ท่านฝึกละสังโยชน์ ๓ เพื่อเตรียมตัวเป็นโสดาบันอย่างไร

พยานของพระพุทธเจ้า เขาไม่พูดแบบนี้หรอกครับ
ศาสนาพุทธมีพยาน มีทนายแก้ต่างให้ได้เท่านี้เองหรือ ว้า

 

น่าจะเรียกว่า
ทางสายเอก อันเป็นทางเดียว
ในพระสูตรก็มีนะ

ฉะนั้น มันจึงรวมในการเจริญสติปัฏฐานหมด

84000 พระธรรมขันธ์ ก้ออกมาจากกายใจ นี่แล

ส่วนเรื่อง สงบนิ่ง นี่
พระพุทธเจ้าท่านสอน ได้เลิศกว่า สงบนิ่ง อย่างเดียวอีกครับ

นิ่งแต่ สงบอยู่แต่อารมณ์เดียว

นิ่งแต่สงบอยู่ในหลายอารมณ์ รู้ตื่น เบิก บาน
ต่างกันลิ้บลับ กับ นิ่งรู้แต่อารมณ์เดียว

 

มันเป็นการ โต้แย้ง ในการฝึกครับ ไม่ใช่ สอน

มรรคว่าโดยโวหาร มี 8
มรรค ว่าเป็นความเป็น ผลที่เป็น จะรวมเป็นหนึ่ง เอกายโนมัคโค

 

ผมก็สงบ และเบิกบานอยู่ ก็ฝึกสมาธินี่แหละครับ สมาธิก็ทำแบบที่เขาสอนกัน พุทโธบ้าง อานาปานสติบ้าง นิ่งอยู่อารมณ์เดียวเวลาทำ แต่เวลาเลิกทำก็ใช้ชีวิตปรกติสุข
เจริญสติด้วย ดัดแปลงแก้ไขตนด้วย ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่ครับ

 

ก็มรรครวมกันเป็นหนึ่งก็ต้องมีสมาธิ แนบแน่นด้วยไม่ใช่หรือครับ คุณปราบดา

 

ก็ไม่ได้ห้ามนี่ครับ

 

อ้าว แล้วบอกว่า ให้เจริญสติปัฎฐานอย่างเดียว
แล้วมรรคอื่นๆที่เหลือหละครับ

 

สมาธิของคุณ รู้แต่อารมณเดียวหรือเปล่าละ
หากรุ้แต่อารมณ์เดียว
เป็นสมาธิแนบแน่น อันนั้นไม่ใช่ มรรคครับ

เป็นแต่เพียง จิตสงบ ละเอียด เป็นลำดับ ของฌานไป

แต่หาก มีเจตนามุ่งตรงเพื่อ พระนิพพาน เขาก็ไม่ห้าม
อนุโลมเป็นทางเดิน จนกว่าจะเข้ามารู้ที่กายใจเป็นลักษณะ

 

รู้อารมณ์เดียวเลยครับ สมาธิเข้มข้น จิตแข็งเลย
เป็นฌาณเลย กำลังจิตดีมาก แต่พอสงบแล้วก็เบิกบาน เบาสบาย
ไม่ใช่มรรคก็ช่างมัน ทำแบบนี้ก็ชีวิตดี มีความสุขหละครับ

 

ก้บอกไปแล้วครับ
ใครจะทำไม่ทำก้เรื่องของเผือกของมันครับ

สนทนาก็ว่าไปตามวาระ


หากคุณจะมานั่งนับ
มรรคข้อที่ 1 เป็นอย่างนี้ๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 2 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 3 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 4 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 5 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 6 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 7 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน
เอ้า มรรค ข้อที่ 8 ต้องเป้นอย่างๆๆ ต้องทำให้ได้ก่อน

ถึงจะเจริญสติ ปัฏฐาน ก้ไม่มีใครห้าม
คนฉลาด คงไม่ปล่อย เวลาให้ศูนย์เปล่า ว่ามะ

 

ทำได้ก้ดีแล้วครับ

หากจะเดินลงสติปัฏฐาน
แม้ความสุข ความสงบ ความเบา ความสบาย ก้ต้องเอามาระลึก ฝึกกำหนดรู้ไปเรื่อย

 

ไม่มีใครว่าหรอกครับ จะขึ้นเหนือลงใต้ก็ไม่มีใครว่า
แต่ การดับสังโยชน์ตามกระทู้ถามก็ต้องเจริญมรรคให้ครบ ตามหลักการครับ
จะไปเจริญสติอย่างเดียว ตามที่คุณปราบบอก ก็คงจะได้แค่ เหลียวหน้าเหลียวหลัง รู้อยู่เท่านั้นหละครับ

 

ก็ที่ผมรู้และบอกไปนั้น นี่ก็รู้ไม่ใช่หรือครับ ไม่รู้แล้วจะแยกออกหรือว่า อันไหนสุขสบาย อันไหนทุกข์ อันไหนเป็นสมาธิ อันไหนไม่เป็นสมาธิ ไม่ใช่แค่รู้แบบ เหลียวหน้าเหลียวหลัง ด้วยสิครับ

 

ว่าแต่ คุณ ปราบดา กับคุณ Tboon รู้กันบ้างหรือเปล่าหละครับว่า
จิตแบบไหนเป็น สมาธิ จิตแบบไหนไม่เป็นสมาธิ
จิตแบบไหนเป็นกุศล จิตแบบไหนเป็นอกุศล

