ประสบการณ์ทดสอบกำลังใจอยากเเบ่งปันครับ^^

ขอนอบน้อมเเด่ พระผู้มีพระภาคเจ้าองค์ปฐมจนถึงพระผู้มีพระภาคเจ้าองค์ปัจจุบัน พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหัตสาวก ด้วยเศียรเกล้าอันเป็นอวัยวะสูงสุดขอกายข้าพพระพุทธเจ้า
วันนี้ผมขอเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับการตั้งสัจจะอธิฐานเเละพระกรุุณาอันหาที่สุดมิได้ขอบรรดาเหล่า พระโพธิ์สัตว์ (โปรดใช้วิจารณญาณ ด้วยนะครับ)
ผมเป็นคนหนึ่งที่ต้องขอฝากตัวกับเหล่าพี่ๆ โพธิ์สัตว์ ทุกคนที่ปรารถนาดีต่อเหล่าสัตว์หาประมาณมิได้ ขออนุโมทนาบุญด้วยนะครับ ผมเองปัญญายังน้อย หากผิดพลาดประการใดขอกราบขอโทษด้วยนะครับ สิ่งที่อยากนำมาเเบ่งปันคือ ผมปรารถนาพุทธภูมิ เเต่กำลังใจยังถือว่าห่างไกลจากพุทธภูมิมาก เเค่บารมีขั้นต้นยังเติมให้เต็มได้ลำบากยากเย็นเเสนเข็ญเลย เเต่ผมก็พยายามตลอด เเต่ก็ทำไม่เคยสำเร็จ ยิ่งข้อสัจจะนี้ยิ่งยากเย็นเเสนเข็ญ เรื่องนี้มีอยู่ว่า ผมตั้งสัจจะอธิฐานบ่อยมาก เเต่ก็ล้มเสมอ จนผมเริ่มอายเเก่บรรดาเทพเทวดา ที่ผมอัญเชิญมาเป็นสักขีพยานเสมอ เเละเช่นเดิม วันนี้ผมก็ตั้งจิตอธิฐานเช่นเดิม เเต่วันนี้ผมตั้งเพราะผมกลัวว่าผมจะสอบไม่ติด มหาลัยเเห่งหนึ่งคราวนี้ผมตั้งจิตอธิฐานว่า หากจะสอบติดมหาลัยเเห่งนี้ เเละเป็นปฐมเหตุเเเห่งกำลังใจสู่พุทธภูมิ ขอให้การวิ่งระยะทางประมาณ 4 กิโลเมตรนี้จงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่หยุดเดินเเม้เเต่ก้าวเดียว(ผมว่าไม่ไกลนะ เเต่ผมเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทครับ เเละไม่เคยออกกำลังกายเลยร่างกายเลยผอมมาก) หากหยุดเดินเเม้เเต้ก้าวเดียวก็จะไม่ขอตั้งสัตยาธิฐานอีกเเล้ว จะขอมุ่งสู่สาวกภูมิทันที เพราะผมไร้สัจจะเกินไป เเต่หากสำเร็จ ขอสิ่งที่ปราถนาจงสำเร็จผลด้วยเถิด ผมจึงตั้งจิตอธิฐาน ขออัญเชิญพระบารมีพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์มาเป็นประธาน มีพระโพธิ์สัตว์ทุกพระองค์ มาเป็นพยาน ผมทำกำลังใจไว้ว่าว่าหากมันจะตายก็ให้มันตายไปเลย ไม่ขออยู่หากทำไมสำเร็จ ผมสัมผัสได้ถึงความฮึกเฮิม เเละกำลังมากอย่างบอกไม่ถูก ผมจึงเริ่มวิ่ง อากาศร้อนมากๆ เเต่ผมอดทนเพราะผมกลัว กลัวเสียความปรารถนานี้ไป ผมกลัวมากๆ ผมจึงรักต้องพยายามอย่างที่สุดเพื่อวัดกำลังใจตังเอง ผมวิ่งได้เพียงครึ่งทาง อาการของโรคที่ผมเป็น มันเริ่มออกอาการ เเต่ผมสร้างกำลังเสมอว่า หากหยุดตรงนี้ผมจะช่วยใครไม่ได้อีกเเล้ว ผมจึงฝืนต่อไป จนเลยกลางทางมาระยะหนึ่ง อาการเริ่มหนัก กำลังใจผมเริ่มถอด เเล้ว มันจะยอมเเพ้ตลอดเวลา วิ่งช้าลงเเต่ผมยังไม่ได้เดิน ผมเริ่มสร้างกำลังใจเช่นเดิม