ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

สิงห์เห็นพี่เข้ม พี่ทอง พี่แก้ว ยืนเก้กังอยู่ ไม่ยอมลงนั่ง ก็ให้งงนัก แต่ด้วยความหิว
สิงห์จึงนั่งลงก่อน พอสิงห์นั่งเรียบร้อยดี ท่านขุนทั้งสามก็นั่งอีกสำรับ แต่ไม่มีใครลงมือทาน สิงห์อดรนทนไม่ไหว อาหารตรงหน้าดูยั่วน้ำลายนัก จึงเอ่ยปากเบาๆว่า
"รอใครหรือขอรับ ข้าหิวเต็มทนแล้ว"

ท่านขุนทั้งสาม มองหน้ากัน เป็นขุนทองที่เอ่ยออกมา
"มิได้รอใครดอก พวกข้ารอขุนสิงห์ เปิดสำรับก่อน"

สิงห์คนสมองไว ก็เข้าใจได้ทันที ว่าตนนั้นถูกแยกสำรับออกมา
ขุนสิงห์ไม่กล่าวอันใด ตะโกนเรียก "ซาเง"

ซาเงรีบวิ่งมานั่งข้างแคร่ทันที "ขอรับ"

ขุนสิงห์คนบ้าบิ่น ไม่กล่าวการใด ลุกพรวดพราด ยกสำรับที่ใส่ในโตกหวายสาน
ให้ซาเง "ข้าให้เป็นรางวัล ที่เจ้าจักคอยดูแลรับใช้พวกข้า"
ซาเงดีใจเป็นนักหนา รีบรับขันโตก วางลงกับพื้น สิงห์หันไปแล้วนั่งลงตรง
สำรับหน้าท่านขุนทั้งสาม แล้วเปิบข้าวด้วยมืออย่างหิวโหย ท่านขุนทั้งสามนั่งอึ้ง
ไม่รู้จักตอบโต้กะไรกับขุนสิงห์
"กินเถิด ท่านขุน เราต่างก็ขุนยศเดียวกัน หรือพวกพี่รังเกียจข้า"

เข้มได้แต่ถอนหายใจ สบตากับขุนทอง ขุนแก้ว แล้วพยักหน้าให้อย่างปลงๆ
แล้วท่านขุนทั้งสี่ ก็เปิบข้าวที่อร่อยลิ้น อย่างเงียบๆ

สิงห์แอบก้มหน้า แล้วยิ้มมุมปาก

แต่คนที่เอร็ดอร่อย และซึ้งใจที่สุด คงเป็นซาเง ที่ชักรู้สึกนับถือท่านขุนสิงห์
แม้ดูอายุน้อยสุดในกลุ่มท่านขุน แต่รูปงามแลองอาจนัก แลดูท่านขุนทั้งสาม
ก็ดูเกรงอกเกรงใจแลปกป้องขุนสิงห์ ประหนึ่งเป็นนายมากกว่าขุนเฉกเช่นกัน

 

สิงห์กินจนอิ่มหนำ จึงหันไปเห็นเจ้าซาเง ที่เปิบกับข้าวอย่างอร่อยหนักหนา
แต่ที่น่าแปลกซาเงกินข้าวในใบตองที่หอไว้ ไม่แตะต้องข้าวขาวสวยในสำรับ
ข้าวในห่อใบตอง เป็นข้าวเม็ดป้อม แลดูเหมือนข้าวเหนียวดำ สิงห์อิ่มกินน้ำในขัน
แล้วล้างมือในขันขนาดใหญ่ข้างที่นั่ง ซาเงก็รู้หน้าที่ รีบเก็บสำรับ เพลานั้นพระอาทิตย์ตกดินเสียแล้ว ซาเงจุดเทียนข้างๆ แล้วไปจุดคบเพลิงที่ชานเรือน สิงห็ได้ยินเสียงขลุ่ย
แว่วมาตามลม ก็ให้สดชื่นนัก ท่านขุนทั้งสี่ นั่งรับลมใต้แสงเทียนบนแคร่ไม้ไผ่

