ปิดรับบริจาค หน้า 12 ความคิดเห็นที่ #236 เจ้ามดใบ้วัดใหม่เสนากำลังเดือดร้อนที่อยู่

รถเข็นคันเล็ก ๆ คันนี้ออกจากห้องเช่าเที่ยงคืนตีหนึ่ง ไปเก็บขวดพลาสติคและของทิ้งแล้วของบ้านทั่ว ๆ ไป พอเต็มคันก็เข็นเดินกลับบ้านมาทิ้งไว้นอกห้องเช่า เดินเข็นไปเข็นมาอย่างนี้ตั้งแต่เที่ยงคืนถึง 8 โมงเช้า ถามเขมรว่า แล้ววันหนึ่ง ๆ เก็บได้เท่าไร เขาบอกว่า ถ้าไม่มีของดี ๆ ก็ 300.- บาทถึง 400.- บาท แต่บางวันเก็บได้ของดี ๆ ที่เอามาแยกชิ้นส่วนได้ แยกได้ทองแดงหรือเหล็ก อลูมีเนียม จาก 3 - 4 ร้อย เพิ่มเป็น 7 - 8 ร้อยบาทได้นะ

 

..........................

 

ขออนุญาตสรุปเกี่ยวกับคนยากจน คนพิการ นมผง นมกล่อง และเงินช่วยเหลือ สิ่งของช่วยเหลือเพื่อคนในสลัมเสือใหญ่อุทิศ ตั้งแต่ผมทำทานที่เสือใหญ่นี้มานานประมาณสิบปี สามารถสรุปได้ดังนี้ ( ก่อนที่จะข้ามออกไปนอกเสือใหญ่อุทิศ เนื่องจากวันนี้มีคนเตือนสติผมว่า อย่าใช้ระบบเหมา และถ้าหาคนดีแถวนั้นยาก ก็ลองดูคนดีที่อื่นยังคงมีครับ )

 

สรุปคนที่น่าช่วยเหลือในเสือใหญ่มี ( แต่ผมช่วยเขายาก )

สรุปว่า สิบปีที่เคยให้ความช่วยเหลือคนยากจน คนตกทุกข์ได้ยากอย่างแสนสาหัส คนพิการ นมผง นมกล่อง และอื่น ๆ ในเขตบริเวณเสือใหญ่อุทิศนั้น พบว่า ยากอย่างยิ่งที่เราจะทำใจได้ ทั้ง ๆ ที่คนพิการก็ไม่ได้ผิด ผิดที่ญาติของคนพิการ เด็ก ๆ ก็ไม่ได้ผิด ผิดที่พ่อแม่และญาติพี่น้องเขา ซึ่งผมจะขอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงอย่างชนิดไม่ปิดบัง และให้ท่านผู้อ่านเป็นผู้ตัดสินเอง

ส่วนตัวผมเองนั้น ยังให้ความช่วยเหลือคนยากคนจน คนพิการ คนตกทุกข์ได้ยากอยู่ แต่ผมขออิสระในการตัดสินใจและระยะเวลาที่ค่อยเป็นค่อยไป เช่น สมมุติว่า ท่านโอนเงินเข้ามา 1,000.- บาทถึง 3,000.- บาท ขอให้ท่านแจ้งผมทราบว่าได้โอนเข้ามาแล้ว ส่วนระยะเวลาที่ผมจะหาคนนิสัยดีหรือคนที่ควรให้ความช่วยเหลือนั้น ขอให้ปล่อยเป็นหน้าที่ผมซึ่งอาจจะพบเลยในวันสองวัน หรืออาจจะ 1 - 2 เดือนโดยขอให้ท่านอ่านด้านล่างที่ผมจะได้เขียนต่อไปว่า เพราะเหตุใด

