พุทธวจน-ใช้ฝึกสมาธิง่ายๆครับ

ต่อครับ
เก่งกว่าพระพุทธเจ้า ก็ เทวทัต แหละครับ

 

ส่วนมากจะเลิกก่อนอะสิครับ
แล้วก็อ้างว่า
ต้องทางสายกลาง
การทำให้ตนเองเป็นทุกข์โดยเปล่าประโยชน์
พระพุทธองค์ไม่ได้สอน
มั้ง
ไม่ได้ว่าใครนะครับอย่าร้อนตัว
อันนี้เห็นเยอะในหมู่นักปฏิบัติมือใหม่น่ะ

 

ที่เขียนนี้ ต้องค้นหาดวงจิตเจ้าของ ให้เจอก่อน..ถึงจะเห็นการทำงานของมัน..

 

ก็จิตมันโง่แต่กำเนิด ต้องมาท่องเที่ยวไป ในภพน้อย ภพใหญ่ เวียนไปเวียนมา

 

เราทำแบบนี้เราจะสาวไปเรียนรู้ถึงวงจรปฏิจจสมุปปบาทตามพจ.ได้ถึงตัวอวิชา สังขาร วิญญาณในวงจรได้ไม๊ครับ

 

ถ้าเรามีตาใน สามารถเฝ้าสังเกตุ การทำงานของดวงจิต

เราจะเห็นอริยสัจในดวงจิต ดวงสว่างนั้นนะ

 

รอผู้รู้มาตอบก่อนครับว่าเป็นสมถะหรือวิปัสนา
เดี๋ยวมีมองซ้าย-ขวาแล้วก็ กลับหลังหัน เดินหนีเอาดื้อๆ

 

พี่เสขะ..ของน้อง เวทนามีสามอย่าง สุข-ทุกข์-อุเบกขา มองแล้วสวมวิญญาณลงในภาคปฏิบัติเลยนะครับตอนนี้..ลองอ่านแล้ววาดภาพตามผมนะครับ
สมมุติเรากำลังนั่งสมาธิอยู่ เริ่มต้นจะเจอ..เวทนา..เล็กๆก่อนเลย สบายๆไม่เจ็บปวด นั่งไปสักพักเริ่มเจ็บปวด สุขเฉยๆเล็กน้อย-ตอนเริ่มนั่งจะหายไป.. นานเข้าเริ่มร้อนรน-เพราะเจ็บปวดเวทนาหนัก-เหน็บชา เริ่มจะกินขา-แขน-เหน็บชาเกิิด หายแล้วเกิดใหม่สลับไปมา น้ำตาตกใน.. ในภาคปฏิบัติ พี่จะดูเวทนาได้กี่นาที ได้กี่นาทีครับ ..นานเท่าใด แล้ว สติพี่จะอยู่ตรงไหนครับ เวทนามันลิบจิตใจพี่ไปหมด ..หากไม่มีสมาธิไว้ต่อสู้กับมัน
ที่พี่บอกว่า จนจิตเป็นกลางนั่น พี่ต้องเริ่มจากการรู้จัก "ไม่เจ็บ-ไม่สุข-กลางๆ" ตั้งแต่เริ่มนั่งสมาธิก่อนเลย หากจะไปดึงให้จิตมากลางๆ-ตอนเวทนาแรงกล้าเกิด เป็นไปไม่ได้เลยครับ..ผมถึงบอกในกะทู้ก่อนว่า นั่งไปนานๆทุกอย่างจะมาลงที่ ..เวทนา..หมดเลยครับ สลบเหมือดทันทีทันใด จะเอางี้รึครับพี่
ต้องเริ่ม เกลี่ยเวทนา ให้มาตรงกลางๆเฉยๆตั้งแต่เริ่มนั่ง จิตจึงจะรู้จัก กลางๆก่อน เจริญสัมมัปปทาน4 ให้จิตผ่อนคลายสบายๆไปตอนเริ่มต้นเลยจะดีมากครับ ..นานไปหากจิตนิ่งตั้งมั่น "สมาธิ" จะช่วยเราให้ผ่านเวทนาไปเองครับ นี่ยังไม่กล่าวถึงไปเจอ แสง-สี-เสียง-สุขแบบกะทันหันนะ จะติดมันอีก สารพัดกริยา(เอาไว้ก่อนครับ)

 

สมถะ-วิปัสสนา-จึงต้องใช้พร้อมกัน ในการ ศึกษาแยก ขันธ์5-อริยสัจจ์4-วงจรปฏิจจสมุปบาท ..เพราะทุกอย่างเขาทำงานพร้อมพรั่งกันเกิด...
เราตามไม่ทันครับ หากไปนั่งฝึกสมาธิแล้วมาฝึกวิปัสสนาทีหลัง..ไม่มี อจ.ไหนมาสอนให้เราเข้าใจตรงนี้เลย ถึง
การทำงานของขันธ์5 พร้อมกับจิตในวงจรปฏิจจฯล สอนแยกส่วนไปหมด ไม่สอดคล้องตามความเป็นจริงของทุกข์-สุข ตามวงจรปฏิจจสมุปบาทที่เกิด
ชีวิตเรา -จึงออกทะเล-วนไปมา-ไปมา-อยู่ที่เกิด-จนแก่ตาย-จนตายยยยยย กี่ปี-กี่ปี-ก็ไม่ก้าวหน้าไปไหนเลยครับ วนกลับมาที่เดิมตลอด คุยกัน เถียงกัน ทะเลาะกัน วงจรปฏิจจะสมุปบาทไม่เคยศึกษาว่าเขาทำงานยังไง สาธุ

