สงสัยเรื่องนี้มานานแล้วใครรู้ช่วยทำให้กระจ่างทีค่ะ

คือเราสงสัยมานานแล้วว่า 1ชีวิตกินได้หลายคนกับ1คนกินหลายชีวิตอันไหนจะบาปหนักกว่า

อย่างฆ่าหมู1ตัวกินกันได้เป็น10-20คน กับ1คนกินหลายชีวิตเช่นกินหอย
กรรมันไหนจะหนักกว่ากัน

เราอยากกินหอยแครงลวกมากแต่ก็กลัวบาปเพราะเราเคยกินที2โลหลายชีวิตมากแต่ตอนนั้นแม่ลวกให้กิน ตอนนี้เราจะมาลวกกินเองก็กลัวบาป จะไปซื้อที่ตายแล้วก็ไม่มี เลยอยากรู้มากๆว่าฆ่า1ชีวิตกินหลายคนหรือ1คนกินหลายชีวิตอันไหนจะบาปมากกว่ากัน ค่ะ

 

ฆ่าสัตว์ที่มีประโยชน์ต่อโลก ต่อมนุษย์ บาปมากๆ เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย สุนัข กบ

ฆ่าสัตว์ที่ไม่มีประโยชน์ต่อโลก ต่อมนุษย์ ก็บาปน้อยลงไปหน่อย เช่น ยุง ไร ปลวก แมลง

สาบ แมลงวัน

ฆ่าสัตว์ใหญ่ก็ยิ่งบาป เพราะ เวลาตายหรือโดนทำร้ายมันจะทรมานกว่าสัตว์เล็กมากๆ

แต่ถ้าไม่ฆ่าเลยไม่บาป และ ถ้าไม่กินเลยยิ่งดี

อนุโมทนาครับ

 

อันนี้ขึ้นอยู่กับเจตนาครับ ถ้าเรามีความประสงคืให้ฆ่าหรือวานให้คนอื่นฆ่าอันนี้บาปหนักเพราะว่าถึงพร้อมทุกด้านรวมถึงเจตนาฆ่าให้สิ้นชีวิต แต่ถ้าเราไม่มีเจตนาในการฆ่าแต่บังเอิญให้สิ้นชีวิตอันนี้มีบาปน้อยกว่าครับ เช่น การซื้อเนื้อสัตว์มาทำอาหารอันนี้เราซื้อที่เขาฆ่าแล้วโดยเราไม่ได้มีเจตนาในการฆ่า แต่ถ้าไปชี้นิ้วสั่งฆ่า เช่น เป็ดไก่ช่วงเทศกาลว่าต้องการตัวนั้นตัวนี้อันนี้รับบาปไปเต็มๆครับ หวังว่าคงพอเข้าใจแล้วนะครับ

 

หมู 1 ตัว โดนฆ่ามาจาก โรงฆ่าสัตว์

คนกินไม่ได้ฆ่าเอง และคนกินก็ไม่ได้สั่งฆ่า ไม่มีบาปครับ

เราจะกินหรือไม่กิน ถึงอย่างไร หมูก็ต้องตาย

แต่ ถ้าลดละเลิกการกินเนื้อสัตว์ได้ก็เป็นการช่วยชีวิตเขาทางอ้อม


ส่วนการกินหอยแครงนั้น เวลาเราจะกินต้อง ลวกก่อน

เป็นการสั่งฆ่า บาปครับ ยิ่งกินมากก็บาปมาก


ดังนั้น การกินหอยแครงลวก บาปมากกว่า กินหมูที่มันตายไปแล้ว แน่นอนครับ

 

