สัมมาสังกัปปะ..การระลึกชอบ

ธรรมแค่บทเดียว ก็สามารถบรรลุอรหันต์ได้ ตาม พุทธวจน..เพราะนั่นคือ การละนันทิราคะ นั่นเองแถมยังทำให้มรรคมีองค์8 สมบูรณ์อีกด้วยครับ ชวนสนทนาธรรมครับ

 

พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ดีแล้วครับ

มาดูที่ความเห็น (ของเรา) ความเห็นมันเป็นทุกข์ มีตัวตนคอยบงการให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้อยู่ ไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้อยู่ ต้องมาดูตรงนี้เหมือนกันครับ ตัวการคอยบงการ ชี้นำ ตัวที่คอยจะสร้างปัญหาโน่นนี่นั่นขึ้นมา คิดเห็นขึ้นมา ตัวนี้เป็นใคร ไม่ใช่ว่าทำอะไรก็สำเร็จหมด ฆ่ากิเลสตายเป็นเบือ แต่ไม่เคยเห็นตรงนี้เลย ผมแค่ฝากไว้พิจารณาเฉย ๆ น่ะครับ

 

ความเห็นชอบต้องเปิดทางให้ก่อนครับ
ข้อนี้สำคัญสุดครับ เด่วข้ออื่นจะตามมา
ไม่งั้นเก่งทางโลกปานใด
ยังไงก็ไม่พ้นวิปัสสนึกครับ
หลักสังเกตุให้ดูการพัฒนาทางจิต
ความเข้าใจทางด้านนามธรรม
ปัญญาทางธรรมที่ไม่ใช่ทางโลกครับ
และการละคลายความยุดมั่นถือมัน
ในเรื่องต่างๆน้อยลงตามลำดับครับ

 

ปู่ ฉับฉล ลุยต่อไปเรื่อยๆ ฮับ

พวก จิตเที่ยง จะปรารภ ความคิด คือ ตัวปัญหา

เพราะ สัมมาทิฏฐิ มีไม่พอ มีไม่เท่า ปู่ฉับฉล เขาเลย
วาด จิตเที่ยงเอาไว้ เลยเห็น อัตตา มีก่อน

พอเห็นว่า อัตตามีก่อน ก็บอกว่า ความคิด มาจาก เจ้าสิ่งนั้น เฮีย!! รับทาน

ธรรมะ ของพระพุทธองค์ กล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทิฏฐิ เกิดก่อน

หลังจากนั้น จะเกิดการหมาย สัญญาเข้าไปรับรู้ ทิฏฐินั้น

หลังจากนั้น จึงเกิดความวิปลาส เกิด อัตตาวาทุปาทาน

หลังจากนั้น จึงเกิดการตัดสินให้ค่า เกิดราคะ ตัณหา

ไปนั่งภาวนาตาม พระเฮียสอน ก็ไปนั่งดับ ความคิด ติดสมาธิ จานลาย

รู้ไม่ถึงฐานจิต

ดังนั้น ปู่สับสน สมาทาน สัมมาทิฏฐิ นำหน้าไปเลย มีสัททาละก้อ
วิปฏิสารไม่เกิด นันทิราคะไม่เกิด จิตจะเกิดปิติ เมื่อมีปิติก็มีสมาธิ
เมื่อมีสมาธิก็มีจิตตั้งมั่น เมื่อมีจิตตั้งมั่นก็เห็นตามความเป็นจริง เมื่อ
เห็นตามความเป็นจริงก็เบื่อหน่าย คลายกำหนัด รู้เห็นการพ้น รู้ว่าพ้น ฯ(ละ)

 

ผมพูดตอนไหนอะว่าจิตเที่ยง จะได้ตามไปแก้ ไอ้ความเห็นทั้งหมดนั่นแหละ ที่ว่าเที่ยงว่าไม่เที่ยงนั่นแหละความเห็น ให้ตัดทิ้งไปก่อน ตัวฟุ้งซ่าน มัวแต่หลงความเห็นก็จบกัน (คนละตัวกับสัมมาทิฏฐิหน่าครับ)

 

ปล. น้องๆหนูๆ มาใหม่ อาจจะ งง ว่า อะไรกันนักกันหนา

ก็ต้องบอกก่อนว่า จขกท เขาติดวังวน เรื่องตัดคิด ดับความคิด มาตั้งแต่
ปี 49 นี่ล่อเข้าไป 10ปีแล้ว กว่าจะหลุดจาก วงจร คอนเซ็ป(สังกัปป)
มาสู่ พุทธวจน มี สัมมาทิฏฐิ จึงมี สัมมาสังกัปปะ ตามลำดับลำดา

