พิทักษ์แผ่นดิน

เรื่องๆนี้เป็นเรื่องที่รุ่นพี่ของผมที่ชื่อ พี่โจ้ ได้ประสบพบเจอมาด้วยตัวเขาเอง พี่โจ้แกเป็นคนมีสัมผัสพิเศษมาตั้งแต่เกิดแล้ว คือมักจะเห็นจะได้ยินในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่เห็นและไม่อาจรับรู้ได้กัน พี่แกเห็นจนเหมือนไม่เห็นคือชินไปแล้ว แกบอก เรื่องนี้มันมีอยู่ว่า เมื่อ 10 ปีที่แล้ว หลังจากที่แกเพิ่งปลดประจำการออกมาหลังจากที่ต้องไปทำหน้าที่ลูกผู้ชายเป็นทหารรับใช้ชาติอยู่ 2 ปี พี่โจ้กับเพื่อนของแกอีก 4 คน ได้วางแผนกันไปเที่ยวที่อยุธยา ฉลองที่ได้ปลดประจำการ โดยขับรถส่วนตัวไปเที่ยวกันเอง โดยเมื่อเดินทางไปถึงอยุธยาแล้วก็ได้เข้าพักกันในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งพี่โจ้แกบอกเลยว่า ตั้งแต่ที่ย่างกรายเข้าไปพักนั้นแกก็เห็นนะว่ามีผีมีอะไรอยู่ แกจึงต้องเรื่องมากเป็นพิเศษในการเลือกห้องที่จะเข้าไปพักกัน ซึ่งในที่สุดก็ได้มาห้องหนึ่งที่เป็นปกติไร้ความเสี่ยงต่อสิ่งที่มองไม่เห็น เพื่อนก็ถามแกนะว่าทำไมต้องลำบากลำบนเลือกห้องเองด้วย พี่โจ้ก็ตอบกลับไปเพียงว่าเพื่อความสงบสุขและสบายใจส่วนตัวของแกเอง ก็แหม๋คนไม่มีสัมผัสพิเศษมันก็พูดได้สิ มันไม่ได้เห็นไม่ได้รับรู้เหมือนที่แกเห็นและรับรู้นี่หว่า หลังจากได้ห้องและเข้าพักอะไรตามปกตินั้น พี่โจ้และเพื่อนทั้ง 4 ก็เดินทางกันไปเที่ยวชมวัดแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด ซึ่งในตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆแล้ว ซึ่งก็มีคนมาท่องเที่ยวทำบุญกราบไหว้พระกันไม่มากนัก โดยในขณะที่เพื่อนๆของพี่โจ้แกกำลังเพลินกันอยู่กับการหามุมถ่ายรูปหมู่สวยๆกันนั้น พี่โจ้แกก็เหมือนจะเหลือบไปเห็นว่ามีร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่เยื้องๆกับเจดีย์ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะนึกว่าคงเป็นนักท่องเที่ยว แต่ในใจแอบสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงมายืนนิ่งๆอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นที่ขึ้นรกๆไกลๆอยู่ตรงนั้น ไม่กลัวงูฉกรึยังไงกัน แต่พี่โจ้แกก็ลืมความสงสัยนี้ไปหมดเพราะมัวแต่เพลินอยู่กับการถ่ายรูปและไหว้พระขอพร เสร็จจากทำบุญก็ไปต่อกันอีกสักพักที่ตลาดน้ำอยุธยา เดินหาของกินของที่ระลึกกลับมาที่ห้องพักกันเต็มไม้เต็มมือ ซึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่างมาดลใจให้เพื่อนๆของพี่โจ้ทั้ง 4 คนนั้นต่างออกไปเที่ยวข้างนอกหาอะไรกินกันยามค่ำคืน ซึ่งพี่โจ้แกตอนนั้นรู้สึกเพลียๆจึงขอนอนพักคนเดียวอยู่ในห้อง โดยเพื่อนของแกก็บอกไว้จะแวะซื้อยาและขนมกลับมาฝาก พี่โจ้แกนอนคนเดียวไปได้สักพักใหญ่ๆ แกบอกว่าตอนนั้นแกหลับลึกจนฝัน ในฝันนั้นคือตัวแกเองกำลังยืนอยู่ที่วัดแห่งนั้นที่ช่วงบ่ายเข้าไปทำบุญไหว้พระกันกับเพื่อนๆ แกเห็นมีผู้ชายอยู่กลุ่มหนึ่งประมาณ 6 คนแต่แต่งตัวแปลกๆ ไม่สวมเสื้อกันแต่นุ่งโจงกระเบนสีแดงมัวๆหมองๆแบบแดงเลือดหมู ในมือถือดาบกันคนละเล่ม วิ่งกระหืดกระหอบเหมือนกับกำลังหลบหนีอะไรบางอย่างมาอยู่ โดยชายทั้ง 6 คนนั้นวิ่งมาหยุดยืนอยู่ที่ลานดินโล่งๆ ข้างเจดีย์ ซึ่งไม่นานก็มีพวกทหารพม่ากว่า 10 กว่าคน ไล่ตามมาจนเจอ ในฝันนั้นมันเหมือนจริงเอามากๆ เสียงโห่ร้องของทั้งสองกลุ่มดังลั่นลานดินพร้อมเสียงดาบที่เข้ากระทบกันไปมา พี่โจ้แกบอกว่าแกเชื่อว่ากลุ่มชายไทยที่กำลังต่อสู้กับพวกทหารพม่าอยู่ในตอนนั้นน่าจะเป็นทหารไทยในยุคสมัยนั้น เพราะรู้จักใช้ดาบอย่างคล่องแคล่วและทะมัดทะแมงพอสมควร แต่ถึงอย่างนั้นกำลังทหารไทยก็น้อยกว่าพม่าอยู่มาก ในที่สุดแล้วก็ต้านกันเอาไว้ไม่อยู่ โดนทหารพม่ารุมฆ่าฟันจนตายหมดไม่เหลือ ซึ่งหนึ่งในทหารไทยคนนั้นได้พยายามกระเสือกกระสนคลานไปที่ต้นไม้ต้นเดียวกับที่พี่โจ้แกเห็นเมื่อช่วงบ่ายสองที่วัด ต้นเดียวกันกับที่แกเห็นว่ามีคนยืนอยู่ ทหารคนนั้นพยายามจะเกาะต้นไม้และเหมือนจะฝืนตัวเองให้ยืนขึ้นแต่เหมือนจะขาดใจตายไปก่อน พี่โจ้แกบอกว่าในมือทหารไทยคนนั้นยังคงกำดาบเอาไว้ไม่ปล่อย ภาพเหตุการณ์ที่แกเห็นในฝันนี้มันน่ากลัวและหดหู่กว่าในละครที่เคยดูๆกันมามากนัก มันไม่เหมือนกับในหนังในละครที่พอทหารถูกฟันดาบเดียวแล้วจะสิ้นใจตายไปทันทีแต่นี่คือมันเจ็บปวดทรมานและต้องฝืนคลานฝืนลุกกระเสือกกระสนที่จะเอาชีวิตรอด บางคนในฝันที่แกเห็นนี่ถูกฟันจนเห็นไส้แต่ก็ยังกัดปากพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นหนีหรือสู้ต่อไป แกยอมรับทั้งหัวใจเลยว่าจิตใจทหารยุคสมัยก่อนนั้นแกร่งและทนกันจริงๆ
แกบอกแกอยากจะตื่นขึ้นมาจากความฝันนี้เลยให้ได้ในทันทีเพราะมันน่ากลัวเอามากๆ ทหารไทยคนนั้นที่ได้เสียชีวิตอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นเดินมาเข้ามาหาพี่แกที่กำลังยืนตะลึงพูดอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น และ บอกว่าให้ช่วยแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลมาให้พวกเขาที วิญญาณของพวกเขาทุกข์ทรมานมานานแล้ว ยังไปผุดไปเกิดไม่ได้ และเขารู้ว่าพี่โจ้สามารถมองเห็นเขาได้ เขาจึงมาขอความช่วยเหลือจากพี่โจ้แก ซึ่งพี่โจ้แกเองนั้นก็สัญญาว่าจะทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ ไม่ต้องเป็นห่วง พอพี่โจ้พูดจบแล้วแกก็ได้สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆที่กำลังนั่งล้อมวงสังสรรค์กินเหล้ากันอยู่ที่พื้น เพื่อนๆจึงถามว่าพี่โจ้เป็นอะไรไป พี่โจ้แกก็รีบเล่าความฝันที่ได้เจอมาให้เพื่อนๆฟัง แต่ทุกคนต่างก็หัวเราะและบอกว่าพี่โจ้อินกับสถานที่มากไปบ้างแหล่ะ ดูหนังมากไปบ้างแหล่ะจนเก็บไปนอนฝันเป็นตุเป็นตะ แต่พี่โจ้แกก็ยังยืนยันว่าเห็นมากับตาจริงๆ แต่ก็ยังไม่มีใครเชื่อ สุดท้ายวันรุ่งขึ้นแกเลยรีบกลับไปทำบุญที่วัดแห่งนั้นพร้อมกับอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับดวงวิญญาณเหล่าทหารไทยที่ยังคงต้องวนเวียนสิงสถิตอยู่ ณ บริเวณวัดแห่งนั้น หลังจากที่ได้ทำบุญอุทิศส่วนบุญไปแล้ว ในนั้นคืนนั้นเองพี่โจ้แกเล่าว่า ทหารไทยคนนั้นได้มาหาแกพร้อมกับกล่าวขอบคุณพี่โจ้ที่ช่วยอุทิศส่วนบุญไปให้ ส่วนพี่โจ้เองพอหลังจากเดินทางกลับจากอยุธยาแกบอกตัวแกก็ไม่เคยจะฝันถึงทหารไทยคนนั้นอีกเลย