เหมือนผมเลยชอบกินหอยแคลง แต่ก็กลัวบาป จะสั่งให้เขาฆ่า หรือ ไม่ได้สั่งให้ฆ่าแต่ส่งสัญญาณว่าอยากกิน เขาเลยไปฆ่าเพื่อเราก็บาปเหมือนกัน ตอนนี้ถ้าไม่ลวกอยู่แล้วก็จะไม่กิน เราอยากกินนักก็ดูความอยากของเราเองว่ามันจะอยากได้มากขนาดไหนถ้าไม่กินจะมันจะตายไหม หรือถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็กินอย่างอื่นให้อิ่มความอยากก็น้อยลงแล้ว
แต่เรื่องฆ่าหนึ่งตัวกินได้หลายคน เช่น ฆ่าหมู ฆ่าวัว ผมเขาใจว่าเหล่านี้เป็นสัตว์ใหญ่ การฆ่าให้ตายไม่ง่าย ต้องใช้ความพยายามในการค่ามากดังนั้นเจตนาให้การฆ่าจึงแรง บาปกรรมจึงมาก
แต่หอยแคลงลวกแป๊บเดียวตาย หนึ่งตัวกินคนเดียวไม่อิ่ม ความพยายามในการฆ่าไม่มากใส่เจตนาไม่แรง แต่ก็เป็นบาปเป็นกรรมเหมือนกัน สำหรับผมตอนนี้อย่าว่าแต่ให้ลวกหอยแคลงเลยฆ่ามดตัวเดียวยังไม่กล้าฆ่าเลยแค่คิดจะฆ่าก็ไม่กล้าแล้ว พระพุธทเจ้าท่านว่ากรรมเล็กน้อยก็ไม่ควรทำ

 

ถ้าไม่ได้ฆ่าเอง ไม่ได้สั่งให้ฆ่า ไม่มีส่วนรู้เห็นในการฆ่า ก็กินได้ไม่บาปครับ
กรรมมีเจตนาเป็นตัวบ่งชี้ สำรวจใจตัวเองให้ดีว่าบาปหรือไม่ การไม่แน่ใจ ไม่กินเลยก็ไม่บาปจะดีกว่าไหมครับ ทำความดีต้องฝืนใจฝืนกิเลสครับ นั่นคือเอาชนะตัวเองด้วยความดี เป็นบารมีที่ไม่ต้องขอใคร....

 

เราเคยครั้ง 1 ตอนเราไปทะเลที่ชุมพร

แล้วคนในครอบครัว ซื้อหอย แครง มาเผา ตอนแรกเราไม่เคยกิน

พอกินไป อร่อย - -* กินไม่หยุด แถมสั่งให้คนอื่น ทำให้เร็วๆอีก

ถ้าย้อนไปได้จะไม่ทำเลย ตอนนั้นยังไม่รู้

แล้วมีครั้ง 1 ไป กินเนื้อย่าง ร้านแถวหลัง ม
ร้านนั้น เป็น บุบเฟ่ มีกุ้ง สด ที่ยังไม่ตาย ละที่ตายแล้ว มีหอยทั้งตายไม่ตาย

เราก็ไม่รุ้อีก ครีบหอยมา 10 กว่าตัว เอาย่างหมด พอจะไปตักอีกที เห็นมันยังไม่ตาย

แบบว่า . . . อิ่มเลยตอนนั้น และกลัวบาปมาก เพราะมันเป็นครั้งแรก ที่เรา ฆ่าสัตว์ . .
เฮ้ออ

 

ผมเลิกกินหอยแครงลวกมาหายปีแล้ว ชีวิตก็อยู่ได้ อีกพวกยำกุ้งเต้นอีก กินกันไปได้

 

ขอบคุณทุกความเห็นมากๆนะคะ เราก็ไม่ได้กินมานานแล้วค่ะ ถ้าทำเองคงไม่ทำค่ะ
ส่วนเมื่อกี้เราพึ่งฆ่าสัตว์ไปค่ะ คือไม่ได้ตั้งใจฆ่าแต่ถ้าไม่ฆ่าก็ไม่ได้คือตะขาบตัวกำลังโตมันเข้ามาในห้องน้ำบ้านเราค่ะถ้าเราไม่ฆ่าเราก็กลัวมันจะกัดคนในบ้านค่ะ ก็รู้นะว่ามันบาปแต่บางทีเราก็ต้องยอมทำอ่ะค่ะ เป็นคุณ คุณจะฆ่ามันไหมคะ..เราอยากทราบค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

ไม่ฆ่าครับ

เราหยิบออกได้นิครับ ^^

จะฆ่ามันทำไม?