แต่ดันมี ตัวเฮีย ไปเรียนกับ พระ อะไรก็ไม่รู้ พากลับไปวังวน ดับคิด
ด้วย สมาธิ อึ๊ก!! สันติ

ก็เลยต้อง ชักชวนให้ จขกท มั่นคง ในทาง เข้าใจในเหตุ แห่ง
การคิดๆนึกๆ ลูบคลำ สมาธิ ออกมาเห็น วจี แต่แทนที่จะสาวไป
หาเหตุคือ กาย มีก่อน วาจา จึงมีทีหลัง ดันไป เก่งกระเด้ง กลัวความคิด
ไม่สาวไปหา กายคตา เพราะ รู้ไม่ถึงฐานจิต ฐีติจิต อยู่ไหน ไม่สวนกระแส
ไปพิจารณา กอดกายเน่าๆ กอดจิตเที่ยงโง่ๆ แล้วสำคัญตนว่าเป็น ที่ปรึกษาแห่งสัตว์

เอาธรรมไปหากิน

 

แค่ คำถาม ก็ งง ตัวเองแล้ว

ทำไมจะต้องไป ถามว่า " พูดตรงไหน "

ความเห็น ที่คุณปรารภ ชักชวนให้ดู มันเป็น คำพูด หรือฮับ

ความเห็น มันเกิดก่อนคำพูด สิ

ถ้าจะมา ชวนดู ความเห็น แล้วมาถามผมว่า " อิฉันพูดจิตเที่ยงตอนไหน "

ตกลง ดูความเห็น เป็นหรือเปล่า ก่อนจะชวนคนอื่น พิจารณา "ความเห็น"

 

อ๋อ..มันเห็นไปเอง ทึกทักไปเอง โง่เอง..

 

น้องๆ หนูๆ สังเกตนะฮับ

มาแสดง ธรรมปฏิบัติ ชักชวน ให้ดู สภาพธรรม ที่เรียกว่า "ความเห็น"
แล้วก็ตั้ง สังกัปปะว่า ถ้าเห็นความเห็นแล้ว จะย้อนไปเห็น ต้นตอที่ทำให้เกิด "ความเห็น"

แต่พอมาประโยคนี้

มันเห็นไปเอง ---> จึงเป็นปัจจัยให้เกิด ---> ทึกทักไปเอง

ทึกทักไปเอง ---> จึงเป็นปัจจัยให้เกิด ---> โง่เอง

เรียกได้ว่า สิ่งที่กล่าวออกมา หาความเป็น ธรรมปฏิบัติที่เขาพยายาม ชวนไปปฏิบัติ
พาไปเห็น โง่ ที่เป็นต้นตอของ ความเห็น

ตกลง ไม่รู้ปฏิบัติมายังไง ที่ปรารภว่า ปฏิบัติแล้วเห็น กับ สิ่งที่กล่าวออก
มาเป็น วาจา ยังสวนกันไป กันมา ขาแทบขวิด

 

ผมว่าน๊า

พี่ ที ลองหา ครูสอนใหม่ ดีกว่า

แก้จิต แก้ยาก หน่าคร้าบ

ภาวนาผิดๆ คิดว่าถูกอยู่ ละก้อ แย่เลย

แนะนำ สมัครกลุ่ม พุทธวจน ของ พี่เกิดเป็นคน(ผู้บุกเบิก ลากวัดป่า กระตื๊บ ดูจิต) ดีกว่า

ใช้ สัททา นำเข้ามาบ้าง ให้ ธรรมฐิติเกิด สัมมาทิฏฐิเกิด กระดุมเม็ดแรก มันเกิด

ดีกว่า มุ่งไปทาง สมาธิตัดคิด วนเวียนซ้ำซาก หาทางออกไม่เจอ

 

จะขยายให้นะ จะได้ไม่คิดไปเองมากกว่านี้

การที่เขาชี้ให้เห็นว่าความเห็นต่าง ๆ นานานั่นมันเป็นตัวทุกข์ จริงๆ มีโพสต์ต่ออีกไปบ้างอยู่แล้ว แต่คุณอาจไม่เก็ตเอง ซึ่งเรื่องนี้ไม่แปลกที่จะไม่เก็ต นักเดาจะได้แค่หมายๆ พอเหมือนๆ เท่านั้น

สิ่งที่ผมมักกล่าวคู่กัน (ในช่วงหลังมานี้) คือเรื่องความเห็นกับความจริง ความเห็นเป็นเรื่องโลก ๆ ล้วนเป็นความคิดของตนเองฝ่ายเดียวทั้งนั้น ส่วนความจริงมันจริงของมันมาแต่ไหนแต่ไร และไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปตามความเห็นของใครเลย ถ้าเป็นนักเดาจะพอเดาได้แค่ประมาณนี้ แต่ถ้าใครเห็นความจริงตรงนี้ชัดจริงๆ มันหงายของคว่ำได้ หรือภาษานักเดาก็ว่า คว่ำโลกได้ นั่นแหละ (แต่ชั่วคราวนะเว้ยยย)