 

เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งค่ะ สาธุ...
อ่านเรื่องเล่านี้แล้ว ก็ให้ย้อนคิดว่า สมัยก่อนทหารไทยเสียเลือดเนื้อเท่าไหร่กว่าแผ่นดินจะสงบ ปกป้องประเทศด้วยความยากลำบากเท่าไหร่กว่าจะได้ผืนแผ่นดินนี้คืน ชนต่างชาติจะเข้ามาในไทยแต่ละครั้งเป็นเรื่องลำบากมาก ผิดกับสมัยนี้เปิดเสรี คนในออกคนนอกเข้า เหยียบแผ่นดินเราสบายอุรา..

 

ใช่ครับ เห็นด้วยเลย แต่วิญญาณของทหารไทยนั้นผมว่าน่าสงสารที่สุดแล้วล่ะครับ ตายก็ตายมาเนิ่นนานเป็นร้อยๆปีแล้วแต่ยังไปเกิดใหม่ไม่ได้เพราะยังต้องอยู่คอยทำหน้าที่สำคัญวนเวียนปกป้องเฝ้าพิทักษ์ทรัพย์สมบัติของแผ่นดินเอาไว้

 

ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีครับ
อ่านแล้วรู้สึกยินดีด้วยกับพี่โจ้
ทางภพภูมิเค้าถือว่าถ้ามีนิสัยและสัมผัสแบบนี้
ถือว่าน่ารัก และมักจะได้ความ
เคารพนับถือจากฝ่ายภพภูมิเช่นกันครับ..