ซาเงนั่งที่พื้น ใช้มีดสั้นแกะสลักไม้ เป็นรูปช้างหน้าตาแปลกๆ สิงห์เหลือบมองซาเง
ที่ตอนนี้ก็นุ่งผ้านุ่ง เปลือยอก ที่เอวมีตะกรุดห้อย โพกผ้าโพกหัว เมื่อไม่ได้ใส่ชุดทหารหลวงเยี่ยงนี้ ซาเงแลดูเป็นชนเผ่าแปลกตานัก ถึงแม้ร่างกายจะผอม แต่ก็เต็มไปด้วย
มัดกล้าม

ขุนเข้มสะกิด "สิงห์ขึ้นเรือนเถิด จักได้พัก พวกพี่จักนอนรวมกัน หากเจ้าต้องการสิ่งใด
ก็ตะโกนเรียก พวกพี่จักผลัดเวรเฝ้าหน้าห้องเจ้า"

สิงห์ได้ฟัง ก็นิ่งไปครู่ "ข้าว่า พวกพี่วางใจเถิด ข้ามีฝีไม้ลายมือพอตัว ที่นี่ก็ค่ายช้างหลวง หากอยากให้ข้าสบายใจ พี่เข้มก็มานอนในห้องข้า ข้าว่าเพียงนี้ก็พอ"

ท่านขุนทั้งสาม ได้แต่พยักหน้า
เสียงเจ้าซาเง ประจบทันใด"มิต้องห่วงหน้าที่นอนเฝ้าหน้าหอ ข้าจักรับเอง"

ท่านขุนทั้งสี่ได้แต่ส่ายหน้า แล้วขึ้นเรือนไปพักผ่อน

 

สิงห์ขึ้นเรือนก็รีบเข้าห้อง กลิ่นน้ำมันตะไคร้ไล่แมลงอบอวลไปทั่ว
ในเรือนโบราณที่อยู่ไกล้บริเวณเลี้ยงสัตว์ มักมีแมลงมาอาศัย ต้องใช้
กลิ่นสมุนไพร ไล่ไป ไม่ใช่เพียงแต่ยุง แต่เป็นแมลงหวี่ โดยเฉพาะช้างที่มูล
เป็นที่อาศัยของแมลง สิงห์เข้าห้องไป มีเตียงไม้ไผ่ ด้านบนเตียงปูด้วยเสื่อใหม่
มีหมอนขิดวางอยู่ พี่เข้มเปิดปะตูตามมา ในมือมีเสื่อใหม่ กับหมอนขิดเช่นกัน

ขุนเข้มคนปากหนัก ไม่กล่าวกะไร ปูเสื่อ สวดมนต์ แล้วนอนหันหลัง ที่ข้างเตียงสิงห์

สิงห์อยากให้พี่เข้มนอนบนเตียงนัก แต่ก็มิกล้าเอ่ยปาก

นอนกระสับกระส่ายซักพัก เรื่องในหัวมากมายก็ ให้จิตไม่สงบ สิงห์ผุดลุกจากเตียง
ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนแว่วมา เสียงซาเง กรนเบาๆ ลอดมาที่หน้าประตู

สิงห์ได้ยินเสียงแว่ว หวีดแหลม แปลกๆ คล้ายเสียงเด็ก แต่ก้องแลทุ้มอยู่ในลำคอ
แว่วมา เป็นระยะ ใจก็พลันนึกถึงเจ้าช้างน้อยบุญทิ้ง เท้าไวกว่าความคิด
ขุนสิงห์ย่องออกไป ที่หน้าห้อง แอบเปิดประตูเรือน กำลังจะก้าวข้ามซาเงที่หลับกรน

ก็แทบสะดุด เจ้าซาเง ยิ้มยิงฟันในความมืด เกาะขาสิงห์ไว้แน่น
"จะไปไหนขอรับ ขุนสิงห์"

สิงห์ ตอบอย่างกระแทกกระทั้น
"จักไปทุ่ง เอ็งจะตามไปด้วยฤา" พร้อมกับยกเท้า วาดเฉียดคอซาเง ที่โยกหลบอย่าง
ว่องไว สิงห์แอบขำในใจ ซาเงนี่ที่จะไม่เบา ว่องไวนัก

ซาเง ยิ้มเผล่ "ไปขอรับ" แล้วรีบปล่อยมือจากขาสิงห์ทันใด ก่อนที่จะมีอาวุธหนัก เฉียดคออีกรอบ
สิงห์กำลังจะลงบันได ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดสองบาน จากสองห้องพร้อมกัน