ทีนี้คว่ำโลกได้แล้วไงต่อ บางคนก็ไปติดส่วนสุดต่อไง ออกจากโลกสมมุติ โลกสังขาร ก็ไปคว้าเอาโลกสิ้นสังขารมา หวังครอบครองแทนต่อไป มันก็กลับมาอีหรอบเดิม คือวนซ้ำด้วยอำนาจตัณหาเดิมๆ

การเห็นที่แท้จริงคือเห็นความหลง เห็นทุกข์ ทุกข์จากการหลงสังขาร ไม่ว่าฝ่ายไหน ทั้งฝ่ายการมีความเห็นหรือฝ่ายความจริง หรือฝ่ายสมมุติ ฝ่ายวิมุติ นี่ว่าในเบื้องต้น อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขารฯ มาเห็นอาการตรงนี้ เป็นกิริยาเห็นชอบโดยไม่ต้องเอ่ยปาก เป็นกิริยา (จำไว้เลย เป็นเพียงกิริยา สัมมาทิฏฐิเป็นกิริยา)

และในการเห็นนั้น ยังเป็นเรื่องของการส่งจิตออก ทุกสิ่งมันมีต้นตอ มีเหตุ ย้อนไปที่เหตุคือ ความสำคัญตน ความเห็นเป็นตัวเป็นตน ความหลงยึดถือ หยิบจับฉวยเอามาเป็นตน นี่แหละ ให้มีสติตามระลึกรู้ความหวั่นไหว ทุกข์เกิดทุกข์ดับไปตามเหตุปัจจัย ทีนี้สมมุติก็ว่าไปตามสมมุติตามเหตุปัจจัย โลกไม่ให้ช้ำ ธรรมไม่ให้เศร้าหมอง ก็สมาทานศึกษาไปสิ (ตรงไหน จิตเที่ยง..!)

 

ไม่ต้อง ขยาย หลอกฮับ

เอาเท่าที่เห็น พี่ที ก็ งง ธรรมะ อย่างไร เรียก ทิฏฐิ อย่างไรเรียก สังกัปปะ
อย่างไรเรียก วาจา

มรรค หาร่องรอยไม่เจอ แน่ใจหรือว่า ปฏิบัติถูก

 

ยกตัวอย่าง นะฮับ

พี่ที ลองพิจารณา ภูมิธรรม ของตนตอนนี้ว่า

เห็น " สัตว์มีสัญญา " หรือเปล่า คือ ถ้าเกิดสัญญา ก็สำคัญว่า เกิดสัตว์แล้ว

เห็น "สัตว์ไม่มีสัญญา " หรือเปล่า คือ ถ้าตัดคิดได้ ก็สำคัญว่า เกิดเป็นสัตว์อยู่ดี

หรือ " สัตว์มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ " หรือเปล่า คือ แทงกั๊กเลย แต่ก็เกิดเป็นสัตว์อยู่ดี

แล้ว เห็น สภาพธรรมใด กว่านี้ มีอยู่ไหมฮับ

หรือ พิจารณาแล้ว ก็ต้องวนอยู่ใน สามอย่างนั้นนั่นแหละ ไม่มีทางออก

 

อีกอย่าง หน่าฮับ

ถ้า ป๋ม ยิ่งโพส

พี่ที ยิ่งเห็นว่า ผมยิ่งใช้ความเห็น

ตายเลย !!

ตกลง ปฏิบัติธรรม เห็น การพ้นความเป็น สัตว์ สักนิด เข้ามาหรือยัง

หรือ ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวด นิ่งเป็นใบ้ ไปเลย อนุโลมญาณไม่มี ยถากัมมันสัตตา ไม่รู้จัก

 

ไม่ว่าใช้ความเห็นก็ได้ ใช้ความเดา..แทนละกัน

 

