ทำไมคนพุทธ ถึง ชอบทำให้เป็นศาสนาคิด มันไม่ใช่

ศาสนาพุทธไม่ได้มีไว้เพื่อคิด แต่มีไว้ให้ละลายพฤติกรรม เดิมๆ

 

สาวก ภาวนาให้ตาย ก้ละนิสัยเดิมไม่ได้......

พระสัพพัญญูเท่านั้น ที่ละนิสัยได้.......

เปนแค่สาวก ปรวนาตนละนิสัยเดิม เฮีย!!แน่นอน


สาวก ชื่อก้บอกอยู่แล้ว ต้องอาสัยนิสัย
จึงมีการขอนิสัย ไม่ใช่ละ แต่เพิ่มนิสัย
เดิมๆที่พอใช้เข้าไป จึงตรัสรู้เอง

 

มันก็ต้องมีคิด มีถกเถียงกันก่อน เพื่อให้ตกผลึกว่า
ศาสนาพุทธสอนอย่างนี้ อย่างนี้ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ
ก่อนจะลงมือบำเพ็ญที่กาย วาจาใจใจ
ตามแก่นของพุทธ....

เพียงแต่บางท่านอาจจะคิด อาจจะใช้เวลาตกผลึก
นานไปหน่อย
กว่าจะรู้ตัวก็หมดเวลาของชีวิตพอดี
เลยไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย
ก็แล้วแต่วาสนาบารมีของแต่ละคน ใครบัญชา
ไม่ได้ครับ

 

จอขอกอท้อ วางมุขนัย เรื่อง จิตเปนพลังงาน
ลงก่อนสักแพล็บๆ

จะเหนเลย ความคิดละนิสับ มาจาก พยายาม
ตรึกเข้าไปข้าง พลังงานแช่แป้ง

ระวังกลายเปนผัก ก้อนหิน คิดดีทำดี
นิสัยดีๆ มีเยอะแยะ ใช้พลังงานเข้ามา
ให้เกิดประโยชน์ สำเร็จธรรมสบายอย่าง
คนมีภูมิคุ้มกันจากภายใน ไม่ใช่พัก ไม่แช่แป้ง
งอแขน งอขา

 

ความคิดที่ จงใจเจตนา จะทำให้เกิดความเคยชิน
แต่ผู้ที่ทำสมาธิได้ จะไม่เห็นประโยชน์ของการคิดเอง เออเอง
เพราะถึงจุดหนึ่ง เขาก็ทำของเขาเอง ขอให้เรามีศีล 5 ให้ครบ
หมั่นฝึกไปให้กลายเป็นธรรมชาติของตัวเอง วิตก วิจาร มันจะมาในรูปของพลังงานที่สัมผัสได้

 

พลังงานที่สัมผัส หลังจิตหมดเจตนา จะเปน
ลักษณะของพลังงานเฉื่อย

พลังงานเฉื่อย เปน ภัยมหันต เพราะกำลงใช้
ตนทุนเก่าหมดลง มอดลง จนไม่เหลือ

พลังงานเก่าหมดไม่เหลือ ไม่ใช่ไปนิพพาน

แต่กำลัง แล่นลงนรกไม่มีวันกลับ เพราะความดี
ที่ใช้พอเพียงในการไปสุคติ ใช้หมดไป ไม่ได้ทำเพิ่ม

ยกตัวอย่าง ผกาพรหม ที่เปนผู้ชำนาญาณแช่แป้งมาก
เสร็จแล้วก้งอมือ งอเท้า เหนจิตมันไหลไปคิดเอง
ตามอำนาจพลังงานเก่า ไม่ได้เจตนาคิดดีทำดีขึ้นใหม่

จิตจึงถอยจากภูมฌาณสี่ ลงมา เหลือฌาณหนึ่ง

ตัววิบากเก่า ก้มาปรากฏที่จิต เหนเปนความดำริ
ว่า พระพุทธเจ้าก้แค่เศษของสัมผัสเก่า อะนะ

