บ่ออุจจาระที่ใหญ่ไร้ขอบเขต โดยพระอาจารย์เหลียนเซิ่ง เหยี่ยนลู่

บ่ออุจจาระที่ใหญ่ไร้ขอบเขต

เมื่อครั้งอาตมาเหาะเหินด้วยอิทธิฤทธิ์อยู่ในนรกนั้น ได้ไปเห็นทะเลสาบแห่งหนึ่ง มองไปแล้วไม่เห็นเขตสิ้นสุดทางตะวันออก จนดูเหมือนว่าตะวันออกไม่มีเขตสิ้นสุด มองไปทางตะวันตก ก็ดูเหมือนว่าตะวันตกไม่มีที่สิ้นสุด มองไปทางทิศใต้ ก็ดูเหมือนว่าทิศใต้ไม่มีเขตสิ้นสุด มองไปทางทิศเหนือ ก็ดูเหมือนว่าทิศเหนือไม่มีเขตสิ้นสุดเช่นกัน
ทะเลสาบแห่งนี้กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต
ขณะอาตมาเหาะเหินไปบนทะเลสาบ ได้กลิ่นเหม็นลอยมาเป็นพักๆ จนรู้สึกอยากอาเจียน พอมองให้ละเอียด จึงพบว่าที่แท้ นี่คือสระอุจจาระขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง สิ่งที่ลอยอยู่คืออุจจาระทั้งสิ้น ดูแล้วน่าขยะแขยง
ส่วนน้ำในสระนั้นคือปัสสาวะ
บนสระในสระล้วนเป็นอุจจาระ
อาตมายังเห็นว่ามีหัวคนลอยผลุบๆโผล่ๆ อยู่ในสระอุจจาระ บางคนทั้งหัว ตา หู จมูก และปาก ล้วนเปรอะเปื้อนอุจจาระ บางคนก็เลอะติดทั้งตัว เหม็นเหมือนไก่ตกน้ำ เหมือนมนุษย์ขี้โคลน
อาตมาเห็นมีคนๆ หนึ่งถูกโยนลงมาในสระอุจจาระ
พอเขาเห็นอาตมาก็ร้องว่า
“ท่านอาจารย์ช่วยด้วย”
พออาตมามองดูอย่างละเอียดก็ตกใจมาก เพราะที่แท้คนๆ นั้นคือ “หลินเจิน” นั่นเอง

***************************************************

เมื่ออาตมาท่อง “นโม อมิตพุทธ น่าสงสาร น่าสงสาร”
การกระทำของหลินเจินมีดังนี้:
หลินเจิน จึงได้เข้ามาแสดงตนปวารณาต่ออาตมาเพื่อเป็นสรณะ เขาหยิบลูกประคำขึ้นมาเส้นหนึ่ง แล้วบอกกับคนอื่นว่า
“ลูกประคำเส้นนี้จะถวายพระอาจารย์ ขอให้คุณออกเงิน บุญกุศลจะเป็นของคุณ”
คนๆนั้นก็ออกเงินให้
แล้วก็พูดกับอีกคนว่า
“ลูกประคำเส้นนี้จะถวายพระอาจารย์ คุณออกเงิน บุญกุศลจะเป็นของคุณ”
อีกคนหนึ่งก็ออกเงินให้เช่นกัน
แล้วก็พูดกับคนที่ 3 ว่า
“ลูกประคำเส้นนี้จะถวายพระอาจารย์ คุณออกเงิน บุญกุศลจะเป็นของคุณ”
คนที่ 3 ก็ออกเงินให้เช่นกัน
หลินเจินทำแบบนี้ทีละคนๆ ประมาณ 10 กว่าคน โดยให้คนอื่นออกเงินให้ทั้งสิ้น
พอหลินเจินมาหาอาตมา พร้อมนำลูกประคำมาถวาย ก็บอกว่า
“ลูกประคำเส้นนี้ถวายบูชาอาจารย์”
อาตมาจึงบอกไปว่า
“ลูกประคำเส้นนี้บุญกุศลหนักเกินไป”
หลินเจินบอกว่า
“ก็เพราะมีค่ามาก จึงเหมาะสมที่จะให้ท่านอาจารย์ใช้”
อาตมาจึงบอกว่า “อาตมาไม่กล้าสวม ท่านสวมเองเถอะ อาตมามอบลูกประคำกลับคืนให้ท่านดีไหม ”
หลินเจินกล่าวขอบคุณและสวมลูกประคำเอง พร้อมพูดกับคนอื่นว่า
“ผมถวายท่านอาจารย์ แต่ท่านอาจารย์กลับมอบให้ผม”
หลินเจิน ยังคงถวายสิ่งของหลายอย่างให้แก่อาตมา ทุกครั้งก็ทำแบบนี้ แต่อาตมาล้วนไม่เคยรับไว้
ต่อมาไม่นานเขาก็เป็นโรคหัวใจ จนเสียชีวิต