พวกสัตว์มีสัญญาไม่มีสัญญาอะไรนี่ คนละเรื่องเลย นี่เป็นเรื่องของการมีความเห็น ของตนๆไปเองข้างเดียวทั้งนั้นนะ ความไม่จริงไม่เท็จไปตามความคิดใครจริงๆก็มีอยู่ด้วยกันนั่นแหละ จะว่าไป ก็มีอยู่อย่างนั้นมาก่อนแล้วด้วยซ้ำ แต่ถูกปิดบังอำพรางด้วยความเห็นอย่างนั้นอย่างนี้ของตนเองไปเรื่อย สังขารมันมามีเอาทีหลังจากความโง่ความมีอวิชชานะ อาศัยการสดับด้วยดีแล้ว เวลามองจึงต้องมองให้ทะลุให้เห็นถึงแก่นแท้ พ้นจากอำนาจสังขารมารทั้งปวง เมื่อสัจธรรมความจริงปรากฏอย่างแท้จริง ก็จะเหมือนกับโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ที่แท้ถูกหลอกมาชั่วชีวิต นั่นแหละสัมมาทิฏฐิจริงๆจึงจะเริ่มเปิดเป็นช่องทางไปเลย

 

ก็ออกอาการ กล่าวเป็น หนังการตูน อยู่ดี

มันไม่มี ตรงไหน จะปรารภเป็น มรรคปฏิบัติ

มีแต่ การกล่าวเลื่อนลอย ตรรกศาตร์ ธรรมดาๆ

เชื่อผมจิฮับ

เอาแบบ พี่เกิดเป็นคนดีกว่า สัททาให้แม่นๆ ท่องพระสูตร พุทธวจน
เข้าไปเลย ไม่มีทาง พาไปฉิบหาย แน่นอน

แถม ยังเป็นมรรค เพราะ พี่เกิดเขากล่าวมีรสไปทาง ปฏิบัติ

ไม่ใช่ โวหาร เลื่อนลอย อย่างงั้นอย่างงี้ แค่เทียบเคียงเข้าไปเหมือน
แล้วสำคัญว่าใช่

หารสที่จะ ยกมรรคปฏิปทา ไม่มีในคำสอนเลย มันมีแต่ บัญญัติลอยๆ อย่างเดียว

 

กลุ่ม พุทธวจน นั้น ต้องฉลาดในการฟัง และ จะต้องเลือกกาลเทศะ ให้ถูก

ถ้าไป เอาบรรยากาศ ของการ ถกเถียง มาเป็น ตัวแทนว่าเขาปฏิบัติยังไง

ร้อยละร้อย จะเห็นมุมของ การถกเถียงกันทางคำพูด และ มักจะเห็นไปว่า
ทางนั้นกวาดส่วนนั้น ส่วนนี้ทิ้ง

ซึ่งมันเป็น ผล จากการที่เราไปเน้น บรรยากาศของการถกเถียง

แต่ถ้า เอาที่เขา ถามธรรมปฏิบัติ นัยยะทางปฏิบัติล้วน แล้วเขา
กล่าวออกมาด้วย ภาษาอภิธรรม คนภาวนาเป็น จะทราบว่า เขา
บรรยายได้ถึงพริกถึงขิง

แล้วกรณีพี่เกิด พี่เกิดเขาก็ไม่ได้บรรยายการปฏิบัติเหมือนต้นสังกัด

แต่ แวว แนวทางมันมี โดยลำดับ ที่ถูกต้อง ตามครรลองคลองธรรม

แต่ที่มัน เซิ้งกระติบ เห็นทีละสเต็บ อันนั้น มันเป็น วิบากรรมที่เขาเคยชิน
ใช้เป็นพื้นนิสัย หากภาวนาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ เพิกลำดับเวลาออกได้

ดังนั้น

การที่ พี่ที ไม่รู้มรรค รู้แต่โวหาร คำโต ลูบคลำศีลพรต จะมาชักชวน
ให้ไป ตัดคิด กลัวความเห็น สร้างประเด็น ชูโรง เท่านี้ใช อย่างอื่น
เปล่า อะไรนั่น อย่าทำเลยฮับ

เชื่อสิ พี่เกิดมองออกทันทีว่า ทิฏฐิในการมีสังกัปในการภาวนา ของพี่ที

มันเป็นเรื่อง วนในอ่าง ที่เขาเคยมาแล้ว

 

ท่านอรหันต์นิวรณ์ ผู้เมาหอยครับ....

เวลาสอนน่ะ.. ท่านสอนตอนที่ท่าน ไม่เมาหอยได้มั้ยครับ....สอนมั่วไปหมด
แก้ปัญหากันยังไง มา เป็น 10 ปี....ยังแก้ไม่ถึงไหน....อ๊ะ หิน อ๊ะ หอย

ท่านอรหันต์นิวรณ์ ตั้งใจสอนกันหน่อยสิครับ

 

คนเขา อ่าน แล้ว สับสน งง เมาหอย ตามท่านอรหันต์นิวรณ์นี่แหล่ะครับ

รับผิดชอบ ด้วยนะครับ...ที่พาคนอื่นเมาหอย ตามได้ ตั้งนานแสนนาน อิอิ

อรหันต์นิวรณ์เมาหอย..อิอิ