สิงห์ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอากับชะตาตนนัก ตอนไม่มีใคร ก็หาใครติดตามไม่มี เพลานี้
อยากทอดอารมณ์ ก็ตามกันเป็นขบวน จักห้ามก็มิได้

สิงห์วิ่งลัดเลาะไปตามเสียง อย่างคนชอบแกล้ง ทำเอาผู้ติดตามได้แต่ปาดเหงื่อ
แต่เจ้าซาเงไวนัก ตามหลังสิงห์ติดทันที สิงห์อยากลองเชิง แอบเรียกเจ้าภูติผี
"ลูกเอ๋ย ปิดจิต บังใจ กำบังทันใด ภัยพาลบ่มี"

ท่านขุนทั้งสาม แทบจะสะดุดขาตนเองล้ม อยู่ดีๆ สิงห์ก็วิ่งไปหลังต้นไม้ พอตามมากระชั้น
กลับหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา แต่ที่แปลก เจ้าซาเงยังวิ่งไม่หยุด ท่านขุนจึงวิ่งตามติดไป แต่แปลกนัก
แม้ฝีเท้าดี วิ่งจนหอบ ก็ไม่ทันซาเงซักที

 

ซาเง นั้น ได้แต่อุทานในใจ "ขุนสิงห์ รูปงาม ใยมากวิชานัก งานของข้า
จักสำเร็จ คงไม่ง่าย"

ขุนสิงห์วิ่งมาจนอยู่ไกล้คอกเช้า เจ้าช้างใหญ่โตหลายตัว นอนอยู่บ้าง ยืนโงนเงนบ้าง
แต่ก็มิมีวี่แววเสียงที่เงี่ยหูฟัง แล้วเสียงก็แว่วมาอีก

สิงห์เห็นบ้านฝาไม้ไผ่สาน มุงจากทรงสูง ข้างบ้าน มีหลักไม้ขาดใหญ่
มีหลังคามุงจากทรงสูง ข้างๆมีป้อมขนาดเล็ก มีบันไดปีนขึ้นไป
นางช้างที่คุ้นตาที่ริมลำธาร ยืนโงนเงน เอางวงดันเจ้าบุญทิ้ง ที่ร้องไม่หยุด

เจ้าบุญทิ้ง ช้างน้อย(เด็ก)มีปัญหา กำลังเอาหัวซุกดิน เพื่อออกแรงดันโซ่
ให้หลุดจากหลัก สิงห์เห็นเช่นนั้น ก็ให้เอ็นดูนัก เดินย่องเข้าไปหา นางช้าง
ทำท่าตื่น ซาเงที่ตามมา ก็เป่าปากหวีดเสียงแหลมคล้ายนกร้องหนึ่งครั้ง
นางช้างก็สงบลง สิงห์ลูบหัวเจ้าบุญทิ้งเบาๆ มันหันมาทันทีเหมือนจำได้
เอาหัวชนสิงห์ไม่หยุด งวงเล็กๆ ก็พันขาสิงห์ จนสิงห์ล้มลง มันรีบล้มตัวลงนอนข้างๆ
ร้องครางไม่หยุด สิงห์นั้นจากโมโหเจ้าช้าง ก็คิดถึงตอนที่รู้ข่าวว่าแม่เสีย
ก็เลยเอาคางไปเกยหัวเจ้าช้างน้อย ตบเบาๆ ที่ด้านหน้า เจ้าช้างมีน้ำตาเล็กๆ ไหลมา

สิงห์ไม่รู้จักทำเยี่ยงไร เลยนอนพิงเจ้าช้างอยู่เช่นนั้น ไม่กล้าลุก
ซาเงเห็นคนแลช้างน้อย ท่าว่าจะผูกจิตผูกใจ จึงไปหาฟางมาสุมไล่แมลงให้

แล้วเชิญท่านขุนทั้งสาม ไปนอนบนชานเรือน ใกล้หลักช้าง จัดที่หลับที่นอน
หมอนขิดให้เรียบร้อย นับว่าซาเงรู้ใจนัก