***************************************************

อาตมาได้ถามกับท่านพญายมว่า
“อาตมาจะช่วยหลินเจินได้อย่างไรบ้าง”
ท่านพญายมตอบว่า
“หลินเจินมีกุศลหนักเกินไป ต้องจมลงในสระอุจจาระ จะได้กินอุจจาระตลอดไป”
“ทำไมต้องกินอุจจาระ”
“เพราะการกินอุจจาระก็คือการกินกุศล”
“ทำไมสระอุจจาระจึงได้ไร้ขอบเขตล่ะ”
“ที่เป็นแบบนี้เนื่องจากชาวโลกมีคนกินกุศลมากมาย ถ้าไม่มีสระอุจจาระใหญ่แบบนี้ จะพอรับอกุศลมากมายได้อย่างไรกัน”
แล้วท่านพญายมก็หัวเราะพลางพูดว่า “อุจจาระคือกุศล กุศลคืออุจจาระ”
อาตมาทำการช่วยหลินเจินในพริบตา ด้วยการสวมลูกประคำและหมวกที่หลินเจินถวาย ในมือก็สวมแหวนเพชรที่หลินเจินถวาย แล้วพูดขึ้นมาว่า
“กุศลทุกอย่างอาตมาขอรับเอง”
อาตมาขอถามว่า
“ทำไมกุศลที่เกิดขึ้น อาตมาจึงรับได้ แต่หลินเจินรับไม่ไหว”
ขอให้ศิษย์อริยะทุกท่านจงตอบอาตมาด้วย

 

เพราะเจตนาอันไม่บริสุทธิ์แฝงไปด้วยความโลภหรือเปล่าค่ะ

ลูกปะคำ แหวนเพชร หมวก มิใช่ของใช้ที่จำเป็นสำหรับสมณะ

ผู้สร้างบุญกุศลมีเจตนาจะถวายของให้แก่สมณะรูปนั้นผู้ประกอบด้วยธรรมคุณงามความดีที่สามารถอุทิศแผ่ให้กับผู้ถวายได้

เหลินเจินไม่ได้เป็นเจตนาแห่งกุศลที่จะได้รับ ถึงแม้ว่า สมณะรูปนั้นจะให้ก็ตาม ไม่ควรจะมีครั้งต่อไปถือว่าเจตนาไม่บริสุทธิ์ ถือว่ากินกุศล และตนเองไม่มีกุศลคุณงามความดีเพื่ออุทิศมอบให้แก่ผู้ถวายให้ด้วย

สมณะส่วนใหญ่ที่ตกอบาย ก็เพราะด้วยเหตุนี้รับบุญกุศลจากผู้ศรัทธา แต่ไม่ปฏิบัติเพื่อสร้างกุศลอุทิศมอบให้แก่ผู้ถวาย ก็ถือว่าเป็นผู้กินกุศลเช่นเดียวกันค่ะ