หรือว่า จะมีท่านใดที่โอนเงินเข้ามาโดยต้องการให้ทำทานด่วนจริง ๆ โดยไม่ต้องเลือก ก็ขอให้แจ้งผมทราบก่อนว่าผมจะรับหรือไม่รับงานนั้น ๆ เช่น ท่านอาจจะโอนเงินเข้ามาตั้งแต่ 5,000.- บาท แล้วบอกให้ผมไปซื้อนมผง นมกล่องแจกคนโดยไม่ต้องดูว่าเป็นใคร นิสัยอย่างไร และขอให้แจกภายในกี่วันหลังการได้รับเงิน ถ้าอย่างนี้ผมก็ทราบว่า ผมต้องทำตามนั้น คือไม่ต้องสนใจใครเป็นใคร ทำทานคือทำอย่างเดียว

อ่านมาถึงตรงนี้ ขอเชิญทุก ๆ ท่านได้อ่านลงไปอีกนะครับ ต่อไปจะเป็นเคสต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นแล้ว และผมเลือกที่จะไม่ทำทานกับคนตามกรณีด้านล่างนี้ตามเหตุผลที่ผมจะได้ให้ไว้ด้วยครับ

 

ก่อนจะไปเล่าเรื่องเคสกรณีศึกษา กลับมาที่เงินบริจาค 1,001.- บาท


วันนี้ผมไปเบิกเงินจากบัญชีธนาคารธนชาติจำนวนที่ท่านโอนมาทำทาน 1,001.- บาท ผมเบิกมา 1,190.- บาท และจะทำทานกับคนคนหนึ่งที่จังหวัดชัยภูมิตามคำแนะนำของคุณลุงอำนาจ เนื่องจากลูกชายวัย 10 เดือนของเขาเป็นโรคแพ้นมวัว และตัวแม่เองเป็นโรคกระดูกพรุน หมอโรงพยาบาลชัยภูมิสั่งให้กินนมถั่วชนิดหนึ่ง แต่นมนี้ต้องซื้อเอง ราคากระป๋อง 900 กรัม 800.- บาท กินได้เพียง 6 - 7 วันต่อกระป๋อง พ่อแม่รับจ้างในต่างจังหวัดทั้งคู่ ผมได้เบิกเงินมาไว้บนตัวแล้วจำนวน 1,200.- บาท และจะมอบให้คุณลุงอำนาจและภรรยาเพื่อส่งมอบให้ครอบครัวที่กำลังลำบากต่อไป และจะได้ขอใบเสร็จรับเงินการซื้อนมมาโพสต์เป็นหลักฐานอีกทีครับ

 

เคสกรณีศึกษาเด็กชายจุงเบย

ตามที่ผมได้เคยลงกรณีช่วยชีวิตเด็กชายจุงเบยไปแล้วนั้น ผมมาย้อนหลังคิดว่า เหตุการณ์ที่คุณยายวิมลอุ้มจุงเบยไปถึง รพ. เด็กก็บ่าย 1 โมงเศษเข้าไปแล้ว พอเจ้าหน้าที่มาต่อว่าเกี่ยวกับใบเกิดว่าไม่มี คุณยายวิมลไม่ได้อดทนแม้แต่น้อย ประมาณบ่าย 2 กว่าหรือบ่าย 3 โมงกว่าก็อุ้มจุงเบยกลับบ้านทั้ง ๆ ที่พยาบาลทุกคนบอกว่าอาการหนักมาก เมื่อกลับมาถึงบ้าน ยายวิมลใช้ให้คนโทรมาหาผม และพยายามพูดเป็นว่า รพ. เด็กไม่รับบ้างละ ผมเห็นว่ากรณีที่ไม่มีใบเกิดเป็นความจริง คงมีปัญหาถ้าไม่มีใบเกิดก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ทาง รพ. เด็กจะรับไว้ ในที่สุดผมจึงพาไป รพ. เมโย ซึ่งหมอบอกว่าอาการหนัก ต้องรักษาทันที ตอนนั้นนั่นเองที่ทางเจ้าหน้าที่ของ รพ. เด็ก ทราบว่าจุงเบยได้เข้ามาเมโย จึงรีบติดตามมาและได้พบกับผม จากการคุยกัน เจ้าหน้าที่บอกว่า ถ้าคุณป้าใจเย็น ๆ รออีกสักนิด เจ้าหน้าที่ต้องปิดเคสให้ได้ทุกเคสก่อนบ่าย 4 ถึงตอนนั้น เจ้าหน้าที่จะต้องจัดให้กรณีจุงเบยไปใช้สิทธิเด็กเกิดที่ไม่มีสัญชาติซึ่งก็ยังสามารถรักษาตัวได้ แต่นี่้คุณป้าอุ้มออกมาโดยอาจจะคิดว่า มีกองทุนฯนี้เป็นที่พึ่งพิงอยู่

