มีคำถามครับ

เข้าใจครับ แต่ผมถามเพื่อให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านได้เข้าใจตามครับ

ปุจฉา ท่านบอกไม่สาธารณะ ไม่เกิดกับทุกคน

แต่ท่านก็มาพูดว่า ถ้าทุกคนรู้จักสร้างเหตุปัจจัย ก็สามารถรู้ได้เช่นเดียวกันทุกคน ไม่ไช่หรือครับ ซึ่ง นิพพานมันก็เป็นสาธารณะอยู่แล้ว ธรรมก็สาธารณะอยู่แล้ว สัมมาสังกัปปะ มันก็เป็นสาธารณะอยู่แล้ว รอแค่ให้คนสร้างเหตุปัจจัยให้ถูกต้องเพื่อ เข้าไปถึงสาธารณะ ด้วยเหตุปัจจัยที่ถูกต้องก็คือ การสละออกเสียซึ่งอวิชชา

สิ่งที่ถูกรู้ คือ ความไม่เที่ยง
ผู้รู้ที่มีอวิชชา จะไม่รู้ตัวเองว่าตนเองก็ไม่เที่ยง สิ่งที่ถูกรู้(ความเข้าใจ)เลย ไม่ไช่ความจริง


ผู้รู้ที่ไม่มีอวิชชา จะรู้ตัวเองเข้าใจตัวเองว่าตนเองก็ไม่เที่ยง เลยยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่ถูกรู้ด้วย ว่า เหมือนกัน ดังนั้น จึงยอมรับและเป็นไปตามกัน ไม่ไปคัดค้าน ไม่ไปยึดมั่นในสิ่งที่ถูกรู้ และไม่ยึดมั่นในตัวผู้รู้ด้วย

 

หู ตั้งอะจิ

หู ตั้งให้กำหนดฮู้ ไปเนาะ มีประโยชน์กว่า ฟังอะไรแปลกๆใหม่ๆ ที่ เหมือน มะเคยสัมผัส มาก่อน

 

ได้ยินว่า จิต เจตสิก เกิดพร้อมกัน ไม่ก่อนไม่หลัง

คงไม่กล่าวว่า จิตคลอดโยนิโส หรือ โยนิโสเป็นผู้คลอดจิต

อันที่จริงน่าจะเป็นเรื่องเนื้อติดฟันเข้าแล้วล่ะ

ควรจะพิจารณาให้ขาด แม้จะเป็นธรรมสัมปยุทกัน เกิดพร้อมกัน ก็เป็นเรื่องปัจจัย

ไม่มีกูอยู่ในสภาวะที่กำหนดนั้นหรอก

 

หูอาจตั้งนะ แต่ยังมองไม่เห็นประโยชน์เลย เชื่อมั้ย แสดงธรรมเงอะๆ งะๆ พูดติดๆขัดๆ มีแต่พูดไม่จบใจความ

ถามจริงที่แสดงมานี่ คิดอยากให้คนอื่น เขาเข้าใจมั้ยครับ

 

จิต มันเกิด มันดับ นั่นหากกำหนดรู้ได้ ก็ทราบได้ว่า จิตก็คือ ธาตุ

เพราะ จิตเป็น ธาตุ กำหนดรู้ได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ว่ารู้ธาตุ

ไม่จำเป็นเลยที่จะ ติดคิด ติดตรรกศาตร์ ไปล่วงเลย ปัญหา ไปถามว่า อะไร
เป็นตัวเหตุให้จิตเกิด อะไรเป็นตัวเหตุให้จิตดับ ให้สังขารมันขย้ำเอา

กำหนดรู้ ความเป็น ธาตุ ไปเนืองๆ ภาวนาเก่งๆ ก็กำหนดฮู้ ห่างๆ ออกไปได้

ห่างจากจิต แล้วเหลืออะไร

หาก ยังเกิด คำถาม ห่างจากจิต แล้ว เหลืออะไร สังขารโดดงับ ยังไม่ฮู้ ก็ไม่ไหว

ภาวนาเอาแต่ ตรรกศาตร์มาแทงทับธรรมตลอด หลวงตาท่านเรียก หนอนแทะกระดาษ ร่ำไป

 

ขออีกรอบ เอาให้ชัด เอาให้อ่านแล้วเข้าใจง่ายๆเลย ได้มั้ย

 

เชย ระเบิดระเบ้อ

เวลา คนชี้ทางๆ คนชี้ทางบ้านใคร จูงมือ จนไปถึง ที่หละคร้าบ

ชี้เก่งๆ เขามีแต่ ชี้โบ้ ชี้เบ้ แล้วให้ คนไปถึง ภูมิใจว่า มาถึงได้
ด้วยตนเองเอาเอง เป็น คุณค่า ที่ส่งให้กันจากจิตสู่จิต ไม่ติดชึ่ง

 

