ระหว่างผึ้งกับแมลงวัน เรามีสิทธิ์เลือกนิสัยเอาได้ไหมครับ

เหล่าผึ้งทั้งหลายชอบดมชอบตอมแต่สิ่งที่หอมหวานเช่นเกษรและน้ำหวานจากดอกไม้ ทั้งชาติ
เหล่าแมลงวันทั้งมวลชอบดมชอบตอมเกาะกิน
อยู่กับของเน่าเหม็นตลอดกาล

คนเรามีสิทธิ์ที่จะพอใจเลือกปฏิบัติตนแบบผึ้งหรือแมลงวันได้ไหมครับและถ้าทำได้ท่านจะเลือกแนวไหน
ในโอกาสดีีที่ยังหลือของชีวิตต่อจากนี้ ครับ
พิจารณาให้ดีดีนะฮะ

 

เอาแค่นิสัยและพฤติกรรมก็พอ

 

ผึ่งหายากกว่าอะ รังอยู่ตามป่า แต่แมลงวันมีอยู่ทุกที่ ชอบมาตอมขี้กากบนตัวคนเรา ผมว่าเป็นนิสัยที่ธรรมชาติสร้างมาให้มีแต่ทุกข์นะ เพราะคนเราบางทียังรังเกียจกันเองเลย สงครามไง ยังแก้คำสาปนี้ไม่ได้คงเห็นสวรรค์ยากอะ

 

หรือว่าไม่เหลือ .. ดอกไม้ .. ให้ดอมดม
เพราะดอกไม้ ต่างมีเจ้าของได้ชื่นชมกันหมดแล้ว

 

ทุกอย่างล้วนมีหน้าที่ของตัวเองค่ะ แมลงวัน ตอมสิ่งเน่าเหม็น เพราะธรรมชาติให้เขาทำลายซากเหล่านั้น
ส่วนผึ้ง หาเลี้ยงชีพด้วยน้ำผึ้ง (มังสวิรัด) แต่ก็เพื่อผสมเกสรเพื่อก่อเกิดผล ตัวหนึ่งกำจัด อีกตัวก่อเกิด ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ

 

ฟังคล้ายจะตีปริศนาธรรมเป็นบทกวีรันทดฮะ

 

ชีวิตที่ยังเหลืออยู่จะใช้ไปตอมอะไรดีครับ
ท่านวงกรดน้ำ ระหว่างของเน่า กับเกษรและน้ำหวาน
จากมวลดอกไม้

 

• เรื่องฟอนเฟะในสังคมของคนนั้นมีมากกว่าสัตว์ประเภทอื่นๆ ทั้งที่สัตว์ไม่มีศาสนาเครื่อง
• นำทางอย่างเช่นมนุษย์
• แต่มนุษย์สร้างเรื่องเน่าๆ ได้มากมายและเป็นมาก่อนที่พวกเราจะเกิด
• เรื่องราวที่มนุษย์ก่อขึ้นในแต่ละวันแต่ละเดือน
• เหมือนสิ่งปฏิกูลเน่าเหม็น
• เราจะพากันตอมดูดดมกันตามกิเลสชักนำไป
• หรือจะฝืนกิเลสหาเสพสิ่งที่หอมหวาน
• แบบแมลงผึ้งเพื่อถนอมกายและใจ
• ไม่ให้แปดเปื้อนสิ่งปฎิกูลเหล่านั้น
• ฝืนแล้วโลกน่าจะแจ่มใสขึ้นกว่าเก่า
• นะลุงแมวว่า
• เดินไปทางไหนเจอแต่ผู้คนกายใจสะอาด
• หอมหวานด้วยศีลด้วยธรรม
• โลกจะน่ารื่นรมย์กว่าไหมฮะ

 

จะคิดลึกก็ตรง คิดดีๆนะ นี่ละค่ะ

งั้นขอไม่คิดนะคะ เอาความรู้สึกค่ะ ขอตอบเกสรค่ะ อย่างน้อยก็ธรรมชาติ เป็นไปตามธรรมชาติ

ของเหม็นแน่นอนคนธรรมดาอย่างดิฉันคงขอผ่าน ยกเว้นมีเหตุให้ต้องดู ต้องตอม ส่วนน้ำหวาน เดี๋ยวนี้มันทำได้ แสร้งสร้างขึ้นได้ ดมตอมมากๆอาจถึงตายไม่รู้ตัว ดังว่า น้ำผึ้งหวานเจือยาพิษ ค่ะ
ไม่เกี่ยวกับการเมือง สังคม นะคะ ทนต่อไป

