พระโพธิสัตว์องค์ใดมีความเห็นแบบนี้บ้างครับ

ความเห็นที่ว่าคือ

1.เราจะเป็นผู้ทรงฌานสมาบัติและทรงอภิญญาจะได้ช่วยพระพุทธศาสนาได้
และเพื่อจิตตัวเอง
2.เราจะเข้าใจหรือเข้าถึงอารมณ์ทุกอย่างเพื่อที่จะได้รู้ว่ากำลังใจของคนหรือสัตว์เป็นอะไร เพื่อจะได้ช่วยเหลือได้
3.ถ้าเราหรือจิตรู้สึกตัวว่ากิเลสจะเกิดหรือเกิดขึ้นแล้ว เราจะหักห้ามมันทันที เช่น ถ้ารู้สึกว่ามีอารมณ์กิเลสเข้ามา ก็หยุดแค่นั่น จับลมหายใจ และมรณานุสติกรมฐาน
4.เราจะพยายามไม่ให้ กาย วาจา ใจ เราเป็นโทษต่อผู้อื่นโดยเฉพาะ ใจจะไม่ให้เกิดอารมณ์เลว ๆ เช่น มานะทิฐิถือตัวถือตนว่าเราเก่งกว่าเขา ดีกว่าเขา
5.เราจะไม่ทะนงตัวว่าเราเป็นพระโพธิสัตว์หรืออยากเป็นพระโพธิสัตว์ เพราะอยากเท่ แต่เราทำเพราะเราอยากทำ อยากให้ทุกดวงจิตนั่น ละอกุศลธรรม แล้วเจริญกุศลธรรมฝ่ายเดียว การที่เราได้เห็นหรือสามารถสั่งสอนดวงจิตให้มีกุศลธรรม เป็นสิ่งที่ทำให้เราพอใจมาก
6.ต่อจากข้อที่ 5 เราจะฝึกสร้างญานสมาบัติ แล้วเข้าถึงอารม์ธรรมต่าง ๆ เพื่อจะได้สั้งสอนคนอื่นได้และ สามารถอธิบายธรรมได้และเข้าใจได้ง่าย ๆ ยกตัวอย่าง เราควรจะมีสติระลึกตัวทุกขณะจิตว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ถ้ามีอารมณ์เลว เช่นโกรธ ก็จะไม่คิดต่อหรือละความคิดเสีย

 

สาธุครับ

 

อนุโมทนาด้วยครับ แต่ถ้าเริ่มรู้สึกว่ามันจะตึงเกินไป ทางสายกลางและการปล่อยวาง ก็ช่วยได้ครับ ถือเป็นการเจริญอุเบกขาบารมี