ในระหว่างการอยู่พักรักษาตัว มีเพื่อนบ้านของจุงเบยมาอยู่ในโรงพยาบาลและพูดขึ้นว่า มีกองทุนฯมาช่วยแล้ว ใช้เงินมันโลดไปเลย ผมได้กล่าวตักเตือนเพื่อนบ้านคนนั้นไปแล้ว และได้ต่อว่าคุณป้าด้วยว่า ทำไมถึงไม่ตักเตือนเพื่อนบ้าน ถ้าเขาพูดอย่างนี้แล้วป้าไม่ตักเตือนก็เท่ากับป้าเห็นด้วย ซึ่งป้าได้บอกว่า โต ๆ กันแล้ว เขาพูดแต่ป้าไม่ได้พูด ( ซึ่งตรงนี้มันติดที่ใจผมมากว่า คนเหล่านี้เขาเห็นคนที่ยื่นมือลงไปช่วยเขาเป็นอะไร )

ต่อมาจุงเบยออกจาก รพ. เมโย ตามที่ผมได้สัญญากับหมอผู้หญิงของเมโยว่า ถ้าจะช่วยเด็กคนนี้จริง ๆ ต้องได้ใบเกิด ผมจึงได้มอบเงินไว้ส่วนหนึ่งกับคุณป้าเพื่อรีบวิ่งเต้น ในที่สุดคุณป้าบอกว่า ญาตที่เข้าไปรับใบเกิดได้เขาเอาเงินค่าไปรับใบเกิด ผมจำไม่ได้ว่าป้าบอกว่าเอาไปเท่าไร แต่สรุปว่า หมด ไม่มีเหลือ และต้องการเพิ่มอีก ผมเห็นว่า ถ้าจริง คือถ้าญาติจะต้องไปรับใบเกิดให้หลานตัวเอง ยังต้องให้คนอื่นจ่ายค่าแรงที่ตัวเองหยุดงานในวันนั้น ต้องจ่ายค่ารถค่าเดินทางและค่าใช้จ่าย ยังดีที่ไม่บอกว่าเขาเป็นหนี้อยู่เท่าไรให้เราจ่ายให้ด้วย ( ซึ่งปกติพบเจอแบบนั้นบ่อย ๆ ) ถ้าจริง ญาติก็ทำไม่ถูก ไม่มีความเสียสละแก่หลาน ถ้าไม่จริง คุณป้าวิมลเห็นเราเป็นคนใจง่าย หรือ เห็นเราเป็นคนโง่กันแน่

พักนิดหน่อยครับ เดี๋ยวมาต่อ

 

ในช่วงที่ผมเข้าไปรอพบป้าวิมล ผมได้พบแม่ค้าขายข้าวแกงรายหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้เคียงกับกระท่อมป้าวิมล ผมจึงลองถามดู ป้าขายข้าวแกงรายนี้บอกว่า เขาให้ทานแก่ป้าทุกวัน ทุกวันป้าจะเดินผ่านร้านและรับข้าวแกงวันละหลาย ๆ ถุง ผมจึงลองให้แกเล่าต่อไป แม่ค้าข้าวแกงบอกว่า เคยหลาย ๆ ครั้งที่เขามีลูกค้าเข้าแถว 2 - 3 คน ยืนรอซื้อข้าวแกงถุงอยู่ ป้าวิมลมาเป็นคนที่ 3 บ้าง 4 บ้าง คุณป้าวิมลก็จะทำเชิดเดินกลับไปเลย แม่ค้าข้าวแกงบอกว่า ดูสิ เราจะให้ทาน แต่ขอรับเงินจากลูกค้ารายอื่นก่อน แกก็ยังไม่ยอมเลย สะบัดพรึด

