ประโยชน์ของ สารหนู และ สตริกนิน

ประโยชน์ของ สารหนู และ สตริกนิน


หลวงพ่อ : อยู่ๆ มันก็โผล่เฉยๆน่ะ มันเป็นอย่างนั้นนะ มันไม่มีอะไร อยู่ๆหัวโผล่ปึ๊บ เอาเลย หายาหม่อง ไม่ทันก็ได้ยาหม่องอย่างเดียวพอป้ายปั๊บมันก็อยู่

ยกทรง : .............

หลวงพ่อ : ถ้าแรงๆต้องแรงๆ ดีๆ เอ๊ะ ใครให้มาดี ใช้ได้ ตราลิงถือลูกท้อ ตราเสือนะ ต้องพวกนี้นะ ต้องแรงๆ เป็นขี้ผึ้งอันนั้นไม่มีอะไรนะ เราจะทำมั่งมันก็ราคาแพง ทำน้อย ถ้าหากเราทำมากมันถูก ใช้น้ำมันระกำอย่างเดียวกับขี้ผึ้งกรอบเท่านั้นล่ะ ที่จริงๆ พื้นฐานของเขาจริงๆ น่ะ

น้ำมันระกำอย่างเดียวกับขี้ผึ้งกรอบ ให้ร้อนๆหน่อย ไปตั้งไฟนิดหนึ่ง

สูตรนี้เท่านั้นไม่มีอะไร เอ้า ลองดูก็ได้ จะให้ดีก็ดื่มน้ำมันระกำเลยดีใหญ่ (หัวเราะ) รับรองไม่ไอต่อไปอีก

ลูกศิษย์ : ตายเลย

หลวงพ่อ : ใช่ ตายแล้วไอได้ยังไง เจอไอ้พวกที่มีโทษมันก็มีคุณ คล้ายๆ ถูกส่วนนะ

อย่างสารหนูน่ะ สารหนูเป็นยากระตุ้นสร้างโลหิต ถ้ากินมากเกินไปโลหิตท่วมหัวใจตาย ที่ตายโลหิตท่วมหัวใจนะ

อย่างสตริกนินเป็นยากระตุ้นประสาท ให้ประสาทดีขึ้นเร็ว แต่เขาใช้เป็นส่วนน้อย ถ้าเกินไปประสาทตายอีก ไม่ใช่ไม่มีประโยชน์ ของเขามีประโยชน์แต่เกินไม่ได้นะ

ไอ้สตริกนินนี่ตำรับไทยเราเรียก "ต้นแสลงใจ"

ต้นไม้เราเราเรียก แสลงใจ เมื่อก่อนมันมีที่วัดช่องลม เดี๋ยวนี้มันมีไหมไม่รู้ เคยเอามาใบหนึ่งแล้วให้ทหารนักโทษน่ะ ฉีกตำผสมแกงถ้วยหนึ่ง

แกงอร่อยๆให้แกกินลองดู พอกินแล้วปั๊บแค่เนี้ยะ ชักปั๊บๆๆๆ เท่าเนี่ยไม่เป็นไรหรอกนะ

ทีนี้ต่อมาอีก 2 วันก็เอาเปลี่ยนคนใหม่ให้ 2 ใบ แกงอร่อยๆ ก็กินแกงนี่จะไปรู้อะไร ทีนี้ซิแป๊บเดียวชัก ต้องแก้กัน

ยังๆไม่พอ ต่อไปเอาอีกกิน 3 ใบ กิน 3 ใบไม่ทันกี่ที แมลงวันจับจมูกชักเลย (หัวเราะ) ต้องแก้กันแย่ (หัวเราะ) พิสูจน์ดูจริงไม่จริง

ลูกศิษย์ : ต้นแสลงใจ

หลวงพ่อ : แสลงใจ ใช่ อย่าเอามากนะ นี่แค่ 3 ใบน่ะ แกงเนื้อถ้วยหนึ่งนะ ต้มใส่แกงเนื้อดูเหมือนถ้วยหนึ่งหรือไง ชามหนึ่ง ให้เขาแกงอร่อยๆ ทหารนี่แกก็ไม่ค่อยได้กินเนื้อ ฉะอร่อยไปเลย กินคนเดียว

ลูกศิษย์ : ต้นเป็นยังไงครับ

หลวงพ่อ : ต้นแข็ง ต้นใหญ่ ต้นไม้ใหญ่ เป็นต้นไม้ใหญ่นะ แต่ก่อนเขาต้องล้อมไว้ ล้อมรั้วไม่ให้เอาใบ เขาไม่ยอมให้คนเข้าเลย ต้องรู้นะ อันตรายมากเขาพูดอย่างนั้น

ต้นแสลงใจ คือ สตริกนิน เลยลองเลย ไม่ต้องสกัดหรอก ตัดทั้งใบเลย

ลูกศิษย์ : เอ๊ะ แสลงใจนี่เขาเข้ายาหรือเปล่าครับ

หลวงพ่อ : ยาซิ มียา มีตำรับโบราณเขามี เขาต้องเข้าอะไรต่ออะไร ถ้าจะให้ดีใส่มากๆได้ผล หายทุกโรคล่ะ รักษาโรคไหนหายโรคนั้น (หัวเราะ) รักษาแล้วหายทุกโรค ใช่ไหม เพราะตาย