ท่านขุนที่วิ่งตามมาจนเหนื่อยหอบ เห็นสิงห์นอนพิงช้างน้อย ทำท่าสัปงก
ก็ได้แต่ระอาใจ แลยอมพักผ่อนในที่สุด แต่เข้มไม่ยอมขึ้นไปนอนบนเรือน นั่งพิงต้นตะขบเตี้ยๆ ไกล้หลักช้าง นั่งสัปงกไปอีกคน ซาเงเลยจุดไฟกองเล็ก หาผ้าหาเสื่อให้
ทั้งตนแลขุนเข้ม นอนเฝ้าขุนสิงห์ ส่วนขุนสิงห์ ไม่รู้ตัว นอนหลับไปกับเจ้าบุญทิ้ง
ทั้งคนแลช้างรู้สึกอบอุ่นใจ โดยมิรู้ตน

เหตุการณ์ทั้งหมด อยู่ในสายตาพราหมณ์เฒ่า ที่คิดคำนึงไปต่างๆนาๆ
เกี่ยวกับขุนรูปงาม ที่เข้ามาในหมู่บ้านช้างแห่งนี้

 

บอร์ดใหม่แปลกตา รูปหายหมดเลย พุทโธ่เอ้ย ใส่รูปยังไงล่ะ

 

เพลาเช้า สิงห์รู้สึกตัวตื่นขึ้น ด้วยลมมากระทบใบหน้า ในห้วงแห่งความฝันก่อนจะตื่น
จิตใจย้อนไปถึงวัยเยาว์ ท่านแม่ผู้งดงาม มักจะพัดไปให้ยามสิงห์หลับ เมื่อตื่นขึ้นด้วยความรู้สึก
สบายเช่นยามนี้ ก็พบรอยยิ้มงดงามรออยู่ กับมือที่พัดไกวคลายร้อนให้สิงห์
แต่เพลานี้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้น ภาพที่พล่าเลือนก็ค่อยๆชัดขึ้น เห็นเพียงท้องฟ้าขมุกขมัวยามไกล้รุ่ง
กลิ่นควันไฟลอยเข้าจมูก กลอดตามองไป เห็นพี่เข้มนอนขดตัวอยู่บนเสื่อ เคียงข้างซาเง
แล้วลมที่พัด ก็พัดมาปะทะหน้า สิงห์หันไปหาต้นลม ก็ให้ยิ้มขำ เจ้าช้างน้อยบุญทิ้งจอมแก่น
กำลังขยับหูพัดไล่แมลง สิงห์ตื่นขึ้นมาก็เลยลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู ค่าที่มันทำให้ได้พบท่านแม่
อีกครา แม้เพียงในฝัน ก็ให้สุขใจนัก

 

สิงห์บิดตัว ไล่ความเมื่อยขบ แล้วลุกขึ้นยืนเงียบๆ แต่พอหันไปอีกครา แปลกใจนัก
ซาเงลุกขึ้นม้วนเสื่อ นั่งยิ้มเผล่ให้อย่างประจบประแจง กิริยาดูล้น
สิงห์แอบลอบยิ้มเงียบๆ ซาเงคงมิใช่แค่ทหารรับใช้ธรรมดา แต่มิรู้ได้ว่าใครส่งมาแน่
สิงห์ครุ่นคิด ตรึกตรอง แลวางแผน จักรีดความจริง

สิงห์เตรียมเดินกลับเรือน เจ้าช้างน้อยยังไม่มีท่าทีจักตื่น แต่ก็ให้แปลกใจคำรบสอง พ่อหมอหราหมณ์เฒ่า
เดินมาหยุดข้างหลัง โดยสิงห์ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย แววตาที่มองมาชวนให้หวั่นใจนัก
สายตาใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย เป็นสายตาแวววาวดั่งตาเสือ ดูมีพลังนัก มิใช่สายตาของ
ผู้ชราแม้แต่น้อย เพียงแวบเดียว แล้วก็หายไป เหลือไว้แต่สายตาว่างเปล่า ก่อนพ่อหมอเอ่ยเรียบๆ
"ขุนสิงห์ พาเจ้าบุญทิ้งไปอาบน้ำ เพลาสาย จักทำพิธีสู่ขวัญ"

 

สวัสดีปีใหม่นะคุณจารุ

 

