ทุกดวงจิตอมตะตลอดกาลทั่วทั้งจักรวาลย์เป็นนิรันดร์ไม่มีวันแตกดับ

ทุกทิศทุกทางสว่างไสวทั่วผืนแผ่นดินไทย
(ดินน้ำลมไฟอากาศวิญญาณ)

เกิดขึ้นได้กว้างไกลในการพัฒนา
(รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ)

เกิดจากใจจิตกัลยาณมิตรให้ความเมตตา
(เมตตากรุณามุทิตาอุเบกขา)

สร้างสิ่งศรัทธาด้วยความเมตตานำทางมหาชนได้ความสุขใจ
(ทานศีลภาวนาสมาธิปัญญา)

สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้นที่ใจมีใจเป็นใหญ่มีใจเป็นประธาน
(ตาหูจมูกลิ้นกายใจรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสกายสัมผัสใจ)

สว่างไสวในนอกเกิดปัญญา
(กายเวทนาจิตธรรม)

ปฏิบัติตนพึ่งตนค้นหาเห็นเย็นเมตตา
(มรรคมีองค์แปด)

ทุกสิ่งเกิดมาไม่มีอะไรยั่งยืนอาศัยเหตุอาศัยปัจจัยในการก่อเกิด
(องค์อริยะสัจจ์สี่)

กายใจจิตทั้งในทั้งนอกสำรอกเหตุผล (ทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา)
เกิดที่ตนผลดีชั่วตามสนอง (ทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา)
ในทุกสิ่งไม่นิ่งหยุดวิมุติมอง (ทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา)
สิ่งทั้งผองเวียนเกิดตายดับลงได้ที่เรา (ทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา)

 

วันนี้เป็นวันดีที่ท่านสมส่วน มาชวนท่องเที่ยวไปในโลกสมมุติ
ไปจนสุดรอบขอบมหาสากลจักรวาลย์ นมัสการท่านวรณ์นิ
และผู้รู้ทั้งหลายทุกท่าน ณ.ที่นี่ด้วยโปรดจงให้อภัยข้าน้อย
หากพลาดผิดประการใดในสายธรรม อันเกิดจากกายจิตใจ

พุทโธอะระหัง อะระหังพุทโธ เกิดรู้ดับรู้ รู้เกิดรู้ดับ
เห็นดีเห็นชั่ว ดีเห็นชั่วเห็น ดีชั่วชั่วดีเกิดดับดับเกิด ก็หมดความหมาย
เห็นถูกเห็นผิด ถูกเห็นผิดเห็น ผิดถูกถูกผิดเกิดดับดับเกิด ก็หมดความหมาย
เห็นสุขเห็นทุกข์ สุขเห็นทุกข์เห็น สุขทุกข์ทุกข์สุข เกิดดับดับเกิด ก็หมดความหมาย
ในสิ่งทั้งหลาย เกิดดับตายเป็นของคู่กัน ดีคู่ชั่วชั่วกับดีอาศัยกันเกิด ถ้าเกิดดีก็ไม่มีชั่ว ถ้าเกิดชั่วก็ไม่มีดี
ถูกคู่ผิดผิดกับถูกอาศัยกันเกิด ถ้าเกิดผิดก็ไม่มีถูก ถ้าเกิดถูกก็ไม่มีผิด
สุขคู่ทุกข์ทุกข์คู่สุขอาศัยกันเกิด ถ้าเกิดสุขก็ไม่มีทุกข์ ถ้าเกิดทุกข์ก็ไม่มีสุข
กายจิตใจ ใจจิตกาย สิ่งทั้งหลาย เกิดดับตาย เกิดขึ้นได้ ที่กายใจจิตเรา เกิดขึ้นมาเท่าไหร่ก็ต้องตายเท่านั้น
รู้เกิดรู้ตาย เห็นเกิดเห็นตาย สิ่งเกิดตายก็หมดความหมาย
หมดสมมุติในสิ่งทั้งหลาย ดีชั่วมากมาย ผิดถูกมากมาย สุขทุกข์มากมาย สิ่งทั้งหลายสมมุติหายจึงได้ดับลง

 

ในวิมุติสิ้นสุดการเห็น สงบนิ่งว่างเบาเย็น ไม่เห็นอะไร
ในทุกสิ่งไม่มีตัวตน เป็นของไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ขมหวานเค็ม หอมเหม็น เย็นร้อนอ่อนแข็ง สุขทุกข์ดีชั่ว คนพืชสัตว์ ล้วนเป็นมายาธรรม เวียนเกิดเวียนตาย หมุนไปตามกรรม