ก็ยาพวกมิกเจอร์ทั้งหลายเขาก็ผสมสตริกนินเล็กน้อยเป็นการกระตุ้นประสาท ถ้าสารหนูก็ต้องใส่ตามสูตรเขามันจะสร้างโลหิต กระตุ้นสร้างโลหิต และถ้ามากก็สร้างโลหิตมากเกินไปท่วมหัวใจตาย ไม่มีอะไรมันของมีคุณ ถ้ามากไปมันมีโทษ

สารหนูนี่เขาช่วยสตรีที่คลอดบุตรใหม่ๆ ผสมกับยาอื่นนะ ตำรับเขามีสูตรเขามี แต่ต้องตามสูตรจริงๆนะ อย่าให้มันเลยสูตรเกินไป เลยสูตรถึงขั้นดื่มล่ะก็เสร็จนะ ประสาทดีไหมจะช่วย บอกคนนั้นเขา ต้องการประสาทไวไหม (หัวเราะ)

ไอ้แสลงใจเขามีตำรับโบราณนะ ยาโบราณนี่มีตำราแสลงใจ ท่านก็ดูเป็นยา เจ้าอาวาสสมัยก่อนนั้นท่านเป็นหมอ ท่านรู้ ท่านรู้จักต้นไม้ ความจริงก็เป็นต้นไม้ที่ไม่น่าจะสนใจน่ะ ท่านรู้ ล้อมรั้วสูงสมัยนั้น ล้อมรั้วสูงและหนาแน่นมาก คนเข้าไม่ได้ เช้าท่านต้องไปเก็บใบ ถ้าใบหล่นพื้นต้องเก็บๆปั๊บทำลายเลย คงไม่มีแล้ว ถ้ามีก็สุทินนัง (วต เม ทานัง) ได้เลย ถ้าอยาก
ตาย เราก็แกงเนื้อเลี้ยง บอกลื้อกินแกงเนื้อเมื่อไรตายเมื่อนั้น เกินไปแค่แมลงวันจับจมูก แมลงวันจับจมูกชักน่ะ โอ้โฮ้ ใจหายเลยเรา ยังไม่ทันจะลองวิธีอื่นน่ะ

ลูกศิษย์ : .......

หลวงพ่อ : แก้เหรอ บำรุงหัวใจฉีดช่วย กินไม่ได้แล้วดิ้นปั๊บๆๆ กินยังไงล่ะ ไอ้นั่นมันเรื่องของประสาท ไอ้นี่มันเรื่องของใจใช่ไหม ยาบำรุงหัวใจนี่ มันต้องช่วยกำลังหายใจมีความชุ่มชื่นเสร็จแล้วก็สลายตัว

ลูกศิษย์ : ...........

หลวงพ่อ : กินอะไรล่ะมันดิ้นปั๊บๆๆ โธ่ (หัวเราะ) จะให้กินเสียอีกใส่ปากไม่ทันหรอก
เดี๋ยวเข้าจม่งจมูกเขาตายไปเลย มันไม่ใช่ลงไปนอนเฉยๆ จับปั๊บดิ้นนอนหงายผึ่งดิ้นเลย โอ้โห พอปกติดีแล้วถามมีความรู้สึกเป็นยังไง

บอกมันเจ็บบอกไม่ถูก มันเหมือนกับฆ้อนทุบแรงๆเลย ไอ้ประสาทมันรับไปขนาดนั้นน่ะ

ลูกศิษย์ : สมัยนี้ยังมีอยู่

หลวงพ่อ : แต่ว่าถ้าสูตรสตริกนิน เขาใช้น้ำมันหมู วิธีแก้จริงๆนะ น้ำมันหมูกรอกไปเลย

ลูกศิษย์ : เขาให้อาเจียน

หลวงพ่อ : อาเจียน ใช่ เท่านั้นน่ะ

ลูกศิษย์ : ไข่แดง

หลวงพ่อ : ไข่แดงก็ได้ แต่หายากหน่อย เอาอย่างไหนหาง่ายก็ใช้ได้ แต่น้ำมันหมูมันจะง่ายกว่า พอกรอกก็ไหลเลย ใช่ไหม ถ้าไข่แดง ถ้าไข่แดงไม่มีเอาไข่ขาว สีแดงใส่เข้าไปก็ได้ (หัวเราะ)

เออ ไอ้เรื่องของคนตายมายาก เรื่องคนเป็นนี่ยาก หวัดมันกินเรื่อยเลย หนู เดี๋ยวช่วยให้พวกนี้
ไปนิพพานเร็วๆ ดีไหม ฮึ เราอย่าบอกต้นแสลงใจซินะ เราบอกใบนิพพาน (หัวเราะ) ใช่ไหม ไอ้พวกนั้นมันนั่งแกล้ง เมื่อกี้นี้ให้มันไปนิพพานเสีย มันยกทานสังฆทานมันทำปากมุบมิบๆๆ ฮึ (หัวเราะ)


(จากจุลสารสารธรรม ฉบับที่ 7 ตุลาคม 2547 หน้า 71 - 76)