ผมมานึกย้อนหลัง เหตุการณ์ที่ รพ. เด็กก็เป็นแบบนี้เช่นกัน

 

ผมรู้สึกว่าเมื่อวานนี้ตอนเขียนกระทู้นี้ มีความรู้สึกว่า แม้จิตที่เรานึกถึงคนไม่มีศีล จิตเราเองก็ไม่ดีเสียแล้ว

ดังนั้นผมขอไม่เขียนต่อนะครับ แต่จะไปตั้งกระทู้ใหม่เพราะได้พบคุณลุงอำนาจและคุณป้าจำปา ซึ่งเป็นคนที่มีอัธยาศัยเกี่ยวกับการช่วยเหลือคนยากจนในต่างจังหวัดและหากผ่านวัดใดที่ดูท่าทางขาดแคลนก็มักหาของถวายทั้ง ๆ ที่ท่านทั้งสองก็ไม่ค่อยจะมี

เมื่อตั้งกระทู้ใหม่ได้แล้วผมจะได้ทำลิ๊งค์มาโพสต์ไว้บนกระทู้นี้ครับ

ลิ๊งค์ไปกระทู้ใหม่ครับ

http://palungjit.org/posts/8590140

 

เหนด้วยคับคุณอา คนจนทีมีศีลหายาก

 

ที่เป็นคนดีมีศีลก็พอมีอยู่ครับ แต่หายากกว่า

 

..................

 

วันนี้อังคารได้บังเอิญพบป้าวิมล ...... ว่างจะเขียนต่อ

 

ผมเสร็จจากธุระของวันนี้แล้ว มาเขียนต่อจากที่สัญญาไว้ครับ

เช้าวันอังคารที่ 14 ต.ค. 2557 ผมใช้เส้นทางขากลับบ้านผ่านซอยรัชดาภิเษกเสือใหญ่อุทิศ เมื่อมาถึงรัชดาซอย 36 แยก 9 - .. - .. แยกย่อยเล็ก ผมได้แวะพูดคุยกับพ่อค้าน่องไก่ทอดซึ่งเคยบอกผมไว้ว่า เขาเป็นคนให้ทานน่องไก่ทอดวันละ 8 ไม้กับป้าวิมลมานานแล้ว เพิ่งจะมาตอนที่ผมรู้จักกับเขาประมาณ 7 วันมานี้ที่ป้าวิมลไม่ได้มารับน่องไก่ข้าวเหนียวที่ตนให้ทานมานานนับปี ระหว่างนั้นป้าวิมลก็ปรากฏกายขึ้นมาพร้อมกับรถเข็นเด็ก ในรถเข็นเด็กคือจุงเบยหลานชายคนที่ผมเคยใช้เงินกองทุนรักษาตัวที่ รพ. เมโย เมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้ว

ผมจึงยืนคุยกับป้าวิมลอยู่ข้างร้านน่องไก่ทอดนั่นเอง ทราบจากป้าวิมลว่า ไม่ได้ผ่านตรงนี้มานานหลายเดือนแล้ว น่าจะไม่ได้ผ่านแถว ๆ นี้มานานกว่า 3 เดือนเศษแล้ว และป้าวิมลบอกว่า พ่อค้าน่องไก่ทอดเคยให้ทานแก่ครอบครัวป้าวิมลจริง ๆ เมื่อนานมากแล้ว และให้ทานแก่ครอบครัวป้าวิมลแทบทุกครั้งที่ผ่านตรงนี้ พ่อค้าจะให้น่องไก่ 1 น่องและหนังไก่ทอดอีก 2 - 3 ไม้กับข้าวเหนียว 1 - 2 ห่อ ไม่ได้ให้มากอย่างที่บอกกับผมว่าให้น่องไก่ครั้งละ 7 - 8 ไม้ ป้าวิมลเป็นคนตรง ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีมารยาท ไม่รู้บุญคุณคน แต่ในกรณีนี้เหมือนป้าวิมลกำลังจะบอกอะไรกับผมอยู่ ซึ่งผมขอบคุณป้าวิมลที่กล้าหาญพูดตรง ๆ ต่อหน้าพ่อค้าน่องไก่ทอดคนนี้