สูงต่ำดำขาวสั้นยาวกว้างไกล
ใสขุ่นดีชั่วผิดถูกสุขทุกข์ของใครของมัน
มืดสว่างฉลาดโง่อ้างโชว์ธรรมทุกวัน
สมมุติเป็นแปรผันสลับกันไม่เหลืออะไร

คว่ำหงายเปิดฝาค้นหาที่กายจิตใจ
ในสิ่งทั้งหลายพึ่งตนได้เกิดรู้ความจริง
ไม่มีสิ้นสุดในสิ่งสมมุติไม่เคยหยุดนิ่ง
เกิดรู้แจ้งเห็นจริงเห็นในสิ่งสมมุติ

ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวงเมื่อรู้แจ้งสมมุติ
ก็สิ้นสุดการเห็นเข้าถึงเย็นว่างเบา
ดีชั่วสุขทุกข์มืดบอดฉลาดเขลา
เกิดขึ้นที่เราเฝ้าค้นหาใจในสิ่งทั้งปวง

เป็นเต่าล้านปี เห็นนั่นเห็นนี่ เห็นอภิญญาฌาณ
ราชสีห์ก่อเหตุ เห็นดีเห็นชั่ว เห็นไปทั่วทั้งจักรวาลย์
กระต่ายตื่นตูม เห็นตนเห็นตัว เห็นตัวเองหลุดพ้นสงสาร
หนูน้อยกัดเชือกนายพราน วิ่งวนเห็นนิพพานวิ่งไปเห็นไป

ในสิ่งสมมุติไม่มีวันสิ้นสุดในการเห็น
ต่างคนต่างเห็นเห็นไม่เหมือนกัน
บางคนชอบเค็มบางคนชอบหวาน
บางคนชอบเหม็นบางคนชอบหอม
บางคนชอบร้อนบางคนชอบหนาว
บางคนชอบอ่อนบางคนชอบแข็ง
บางคนชอบสุขบางคนชอบทุกข์
บางคนชอบใช้แต่ปัญญาแต่ไม่มีกำลัง
บางคนชอบใช้กำลังแต่ไม่มีปัญญา
ในทุกสิ่งที่กล่าวมาหาถูกผิดไม่เจอ
เถียงกันตลอดไปไม่มีวันสิ้นสุด

วิมุติสิ้นสุดที่กายใจจิต
ดับเหตุดับผล รู้เหตุรู้ผล
สมมุติต่อเนื่องเกิดวนกายจิตใจ
เกิดตามเหตุเกิดตามปัจจัยไม่มีที่สิ้นสุด
ดับสมมุติสิ้นสุดการเกิดดับเหตุดับปัจจัย

 

เมื่อจิตดับ กระชับกายใจ ให้มีคู่
ให้รับรู้ กันและกัน มีแค่สอง
กายกับใจ ไปพร้อมกัน คือครรลอง
ให้ทั้งสอง ร่วมเป็นกลาง ทางชีวี

จิตคือจิต จิตคือขันธ์ ไม่ยุ่งยาก
มีไม่มาก เรื่องขันธ์ห้า ห้าสหาย
อุปทานหมู่ รู้แค่ห้า ตัววุ่นวาย
ถ้ารู้ได้ ทั้งห้าตัว แยกกระเจิง

สิ่งที่เหลือ คือกายใจ กับความคิด
หามีจิต มีอุปทานมา ให้ค่าหมาย
หมดสัญญา หมดเปรียบเทียบ หมดวุ่นวาย
ถึงตัวตาย ก็ไม่จำ นำภพภูมิ

 

ภาษาปราชญ์ ฉลาดลึกล้ำ ธรรมสว่างใส
วาจาไข ได้แจ่มแจ้ง ทั่วแห่งหน
กายจิตใจ สุขทุกข์โศก เกิดทุกคน
นำหลุดพ้น ค้นเห็นธรรม สว่างเจอ

หน่อสาวก พุทธชาติ ผงาดแล้ว
ร่มโพธิ์แก้ว ร่มโพธิ์ทอง ส่องมองเห็น
ธรรมแจ้งชัด พระรัตนตรัย ใสว่างเย็น
ก่อเกิดเห็น เป็นวาจา ภาษาธรรม

