดีต ผ่านแล้วผ่านไป เริ่มใหม่ได้ ..คนก็เป็นแบบนี้แหล่ะ

บททดสอบ ของชีวิต

 

เราต้องยอมรับ ในความไร้ค่า ของเราให้ได้...
และเราเองต่างหาก ที่จะรู้คุณค่าของตนเอง
คำชมคำยกยอ ล้วน ไม่จริง....ทุกคน ต้องรู้คุณค่าของตนเอง ได้เท่านั้น ในตัว

 

ศาสนา สอนว่า....เราต้องปล่อยวางสิ่งต่างๆให้ได้....

แต่อีกมุม เราต้องถูกปล่อยวางจาก ทุกสิ่งให้ได้ ด้วยความเข้มแข็ง และยอมรับในความเป็นจริงนี้ด้วย ปัญญาของตัวเราเอง

เรียนรู้ พร้อมที่จะผิดหวัง ที่จะเจ็บปวด ด้วย ตัวเอง....คนอื่นทำเรา มันแค่น้อยนิด จิ๊บๆ....สู้เรา ด่าตัวเอง ว่า โง่ ไม่ได้หรอก...อิอิ