ถ้าปล่อยไปแบบนั้น ผกาพรหม ซึ่งเป็นท้าว
มหาพรหม สูงกว่าเทวดา และ พรหมทั้งปวง
กำลังจะตกนรกแสนยาวนานนนนนนนนนนน

พระพุทธองค์จึงไปตักเตือน ให้พิจารณาให้ถูก
อย่าปล่อนปละวิยาก สำคัญหมดกระแสสัมผัส
แล้วจะนิพพาน ตรึกมาทางคุณ และ โทษ
แล้วใช้ให้เปนประโยชน์แบบ พอเพียง ถึงจะ
มีสิทธิโน้มน้อมสมควรแก่ธรรม

 

ตั้งกระทู้แบบนี้นักวิเคราะห์แผนที่เค้าเดือดร้อนนะครับ๕๕๕๕๕

 

ผู้ที่มีศีล 5 อย่างต่อเนื่องจนเป็นสันดาน ไม่มีวันตกนรก ผมถึงได้มองคุณนิวรณ์ตั้งแต่คุยกันแรกๆ ออก

 

คนโง่เขลา

 

การรักษาศิล5 ต้องใช้ปัญญา แล้วปัญญามาจากไหนถ้าไม่คิด-จากข้อมูลในสมอง-ไตร่ตรองในจิตใจ-ไม่น่าเชื่อว่าคุณมีแนวคิดวิปริตแบบนี้..
จะให้เชื่ออย่างเดียว..ห้ามคิด หรือไม่ก็ให้จำครึ่งๆกลางๆ -ผู้คนถึงเป็นแบบปัจจุบัน ขัดแย้งกันไปหมดทั้งประเทศ ด้วยคำสอน เกจิอาจารย์ ที่ต่างคนต่างคิดหลักสูตร เพื่อหาเงินบริจาค-ขึ้นมาเองมันขัดธรรมชาติ อ่านแล้วอนาถใจ ผมเข้าใจคุณละ

 

สัมมัปปธาน หรือ สัมมัปปธาน 4 คือ การมุ่งมั่นทำความชอบ[1] มี 4 ประการ

1. สังวรปทาน คือ เพียรระงับการกระทำอกุศล ไม่ให้เกิดขึ้น ( เพียรระวัง )
2. ปหานปทาน คือ เพียรละเลิกอกุศลที่กำลังกระทำอยู่ ( เพียรละ )
3. อนุรักขนาปทาน คือ เพียรรักษา กุศลธรรม ที่เกิดขึ้นแล้ว ( เพียรรักษา )
4. ภาวนาปทาน คือ เพียรฝึกฝนบำรุงกุศลธรรม ให้เจริญยิ่งขึ้น ( เพียรเจริญ )

ที่จริงแล้วที่ยกมาก็เพื่อให้เข้าใจอีกครั้งนึงค่ะว่า สัมมัปธาน 4 เป็นหนึ่งในมรรร 8 คือ สัมมาวาโม ความเพียรชอบ นะคะ และสิ่งนี้ก็เป็นตัวกรองตรวจสอบการใช้มรรค การลดละนิสัยที่เป็นอกุศล ก็สามารถทำได้ค่ะ

ถ้าบอกว่า ทำอย่างไร ความหนักแน่นมั่นคง และความขันติอดทนต่ออารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ให้เราใช้นิสัยเดิม

ที่นี้มันก็จะมีประเด็นถกเถียงกันอีกใข่ไหมค่ะว่า..

เราไม่ให้มันเกิดขึ้นแสดงว่ามันยังฝังอยู่ในตัวเราเป็นนิสัย

แต่ก็จะมีประเด็นที่น่าสนใจอีกว่า..

คนที่จะมีความหนักแน่นในอารมณ์ได้ ด้วยความขันติอดทนในอารมณ์นั้น แสดงว่าเขาต้องเห็นอะไร เขาจึงทำอย่างนั้นได้

การเห็นอารมณ์ทำให้เขาเห็นคุณ เห็นโทษ รู้ว่าสิ่งใดมีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ เขาจึงทำเช่นนั้น

แล้วนิสัยจะหายไปได้อย่างไร?