ข้ามพบชาติ หมดผิดถูก ผูกพันธ์หาย
เหมือนคนตาย แต่ไม่ตาย ได้สุขสันต์
หมดดีชั่ว ข้ามสุขทุกข์ หมดผูกพันธ์
ข้ามสวรรค์ ทันนิพพาน ได้ก่อนตาย

ขันธ์ห้าใส ขันธ์ห้าแจ้ง แทงประจักษ์
เป็นของหนัก เป็นของเบา เข้ารู้เห็น
ขันธ์ทั้งห้า นำก่อเกิด ประเสริฐเย็น
พาให้เห็น เป็นหนักเบา เราปล่อยวาง

รู้แล้วนำ ธรรมภาษา มากล่าวบอก
ทั้งในนอก บอกแจ้งชัด ขันธ์ปัญญา
กายจิตใจ ไหลเข้าออก เกิดดับตามค้นหา
เห็นสัญญา มายาธรรม นำปล่อยวาง

ช่วยกันคว่ำ ช่วยกันหงาย ช่วยกันเปิด
สิ่งประเสริฐ เกิดที่ตน ผลเราสร้าง
กายใจจิต นิมิตเห็น เป็นสามทาง
เกิดแนวทาง สามอย่างแจ้ง แสงนิพพาน

ข้ามน้ำลึกข้ามภูเขาข้ามเมาหลง
สู่สายตรงหมดลุ่มหลงในธาตุขันธ์
สว่างจิตว่างถึงใจเบากายทัน
ดับผูกพันธ์ทันก่อนตายได้นิพพาน

 

นั่งอยู่บนยอดเขาสูง ยิ่งมองก็ยิ่งเห็น เกิดเห็นเป็นปัญญา
เห็นสิ่งทั้งหลายอันมากมี นั่งสติปัฏฐานสี่ ยิ่งนั่งก็ยิ่งเห็น
เกิดเป็นสงบว่าง นิ่งเบาเย็น หลงลาภหลงยศ หลงสติ
หลงปัญญา หลงตัวตน ทุกสิ่งที่เกิดเห็น ก็ได้ตายทั้งเป็น
เห็นดีเห็นชั่ว พาตัวเมาติดยึดลุ่มหลง ปัญญาเห็นไม่ถูกตรง
หลงภูมิภพชาติ เวียนเกิดเวียนตาย ท่องเที่ยวไปในจักรวาลย์

เห็นจนถึงที่สุดสิ่งสมมุติหยุดวิ่งดับหาย
วิมุติเกิดขึ้นมากมายเห็นสิ่งทั้งหลายก็จึงได้ดับมอดลง
ในทุกข์ขังอนิจจังอนัตตาทุกสิ่งเกิดมาไม่มีความมั่นคง
เห็นโลภโกรธหลงจนถึงที่สุดดับสิ่งสมมุติวิมุติเกิดเห็น
กายจิตใจสงบว่างนิ่งเบาเย็นปัญญาส่องเห็นอนัตตาพานิพพาน
สงบปล่อยวางเห็นสิ่งใสเย็นว่างเบาไม่มีเป็นของเราในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง
ดับสมมุติวิมุติผุดเกิดสิ่งประเสริฐปัญญาเลิศเกิดให้เห็น สงบนิ่งว่างเย็นเบา

 

สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น ฐานสี่นำรู้เห็นเกิดเป็นปัญญา
เต็มเปลี่ยมไปด้วยความเมตตาข้ามพ้นอุเบกขาปัญญาธรรมส่องถึงกายจิตใจ
สว่างเห็นเย็นสงบพบความนิ่งว่างเบากายจิตใจถึงภายนอกถึงภายใน
กายจิตใจเป็นปัญญาเย็นเมตตา สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น อนัตตา ไม่มีอะไร ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง

ผิดถูกไม่ใช่เรื่องใหญ่ สิ่งทั้งหลายไม่มีตัวตน สิ่งหลุดพ้น
สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น ไม่มีอะไร ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง

