....พระผู้มีพระเจ้าตรัสว่า....

ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ
ถึงความไม่หวั่นไหวแล้วอย่างนี้
ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อญาณ
เป็นเหตุสิ้นอาสวะ เธอย่อมรู้ชัด
ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย
นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
นี้เหล่าอาสวะ นี้เหตุเกิดอาสวะ
นี้ความดับอาสวะ นี้ข้อปฏิบัติ
เครื่องให้ถึงความดับอาสวะ เมื่อเธอรู้อย่างนี้
เห็นอย่างนี้ จิตย่อมหลุดพ้นจากกามาสวะ
แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ
เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่า
หลุดพ้นแล้ว ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว
พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว
กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้อีกมิได้มี
ดูกรพราหมณ์ บุคคลนี้เรียกว่า
ผู้ไม่ทำตนให้เดือดร้อน ไม่ประกอบความขวนขวาย
ในการทำตนให้เดือดร้อน ทั้งไม่ทำผู้อื่นให้เดือดร้อน
ไม่ประกอบความขวนขวาย ในการทำผู้อื่นให้เดือดร้อน
เขาไม่ทำตนให้เดือดร้อน ไม่ทำผู้อื่นให้เดือดร้อน
ไม่มีความหิว ดับสนิท เป็นผู้เย็น เสวยแต่ความสุข
มีตนเป็นดังพรหมอยู่ในปัจจุบันเทียว

(โฆฏมุขสูตร-พระไตรปิฎก ฯ.ล,๑๓)

เครดิต เฟสบุ้ค แก้วดารา บารมีธรรม