พิจารณาดีๆนะครับ

 

แล้วถ้าเราไปซื้อหอยแครงที่เขาลวกวางขายไว้เป็นถุงๆแล้วมากิน
(แต่ข้างๆที่เขาวางขาย ก็ยังมีแบบทียังมีชีวิตอยุ่ แล้วเขาก็กำลังลวกให้ลูกค้าคนอื่นอยุ่ด้วย)
แบบนี้เราจะบาปไหมครับ สำหรับผมคิดว่าไม่น่าจะบาปนะเพราะเขาทำเอาไว้แล้ว ถ้าเราไม่ซื้อคนอื่นก็ซื้ออยู่ดี ผมคิดยังงี้ผิดไหมครับ

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะครับ บุญรักษาครับ

 

ศีลข้อที่ ๑ เว้นจากการฆ่าสัตว์ มีประกอบด้วยองค์ ๕ คือ

๑. สัตว์นั้นมีชีวิต
๒. รู้อยู่ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
๓. มีจิตคิดจะฆ่าสัตว์นั้น
๔. มีความพยายามฆ่าสัตว์นั้น
๕. สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น

+++++++++++++++++++++++

ลองดูองค์ประกอบของการผิดศีลครับ ... ครบองค์ประกอบไหม ?

 

หอยแครงสดผมก็เลิกซื้อมาทำกินตั้งนานแล้ว กลัวเหมือนกันครับ แต่กว่าจะรู้สึกตัว ก็กินไปหลายกิโลแล้วเหมือนกัน คิดแล้วสยองว่าตัวเราทำไปได้ไง

ส่วนเรื่องสัตว์มีพิษเข้าบ้าน ความจริงเราก็ไม่อยากจะฆ่าหรอกครับ แต่จะให้มาทำร้ายคนในบ้านก็ไม่ควร ผมเคยฆ่างูและตะขาบ สัตว์มีพิษทั้งหลายที่เข้ามาในบ้านไปหลายตัวเหมือนกัน ตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่ ใจตัวเราก็ไม่อยากฆ่าเลย แต่ผู้ใหญ่สั่งให้ทำ ตอนนั้นอยู่กับป้า ดูท่าทางป้าจะกลัวด้วย ก็เลยเรียบร้อย รู้ว่าผิด รู้ว่าบาป แต่เราเป็นหลาน ก็ต้องพิทักษ์รักษาป้าเอาไว้ก่อน และถ้าไม่ทำแบบนั้นผลร้ายที่ตามมาก็คงจะมีมากมาย เกินบรรยายเลยทีเดียว ก็จู่ๆ พี่ท่านก็เลื้อยเข้ามาในบ้านเลย เราเห็นก็คิดว่า เรียบร้อยตายแน่นอน แต่ก็คิดว่าทำไมต้องกูด้วยว่ะ ตอนพี่ๆอยู่ตั้งหลายคนไม่มา ดันมาตอนนี้ได้ เวรกรรม เวรกรรม

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ ขอบคุณ จขกทค่ะ
ทําอะไรต้องคิดมากเลยเดี๋ยวนี้

 

เราเคยไปซื้อหอยแครงลวก (ตอนนั้นอยากกิน) สั่งแม่ค้าหอยแคลงโลนึง แต่พอหันไปเห็นปากมันเผยิบๆ "อ้าวยังไม่ตายหนิ ไม่เอาแล้วคะ" แม่ค้าหน้าเหวอเลย 55555 อนุโมทนาบุญกับทุกคนนะคะ

 

พุทธพจน์ เรื่องการกิน
“….. ดูก่อนชีวก เรากล่าวเนื้อว่าไม่ควรเป็นของบริโภคด้วยเหตุ ๓ ประการ คือ เนื้อที่ตนเห็น เนื้อที่ตนได้ยิน เนื้อที่ตนรังเกียจ ดูก่อนชีวก เรากล่าวเนื้อว่า เป็นของไม่ควรบริโภคด้วยเหตุ ๓ ประการนี้แล ดูก่อนชีวก เรากล่าวเนื้อว่าเป็นของควรบริโภค ด้วยเหตุ ๓ ประการคือ เนื้อที่ตนไม่ได้เห็น เนื้อที่ตนไม่ได้ยิน เนื้อที่ตนไม่ได้รังเกียจ ดูก่อนชีวก เรากล่าวเนื้อว่า เป็นของบริโภคด้วยเหตุ ๓ ประการนี้แล…..”
ชีวกสูตร ม. ม. (๕๗)
1. เนื้อที่ตนเห็น หมายถึง เห็นว่าสัตว์นี้เขาฆ่ามาให้เรา เช่น เดินผ่านเห็นเขากำลังฆ่าำไก่อยู่ สักครู่ปรากฎว่าเขาคนนั้นเอาแกงไก่มาให้
2. เนื้อที่ตนได้ยิน หมายถึง ได้ยินว่าเขาฆ่ามาให้เรา เช่น ตอนเย็นเจอกัน เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะฆ่าไก่มาใ้ห้กิน วันต่อมาเขาคนนั้นก็มีแกงไก่นำมาให้
3. เนื้อที่ตนรังเกียจ หมายถึงว่า ไม่ได้เห็นและไม่ได้ยินมาก่อนว่าเขาจะฆ่ามาเพื่อเรา แต่พอเห็นอาหารที่เขานำมาให้ ก็นึกรังเกียจเห็นภาพตอนเขาฆ่าและคิดถึงว่าเขาฆ่ามาเพื่อเรา