สีแดง แล้วท่านคิดว่าคนอื่น เขาจะคิดได้แบบนี้ แล้วเข้าใจได้ตามที่ท่านกำหนดรู้ไป เนืองๆ กำหนดรู้ห่างๆออกจากจิต ภาวนาเก่งๆ แล้วสังขารไม่ขย้ำเอา เพราะไปถามว่า จิตเกิดจากอะไร

ตกลง นี่หรือ ที่เข้าใจง่ายๆ แล้วถ้าเกิด มีคนถามว่า จิตเกิดจากอะไร ถ้าสังขารขย้ำเขาแล้ว ท่านจะแก้ให้เขาว่ายังไงไม่ทราบ

 

ถ้าโยมกระหายน้ำ น้ำนั้นไม่ใหลมาหาโยม นั่นเป็นธรรมชาติของน้ำ

เมื่อบุรุษผู้มีกำลัง กระหายน้ำ ย่อมมองหาแหล่งน้ำ

ขวนขวยประกอบความเพียรในการเสาะหา ตักดื่ม จึงถูก

จิตที่คิดจะดื่มน้ำ ยังวาโยธาตุอันเกิดแต่จิต ให้เคลื่อนไป เดินไปย่อมมีอยู่

เมื่อความกระหายถูกกับด้วยน้ำ คุณของน้ำประกอบด้วยธาตุ๔

ล่วงลงลำคอ โดยสภาวะคทอ อาการเคลื่อน การรู้รส ดับไป

เป็นรู้เวทนา ความสดชื่น ความสบายก็ปรากฏโดยเสวยอารมณ์ที่น่ายินดีก็ปรากฏ

บุรุษตักตวงน้ำจนแน่นท้อง ความตึงความหนักก็ปรากฏ ความคับข้อง เวทนาเป็นทุกข์ก็ปรากฏ

จิตที่กำหนดรู้ก็เกิดดับรับอารมณ์ในขณะที่ยังกายให้เคลื่นนั้นแล

นี้เป็นโคจรสัมปชัญญะ ความมีปัญญาคุมครองรักษากรรมฐาน

อสัมโมหะก็ปรากฏ โดยความพิจารณานามรูปเนืองๆ

ความเห็นถูกก็ปรากฏโดยไม่ใช่คนสัตว์ ก็ปราฏกเป็นตทังคปหาน

 

ชี้จนถึงปลายทาง ไม่ไช่คนชี้ทางธรรมดาไง แต่เป็นคนชี้ทางแบบ คน.....

เอ้า คิดได้มั้ย ผมว่างไว้นั้น ตอบว่าอะไร

 

มาถึงตรงนี้

ต้องยืม ภาษาพระ บางท่าน

โยนิโสมนสิการ หากไป ตรึก จะกลายเป็นเรื่อง ปัจจัยการ เป็นเหตุเป็นผล

" ธรรมของแท้ ไม่เกิดในภพ " อันนี้ ภาษา พระท่านหนึ่ง ท่านใช้อธิบาย

" ธรรมของแท้ เหนือเหตุ เหนือผล เหนือโลก เหนือวัฏ " อันนี้ ภาษา พระอีก
ท่านหนึ่งท่านใช้

" ธรรมใดหากเกิดจากจิต ออกมาจากจิต นั่น มันคือ ส่งจิตออกนอก ฝุ้งซ่าน " อันนี้
ภาษา พระอีกท่านหนึ่งท่านใช้

ดังนั้น ธรรมะแท้ๆ เวลาฟังธรรมนั้น ได้ยินธรรมนั้น ธรรมนั้นพ้นอยาตนะ6 พ้น
การตั้งขึ้นของ" ขันธ์ " ไม่อาศัยขันธ์ ไม่อาศัย ภพ แต่ก็ ได้ยินได้ ฟังได้ ชื่นใจ

ฟังแล้วก็ต้องฟังบ่อยๆ

กว่าจะเข้าถึง การเป็นผู้ฟังธรรม ไม่ใช่ ง่ายๆ ยังมีกระแสของมัน ที่ เหนือเหตุ
เหนือผล เหนือโลก พ้นโลก เข้ากระแสธรรม

 

ไม่ฝ่ายเดียวหรอก เจ้านั่นมันมีหลายร่าง
มันกำลังจะมาตอบโต้ ไม่ต้องไปห่วงคนพรรค์นั้น
พระ เณร เถร ชี มันไม่เว้น
อย่าไปพิทักษ์ปกป้องคนไม่มีสัมมาฯ

 

ท่าน ตอบไม่ถูก ประเด็นครับ

ผมถามว่า ที่ท่านกล่าวว่า สัมมาสังกัปโป ไม่ไช่ สาธารณะ นั้น ด้วยเหตุผลใดกัน

เรื่องน้ำ ถ้าน้ำเป็นสาธารณะ บุรุษคือผู้รู้ การกระหายคือสิ่งที่ต้องชำระ การแสวงหาน้ำมาดับกระหาย คือวิธีการให้ได้มาซึ่งความเป็นสาธารณะคือน้ำ เพื่อเอามาดับกระหาย ให้ ความกระหายดับไป แล้วกลับคืนสู่สภาวะปกติ ตามธรรมชาติ ซึ่งผู้รู้จริง จะไม่ดื่มจนท้องตึงจนคับข้อง ดื่มแค่เพียงดับกระหาย ก็พอครับ