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่ มีคุณลุงคนหนึ่งกำลังเข็นรถเก็บขยะคันหนึ่งที่สภาพแย่กำลังผ่านผมไป คุณป้าวิมลเรียกคุณลุงคนนั้นแล้วแนะนำให้คุณลุงรู้จักผม บอกว่ารถเข็นมันแย่แล้วนะ อยากให้ผมหารถเข็นเก็บขยะหรือของเก่าให้คุณลุงใหม่อีกคันนึง ผมพาคุณลุงเกษมไปรับรถเข็นของเก่าคันนึงราคาประมาณ 2,000.- บาทซึ่งอยู่ห่างออกไปจากร้านไก่ทอดไกลพอสมควร ( รถเข็นเก็บของเก่าคันนี้ใช้งบของคุณ do4 ) แล้วเข็นรถเก็บขยะคันใหม่มาฝากพ่อค้าน่องไก่ทอด เพื่อให้คุณลุงเกษมเอารถเข็นคันเก่าไปกระต๊อบก่อน แต่คุณลุงเกษมขอให้ผมยืนคอยตรงนั้นเลย เพราะเหตุอะไรผมไม่ทราบ อาจเพราะกลัวว่ากลับมาแล้วรถเข็นคันใหม่อาจไม่อยู่แล้ว หรือหายไป และถ้าผมไม่ได้ยืนอยู่ก็อาจไม่มีใครรับผิดชอบ ผมจึงทำตามที่คุณลุงเกษมต้องการและคุณลุงเกษมได้รถเข็นของเก่าตามที่ป้าวิมลแนะนำ

อ้าว ! ดูซิว่าจะเล่าเรื่องป้าวิมล เลยกลายเป็นไปเล่าเรื่องคุณลุงเกษมรับรถเข็นเก็บของเก่าไปซะงั้น

 

ตั้งแต่ผมให้การช่วยเหลือป้าวิมลด้วยการตั้งกระทู้นี้ ป้าวิมลไม่เคยอดอีกเลย





ป้าวิมลคุยกับผมต่อหน้าพ่อค้าน่องไก่ทอดว่า ตั้งแต่ผมให้การช่วยเหลือป้าวิมลด้วยการตั้งกระทู้เมื่อประมาณเดือนกันยายนปี 2556 เป็นต้นมา และหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลเมโยครั้งนั้น ป้าวิมลและครอบครัวไม่เคยต้องอดอยากอีกเลย มีคนขับรถมาจากที่ไกล ๆ หลาย ๆ ท่าน ขับรถเอาข้าวสารมาให้ครั้งละ 5 ก.ก. บ้าง ครั้งละ 15 ก.ก. บ้าง พร้อมไข่ไก่ครั้งละ 1 - 2 ถาด ถาดละ 50 ฟอง และอาหารหลายอย่างต่อครั้ง ให้อาหารถุงใหม่ ๆ ที่ไม่ใช่ของวัดใหม่เสนาที่ป้าวิมลเคยได้รับทานจากทางวัด ซึ่งป้าวิมลจะจำได้ว่าลักษณะถุงอาหารจากวัดใหม่เสนานั้นเป็นอย่างไร ป้าวิมลบอกว่า ถุงอาหารเป็นถุงอาหารใหม่ใหญ่กว่าถุงของวัด และมีปริมาณมากจนต้องแบ่งเพื่อนบ้านและคนรู้จัก ผมฟังแล้วรู้สึกตื้นตันใจที่มีคนให้ความช่วยเหลือป้าวิมลมากพอสมควรทีเดียว

ป้าวิมลบอกว่า บางครั้งคนที่มาให้ทานบอกว่า มาจากบ้านผู้ใหญ่บ้าง เป็นบ้านนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เป็นคนที่อัยการ บางครั้งบอกว่ามาจากบ้านผู้พิพากษาใช้ให้มาให้ทานแก่ป้าวิมลบ้าง แต่ป้าวิมลก็จำไม่ได้ว่าบ้านไหนเป็นใคร รู้แต่ว่ามาให้สลับไปสลับมา บางบ้านให้ 1 ครั้งเว้นว่างไป 3 - 4 วัน แต่เฉลี่ยแล้วแทบจะทุกวันจะมีคนเอาของมาให้ เป็นของกินดี ๆ มากจนล้น