 

..ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเราตถาคต.พจ.ท่านหมายถึงผู้ใดเห็น "วงจรปฏิจจสมุปบาท" ผู้นั้นเห็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเราตถาคต ..นี่พุทธพจน์เต็มๆกล่าวไว้เช่นนี้ครับ

 

คงไม่เข้ามาตอบมั้งครับ รอนิวรณ์ คงจะเหมาะสมกันดีกับคนแถวนี้ครับ....เพราะเราคุยกันแบบเพี้ยนๆ แบบนิวรณ์ไม่เป็นครับ อิอิ

 

ไม่ค่อยได้ศึกษาพระไตรปิฎกครับ อยากทราบท่านสอนธรรมบทปฏิจจสมุปปบาทแก่ผู้ใดมั่งครับ พอจะทราบไม๊ครับ

 

เวรกรรม

โพสอยู่ หยกๆ สิบหกหย่อนๆ ว่า สังขาราเปนมรรค

แล้ว ก้ชู อสุภะ นำหน้า

แทนที่จะเหน ความพอใจ ไม่พอใจ เปนกลาง
ต่อ สังขารา เปนมรรค ตามอ้าง

โน้น ไปโน้น ไปนั่งให้ก้นแตก

แทนที่จะดูตอน ขี้มันออกจากก้น หน้าตาตอนนั้นเปนยังไง

.....

พอพูดไป เดี๋ยวก้ให้ เฮียกันอีก

ตกลง เส-ขละ บุคโล ปฏิบัติอย่างไรกันแน่ หลัก
ลอยไปเรื่อย แทนที่จะใช้ อุบายตามตนถนัด

แต่ ปรมัตถธรรม มันจะแนบกันสนิท คุยรู้เรื่อง
แม้นวิธีการ อาสัยระลึก จะต่างกัน

 

เว้นแต่ พวก ซื่อจนเซ่อ

จิตไม่มีรูปร่าง สันฐาน ไม่มีไป ไม่มีมา
ไม่มีสี ไม่มีสว่าง ไม่มีมืด

แล้ว ทะลึ่ง ไปคว้า สิ่งถูกรู้ ถูกเหน ว่า นั่นจิต

สิ่งใดถูกรู้ เจอสันฐาน มีสี มีวรรณะ เข้ม อ่อน
ดันทะลึ่ง เข้าใจว่า เหนจิตเจ้าขา

ตายเปล่า

 

คุง เส-ขละ คร้าบ

ความซื่อตรงต่อธรรม สำคัญมาก

ตนปฏิบัติอย่างไร เปนสิ่งเหนได้ว่า ห่างกิเลส
ดับกิเลส จะต้อง มั่นคง ในปฏิปทา เหล่านั้น

ไม่ใช่ ใครแสดงอุบายใด ก้ สนใจใส่ มิงค์

 

ใครหน้าตาดี พูดจาน่าฟัง เราก็ต้องเคลิบเคลิ้มขอตามไปด้วยครับ

 

ส่วนตัวมองว่า เริ่มต้นกระทู้
จะพูดถึงในส่วนที่เป็นสมาธินะครับ
ถ้าไปต่อวิปัสสนาอีก ..
รับรองว่าคงอีกยาว
กว่าจะได้ข้อสรุปครับ..
แต่ถ้าคิดว่าเป็นการแลกเปลี่ยน
ประสบการณ์ในมุมที่ตัวเองเข้าถึง
ก็เชิญตามอัธยาศัย แล้วแต่ประสบการณ์ครับ
จะตำราบ้าง ปฎิบัติบ้าง หรือทั้งตำราและปฎิบัติก็ตาม
ความเหมาะสมและวาระ

แต่ก็ต้องเข้าใจไว้ก่อนนะครับ
จะไปให้คนอื่นๆมาเห็นเหมือนมุมที่เราเห็นไม่ได้นะครับ
และจะไปเปรียบว่าของข้าดีกว่า ของท่านไม่ดีก็ไม่ได้นะครับ
ไม่งั้นมันจะวกเวียนไปเวียนมา ทั้งที่บอกว่าตัวเองดีกว่า
และที่ว่าเค้าไม่ดี เพราะว่า
มันจะทำให้จบไม่เป็นซักกันซักทีครับ

พุทธฯเรียนรู้เพื่อไม่ให้มีนะครับ
อย่าเผลอไปสร้างให้มันมีกันนะครับ (^_^)
ไม่เบื่อกันหรือครับที่ต้องลงมาเกิดอีก

 