 

จริงๆ จะพูดหรือไม่พูดเกี่ยวการเมิองซึ่งเน่าที่สุด
และเป็นตัวแพร่เชื้อความเน่าไปสู่ทุกภาคส่วนของสังคมก็ไม่ต่างกัน
ดังนั้น เมื่อใดที่เราเห็นว่าจริตของ
แมลงผิ้งนั้นชอบ
เสพแต่เกสรและน้ำหวานของมวล
ดอกไม้
เป็นสิ่งที่ดีกว่าการไปข้องแวะของบูดๆ เน่าๆ
ของนิสัยแมลงวัน

ทำนองเดียวกัน ถ้าเป็นคนแล้วชอบเสพธรรมะหรือเริ่องคุณงามความดี
แต่ฝ่ายเดียว พรหมเทพย่อมยินดีโมทนาสาธุ

แต่มารคงไม่เห็นดีด้วย แต่ถ้าผู้ใดไปพันตูกับ
สิ่งต่างๆ ที่มัว
หมองขุ่นข้อง ขัดแย้งไม่ว่าจะไปถือหางฝ่ายใด
ที่เป็นคู่ขัดแย้งมารย่อมยินดีปรีดาโมทนาสาธุ
ด้วยถูกมิถูกครับ

เพราะเหตุนี้ ถึงได้บอกว่าคิดให้ดีดี ให้รอบคอบ
ครับ จะได้ไม่ไปเป็นบริวารมารโดยไม่ได้รับค่าแรง

 

เดี๋ยวนี้ต้องดูให้ดีๆค่ะ ว่าผึ้งรึแมลงวัน ตัวมันเล็กๆเหมือนกัน (ผึ้งแมลงวัน) แต่เดี๋ยวนี้ในเมืองแมลงวันเยอะค่ะ ^_^

 

ผึ้งมีราชินี แมลงวันไม่มี
ชอบผสมพันธ แบบไหน
เลือกเอา

 

ถ้าอยากเป็นแบบผึ้ง ต้องหันมากินเจ กินมังสะวิรัติ กินผัก กินผลไม้
ถ้าอยากเป็นแมลงวัน ชอบกินของเน่าเหม็น กินซากศพ ก็กินเนื้อสัตว์กันต่อไป

 

การเกิดเป็นผึ้งนั้น อาภัพที่สุด ผึ้งส่วนใหญ่ไม่เคยมีโอกาสได้ผสมพันธุ์ มีแต่ทำงานลูกเดียว
มีนางพญาผึ้งเท่านั้น ที่มีโอกาสได้ผสมพันธุ์กับผึ้งตัวผู้

 

น้ำผึ้ง กับปลาร้า คุณชอบแบบไหน ??

ถ้าชอบน้ำผึ้ง คุณก็คือผึ้ง
ถ้าชอบปลาร้า คุณก็คือแมลงวัน

 

ผมว่าถ้ารู้ตัวก็น่าจะเลือกได้นะ แก้ไขพฤติกรรมตัวเองได้นะ แต่ถ้าไม่รู้ตัวนี้ ถึงจะเลือกแค่ไหน พยายามที่จะเป็น พยายามที่จะทำแค่ไหน เราก็เป็นได้แค่สิ่งที่เราเป็น
เราคิดว่าเราเป็นผึ้งงี้ แต่พฤติกรรมที่เราทำอาจจะไม่ต่างอะไรจากแมลงวัน ก็อย่างผมนี่แหละ ไม่รู้จะยกตัวอย่างใคร

 

ถ้าผู้คนส่วนใหญ่ฝึกหัดดัดตน
เลียนแบบพฤติกรรมและนิสัยธรรมชาติของผึ้ง
ได้ แม้อยูคนเดียวก็สงบ
รวมกันเป็นสังคมก็สงบและมีระเบียบ
สามารถปกป้อง
รัง ( ชาติ)ของตนเองได้ยามมีภัย
เพราะมีสามัคคีพร้อมเพรียง

เมื่อดูสังคมแมลงวัลแล้ว ตรงกันข้ามเลยครับ
ตอมโน่น ตอดนี่ ดูดนั่น
บินว่อนกระเจิดกระเจิง ไม้รู้ใครเป็นหัวหน้า
ใครเป็นผู้ตาม
จึงถามว่าจะเลือกฝึกตนให้มีนิสัยไปทางผึ้งหรือแมงวัน
เพื่อการสร้างครอบครัวสร้างชาติครับ

 