ผมรู้สึกดีใจที่สังคมของเรามีการแบ่งปันกันครับ เป็นการแบ่งแยกตามที่ผมเคยพูดว่า เด็ก ๆ นั้นไม่ผิด ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของเด็กอาจจะผิดที่ทำผิดกติกาของสังคมจนไม่อาจจะอยู่ดูแลลูก ๆ ของเขาได้ ต้องทิ้งภาระเด็กถึง 4 ชีวิตกับป้าแก่ ๆ ที่ไม่สามารถทำมาหากินได้แล้ว

ผมขออนุโมทนากับทุก ๆ ท่านที่ช่วยเหลือ ให้ทานแก่คนยากคนจนในสังคม สาธุครับ

 

ป้าวิมลบอกผมต่อไปอีกว่า หลานชายคนโตอายุ 8 ขวบแล้วปีนี้ เขาไปหัดซ้อมมวยไทย เขาต้องการมีอาชีพตอนโตเป็นนักมวย ขณะนี้กำลังเริ่มฝึกหัดกับค่ายมวยแห่งหนึ่งที่ให้การสนับสนุนอุปการะ

และอีกอย่างที่สำคัญที่อดไม่กล่าวถึงไม่ได้ คือ ประมาณ 1 ปีที่ผ่านมานี้ เมื่อคนในครอบครัวป้าวิมลไม่สบายหรือตัวป้าวิมลเอง ถ้าไม่สบายจะไปหาคุณหมอที่ร้านหมอตึกแถวที่ผมเคยพาคุณปู่ศาสตร์ไปรักษา ( ความจริงคนในสลัมเสือใหญ่อุทิศรู้จักในชื่อร้านหมอตึกแถวเสือใหญ่อุทิศรักษาฟรี ) ป้าวิมลและคนในครอบครัวทั้งครอบครัวป้าวิมลและเพื่อนบ้าน คือเพื่อนในกลุ่มสลัมทั้งหมดจะตรงไปหาคุณหมอตึกแถวรักษาฟรี คุณหมอจะให้ยาและรักษาให้ฟรีตลอดโดยไม่ได้รังเกียจใด ๆ เลย ป้าวิมลบอกว่า ยังโชคดีที่ผ่านมาประมาณ 1 ปีที่หลานจุงเบยออกจาก รพ. เมโยมา ยังไม่ป่วยหนักขนาดต้องเข้าโรงพยาบาลอีกเลย

ป้าวิมลบอกว่า คนในสลัมมีหลายหลากชนิด คนดีมีน้อยต้องคอยระวัง ป้าวิมลเชื่อว่า แต่คนที่ให้ความช่วยเหลือคนอื่นอย่างผมจะมีพระคุ้มครองครับ ก่อนจากกันป้าวิมลบอกว่า นอกจากอาหารการกินที่ไม่เคยขาดไม่เคยต้องอดอีกเลยนับจากที่ออกจาก รพ. เมโยนั้น ยังมีคนที่ผ่านไปผ่านมาให้เงินป้าวิมลครั้งละเป็นร้อย ๆ บาท และหลายครั้งที่ได้มาก ๆ จากคนที่ให้ทานแก่ป้าวิมลโดยไม่เคยรู้จัก และหลายครั้งที่ได้ติด ๆ กันจากคนหลาย ๆ คนที่บางครั้งขับรถผ่านก็ยื่นเงินให้ โดยน่าจะจำได้จากรูปที่ออกสื่อมานี้นี่เอง แต่ยอมรับว่าเงินสดที่ได้รับนั้น ต้องแบ่งให้หลาน 4 คนและหลานเพื่อนบ้าน รวมทั้งเพื่อน ๆ ในสลัม จึงเป็นเหตุให้เงินสดไม่ค่อยพอใช้อยู่เหมือนกัน ผมดีใจที่ชีวิตครอบครัวป้าวิมลและเพื่อน ๆ ในสลัมดีขึ้นนับจากข่าวนี้ออกสื่อทางอินเตอร์เน็ทมาเป็นเวลาประมาณ 1 ปี