 

อันที่จริงเห็นนามรูป ย่อมละสัสตทิฏฐิ

เพราะเห็นมันเกิดดับโดยสภาวะ ข้อนี้คงเข้าใจ

ไม่นานกำหนดรู้ความเป็นปัจจัยสืบต่อ

เพราะเห็นว่ามีเหตุเกิด มีเหตุดับ ก็ละอุเฉททิฏฐิได้

คงไม่ใช่เรื่องตรรกะอะไร ก็จะประจักษ์เป็นลำดับไป

อุปมาเห็นรอยเกวียนแล้วเห็นล้อเกวียน

 

แล้วท่านแสดงธรรม ที่ง่ายๆหรือยังครับ ทำไม ยังมีกระแสของมัน ที่เหนือเหตุเหนือผล อีกล่ะครับ

 

ธรรมะ คือ ธรรมชาติ

คงไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติ เหนือโลกหรอก

พุทธองค์ทรงสอนในเพ่งโลก โลกคือขันธ์ คือธาตุ คืออายตนะนี้แล

ลองค้นพระสูตรดู ว่ากล่าวเกินโลกหรือไม่

ภาษาพระ เรียกฟุ้งซ่านว่า กุกุจจะ เป็นสภาวะธรรมชาติปรุงแต่งที่ควรกำหนดรู้ เพราะเป็นทุกข์

และไม่ได้ออกมาจากจิต แต่เป็นเรื่องสร้างเหตุปัจจัยไว้

อันที่จริงความรำคาญใจนี้กำหนดรู้ได้ด้วยลักษณะ

เพราะเคยล่วงอกุศลกรรมบถไว้ จึงเป็นเหตุให้เกิด

ความนึกได้ก็เสียใจ รำคาญใจ หงุดหงิดใจ

พระท่านจึงให้รักษาใจ รักษาศีลก่อน

ทำความดีแล้วเสียใจภายหลังย่อมไม่มี

 

กั๊กๆ

พอกล่าวมาถึง เหนือเหตุ เหนือผล ทำไมมีเรื่องกระแส

ทำไมไม่จบ

เอ่อ อันนี้ มันเป็นเรื่องของ ผู้ฮู้เขาจะฮู้ ว่าทำไม เห็นได้ขนาดนั้น มีญาณ
ได้ขนาดนั้นแล้ว ทำไมยังมี กระแส ธรรมนิยามโน้น นั่นนี่ เข้ามาอีก

นะ ญาณทัสนะ มันก็คือ ญาณทัศนะ แม้ วิมุตติญาณทัสนะ ก็เป็นญาณทัสนะ เท่านั้น

ฮะเอ่อ .......

แล้วเมื่อไหร่ จะหมด เท่านั้น ก็เนาะ ท่านว่าไว้ว่า ก็จะมี ธรรมนิยาม ของมัน
ของ จิตตินนท์ กันไป จิกใครจิกมัน

คนธรรมดาๆ ฟังเล่นๆ หากฟังแล้ว แสดงอาการ หูผึ่ง ก็พอเห็น แววกุศล ได้

หูไม่พึ่ง เชยระเบิด ระเบ้อ ไม่เสวนาให้เสียเวลา

 

ขอขยายครับ


เมื่อเห็นรอยล้อ ตอนแรกอาจไม่รู้ว่าล้ออะไร เมื่อตามไป จนรู้ว่าเป็นรอยของล้อเกวียน ต่อไปข้างหน้า เมื่อเห็นรอยล้อแบบนี้อีก ก็จะไม่สงสัยว่า เป็นรอยล้อของอะไรอีก และต่อไป เมื่อคนอื่นพูดถึง กล่าวถึง เรื่อง รอยล้อเกวียนมาเล่า เราก็จะหมดสงสัยว่า ล้อเกวียนและเกวียน มีรอยล้อได้อย่างไร

ซึ่ง ถือว่า การหมดความสงสัยได้ เป็นความเข้าใจ

 

สมควรแล้วล่ะ แทนที่จะให้คนอื่นหมดคำถามเพราะหมดความสงสัยจบได้จริง กลับบอกให้คนอื่นหยุดถามก็จบไป

 

ความหมายของจิต

จิต คือธรรมชาติที่รู้อารมณ์ หรือธรรมชาติที่ทำหน้าที่ เห็น ได้ยิน รู้กลิ่น รู้รส รู้สึกต่อการสัมผัส ถูกต้องทางกาย และรู้สึกนึกคิดทางใจ ...