พระเทวทัตเป็นพระปัจเจกะพุทธเจ้า นามว่า อัฏฐิสสระ

มิจฉาทิฏฐิทำให้ต้องวนเวียนไปในสังสารวัฏฏ์<O</O

<TABLE class=MsoNormalTable style="WIDTH: 94%; mso-cellspacing: 1.5pt; mso-padding-alt: 1.5pt 1.5pt 1.5pt 1.5pt" cellPadding=0 width="94%" border=0><TBODY><TR style="mso-yfti-irow: 0"><TD style="BORDER-RIGHT: #ece9d8; PADDING-RIGHT: 1.5pt; BORDER-TOP: #ece9d8; PADDING-LEFT: 1.5pt; PADDING-BOTTOM: 1.5pt; BORDER-LEFT: #ece9d8; PADDING-TOP: 1.5pt; BORDER-BOTTOM: #ece9d8; BACKGROUND-COLOR: transparent" vAlign=top>

<O</O

​

</TD></TR><TR style="mso-yfti-irow: 1; mso-yfti-lastrow: yes"><TD style="BORDER-RIGHT: #ece9d8; PADDING-RIGHT: 1.5pt; BORDER-TOP: #ece9d8; PADDING-LEFT: 1.5pt; PADDING-BOTTOM: 1.5pt; BORDER-LEFT: #ece9d8; PADDING-TOP: 1.5pt; BORDER-BOTTOM: #ece9d8; BACKGROUND-COLOR: transparent" vAlign=top>

จริงอยู่อนันตริยกรรมทั้งหลาย ชื่อว่า มีโทษมาก

มิจฉาทิฏฐินั่นเทียว มีโทษมากกว่านั้น<O></O>​

อนันตริยกรรมยังกำหนดโทษได้ แต่การกำหนดนิยตมิจฉาทิฏฐิย่อมไม่มี <O></O>​

การออกจากภพย่อมไม่มี กรรมใด ๆ ก็ตามที่ทำแล้วย่อมให้ผล​

แต่ความเห็นผิดนี้ ตราบใดที่ยังไม่หมดสิ้น และไม่อบรมความเห็นถูก​

ผู้นั้นย่อมต้องวนเวียนไปในสังสารวัฏฏ์ ไม่มีกำหนดได้ว่า เมื่อไรจึงจะพ้น<O</O​

</TD></TR></TBODY></TABLE>


พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 199<O</O

พระเทวทัตเกิดในอเวจีถูกตรึงด้วยหลาวเหล็ก

จริงอยู่ พระเทวทัตนั้น จักเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า นามว่า

อัฏฐิสสระ ในที่สุดแห่งแสนกัลป์แต่กัลป์นี้ พระเทวทัตนั้นจมดินไปแล้ว

เกิดในอเวจี. และเธอเป็นผู้ไหวติงไม่ได้ ถูกไฟไหม้อยู่ เพราะเป็นผู้ผิด

ในพระพุทธเจ้าผู้ไม่หวั่นไหว. สรีระของเธอสูงประมาณ ๑๐๐ โยชน์

เกิดในก้นอเวจีซึ่งมีประมาณ ๓๐๐ โยชน์, ศีรษะสอดเข้าไปสู่แผ่นเหล็ก

ในเบื้องบน จนถึงหมวกหู, เท้าทั้งสองจมแผ่นดินเหล็กลงไปข้างล่าง

จนถึงข้อเท้า, หลาวเหล็กมีปริมาณเท่าลำตาลขนาดใหญ่ ออกจากฝา

ด้านหลัง แทงกลางหลังทะลุหน้าอก ปักฝาด้านหน้า, อีกหลาวหนึ่ง

ออกจากฝาด้านขวา แทงสีข้างเบื้องขวา ทะลุออกสีข้างเบื้องซ้าย ปักฝา

ด้านซ้าย, อีกหลาวหนึ่ง ออกจากแผ่นข้างบน แทงกระหม่อมทะลุออก

ส่วนเบื้องต่ำ ปักลงสู่แผ่นดินเหล็ก. พระเทวทัตนั้น เป็นผู้ไหวติงไม่ได้

อันไฟไหม้ในอเวจีนั้น ด้วยประการอย่างนี้.
<O</O
ท่านพระเทวทัตได้ทำอนันตริยกรรม ตกอเวจีมหานรกแน่ แต่ ทิฏฐิความเห็นผิดไม่มีกำลัง