รูป = สงบ เวทนา = นิ่ง สัญญา = ว่าง สังขาร = เบา วิญญาณ = เย็น ทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา = ทุกสิ่งเกิดมา ไม่มีอะไรในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีตัวตน เข้าสู่ความหลุดพ้น
สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น ก็จะเห็นตามความเป็นจริง ในสิ่งที่ถูกตรง
อันเกิดขึ้นจากการนั่งสมาธิโดยมีพรหมวิหารธรรมสี่เต็มเปลี่ยมล้น เพื่อค้นหาให้เห็นในสติปัฏฐานสี่ โดยอาสัยอิทธิบาทสี่ และสติสัมโพชฌงค์เจ็ด เป็นแดนเกิด อริยะสัจจ์สี่ โดยความแจ่มแจ้ง โดยการปฏิบัติตามมรรคมีองค์แปด เข้าสู่กฏไตรลักษณ์ทั้งสาม เพื่อเข้าสู่ สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น ไม่มีอะไร ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง

สูงต่ำ ดำขาว มืดยาว สั้นสว่าง

เห็นสูงไม่เห็นต่ำ สร้างกรรมเรื่อยไป กายจิตใจมืดบอดเขลา
เห็นขาวสะอาดใส เกิดทุกข์ภัยไม่เห็นดำ เวรกรรมตามสนอง
เห็นยาวไม่เห็นสั้น ไม่เห็นกฏแห่งกรรม สร้างกรรมตลอดไป
เห็นสั้นสว่างใส เห็นกายจิตใจสิ้นสุดเวร เกิดรู้เห็นแดนนิพพาน

ใจเขาใจเรา สุขทุกข์สุขทุกข์เรา เวรกรรมเขาเวรกรรมเรา ผิดถูกเขาผิดถูกเรา มืดบอดเขามืดบอดเรา ปัญญาเขาปัญญาเรา
แบกรับเอาสิ่งทับถม จิตตรอมตรมถมทุกข์ใจ กรรมใครกรรมมัน กรรมฉันค้นเจอ ไม่พลั้งเผลออยู่ในสติ มีจิตใจที่มั่นคง
ต่อศรัทธาอันเปลี่ยมล้น ด้วย ความเพียรพยายามในการปล่อยวางลง ไม่ยึดติดหลงในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง

ผิดถูกชั่วดี สั้นยาวขาวดำ สุขทุกข์สว่างมืด คือสิ่งสมมุติ คือสิ่งมายา ตามติดในการค้นหา กายวาจาจิตใจ พ้นสิ่งหลอกลวง ยึดติดหลงทำให้ติดบ่วง กายจิตใจข้ามพ้นบ่วง ก้าวข้ามพ้น
กฏแห่งกรรม ของพญามาร เวียนเกิดเวียนตาย กายจิตใจ
เข้าสู่ความสว่างแจ้งทุกแห่งหน

สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น เกิดรู้เห็น ไม่มีอะไรในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง

 

สายน้ำในผืนปฐะวีเต็มไปทั่วโลกหล้า ฝูงปลาน้อยใหญ่นานาพันธ์ แหวกว่ายเวียนวนไปทุกแห่งหนในผืนปฐะพี
น้ำลดปลาน้อยใหญ่นานาพันธ์รวมตามน้ำทุกแห่งหน
เห็นชัดแจ้งกันทุกคน น้ำรวมบ่อปลารวมน้ำเห็นทุกตัวปลา

ทำน้ำหวานเคี่ยวน้ำตาลในหม้อใหญ่ น้ำเจือปนรสหวานน้อย
ยิ่งเคี่ยวก็ยิ่งเข้มข้นเห็นเหตุผลในรสหวาน ยิ่งเคี่ยวยิ่งเหลือน้อย
รสหวานเพิ่มเข้มข้นหวานถึงจิตหวานถึงใจ ฉันใดก็ฉันนั้น

สิ่งทั้งหลายถ้ามากไป ก็ไม่มีปัญญาจะเข้าถึง ยิ่งกว้างใหญ่ยิ่งหาไม่เจอ
ค้นหาสิ่งใหญ่ในสิ่งเล็กไม่เสียเวลา ต้นไม้เล็กกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ ในปัญญาเห็นง่าย เห็นต้นไม้ใหญ่มาจากต้นเล็ก ค้นหาง่าย ได้ปัญญาในความถูกตรงตามความเป็นจริงในสิ่งทั้งหลาย
ใหญ่อาศัยเล็กเป็นปัจจัยในแดนเกิด สูงอาศัยต่ำเป็นปัจจัยในแดนเกิด ถูกอาศัยผิดเป็นปัจจัยในแดนเกิด ดีอาศัยชั่วเป็นแดนเกิด สว่างอาศัยมืดเป็นแดนเกิด ดำอาศัยขาวเป็นแดนเกิด
ในทุกสรรพสิ่งล้วนแต่อาศัยมีปัจจัยในการก่อเกิด โดยอาศัยพึ่งพาซึ่งกันและกันเป็นแดนเกิด

