พิการแค่กายแต่ 'ใจต้องสู้' ขายข้าวแกงเลี้ยงครอบครัว

ขาย ๆ ทั้งหมดที่มี
หาทุนรักษาพระองค์ใหญ่ในบ้าน
Notebook - รองเท้ามือสอง ..!!
สนใจทัก inbox มานะครับ



จาก : https://www.facebook.com/profile.php?id=100005904733813

ตลาดนัดมือสอง By ลุงธรรศ

https://www.facebook.com/shoesstore...rce=100005904733813&pnref=lhc&hc_location=ufi

 

พิการแค่กายแต่ 'ใจต้องสู้' ขายข้าวแกงเลี้ยงครอบครัว

นับว่าชายผู้นี้ไม่ท้อ อยากพิสูจน์ขีดความสามารถสูงสุดอยู่ตรงไหน เดินเข้าไปสมัครงานที่บริษัทประกัน แต่ต้องแลกกับความเหน็ดเหนื่อย ตกรถเมล์ถึง 2 ครั้ง จำเป็นต้องลาออก และหันมาเปิดร้านข้าวแกงกับพี่สาวที่ย่านบางขุนนนท์...



ถ้าวันนี้คุณทำงานอย่างขยัน มุ่งมั่นและอดทน แต่ต้องทำไปพร้อมกับความ “พิการ” คุณจะเหนื่อยจะท้อแค่ไหน ใครไม่เป็น “ธรรศ มัฆมาน” ชายอายุ 47 ปี ผู้นี้ไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน !!

ก่อนที่ “ความพิการ” จะเริ่มเข้ากัดกิน ชีวิตในวันเด็กก็ไม่ได้สวยหรู ฐานนะทางบ้านยากจน “ด.ช.ธรรศ” ในวัยเด็กเป็นลูกคนที่ 4 บ้านเกิดจ.กาญจนบุรี มีพี่น้องถึง 8 คน เหลือรอดอยู่ 7 คน ด้วยความลำบากจึงต้องดิ้นรน เข้ามาหางานทำที่กรุงเทพฯ 2 คน กับพี่สาวคนรอง



ขณะนั้นเขาจบเพียงชั้น ป.6 ทำงานโรงงานรองเท้า ส่วนพี่สาวทำอีกโรงงานได้เงิน 8,000 บาท ถูกแบ่งให้แม่เกินครึ่ง เพราะคิดเสมอว่า ความเป็นเด็กบ้านนอกสอนให้รู้ตัวอยู่เสมอ คนที่บ้านไม่มีเงินนั้นอยู่ไม่ได้ ยังมีอีกหลายชีวิตที่บ้านต้องพึ่งตัวเขา

“อดหอมรอมริบ แม้จะ 5 บาท 10 บาท เป็นสิ่งที่ชายผู้นี้ทำมาโดยตลอด” จนกระทั่งเขารู้ว่า “แพ้กาวติดรองเท้า” อย่างรุนแรง พี่สาวก็ออกจากโรงงาน จึงพากันไปร้องเพลงอยู่ที่มหาชัย จ.สมุทรสาคร แต่เด็กหนุ่มที่ชื่อ “ธรรศ” รู้ตัวดีว่าร้องได้ห่วยแตก เพราะลืมนึกถึงตัวเอง คิดว่าต้องหาสตางค์ส่งกลับบ้าน

จากบ้านนอกค่าแรง 35 บาทต่อวัน แต่เมื่อมาอยู่กรุงเทพฯได้ 100 บาท ย่อมดีกว่าแน่นอน บ้านนอกต้องตัดอ้อย 100 มัด 20-30 ลำ และใน 1 วันต้องตัดให้ได้ 200 มัด ถึงจะพอจุนเจือครอบครัว และแม่ต้องฉีดยาทุกวันเพราะเป็นโรคขาดแคลเซียม เป็นภาพจำว่าแค่ยาหลอดละ 6 สลึง ยังไม่มีเงินซื้อ ซึ่งต้องใช้ถึง 2-3 หลอด



กระทั่งอายุได้ 22 ปี เริ่มอยู่บนถนนสาย “มาร์เก็ตติ้ง” รายได้กำลังไปได้สวยสูงสุด 6 หมื่นบาท แต่ “ความพิการ” กลับต้องมาประชิดตัว เพื่อนสนิทคนหนึ่งที่ทำงานร่วมกัน “เขาชอบเรา อยากได้เป็นแฟน นัดออกมาข้างนอก เขาอยากได้เอกสารบางตัว เราบอกเขาว่ามากรุงเทพฯ มาหาตัง ไม่ได้มาหารัก และไม่คิดว่าเขาจะมาทำร้ายเรา แต่เขาเคยขู่ ถ้าเขาไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ต้องได้”

น้ำกรดถูกสาดเข้ามาที่ร่างกาย ความมืดถูกปกคลุม หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ โคม่านาน 6 เดือน ตายไปแล้ว 2 ครั้ง แต่หมอดึงกลับมาได้ ตาทั้งสองข้างมองไม่เห็น 2 ปีเต็ม จมูกหาย หูถูกน้ำกรดกัดกิน บอกได้เลยว่า “มันลยความท้อไปแล้ว” แต่ต้องคิดว่าจะอยู่อย่างไร ให้มีคุณค่าที่สุด