จนเป็น นิยตะมิจฉา(ความเห็นผิดมั่นคงจนดิ่งลึกลง) แม้ชื่อว่ากรรมหนักที่สุด แต่ความเห็น

ถูกมีกำลังเกิดจากการสะสมปัญญามาแล้วในอดีต ท่านพระเทวทัตจึงสามารถเป็นพระ

ปัจเจกพุทธเจ้าได้ ในทึ่สุดแห่งแสนกัลป์แต่นี้ เพราะฉะนั้นคำว่าอนันตริยกรรม เป็นกรรม

หนักที่สุดแล้วไม่ผิด แต่ไม่ใช่ว่าอกุศลเจตนาประเภทนี้จะมีกำลังจนเป็นพละได้ ซึ่งต่าง

จากกุศลที่เป็นวิวัฏฏะ (บารมี) มีกำลังมากกว่าสามารถสะสมเป็นพละ(โพธิปักขิยธรรม) เช่น

ท่านพระเทวทัตเมื่อสติเกิดระลึกถึงพุทธคุณและได้บูชาด้วยกระดูกคางและลมหายใจ กุศล

เหล่านี้ไม่ได้หายไปใหน เป็นธรรมะ เป็นอนัตตา เมื่อเจตนาของอนันตริยกรรมกั้นไว้ตาม

กำลังแม้หนักที่สุด แต่เมื่อเจตนาซึ่งเป็นกรรมปัจจัย หมดสภาพของกรรมไม่ให้อกุศลวิบาก

เกิด แต่กุศลที่เป็นปัญญาบารมีมีกำลังอยู่ก็สะสมการเจริญสติปัฏฐานไปอีก ดังจะเห็นได้ว่า
<O</O
พุทธพยากรณ์ว่าพระเทวทัตนั้น จักเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า นามว่าอัฏฐิสสระ ในที่สุดแห่ง

แสนกัลป์แต่กัลป์นี้

<O</O

 

เทวทัตนั้น ทำอนันตริยกรรมสองอย่างคือ
ทำร้ายพระพุทธเจ้าจนห้อพระโลหิต
ทำสังฆเภท ยุยงสงฆ์ส่วนหนึ่งให้แยกไปจากพระพุทธเจ้า ประกาศตนป็นอิสระไม่ขึ้นกับ
พระพุทธเจ้า

นอกนี้ก็มีกรรมอื่นๆ เช่นพยายามจ้างคนมาทำร้ายพระพุทธเจ้าหลายครั้ง
เข้าไปทูลขอวัตถุ ๕ ประการกับพระพุทธเจ้า
ร่วมมือกันกับพระเจ้าอชาตศัตรู เพื่อปลงพระชนม์พระเจ้าพิมพิสาร

 

มีหลายคนสอนให้บูชาเทวทัต เพียงเพราะเหตุว่า ได้รับคำทำนายจากพระพุทธเจ้าว่า
จะกลับมาตรัสรู้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า แต่นั่นหมายถึงในชาติสุดท้ายของท่าน ยังไม่ใช่ในขณะนี้
การบูชาเทวทัตในขณะนี้จึงยังไม่เกิดผลใดๆ เพราะท่านยังไม่ได้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า
ยังไม่ใช่บุคคลที่สมควรแก่การบูชา
เหมือนเรากราบไหว้บุคคลที่ยังไม่ได้ถือศีลและยังไม่ได้บวช
หรือกราบไหว้โลหะที่เขาจะนำไปหล่อเป็นองค์พระ แต่ยังไม่ได้หล่อ ยังเป็นแค่เศษโลหะเท่านั้น ไม่มีผลอะไร

 

ใช่ครับ ค่อนข้างจะสุ่มเสี่ยงมากๆ นะ

ก็เหมือนเราสรรเสริญพระพุทธเจ้า ในคุณวิเศษอันใด
เราก็ย่อมได้ส่วนได้เศษแห่งคุณวิเศษนั้นด้วย

ดังนั้นจะสรรเสริญคุณพระเทวทัต ต้องระมัดระวังมากๆนะ
ไปสรรเสริญบาป ล่ะก่อ ไปรับบาปมาเช่นกัน

 

ความคิดของตัวเราเองนี่อันตรายจริง ๆ