เพราะสิ่งนี้มี ก็จึงไม่มีสิ่งนี้ ถ้าสิ่งนี้ไม่มี ก็จึงไม่มีในสิ่งนี้
ที่ไหนมีสูงที่นั้นมีต่ำ จงเข้าหาความสงบ ในสิ่งที่วุ่นวาย
จงค้นหาความสุขในสิ่งที่เป็นทุกข์ จงค้นหาความถูกในสิ่งที่ผิด จงค้นหาความคิดในจิตของตน จงค้นหาเหตุผล
ตนพึ่งตนในการปล่อยวาง เข้าสู่ความ สงบ นิ่ง ว่าง เบา เย็น

อันทานศีล ภาวนาสมาธิ ปัญญาพาก่อเกิด
สิ่งประเสริฐ เกิดที่เรา เฝ้าค้นหา
ละชั่วสาม ทำดีสาม น้อมนำมา
ให้ค้นหา จากศรัทธา เพียรมั่นคง

กายจิตใจ ใสสะอาด ปราศจากสิ่งเศร้าหมอง
ไม่ยึดครอง ไม่ยึดติด โลภโกรธหลง
ศรัทธาเชื่อ ตามคำสอน พระพุทธองค์
โลภโกรธหลง วางลงได้ สงบนิ่งว่างเบาเย็น

 

ใจจิตนี้ มีสุขทุกข์ คลุกเคล้าปน
คือเหตุผล เกิดจากตน ยึดหลงไหล
เดี๋ยวสุขทุกข์ สนุกเศร้า คละเคล้าไป
วางจิตใจ ไว้ตรงกลาง ค้นสว่างเจอ

ไม่เอาสุข ทุกข์หมดหาย คายลุ่มหลง
เข้าสู่ตรง เห็นตรงกลาง สว่างใส
ไม่ยึดเอา ไม่เมาหลง วางทิ้งไป
ตามเห็นได้ กายจิตใจ ในรู้ทัน

 

กายใจจิต รู้ความคิด อย่าเรียกจิต
อย่าเรียกผิด คำว่าจิต ไม่ไช่คิด
ถ้ารู้ทัน รู้เท่าทัน ไม่เป็นจิต
แค่ความคิด ไม่ไช่จิต เมื่อรู้ทัน
.....
กายใจ.....ใจมีหน้าที่คิด ร่วมกับ ตาหูจมูกลิ้นกาย...เมื่อใจรับมาปรุง เรียก ว่าคิด...คิดคือ เรารู้ทันมัน รู้ว่าคิด รู้ว่ากำลังคิด เราเข้าใจในความคิดนั้น...เป็นความคิดที่ไม่สร้างความทุกข์

ส่วนจิต คือส่วนที่เรา ไม่เข้าใจ ไม่รู้ทัน ..และนำพาความทุกข์มาให้ จึงจะเป็นจิต

 

รู้ทันได้ ในทุกสิ่ง ความจริงเกิด
สิ่งประเสริฐ เกิดที่ตน ค้นหาเห็น
กายจิตใจ สิ่งทั้งหลาย รวมเกิดเป็น
ยึดเกาะเห็น เห็นปล่อยวาง พ้นหนักเบา

ทั้งหนักเบา เห็นค้นเห็น เห็นสุขทุกข์
จึงรีบปลุก ใจตื่นรู้ เพื่อดูเห็น
ตายรู้ทัน กายจิตใจ สิ่งเกิดเป็น
จิตตามเห็น สิ่งเกิดเป็น เห็นที่เรา

ทำสิ่งไหน กายจิตใจ ได้สิ่งนั้น
กรรมผูกพันธ์ กรรมตามติด กรรมสนอง
กรรมทั้งหลาย กายจิตใจ ได้ผลครอง
กรรมทั้งสอง ในดีชั่ว ตัวกระทำ