เเต่ไรผล ทุกขเวทนามันรุนเเรงมากจนผมรู้สึกอยากตายมันตรงนั้น ผมรู้สึกอยากร้องไห้ที่ผมกำลังจะเสียความปรารถนาเเล้ว เพราะผมเห็นชัดมากว่าถ้าทำไม่สำเร็จกำลังใจผมจะไม่เหลืออีกเเล้ว เวลานั้นผมเห็นทุกในสังขารชัดมาก จนผมรู้สึกสังเวชตัวเอง ผมอยากหยุด อยากตายเพราะทุขเวทนา ผมลืมสัจจะไปหมดสิ้น เวลานั้นสิ่งที่ผมคิดได้คือ ขอพุทธะบารมี ขอกำลังใจจากพระพุทธเจ้า เเต่คงเป็นเพราะ ผมนั้นเเม้ศีลห้ายังธุศีล จึงไร้ผล ถึงเเม้พระองค์เมตตามาก เเต่ผมจำได้ว่าเคยฟังคิริมานนทสูตร ตอนที่พระพุทธเจ้ากล่าวกับพระอานนท์ คนที่เต็มไปด้วยกิเลส พระองค์นั้นถึงเเม้จะอยากช่วยเเต่ก็ช่วยไม่ได้ ประดุจคน ตกอยู่ในคูถเน่าเหม็น เเล้วเรียกให้พระองค์ลงไปอยู่ด้วย ก็คงทำไม่ได้ เวลานั้นผมกำลังจะถอดใจยอมจำนนให้กับทุกขเวทนาที่เกินขึ้นกับร่างกายจนเกินจะอดกลั้น ผมจึงอธิฐานจิตขอกำลังใจกับเหล่าพระมหาโพธิ์สัตว์ ทั้งหลาย เพราะผมไม่อยากสูญเสีย กำลังใจกองใหญ่นี้ไป เพราะผมเดิมพันกับกำลังใจกองนี้ไว้สูง มาก ถึงขนาดยอมพุ่งจริตสู่สาวกภูมิเเทน เเละผมเองยังมีความสงสัยในขันธสันดาร เเละห่วง คนอื่นมาก จากที่ผมอฐิธานจิตไป เพียงครู่เดียว กายที่กำลังจะหมดเเรง กลับมีพลังอีกเฮือกใหญ่ ทุกขเวทนาที่เเรงกกล้า กลับทุเลาเบาบางลง ใจที่ร้อนรน เเละเศร้าหมอง อย่างยิ่ง กลับเเปรเปลี่ยนเป็นใจที่เย็นสบาย เเละความปิติสุขอย่างบอกไม่ถูก กำลังใจนี้ส่งผมให้ผมวิ่งจนถึงเป้าหมายของผมได้ ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆครับ วินาทีนั้นผมเชื่อจริงๆครับ ว่าเหล่าพระโพธิ์สัตว์มีจริงๆ ครับ เพราะปกติ ผมเองไม่เคยเชื่อไม่ค่อยศรัทธาเหล่าพระโพธิ์สัตว์เลย เเต่ตอนนี้ไม่เเล้ว ผมเชื่อจริงๆครับ เพราะเวลาที่ผมถึงจุดหมาย กำลังมันก็หมดเกลี้ยงเลย ตอนนั้นผมทำได้คือล้มตัวนอนกับพื้น เเละพูดกับตังเองว่าเราทำได้เเล้วนะ ทำได้เเล้ว ตั้งเเต่เกิดมา ไม่เคยเกิดปิติสุขขนาดนี้เลย ตอนนี้ผมเชื่อมั่นเเล้ว ว่าผมได้รับพรมาเเล้ว ผมต้องสอบติดเเน่ๆ ที่เหลือคือพยายามสร้างเหตุปัจจัยให้สมควรพอที่จะสอบติด ก็ติดสมความปรารถนาเเน่นอน รวมถึง ผมก็จะเริ่มตั้งใจรักษาศีลให้บริสุทธิ์ให้ได้ ตอนนี้ผมเชื่อครับ ว่าทำได้ สิ่งที่ผมหวังยอมเกิดผลเเน่ในอนาคต ขอเเค่ไม่ละความพยายาม ขอกราบอนุโมทนาบุญกับเหล่าพระโพธิ์สัตว์ทุกคนด้วยนะครับด้วยนะครับ เเละขอกราบลาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในการจบการเล่าประสบการณ์เล็กๆน้อยๆนี้ด้วยนะครับ ไม่ว่าจะเพราะอุปทาน หรือเหตุใด เเต่สิ่งนี้สอนให้ผมรู้ว่ากำลังใจนั้นสำคัญมากในการเดินทางไกลเช่นนี้ สาธุครับ

 

สาธุครัป สู้ต่อไป