 

วันนี้วันพุธที่ 15 ต.ค. 2557 ภรรยาผมได้นำกล้อง pentax ที่เคยเก็บเอาไว้นานแล้วจากการที่คุณ passavee ได้บริจาคกล้องตัวแรกให้ผมใช้ ต่อมาได้บริจาคกล้อง samsung อีกตัว แต่ตัวหลังเสียก่อน จึงนำกล้อง pentax ออกมาทำหน้าที่ ผมได้นำกล้องไปที่สลัมที่อยู่ของป้าวิมลอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ไม่ได้ย่างกรายไปเลยนานนับปี และได้ถ่ายภาพประกอบคำอธิบายมาเพื่อได้เห็นภาพและแล้วแต่แต่ละท่านจะพิจารณาครับ



คุณป้าวิมลพาเดินเข้าที่อยู่ของครอบครัวป้าในสลัมเสือใหญ่อุทิศ ทางเดินเข้าซอยค่อนข้างแคบมาก เมื่อมาถึงประตูทางเข้าจะมีรอยยุบลงดังภาพ พื้นทรุดเพราะปูด้วยไม้แผ่นที่ผุทะลุอะไรประมาณนั้น


ตรงนี้คือพื้่นไม้ทะลุตรงประตูเข้ากระต๊อบป้าวิมล ถ้ายืนไม่ดีจะล้มได้


ป้าวิมลบอกว่าระวังศรีษะจะชนไม้ มันเตี้ยมากและไม้ตัวแปนั้นเอียงจะล้มอยู่แล้ว ถ้าแปล้มหลังคาทั้งหมดอาจจะถล่มลงมาได้


ป้าวิมลนั่งลงบนแท่นไม้ กำลังจะเปิดพลาสติคให้ดูว่า ข้าวหอมมะลิที่มีคนใจดี แต่ป้าจำไม่ได้ว่าบ้านอัยการหรือบ้านผู้พิพากษาท่านใดใจดี เอามาให้ครั้งละ 3 - 5 ถุง ถุงละ 5 ก.ก. เป็นข้าวหอมมะลิยี่ห้อ Tesco แต่บางครั้งยี่ห้อก็ไม่ใช่ยี่ห้อนี้ และบางครั้งก็เป็นข้าวเสาไห้ หรือข้าวตาแห้ง


ตอนที่ผมมาถึงนี้ ป้าวิมลบอกว่า ในกระต๊อบป้าวิมลเหลือ 4 ถุง รวม 20 ก.ก. แต่ได้ให้ข้าวหอมมะลิแบบนี้กับเพื่อนกระต๊อบรายอื่นไปแล้วอีกจำนวนมาก บางรายป้าวิมลให้ไป 3 ถุง รวม 15 ก.ก. เพราะเวลาที่ป้าวิมลไม่มี เพื่อนบ้านรายอื่นก็ยังให้ข้าวสารบ้าง อาหารบ้าง ให้กินไม่เคยอด ทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็ยากจนกันทั้งสิ้น เวลามีจึงควรต้องแบ่งกันไป เก็บไว้นาน ๆ กินไม่ทันหนูก็จะมาแทะถุงขาด ทำให้เสียหายด้วยซ้ำไป ส่วนของเด็กเล่นนั้นก็มีบ้านผู้ใจดีบริจาคของเล่นราคาแพงให้หลาน ๆ ป้าได้ใช้บ้าง บางทีก็เก็บจากของเสียที่บ้านดี ๆ เขาทิ้งก็มี

 