จากหนุ่มหน้าตาหล่อ...มาถึงตรงนี้จึงรู้ว่า “ชอบ รัก อยากได้ เมื่อไม่ได้ ก็ต้องทำร้าย” ผลของการกระทำให้เพื่อนคนที่ทำร้ายติดคุก 2 ปี





กาวติดจมูกและหูปลอม ขวดเล็กเท่าไม้จิ้มฟันราคา 3-4 พัน มันหมดไปแล้ว จึงมาใช้กาวติดขนตาแทน ถึงจะแพ้สารในกาวก็ต้องทนใช้ เราเคยเป็นเด็กวัด อยู่กรุงเทพฯ ตื่นเช้าขึ้นมาใส่บาตร คิดว่าบุญพวกนี้จะเป็นเกาะป้องกันเราจากอุปสรรคชีวิต แต่พอมาเจอแบบนี้จึงรู้ว่า ความอยากชนะของเพื่อนที่ทำร้ายเรามันแข็งแรงกว่าบุญ

“พี่ธรรศ” แกคิดปรับเปลี่ยนมุมมอง “ถ้าคุณทำให้ญาติเห็นว่าจะฆ่าตัวตาย คุณไม่ได้ทุกข์คนเดียว คุณกำลังแชร์ความทุกข์ให้คนอื่น และจะล้มเป็นโดมิโน ต้องปรับต้องคิดใหม่ จะอยู่อย่างไรบนโปร์ไฟล์ของคนพิการ” และนับว่าชายผู้นี้ไม่ท้อ อยากพิสูจน์ขีดความสามารถสูงสุดอยู่ตรงไหน เดินเข้าไปสมัครงานที่บริษัทประกัน แต่ต้องแลกกับความเหน็ดเหนื่อย ตกรถเมล์ถึง 2 ครั้ง จำเป็นต้องลาออก และหันมาเปิดร้านข้าวแกงกับพี่สาวที่ย่านบางขุนนนท์



ช่วงแรกลูกค้าไม่กล้าเข้า แต่พี่ธรรศกลับมองว่า “ค้าขายมีการปฏิเสธตอบรับอยู่ในตัว ถ้าเราอยู่กับความจริงได้ เรื่องจริงคือเขาไม่ซื้อ เพราะเขาเห็นว่าเราน่าเกลียด นี่คือเรื่องจริง แต่ถ้าเรื่องราว ทำไมเขาไม่ซื้อ เราน่าเกลียดเป็นแบบนี้ คนไม่ให้โอกาสเราหรือ นั้นคือเรื่องราว หากเปิดร้านขายของ คนก็ต้องแวะเข้ามาดู ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้าง”

สัจธรมครั้งนี้ สิ่งที่เห็นอะไรจะเกิดขึ้น ก็แค่ร่างกายเน่า ๆ อยู่บนโลก เรายังมีคนที่เรารัก มีคนที่รักเรา ตระหนักแต่อย่าตระหนก เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ เราไม่ได้หอบเอาความฝันตามไปด้วย เราไม่ได้ล้มคนเดียว หาบันไดหนีไฟให้เจอ



เมื่อเห็นว่าชีวิตของคนพิการ ถูกจำกัดด้วยขีดความสามารถ “พี่ธรรศ” จึงไม่อยากเห็นใครต้องมาเป็นแบบตัวเอง จึงทำโครงการพาน้องไปหาหมอ และคนพิการลั้ลลา ขึ้นมาในปี 56 ระดมทุนจากผู้มีจิตเมตตาช่วยเหลือคนอื่นที่เจ็บป่วย เพื่อไม่ให้เขาต้องกลายมาเป็นคนพิการ

“ถ้ามีโอกาสต้องช่วยให้ได้ เพราะรู้ดีว่าพิการทำอะไรได้ไม่มาก ไม่อยากให้ใครต้องมาพิการ เจอคำครหาไม่เจียมตัว ทำไมไม่ช่วยตัวเองก่อน เราจะจมอยู่กับความทุกข์ หรือคอยปัดกวาดออกไป เหมือนบ้านที่เราปล่อยทิ้งให้ใบไม้ร่วงหล่นเต็มพื้น แต่ถ้าเราคอยเก็บกวาด มันก็จะสะอาด ใจเราก็เหมือนกัน เราจะห้ามความทุกข์ความคิด ไม่ให้ไปกัดกินจิตใจไม่ได้ แต่เราก็ต้องพยายามปัดมันออกไป”





แท้จริงชีวิตถูกกำหนดมาหรืออย่างไร ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงมองแต่สิ่งที่สวยงาม ปฏิเสธสิ่งที่ไม่สวยงาม ตอบรับแต่สิ่งที่มีรูปลักษณ์สวยงาม วินาทีแรกที่มองเห็น “คนพิการ” ถูกครอบงำจากรากของสังคม มองคนพิการว่า “ไร้ค่า” อย่างนั้นใช่หรือไม่

คงต้องขึ้นอยู่ที่ “คนถูกมอง” จะคิดอย่างไรเสียมากกว่า? เพราะไม่สามารถทำให้คนทั้งโลกมองเราเป็นอย่างที่เราต้องการได้...แล้วคุณผู้อ่านล่ะมองคนพิการ หน้าตาหน้าเกลียดว่าเป็นอย่างไร ?



…................................................
คอลัมน์ : นิยายชีวิต อาทิตย์สไตล์
โดย “ทวีลาภ บวกทอง”

https://www.dailynews.co.th/article/509302