หนีพ้นกรรม นำจิตใจ กายใสผ่อง
กรรมทั้งสอง ครองดีชั่ว ตัวส่งผล
กรรมทั้งหลาย ดับลงได้ ตนพึ่งตน
กรรมเหตุผล ดับที่ตน ผลดับตาม

หยุดแบกหาม ตามหนักเบา ไม่รู้เห็น
ปล่อยวางเป็น เกิดรู้เห็น เบาเย็นว่าง
ทั้งหนักเบา ไม่ยึดเอา เบาปล่อยวาง
เห็นหนทาง ตรงกลางแจ้ง แสงส่องใจ

ชัดแจ้งใส ในทุกสิ่ง เมื่อนิ่งหยุด
หมดสมมุติ ก็หยุดวิ่ง สิ่งทั้งหลาย
วิมุติเห็น เป็นตรงกลาง เกิดมากมาย
เกิดดับตาย สิ่งทั้งหลาย สิ้นสุดวน

เกิดเหตุผล ตนรู้ทัน ปัญญาแจ้ง
ธรรมสาดแสง ตรงกลางแจ้ง สว่างใส
เกิดรู้เห็น เห็นภายนอก เห็นภายใน
กายจิตใจ ใสเย็นว่าง กลางนิพพาน

 

ท่านท้าวเวสสุวรรณ คือองค์เทพผู้รักษากฏแห่งความถูกต้อง ตามความเป็นจริง ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว ถูกคือถูกผิดคือผิด ต้องได้รับผลแห่งกรรม อันเกิดจากการกระทำ ในกรรมทั้งหลายทั้งปวง ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว

พลังศรัทธามีดีชั่วตัวก่อเกิด
บาปบุญเปิดในความจริงสิ่งทั้งหลาย
ดีบุญเติมเพิ่มเกื้อหนุนผุดก่อเกิดสิ่งมากมาย
ชั่วบาปหายเสื่อมสลายได้ดับลงโดนทับถมมืดมิดใจ

บุคคลใดสร้างสิ่งไหนก็จะได้ในสิ่งนั้น
สร้างสวรรค์แดนสวรรค์มารับส่ง
สร้างนรกเมืองนรกมารับส่งพาไปลง
เหตุผลตรงทั้งสองทางต่างก็มาพารับไป

เมืองสวรรค์นั้นมีสุขทุกข์ดับหาย
นรกได้ทุกข์ทับถมจมดับสูญ
เกิดสิ่งมากมายผลดีชั่วผลบาปบุญ
สิ่งทั้งหลายมากมายหมุนเกิดเป็นไปตามกรรม

 

สิ่งที่คิด สิ่งที่ทำ สิ่งที่เห็น
ล้วนแต่เป็น สมมุติธรรม กรรมส่งผล
ล้วนแต่เป็น ธรรมมายา พาเปลี่ยนวน
เหตุและผล ตนรู้เห็น เป็นตามจริง

ในทุกสิ่ง ไม่นิ่งหยุด ผุดเกิดรู้
ผิดเป็นครู ให้รู้ถูก อย่าสับสน
ถูกวันนี้ ผิดวันหน้า มายาวน
เกิดทุกคน ผลปฏิบัติ ชัดแจ้งเจอ

อย่าพลั้งเผลอ ขาดสติ หลงดีชั่ว
อย่าหลงมั่ว ในถูกผิด คิดแก้ไข
ธรรมมายา พาเปลี่ยนแปลง ทุกวันไป
เล็กกลายใหญ่ ใหญ่หมุนไป สู่ตายเกิด

สิ่งทั้งหลาย ไม่ประมาท ได้พ้นทุกข์
อย่าหลงผูก ในถูกผิด คิดว่าแจ้ง
ในทุกสิ่ง มีถูกผิด พาเปลี่ยนแปลง
ทุกหนแห่ง ในถูกผิด เป็นอนิจจัง

อย่าหวังได้ เห็นแต่สุข ทุกข์ไม่เห็น
ทุกสิ่งเป็น เห็นสุขทุกข์ อยู่คู่กัน
ทั้งถูกผิด ทั้งสุขทุกข์ ก็ฉันนั้น
เป็นแปรผัน เป็นมายา พาเกิดวน

เกิดเป็นคนถ้าอยากพ้นจากทุกข์ภัย
ก็จงตั้งจิตตั้งใจให้ใสสะอาดนอกในงาม
ค่อยคิดค่อยเดินค่อยทำปฏิบัติตาม
สู่สายกลางตามกันมาถึงเวลาก็เห็นเอง