ขุนสิงห์ยังไม่ทันกล่าวกะไรรับคำ พ่อหมอก็หันหลังเดินจากไป สิงห์ให้งุนงงนัก ตนไปทำอันใด
ให้พ่อหมอไม่พอใจหนอ

ซาเงคนแสนรู้ใจ ก็วิ่งมาตบตูดเจ้าช้างน้อยที่นอนอุตุ มันส่ายหัวลุกขึ้น สิงห์ปรายตามองเจ้าช้างน้อยแล้ว
เดินนำไปลำธาร เจ้าช้างน้อยแสนรู้วิ่งตามไป เอาหัวดันสิงห์ไปตลอดทางอย่างหยอกเย้า จนสิงห์
อดหัวเราะเสียงดังมิได้

ซาเง แอบชำเลืองมอง ขุนสิงห์เพลามองหน้ามองตา ก็ว่างามคมเข้ม เพลายิ้มยิ่งงามนัก
ปากไวเท่าความคิด "ขุนสิงห์ขอรับ ยิ้มงามนักขอรับ น่าจักยิ้มให้เป็นบุญตา
ยิ้มเยี่ยงนี้อย่าว่าแต่สตรีเลย ผีสางนางไม้ ก็คงวิ่งตามไล่ ขุนสิงห์มิทัน"

สิงห์ไม่กล่าวกะไร แต่เท้าไวกว่าความคิด เตะเข้าข้อพับเข่า ซาเงลงไปพับเพียบทันที
ส่วนขุนสิงห์ "ข้ายิ้มให้ลูกช้าง ส่วนสตรีข้ามิต้องยิ้ม แค่ปรายตามอง ก็คงพอกะมั้ง"
แล้วพ่อสิงห์รูปงาม ก็หัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี แล้วเดินไปลำธาร

ซาเงแม้อดหมั่นไส้ในวาจาสิงห์ แต่ก็คงต้องยอมรับว่าจริง
แอบบ่นน้อยใจในโชคชะตา "พ่อเอ้ย พ่อเทวดา"

 

กลับจากอาบน้ำ สิงห์ก็เดินขึ้นเรือน เตรียมจะไปผลัดผ้า สวนทางกับท่านขุนทั้งสาม ที่รีบวิ่ง
ไปอาบน้ำ สิงห์อดหยอกเย้ามิได้ "อ้าว ท่านขุน หลับสบายตื่นสายเลยขอรับ"

แล้วทั้งคนทั้งช้างก็เดินกลับหมู่บ้าน ท่านขุนทั้งสามไม่ถือที่สิงห์เย้าตน แต่อดแปลกใจ
ขุนสิงห์ดูอารมณ์ดีนัก ไม่เคร่งเครียดเช่นที่ผ่านมา

เมื่อกลับไปถึงเรือน สิงห์ก็ให้รำคาญซาเงที่ติดตามตนอย่างกับเงา เมื่อขึ้นเรือนจึง
แสร้งปิดประตูห้องมิให้ซาเงตามตนไปผลัดผ้า

แต่เมื่อหันมาก็พบสาวน้อยผมยาวคนหนึ่งนั่งพับเพียบรออยู่ ในมือเธอถือผ้าพับหนึ่ง
สิงห์เอ่ยขึ้นเบาๆ "แม่หญิง ข้าขอโทษ มิทันเห็น แม่ออกไปก่อนเถิด"
สาวน้อยเงยหน้าขึ้น หน้าตาดูงามแปลกตานัก ผิวเป็นสีน้ำผึ้ง ผมดำขลับ
รูปร่างนางอรชรแน่งน้อยดั่งนางกวาง แต่ที่ต้องตาต้องใจสิงห์นักคือดวงตา
ของแม่หญิง กลมรียาวหางตาเชิดขึ้นนิดๆ กับขนตางามงอน คิ้วโก่งเข้ม

"ข้าชื่อบัว พ่อหมอ ให้ข้ามาช่วยขุนสิงห์แต่งชุดชาวเรา จักได้ทำพิธีรับขวัญ"
เสียงนั้นสั่นนิดๆอย่างประหม่า กับสายตาสิงห์ที่จ้องมา

 

ต่อพรุ่งนี้นะจ๊ะ ไปนอนฝันหาแม่บัว ไม่ได้พบกันเสียนาน ขอโทษที่หายไปนาน ติดภาระกิจหลายอย่างค่ะ