ขออนุญาติแทรกนิดนึงนะครับ อาจจะใกล้เคียง แต่ยังไม่น่าจะถูก 100% นะครับ

ขอบคุณสำหรับมุมมองของทุกท่านที่ถกกันเพื่อความรู้ครับ

 

+

..........................................................ใน มรรค 8 มี สัมมา สติ ....กายคตาสติ ....อานาปานสติ ....สติปัฏฐานสี่ สติปัฏฐาน ก็ คือ ที่ตั้ง แห่งสติ มีกาย เวทนา จิต ธรรม...คือ ที่ คือ ทาง ที่ ผู้มีสติ สติควร ตั้งลง...นั้นคือ การมีสติ มี สัมมาสติ อันเป็นหนึ่งใน องค์มรรค ที่เป็น ทางเดินไปสู่ ความพ้นทุกข์แหละครับ.....พระท่านว่า อานาปานสติเจริญให้มากแล้ว ย่อมทำให้ สติปัฐฐานสี่บริบูรณ์ สติปัฐฐานสีบริบูรณ์ ย่อมทำให้ โพฃญงค์เจ็ดบริบูรณ์ โพฃณงค์เจ็ด บริบูรณ์ ( จาก สติปัฐฐานสี่ บริบูรณ์ เรียกว่ามีสติสัมโพฃญงค์ ต่อมา ทำให้เกิด ธรรมวิจย บริบูรณ์ วิริยะ ปิติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา สัมโพฃญงค์) โพฃญงค์เจ็ดที่ อันบุคคลเจริญแล้ว ย่อมทำให้ วิฃฃา วิมุติ บริบูรณ์........ยังไง ก็ ต้องลง ใน มรรค8 อันเป็น ทางดำเนินถึงความพ้นทุกข์ ใน อริยสัจสี่แหละ ครับ มรรค8 สงเคราะห์ลงใน ศิล สมาธิ ปัญญา นั่นแหละครับ หรือ สมถะ วิปัสนา นั่นแหละครับ สัมมาสังกัปะ ย่อมมีเพียงพอ แก่ผู้มีสัมมาทิฐฐิ สัมมาวาจา ย่อมมีเพียงพอแก่ ผู้มีสัมมาสังกัปปะ สัมมากัมมันตะ ย่อมมีเพียงพอแก่ ผู้ีมีสัมมาวจา สัมมาอาฃีวะ ย่อมมมีเพียงพอแก่ผู้มีสัมมากัมมันตะ สัมมาวายามะ ย่อมมีเพียงพอแก่ผู้มี สัมมาอาฃีวะ สัมมาสติ ย่อมมีเพียงพอแก่ผู้มีสัมมาวายามะ สัมมาสมาธิ ย่อมมีเพียงพอแก่ผู้มี สัมมาสติ สัมมาญานะ ย่อมมีเพียงพอแก่ผู้มี สัมมาสมาธิ สัมมาวิมุติ มีเพียงพอแก่ผู้มี สัมมาญานะ สัมมาทิฐฐิ คือ รุ่ง อรุณ ครับ

 

............................เอ อันนี้....พูดไม่ถูกซะ ทีเดียว....เจตสิก...สติเจตสิก ที่เจริญ ควร มี ลักษณะ เฉพาะของ การเจริญสติ คือ ระลึกรู้ กายคตาสติ เอง ก็ มีลักษณะของมันอยู่.....สังเกตุ ดีดี นะครับ...ส่วนบอกว่า เอาวิญญานมาจับที่กาย ฟังดู มั่วมั่ว นิดหน่อยครับ จริงจริง ควรเป็นสติ ครับ (เจตสิก เป็นคุณลักษณะของจิต นั้นแหละ). คำสอน ของบางท่าน ที่บอกว่า ให้ มีสติ อยู่กับกาย เพราะ ฝึกทิ้ง เวทนา สัญญา สังขาร .....อันที่จริง แล้ว ก้ สอน มหาสติปัฐฐานสี่นั้นแหละ แต่ ที่สำคัญ คือ ต้อง ทบทวนเรื่องมหาสติปัฐฐานให้แน่นกว่านี้(สำหรับผู้รับฟัง) กาย เวทนา จิต ธรรม ก็ คือ ครอบคลุมขันธิ์ห้าทั้งหมด อยู่แล้ว คือ การรรู้เท่าทันในขันธิ์ห้า...ในกายคตาสติปัฐฐาน ในท้ายพระสูตรเอง ก็กล่าวว่า ก็ แหละ สติว่า(กาย เวทนา จิต ธรรม) มีอยู่ เพียงอาศัยเป็นเพียงความรู้ เพียงอาศัยระลึก แท้จริง เราไม่ยึดมั่น ใดในโลก นั่นหมายความว่าอย่างไร ฝากไว้พิจารณาด้วย ครับ บางท่านจะสอนให้ลัดสั้นยังไง...อย่าลืม ทบทวนว่า การบรรลุทำ การเข้าใจ ธรรม ย่อมมี เหตุ ปัจัย ตาม กฏ อิทัปัจจยตาเหมือนกัน....สัมมาทิฐฐิ แหละ คือ รุ่ง อรุณ