 

อ้าว ตกลงคุยกันมาตั้งนาน คนนอกศาสนาพุทธดอกเหรอเนี่ย ดันมาหลอกท้าศาสนาพุทธเสียเอง หาพยานมา หาทนายมาแก้ต่าง ทำอะไรคิดบ้างหรือป่าวเนี่ย สติไปไหนหมด สงสัยเอาแต่เฉยโง่อย่างเดียว เดี๋ยวก็พิการทางใจอย่างเขาว่าหรอก เอาแต่สบาย เฉย โง่ เขาบอกให้ปฏิบัติแบบโง่ๆ หมายถึงไม่ต้องไปทำเป็นรู้มาก พากษ์เองอยู่คนเดียว รู้มากกลับยากนาน ให้ทำไปแบบโง่ๆ บ้าง แต่ไม่ใช่มาโชว์โง่ข้างนอกแบบนี้ อายคนอื่นบ้าง สมแล้วที่ว่า ไม่ได้ฮาอะไรเลย มีแต่เฉยโง่กับอวดโง่ แถมทำไปทำมา ถึงกลับกล่าวจาบจ้วงไปถึงศาสนาโน่น กรรมแท้ๆ ไปพิจารณาตัวเองให้มันดีๆ นี่แหละถึงได้บอกไง ว่ามันไม่ใช่ง่าย ๆ เลย เลิกโม้ได้แล้ว/.

 

เอ.... ผมก้บอกว่าเป็นการเจริญสติปัฏฐาน

ซืึ่ง มันก็มีหลายบรรพะ ใครถนัดแบบไหนอย่างไร ก็ฝึกลงไปได้
ที่ยก มาแต่แลเหลียวหน้า หลัง
อันนั้นก้เป็นแต่เพียงส่วนนึง ยกตัวอย่าง ใน สติปัฏฐาน มาเฉยๆ
และต้องอาศัยความเพียรอย่างต่อเนื่อง

หากใครไม่มีความเพียรอย่างต่อเนื่อง
มันก็จะได้แต่ ที่คุณบอกเหลียวหน้าเหลียวหลังอยู่นั่นแหล่ะครับ

กลายเป็น มรรค มีแต่ข้ออ้าง
มรรคในสติปัฏฐานเลยไม่เกิดซักที

 

จิตมี สภาพรู้
ธรรมดา ต้องรู้อยู่แล้ว เวลา สุข เวลาสบาย ในความหมายของคนในโลก
แต่ว่า มันจะไม่รู้สึกตัว เว้นแต่จะมีสติสัมปยุติประกอบ จิตจึงจะมีความรู้สึกตัว

จึงต้อง วกหันกลับมาเจริญสติ ระลึกสภาพธรรมที่ปรากฏ ปัจจุบันขณะนั้นด้วย
ซ้ำยังต้องฝึกอย่างต่อเนื่องอีกตะหาก ในหมวด สติปัฏฐานก็มีแนะแนวไว้นี่ครับ

ไม่ใช่พอใจเอาแต่สะบาย สะบาย ทำความสงบสบายๆแล้ว พอใจ
ก้โดนรับประทานแล้วครับแบบนี้

เว้นเสียแต่ออกจากสมาธิแนบแน่นมา ก้ยังฝึกระลึกสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ คือความพอใจ
ในความแนบแน่นนั้นด้วย อันนี้ยังพอมีแวว ที่จะเดินออกไปเป้นสัมมาสมาธิ

สมาธิที่ตั่งมั่นไม่หวันไหว ไปตามอารมณ์สุข ทุกข์แบบโลกๆ

 

เอาไว้ เห้นว่า ถึงเวลาจะตอบจะบอกแล้วกันครับ
พอหอมปาก หอมคอ

 

ถึงเวลาเร็วๆนะครับ จะได้รู้ว่า สติจะเจริญได้ ต้องขัดเกลาตามอริยมรรค
ไม่ใช่ ฝึกสติอย่างเดียวครับ จะกลายเป็น หลงดู แต่ไม่รู้ว่า ดูไปแล้วได้อะไร
จิตเป็นนิวรณ์ก็ดูอยู่อย่างนั้น เหมือนคนไปนั่งที่มืดแล้วตบยุง ไม่ได้อะไรขึ้นมา

 

คุณ Tboon เมื่อไรจะ อ่านธรรม สักทีหละครับ อ่านแต่คนอยู่ได้
ตอบคำถามผมดีกว่า ว่า นิพพานแจ้งก่อน หรือ ต้องทำให้แจ้ง
กับ จิตแบบไหนเป็น สมาธิ จิตแบบไหนไม่เป็นสมาธิ
จิตแบบไหนเป็นกุศล จิตแบบไหนเป็นอกุศล

มัวแต่ เฉยโง่ ก็เลยโง่ ไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติม สมาธิเป็นอย่างไรไม่รู้ กุศล อกุศล ที่ละเอียดขึ้นเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
ก็เพราะว่า จิตนี้มันโง่มาแต่ไหนแต่ไร หากทำเฉยโง่อยู่ ก็โง่อยู่อย่างนั้นนะสิครับ
นั่งดูรถ ผ่านไปผ่านมา ไม่ได้อะไร พอไม่มีรถผ่านมาบอกว่าง แล้ว แจ้งนิพพานแล้ว ยังไม่ได้ค้นคว้าในใจตนเลย