 

สิงห์มองปากอวบอิ่มเป็นกระจับ ที่เจรจาตอบมา จิตใจก็ร้อนรุ่มขึ้นมาพิกล
พลันซาเงก็พรวดพราดเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงข้างแม่บัว แล้วฉวยผ้าในมือ
แม่บัว แม่บัวตกใจ รีบลุกหนี สองคนยื้อยุดฉุดผ้าพับนั้น
"แม่บัว ส่งผ้าให้ข้า เป็นสาวเป็นนางมิออกเรือน จักมาดอด
เข้าห้องผู้ชายพายเรือ กะไร แม่คุณ"

แม่บัวคนงามขำได้ฟังก็ให้อาย "ซาเง ไอ้คนป่า พ่อหมอให้ข้ามาข้าก็มา
อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า"

"แม่คุณ คนป่าเตือนด้วยความหวังดี เห็นท่านขุนรูปงามเยี่ยงนี้ ป่านนี้
มีเมียเสียหลายคนแล้วกะมัง ข้ารึอุตส่าห์หวังดี"

ก่อนที่จักเตะให้พับกับวาจาของคนป่าซาเง สิงห์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง
ก็รู้ทันทีว่าเป็นพี่เข้ม ปากไวเท่าความคิด
"ข้ายังไม่มีคู่ ก่อนนี้ ข้ายังมิพบคนต้องตาต้องใจ แต่ไม่คิดจะมาพบช้างเผือกที่นี่"

ซาเง ได้แต่ถอนใจ ยิ่งเห็นท่าทางอายม้วนของแม่บัว ที่พ่อขุนสิงห์รูปงามจ้องราว
พยัคฆ์จ้องเหยื่อ แล้วก็กระชากผ้าพับนั้นสุดแรง แล้วยื้อยุดฉุดกระชากแม่บัวออกจากห้อง
แทบชนกับขุนเข้มทีเดียว

แม่บัวทั้งเขินทั้งโกรธ เมื่อออกมาพบท่านขุนที่เหลือ เลยรีบลงเรือนไป

 

สิงห์แอบชำเลืองมองท่าทีของซาเงที่ดูฟึดฟัด ขัดอารมณ์พิกล ครานี้
ซาเงไม่มีท่าทีล้อเล่น หน้าตาดูเคร่งเครียด หมกหมุ่นในอารมณ์ตนเองนัก

เห็นเช่นนั้น สิงห์ก็ได้แต่กระหยิ่มยิ้งย่องในใจ

แม่บัวก็งามถูกใจมิน้อย แต่คะเนแล้วจะเป็นเครื่องมือที่ดีที่จะรีดความจริงซาเงคนป่า

ส่วนเข้มไม่กล่าวกะไร ก้มหน้าเข้ามาในห้อง มองละครฉากนั้น แล้วให้ขุ่นใจ

 

ซาเงก้มหน้าก้มตา ช่วยเอาผ้าพับนั้น มาโพกหัวให้สิงห์ ผ้าฝ้ายย้อมสีสะอาดตา
กับผ้านุ่งสีแดงอิฐผืนใหม่ แลเสื้อปักแปลกตา ซาเงพันอย่างชำนาญ แต่สายตาก็
สะดุดกับรอยสักบนอกของสิงห์ คนมีของที่แอบซ่อนเร้นแบบซาเง มองรูปสิงห์บนอก
ก็ให้รู้สึกมีนงงนัก สะบัดหัวอยู่หลายครา แต่งจนเสร็จ สุดจะทน ซาเงวิ่งออกไปที่ชานเรือน
แล้วอาเจียนลมออกมา โบราณว่า ของตีขึ้น

 

สิงห์ทำเฉไฉ ไม่รู้ไม่ชี้กับอาการของซาเง แว่วหูได้ยินเสียงเจ้าภูติพรายกระซิบ
"ซาเง ซาเง ของขึ้นแล้ว คนป่ามากวิชชา ฮิ ฮิ"

เข้มกับพวกท่านขุนที่เหลือแต่งองค์ให้สะอาดสะอ้าน ด้วยผ้านุ่งสีอิฐเช่นเดียวกับสิงห์