คนที่รู้ตัวคงจะมีส่วนหนึ่ง แต่ไม่มากนัก
โดยเฉพาะคนที่พร้อมจะมุมทัศนคติตนเอง
จากนิสัยแมงวัน100% มาเป็นนิสัยผึ้ง
คงหายากมาก
เพราะเคยชินกับของเน่าๆเหม็นๆ จนเข้าใจว่า
นั่นเป็นของดีของเลิศไม่มีอื่นใดเทียบเท่า
แล้วก็จะแสวงหาต่อไปตามสัญชาติญาณ
เพราะสลัดออกไปไม่ได้
เนื่องจากขาดปัญญา ขาดความกล้า ขาดความรู้
ที่สำคัญคือขาดความศรัทธาในความดีครับ

 

เรื่องศรัทธาในความดีนี่ก็นะ บางครั้งเมื่อเรารู้อะไรบางอย่างเร็วเกิดไปอาจมีผลต่อศรัทธาของเราได้อ่าครับ
อย่างผมตอนนี้ก็คิดว่า บางเรื่อง กูไม่รู้เสียยังจะดีกว่า บางทีก็คิดอยากกลับไปโง่อย่างเดิม
แต่คิดไปคิดมา ไหน ๆ เราก็เป็นพุทธภูมิ รู้งี้ไว้แหละดีละ แม้มันจะไม่ช่วยให้เราพ้นจากนรก มันก็จะเป็นประโยน์กะเราในวันข้างหน้า
ในเมื่อเรารู้แล้ว เราจะรู้สึกแย่กะมันก็ช่วยไม่ได้ มีแต่เราต้องทำความเข้าใจสิ่งที่เรารู้อยู่นั้นเสียใหม่ ให้มองมันในแง่บวก

ไอ้เรื่องผึ้งกะแมลงวันนี่ผมมองข้ามช็อตไปไกลละครับ

เพราะไม่ว่าน้ำผึ้งหรือขี้ มันก็แค่หลักให้เราเลือกจับ
ดีชั่วก็ยังอยู่ในวัฏสงสารเหมือนกัน
แต่แนวทางพุทธ ดีก็ยังดีกว่าชั่ว แต่สิ่งที่ดีกว่าสิ่งที่ดีดี ก็คือไม่มีะไรให้ยึดเลย
แต่เมื่อรู้แล้ว ว่าไม่ควรยึดอะไร แต่ก็ยังหาที่ไปไม่ได้ ก็ควรยึดอันที่ดีกว่าไว้ก่อน

= = เฮ้อ นึก ๆ ละก็สมเพชตัวเองตอนถูกโกหกให้ทำความดี (แต่ก็ดีใจที่ยิ่งเรายิ่งทำสิ่งที่เราทำในตอนนี้ก็ยิ่งเชื่อมั่นว่าตัวเองเดินสายพุทธภูมิมาถูกทาง แม้ชาตินี้ตายไปผมจะต้องลงนรกเพราะติดกรรมอะไรบางอย่างตอนที่ยังโง่อยู่ก็ตาม) คือ เราอยากทำดีเพราะเรารู้เองว่าอะไรดีอะไรชั่ว มากกว่าน่ะครับ ไม่อยากทำดีด้วยการถูกสั่งหรือด้วยการโกหกหลอกลวง = = แต่ก็โทษผู้ใหญ่ไม่ได้อีกน่ะแหละ เพราะ เขาก็โดนหลอกให้ทำความดีมาเหมือนกัน

เป็นแมลงวันที่คิดว่าตัวเองเป็นผึ้งกันซะมาก 555

ผึ้งจริง ๆ กับแมลงวันจริง ๆ มันรู้ว่าอะไรคือน้ำผึ่ง อะไรคือขี้
แต่คนนี่สิ ได้แต่เชื่อ และทำ จะหาคนรู้จริง ๆ ยาก


อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้รู้ไปเสียหมดและไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองรู้และเชื่อมันจะถูกหรอกนะ ผมแค่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองรู้เท่านั้น

 

ธรรมชาติของจิตที่ไม่ได้ฝึกให้บริสุทธิ์
ย่อมเอนเอียง
ไปทางแมงวัน มักจะวกไปตอมปฏิกูลตะพึด....จึงต้องฝึกต้องฝืนอย่างมากหาก
อยากให้มีนิสัยเช่นแมลงผึ้ง
แถมด้วย
โอวาทธรรมของหลวงปู่ขาว....

" ปทุมชาติเกิดมาจากโคลนตมฉันใด
โลกุตตระ ย่อมเกิดมาจากโลกียะฉันนั้น"