การไม่เกิดขึ้นมาอีก...นั่นแหละค่ะ คือ...การละ การเลิกนิสัยแบบเดิมๆ

ส่วนผู้ที่มีปัญญา บางคนก็ใช้สัญญาอารมณ์ ในการพิจารณาหาเหตุผลเพื่อลดละนิสัยไปให้เบาบางก็มีค่ะ

 

ทีนี้ความคิด มันเป็นเจตนาใช่ไหมค่ะ

ก็ยังถือว่าความคิดเป็นกรรม

เจตนาที่ดีเป็นกุศล สามารถลบล้างเจตนาอกุศลได้ ด้วยการตั้งสัจจะปฏิบ้ติตน ถือว่าเจตนาดี เป็นขั้นต้นของการสร้างบุญบารมี ที่ทรงตรัสไว้ว่า "จิตที่ตั้งไว้ดีแล้ว ย่อมนำความสุขมาให้"

และความคิดทำให้เกิดปัญญา ที่เป็นไปเพื่อ คิดรู้ หรือรู้คิด

เพราะเราทุกคนกระทำกรรมด้วยจิต เป็นอันดับแรก

รู้คิด หรือ คิดรู้ ก็คือ กระทำไปพร้อมด้วยสติสัมปชัญญะ และมีเหตุผลนะคะ

 

หากไม่คิดรู้ หรือ รู้คิด หรือคิดโดยไม่มีสติสัมปชัญญะ หรือคิดหาเหตุผลโดยมีอารมณ์ร่วมด้วย ไม่วางใจเป็นกลาง ความคิดนั้นย่อมเปํนพิษกลับมาทำร้ายตนเอง ทำให้เกิดปฏิกิริยาต่อร่างกายและจิตใจมีผล เพราะเป็นใช้พลังจิตหรือกำลังของจิตมากเกินไป ทำให้เหนื่อยล้า แต่หากคิดด้วยใจที่สงบมีเหตุผลและเกิดปัญญา จะเป็นการเพิ่มพลังจิตไปภายในตัว ลองดูซิค่ะ

 

ตามหัวข้อกระทู้ค่ะ แล้วจริงๆ แล้วจริงๆคือสิ่งใด

หมั่นพิจารณาอบรมจิต พิจารณาอารมณ์ที่มาปรุงแต่งจิต และ ละวาง

จิต วิญญาณ ธาตุ ธรรมะ

ถ้าจิตระวังวิญญาณ ธาตุจะนิ่งก็คือกายจะนิ่ง ธรรมะก็จะไหลเข้าสู่จิต หากจิตไม่ระมัดระวังวิญญาณ เมื่อธาตุไม่นิ่ง หรือกายไม่สงบ ก็จะปิดกระแสจิต ธรรมไม่สามารถวิ่งเข้าสู่จิตได้ ก็จะเป็นกรรม

ผู้มีปัญญาลองพิจารณาดูนะคะว่าคือสิ่งใด ได้รู้มาจากคำสอนของครูบาอาจารย์ เป็นหลักธรรมโลกุตระ ค่ะ

 

ขอแก้ไขความเข้าใจนิดนึงค่ะ

สิ่งที่ได้กล่าวไปนั้น ขออนุญาตทำความเข้าใจใหม่ค่ะ ว่าเป็นปัจตังเว รู้ได้เฉพาะตนค่ะ อาจใช้ไม่ได้กับทุกคน. เป็นเพียงประสบการณ์ของตนเองที่ทำแล้วไดัผลเกิดขึ้นกับตนเองบ้างเท่านั้น เนื่องจากวิธีนี้ อันเป็นเหตุมาจาก สร้างวิบากกรรมทางอารมณ์ไวัมาก อารมณ์ที่เป็นกรรมอกุศลที่มีผลรุนแรงจะมีผลต่อตนเองมาก เปรียบเสมือนความมือบอดครอบคลุมตนเองไว้ แสงสว่างเข้าไปไม่ได้ ต้องรับผลแห่งกรรมนั้นก่อน การยอมรับผิด การสำนึกผิด การขออโหสิกรรมต่อสิ่งที่กระทำผิดทั้งหลาย. เป็นคลี่คลายอารมณ์ให้เบาง พร้อมกับกับตั้งสัจจะว่าจะไม่กระทำแบบเดิมอีก เป็นการช่วยลดกรรม บรรเทากรรมให้เบาบางได้