 

เอ้าขออมตะมีดีมีทุกมีทุกสิ่ง
มีผิดหวังมีดีมีชอบมีลาโลก
มีเกิดมีแก่มีเจ็บมีตาย
มีเกิดดับมีมากนักมีดีมีเสีย
มีใด้มีเสียมีดีต่างกัน

อมตะมีเกิดมีแก่มีเจ็บมีตาย
มีทุกมีทรมารมีกายมีเจ็บ
มีมนุษย์มีโลกมีดีมีมาก
มีคมมีฟันมีสามสองอาการ
จบที่ทุกจบที่สุขจบที่มั่งมี

 

อยู่ตรงกลาง วางสุขทุกข์ ปลุกเห็นแจ้ง
ปัญญาแห่ง กายจิตใจ รวมให้เห็น
ทั้งหนักเบา ทั้งแข็งอ่อน ทั้งร้อนเย็น
เกิดรู้เห็น กายจิตใจ ในปล่อยวาง

เห็นหนทาง สว่างแจ้ง ทุกข์แห่งหน
กายจิตตน ค้นเห็นทาง วางเบาเย็น
สิ่งทั้งหลาย ทั้งเกิดตาย สายกลางเห็น
ปล่อยวางเป็น เห็นเกิดดับ ไม่มีตัวตน

 

ตัวปัญญาค้นหาได้เกิดที่กายใจและจิต
แยกตามติดจิตใจกายได้รู้เห็น
อยู่ตรงกลางเห็นสายทางสว่างเย็น
สุขทุกข์เห็นตัวเกิดดับจับรู้ทัน
จับให้มั่นรู้ทันจิตตามติดเห็น
จิตเกิดเป็นเห็นสุขทุกข์อยู่ที่ไหน
ตัวสุขทุกข์เกิดเห็นหนักเบากายจิตใจ
หลีกหนีไกลในตรงกลางเห็นสงบนิ่งว่างเบาเย็น
ตามติดเห็นสิ่งเกิดเป็นกายใจจิตเรา
ติดตามเฝ้าเห็นที่เราชัดแจ้งใส
ติดตามทันทันตามติดกายจิตใจ
ตรงกลางได้สิ่งประเสริฐเกิดปัญญา

 

สายลมแผ่วเบาเย็นทั่วแห่งหน
แมกไม้ยืนต้นสงบนิ่งไม่ติงไหว
ยอดหญ้าอ่อนช้อยน้อมใบ
สายน้ำใสไหลเอื่อยไหลไป
ทุกลมหายใจสดชื่นรื่นรมณ์จิต
แผ่วเบาแนวคิดจิตกายใจ
สิ่งทั้งหลายในโลกล้วนไม่คงที่เปลี่ยนแปลงไป
เดี๋ยวดีร้ายสุขทุกข์กลายวุ่นวายแล้วสงบต้องพบเจอ

 

รูปฌานสี่อรูปฌานสี่มีที่ไหนถ้าไม่ใช่ที่ใจจิต
ควรเพ่งพิจจารณาอากาศธาตุวิญญาณธาตุอยู่ที่ใด
รู้หรือไม่รู้รูปฌานสี่อรูปฌานสี่ฉันนั้นก็ฉันใด
สัญญาความจำว่างหรือไม่ว่างปัญญารู้อยู่ที่เรา

แสงสว่าง กระจ่างแจ้ง ทุกแห่งหน
ที่บุคคล ผู้ปฏิบัติ ชัดแจ้งใส
ผู้ปฏิบัติ หวังหลุดพ้น แจ้งแก่ใจ
คนอื่นใด ไหนจะรู้ อยู่ที่เรา

ยามเราโกรธ โทษโกรธแค้น แดนส่งผล
เราเห็นตน คนอื่นเขา ไม่เข้าใจ
เมตตาจิต ความโกรธแค้น อยู่ภายใน
ผลของใจ ผลของจิต ผิดถูกเรา

เฝ้าตามหา ทุกเวลา ดูใจจิต
ตามถูกผิด จิตกายใจ ให้รู้ผล
สิ่งทั้งหลาย ร้ายดีชั่ว เกิดที่ตน
สิ่งหลุดพ้น ผลปฏิบัติ เห็นที่เรา

 