​

- เนื้อ 10 อย่างที่พระพุทธองค์ทรงห้ามพระฉันและที่มา
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อมนุษย์
ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาคนที่มีศรัทธาเลื่อมใสมีอยู่ เขาสละเนื้อของเขาถวายก็ได้
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อมนุษย์ รูปใดฉัน ต้องอาบัติถุลลัจจัย อนึ่ง ภิกษุยังมิได้
พิจารณา ไม่พึงฉันเนื้อ รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อช้าง
[๖๐] ก็โดยสมัยนั้นแล ช้างหลวงล้มลงหลายเชือก สมัยอัตคัตอาหาร ประชาชน
พากันบริโภคเนื้อช้าง และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต ภิกษุทั้งหลายฉันเนื้อช้าง
ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนพระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉัน
เนื้อช้างเล่า เพราะช้างเป็นราชพาหนะ ถ้าพระเจ้าอยู่หัวทรงทราบคงไม่ทรงเลื่อมใสต่อพระสมณะ
เหล่านั้นเป็นแน่ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติ
ห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อช้าง รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อม้า
สมัยต่อมา ม้าหลวงตายมาก สมัยอัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้อม้า และ
ถวายแก่ภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต ภิกษุทั้งหลายฉันเนื้อม้า ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า
ไฉนพระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉันเนื้อม้าเล่า เพราะม้าเป็นราชพาหนะ ถ้าพระเจ้าอยู่หัว
ทรงทราบ คงไม่เลื่อมใสต่อพระสมณะเหล่านั้นเป็นแน่ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มี
พระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉัน
เนื้อม้า รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อสุนัข
สมัยต่อมา ถึงคราวอัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้อสุนัข และถวายแก่พวก
ภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต ภิกษุทั้งหลายฉันเนื้อสุนัข ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า
ไฉนพระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉันเนื้อสุนัขเล่า เพราะสุนัขเป็นสัตว์น่าเกลียด น่าชัง
ภิกษุ ทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อสุนัข รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้องู
สมัยต่อมา ถึงคราวอัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้องู และถวายแก่พวกภิกษุ
ผู้เที่ยวบิณฑบาต ภิกษุทั้งหลายฉันเนื้องู ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน
พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉันเนื้องูเล่า เพราะงูเป็นสัตว์น่าเกลียดน่าชัง แม้พระยานาค
ชื่อสุปัสสะก็เข้าไปในพุทธสำนักถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วได้ยืนอยู่ ณ ที่ส่วนข้างหนึ่ง
ได้กราบทูลคำนี้แด่พระผู้มีพระภาคว่า พระพุทธเจ้าข้า บรรดาที่ไม่มีศรัทธา ไม่เลื่อมใสมีอยู่
มันคงเบียดเบียนพวกภิกษุจำนวนน้อยบ้าง ของประทานพระวโรกาส พระพุทธเจ้าข้า ขอพระ-
*คุณเจ้าทั้งหลายโปรดกรุณาอย่าฉันเนื้องู ลำดับนั้นพระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้พระยานาคสุปัสสะ
เห็นแจ้ง สมาทาน อาจหาญ ร่าเริงด้วยธรรมีกถา ครั้นพระยานาคสุปัสสะอันพระผู้มีพระภาค
ทรงให้เห็นแจ้งสมาทาน อาจหาญ ร่าเริงด้วยธรรมีกถาแล้วถวายบังคมพระผู้มีพระภาคทำ
ประทักษิณกลับไป
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทำธรรมีกถา ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะเหตุ
แรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้องู รูปใดฉัน
ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อราชสีห์
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าราชสีห์แล้วบริโภคเนื้อราชสีห์ และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยว
บิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อราชสีห์แล้วอยู่ในป่า ฝูงราชสีห์ฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่นเนื้อ
ราชสีห์ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้ามภิกษุ
ทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อราชสีห์ รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อเสือโคร่ง
สมัย ต่อมา พวกพรานฆ่าเสือโคร่งแล้วบริโภคเนื้อเสือโคร่งและถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยว บิณฑบาต พวกภิกษุฉันเสือโคร่งแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือโคร่งฆ่าพวกภิกษุเสียเพราะได้กลิ่นเนื้อเสือโคร่ง ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้าม
ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือโคร่ง รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ

พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อเสือเหลือง
สมัย ต่อมา พวกพรานฆ่าเสือเหลือง แล้วบริโภคเนื้อเสือเหลืองและถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อเสือเหลืองแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือเหลืองฆ่าพวกภิกษุเสีย
เพราะได้กลิ่นเนื้อเสือเหลือง ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาค
ทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือเหลือง รูปใดฉัน
ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อหมี
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าหมีแล้วบริโภคเนื้อหมี และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต
พวกภิกษุฉันหมีแล้วอยู่ในป่าเหล่าหมีฆ่าพวกภิกษุเสียเพราะได้กลิ่นเนื้อหมี ภิกษุทั้งหลายกราบทูล
เรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อหมี รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ
พระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อเสือดาว
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าเสือดาวแล้วบริโภคเนื้อเสือดาว และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยว
บิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อเสือดาวแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือดาวฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่น
เนื้อเสือดาว ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาค ทรงบัญญัติ
ห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือดาว รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ


- ในสมัยพระพุทธกาล พระเทวทัตเคยทูลขอกับพระพุทธองค์ให้พระสงฆ์งดฉัันเนื้อ แต่พระพุทธองค์ไม่ทรงอนุญาต

 

กินไปเถอะครับ อย่าคิดมาก ถ้ากลัวบาปมากก็ไปกินผักปลูกเองเถอะ อะไรก็กินไม่ได้ เลือกกินมากๆ อยู่กับชาวบ้านลำบากครับ เรากินอาหารเพื่อดำรงชีพ แต่ถ้ากินเพราะรสชาติมันก็เกิดกิเลส ข้อกำหนดทั้งหลายที่ตั้งๆมาห้ามกินหมา ห้ามกินงู อะไรนั้น ก็เพราะไม่อยากให้มีความขัดแย้งมากกว่า เพราะยังมีเนื้ออื่นที่กินได้อยู่ แต่ถ้าทั้งโลกไม่เหลืออะไรให้กินแล้ว มีแต่เนื้อต้องห้ามให้กินก็ต้องกินล่ะครับ

 

ทำอะไรแต่พอดี ไม่กินจนเกินความต้องการ ก็น่าทำใจให้สบายๆ

 

เรายังฆ่าตะขาบนะ เมื่อก่อนเราไม่ฆ่า ปรากฎว่า เราถูกตะขาบบิ๊กไซค์กัด โดยที่เราไปเหยียบมัน(ไม่ตั้งใจเพราะสายตาสั้นมาก) ต้องส่งรพ. ดีว่า ไม่แพ้

ยอมรับว่า เข็ดมาก ตะขาบเล็กจิ๋ว เรายังฆ่าเลย เพราะถ้ากัดลูกเรา เราคงทนไม่ได้นะค่ะ

ส่วนเนื้อสัตว์นั้น ถ้าคลางแคลงใจไม่อยากกิน แต่กินเพราะความอร่อย เราอยากให้คุณลองใจตัวเองว่า ถ้า งด กับ กินตามใจปาก อะไรจะทำได้ มากกว่า กัน กินเพื่อดำรงชีวิต หรือกินเพราะกิเลส

พวกเนื้อสัตว์ประเภทไหนก็ตาม ถ้าไม่ได้กินนานๆ ความอยากจะหายไปเองนะ มันจะไม่ชินกับกลิ่น