เมื่อสีดำแห่งกรรมเริ่มลดลง เราก็สามารถนำสิ่งดีๆเข้าสู่จิตด้วยการสรัางกุศลกรรมให้กับจิต

ทำไมจึงกล่าวอย่างนั้น เพราะขณะที่มีสติ เราจะรู้ได้เลยว่าการเกิดขึ้นของวิบากที่ทำให้จิตเป็นทุกข์ มันมาได้อย่างไรก็ ทำไมเราจึงบังคับใหัมันเป็นอย่างที่ต้องการ เราไม่การเป็นอย่างนี้ เราไม่ได้จะมีความรู้สึกนึกคิดที่จะทำอย่างนึ้ มันมาจากไหน ยิ่งเราต่อต้าน ยิ่งฝืนก็ยิ่งทุกข์ จนกว่าเราจะมีสติไปเห็นความจริงว่า เราเคยมีอารมณ์รู้สึกแบบนึักับคนอื่นไวั ทำให้เขาไดัรับความทุกข์ทางใจด้วยอารมณ์ของเรา เวลากรรมให้ผล มันจึงแสดงอารมณ์นั้นออกมาให้เห็น ใหัเรารับทุกข์ เป็นความรู้สึกภายในที่เกิดปฎิกริยาขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ โดยที่เราไม่อยากได้หรือ ต้องการจะเป็นอย่างนีัเลย มันบังคับไม่ได้ เปํนวิบากรรมที่ใหัผลทางด้านอารมณ์ในขณะที่เราปฎิบัติค่ะ แสดงให้เราเห็น ถ้ามีสติเห็นโทษภัย และสำนึกได้ว่าไม่ดี ก็มีการพิจารณาสัญญาอารมณ์เพื่อสำนึกผิด ลดละแก้ไข ปรับปรุงตนเองใหม่ สิ่งที่ให้ผลมานั้นก็เบาบางหายไปไม่เกิดขึ้นมาอีกค่ะ


ทีนี้ได้ไปอ่านเรื่องมหาสติของการปฏิบัติของท่านหนึ่งท่านฝึกสติจนเห็นเหตุของการเกิด ไม่ต้องยกเหตุผลมาหักล้างสิ่งนั้นไม่เกิดขึ้นอีก ก็มีค่ะ


แล้วที่จริงแล้วการพิจารณาโดยใช้ความคิดนั้น น้อยรายที่จะประสบความสำเร็จเพราะต้องมีมูลที่เก็บไว้ในจิตมากพอและตัองเป็นความคิดที่ไม่มีเจตนาที่จะคิดด้วยค่ะ

การฝึกสติโดยการรู้สึกตัว โดยไม่คิด ถ้าคิดแล้วไม่รู้สึกตัว ถือว่าหลงไป คือหลงไปเป็นความคิด เป็นผู้คิด แต่ตัวของตัวเองหายไปไหนก็ไม่รู้ มีแต่ผู้คิดไม่มีตัวเองถือว่าหลงไปค่ะ. แต่ถ้าดึงความหลงจากการคิด แล้วมารู้สึกตัวจะเลิกคิด ความคิดจะหายไปทันที จะเหลือแต่ความรู้สึกตัว แต่ถ้ารู้สึกทั้งตัว แล้วมีความคิดผุดขึันมา ธรรมผุดก็เป็นปัญญาค่ะ