คิดสิ่งดี มีให้เห็น เย็นถึงจิต
เกิดตามคิด สิ่งชั่วร้าย หายดับสูญ
สิ่งที่คิด สร้างประดิษฐ์ สิ่งเกื้อกูล
สร้างผลบุญ หนุนก่อเกิด ประเสริฐใจ

เมื่อคิดดี ย่อมทำดี มีก่อเกิด
สิ่งประเสริฐ เกิดปัญญา พาสร้างผล
ทำสิ่งดี มีแต่เกิด ประเสริฐตน
เป็นสุขล้น ผลกระทำ กรรมของเรา

เห็นดีชั่ว เห็นสุขทุกข์ เห็นทุกอย่าง
เห็นสว่าง เห็นแจ่มแจ้ง ทุกแห่งหน
เห็นวัฏฏะ เห็นสงสาร เห็นเวียนวน
เกิดจากตน ผลปฏิบัติ เห็นกรรมเวร

เห็นกระทำ เห็นกรรมแจ้ง แห่งวิถี
เห็นชั่วดี เห็นสุขทุกข์ ตัวส่งผล
ทั้งดีชั่ว ตัวสุขทุกข์ เกิดจากตน
รู้เหตุผล ตนปฏิบัติ ชัดแจ้งกรรม

คิดสิ่งร้าย ได้แต่ร้อน ย้อนถึงจิต
เกิดตามคิด สิ่งชั่วร้าย ได้เกิดผล
กระทำกรรม ตามอำนาจ แห่งใจตน
บอดเหตุผล ล้นสร้างกรรม ก่อเกิดเวร

เมื่อคิดชั่ว ทำแต่ชั่ว ตัวบอดเขลา
หลงมัวเมา เบาปัญญา พาลุ่มหลง
สร้างสิ่งชั่ว ตัวกระทำ ต่ำช้าลง
กรรมหนุนส่ง ตรงทำลาย ตายทั้งเป็น

ไม่เห็นแจ้ง ไม่เห็นแสง มืดบอดเขลา
หลงมัวเมา ในกิเลส เหตุตัณหา
สร้างแต่กรรม ทำสิ่งชั่ว หลงมายา
ตัวปัญญา พามืดมิด ดับจิตใจ

ไม่เห็นดี ไม่เห็นชั่ว ตัวลุ่มหลง
สู่สายตรง หลงอบาย ได้บอดเขลา
ทำกรรมชั่ว สร้างสิ่งชั่ว หลงมัวเมา
มืดบอดเขลา เมาเกิดตาย ได้เวียนวน

 

หลงหนทาง สว่างแจ้ง ได้มืดมิด
หลงมืดมิด เห็นหนทาง สว่างใส
นำความหลง ตรงกลางคิด จิตกลางใจ
หลงสิ่งใด ในมืดแจ้ง หลงปัญญา

ควรค้นหา ในสิ่งหลง มุ่งตรงจิต
หลงความคิด ติดสิ่งใด ใจสับสน
หลงดีชั่ว หลงสุขทุข์ หลงตัวตน
ไม่ติดหลง อยู่ตรงกลาง สว่างปํญญา

อยากพ้นหลง ต้องเห็นหลง ตรงมืดแจ้ง
อยากเห็นแจ้ง ต้องเห็นมืด สิ่งทั้งหลาย
อยู่ตรงกลาง เห็นเกิดดับ อันมากมาย
เกิดคู่ตาย เห็นดีชั่ว ตัวปัญญา

หลงกรรมดี สร้างความดี มีสวรรค์
หลงทุกวัน สู่สวรรค์ ไม่หดหาย
หลงกรรมชั่ว สร้างสิ่งชั่ว ตัวทำลาย
หลงมากมาย ได้บรรจบ พบนรกภูมิ

ไม่ลุ่มหลง ในทุกสิ่ง จริงหมดหาย
หมดเกิดตาย ในนรก ในสวรรค์
ไม่ลุ่มหลง ในทุกสิ่ง หมดทุกวัน
หมดสวรรค์ หมดนรก หมดเกิดตาย

สิ่งที่ได้ สงบนิ่ง ว่างเบาเย็น
สิ่งที่เห็น เป็นบุญบาป กรรมส่งผล
ไม่เอาบุญ ไม่เอาบาป หลุดพ้นตน
เกิดเหตุผล หลุดพ้นตน ผลปล่อยวาง