แต่ก่อนที่สิงห์จะลงเรือน แม่บัวก็เดินยิ้มหวานขึ้นเรือนมา แล้วเอาห่อผ้าขนาดย่อมมาให้
พยักเพยิดให้สิงห์เปิดดู ด้วยท่าทีเอียงอาย

สิงห์รับมา คลี่ห่อผ้า ที่ถูกพันอย่างแน่นหนา เมื่อเปิดออก เป็นมีดโกนหนวด ที่ลับจนคมวาววับ
สิงห์ยกมือลูบหนวดเคราอย่างเพิ่งนึกได้ จึงเดินไปที่ตุ่มน้ำข้างเรือน ขุนเข้มเดินตามมาอย่าง
เงียบ แล้วฉวยมีดในมือสิงห์ สิงห์ก็ยืนนิ่งเงยหน้าให้เข้มโกนอย่างถนัดมือ สิงห์แอบสบตาเข้ม
เข้มกลับหลบสายตา

เสียงเข้มทอดถอนใจ อย่างหนักอกหนักใจ แต่ก็ไม่ปริปาก ตามประสาคนปากหนัก

 

สิงห์รอเข้ม โกนหนวดให้จนเสร็จ วักน้ำลูบหน้า แล้วอดถามมิได้
"พี่หนักใจอันใด บอกข้าเถิด"

เข้มถอนใจอีกครา "พี่มิเคยสังเกตุอันใดเลย ไม่ว่าจักเรื่องเจ้า เรื่องแม่เอื้อม
อยากจักถอนคำสาบาน ที่บังอาจเป็นพี่น้อง กับท่านขุนเสีย จักได้หรือไม่
คนกำพร้าเยี่ยงพี่ มิกล้าเทียบบารมีท่านขุน "

สิงห์รู้สึกได้ถึงคำว่า น้ำตาตกใน จุกจนพูดมิออก

" ขุนสิงห์จ๊ะ ไกล้เพลาฤกษ์ พ่อตามข้ามาเถิด "เสียงแม่บัวตะโกนเบาๆ เรียก

สิงห์มิทันได้เอ่ยความนัย เข้มก็รีบเดินหันหลังไป

 

อ่านมาได้4-5 วันก็ปกติดี พอวันนี้มาอ่านถึงคอมเม้นนี้ โดนหน้าจอโทรศัพท์ดูดนิ้ว จี๊ด จี๊ด อะ

 

พรุ่งนี้พี่ที่ทำงาน พาไปแก้ปีชงที่วัดใหญ่ อยุธยา ไปฟรี เป็นติ่งครอบครัวเค้า

รู้สึกคิดถึงอโยธยามากกกกกกกกก อธิษฐานไว้ว่าอยากไป สมใจ

 

วันนี้ ได้ไปแค่วัดเดียวค่ะ วัดพนัญเชิง แต่ก็มีเรื่องแปลกๆ ตอนเข้าไปในโบสถ์หลวงพ่อโต รอห่มผ้า คนเบียดกัน เลยลุกขึ้นยืน ไปชิดระฆัง ติดกำแพง รอเค้าโยนผ้า เพื่อเอามาห่ม อยู่ดีๆ ก็มีมือลึกลับมาสะกิด
สะดุ้งทันใด สติคิดว่า เดี๋ยวนะ ตูยืนหันหลังให้กำแพง ใครฟะ แต่ข้างๆก็มีคน แต่สะกิดไหล่ ไม่น่าใช่
เลยหันกลับไปมอง มีพระพุทธรูปโบราณ หลายองค์ ชิดกำแพง แต่มีเทวดา ข้างพระพุทธรูปยิ้มให้
พร้อมอวยพร ขอให้สมหวัง

ฟังเป็นนิทานนะคะ

วันนี้ทำบุญถวายข้าวสาร ซื้อที่ดินวัด ห่มผ้าหลวงพ่อโต แก้ปีชง

อุทิศให้ทุกท่าน ทุกรูป ทุกนาม สาธุ

ป.ล.ในอุโบสถ เย็นจับจิต ดูสว่างไสวในนิมิต

 

อยากไปสุพรรณมากๆ ไปวัดป่าเลไลย แวะคุ้มขุนแผน หาแรงบันดาลใจมาเขียนเรื่องต่อ

ปล. หาเงินตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต 555