ป้าวิมลบอกว่า แปทุกตัวมันเอียงหมดแล้ว วันไหนแปเอียงกว่านี้หลังคาคงถล่มลงมาทับ ถ้ามีคนจะให้ความช่วยเหลือเรื่องนี้น่าจะดีกว่าทุก ๆ เรื่อง อยากมอบเรื่องซ่อมหลังคา ให้ช่างไม้มาจับตัวแปให้ตั้งตรงทุกตัว ผมได้แต่รับทราบไว้ก่อน ถ้ามีท่านใดจะท่านเดียวหรือหลาย ๆ ท่านร่วมกันต้องการให้ผมทำหน้าที่ควบคุมการใช้เงินเรื่องนี้ให้ถูกวัตถุประสงค์ เพราะถ้าหากมอบเงินสดให้ป้าวิมลไปในครั้งเดียว หรือมอบให้เพื่อนบ้าน การซ่อมหลังคาครั้งนี้อาจไม่สำเร็จได้





ถ่ายให้ดูชัด ๆ หลาย ๆ ภาพ แปมันเอียงทุกตัว และหากแปล้มหรือเอียงมากกว่านี้หลังคาอาจถล่มลงมาทับทุกคนได้ เห็นคนแถวนั้นบอกว่า ต้องรื้อหลังคายกออกมาหมดก่อน แล้วค่อยจัดไม้แปให้ตรง ตอกตะปูให้แข็งแรงก่อน จากนั้นจึงค่อยปูกระเบื้องหลังคากลับเข้าไป แต่ต้องเสริมเสาบางตัว ซึ่งทั้งค่าแรงค่าของคงหลาย ๆ พันบาทหรืออาจถึงหมื่นก็ได้ ผมเห็นว่าเรื่องนี้ต้องแล้วแต่ว่ามีเงินบริจาคเข้ามาเท่าใดก็ทำเท่านั้น เพราะถ้าจะทำให้ดีจริง ๆ นั้น คงต้องใช้หลายหมื่นบาท เราคงทำได้แค่เงินที่มีมาจากการรับบริจาคเท่านั้น

 

ป้าวิมลแก่ลง ส่วนหลานจุงเบยโตขึ้น ตอนนี้อายุคงประมาณใกล้ 2 ขวบแล้ว


หลานชายคนโตอายุ 8 ขวบที่ค่ายมวยรับอุปการะเพื่อฝึกให้เป็นนักมวยในอนาคต






หลานชายคนโต 8 ขวบ อีกคนน่าจะ 6 ขวบ จุงเบย 2 ขวบ และผู้หญิงอีกคนน่าจะ 12 ขวบไม่เห็น ทั้ง 4 คนเป็นหลานแท้ ๆ ของย่าและยายวิมล ลูกของป้าวิมลไม่อยู่ เพราะทำผิดกติกาบางอย่าง จึงต้องลำบากย่ายายคือป้าวิมล ต้องมาลำบากเลี้ยงหลาน 4 คนโดยที่ตนเองไม่มีรายได้เลย ทำงานไม่ได้แล้ว แก่มากแล้ว

 

ห้องส้วมไม้ทะลุมองเห็นส่วนด้านล่างแล้ว ถ้าลุกขึ้นเร็ว ๆ แรงกระเืทือนแรงก็อาจจะถล่มหรือไม่ ?


สุดขอบหลังคา มองเห็นฟ้าเวลากลางคืน

 

วันนี้วันอาทิตย์ที่ 26 ต.ค. 2557 ได้มีโอกาสพบป้าวิมลอีกครั้งหนึ่ง ป้าวิมลได้บอกผมว่า ตามความจริงแล้วป้ายังไม่ควรพูดหรือบอกใคร ๆ แต่นี่เห็นว่าเป็นผมซึ่งเป็นคนที่เคยให้ความช่วยเหลือป้าวิมลและหลาน ๆ รวม 5 ชีวิตอยู่ จึงขอบอกความจริงกับผมข้อหนึ่งว่า ที่วันก่อนผมไปถ่ายภาพกระต๊อบป้าวิมล แล้วที่ป้าอีกคนหนึ่งพูดถึงเรื่องแปกำลังจะล้ม ห้องส้วมกำลังจะพังนั้น ทำให้ป้าวิมลต้องพูดไปในทางเดียวกันเพราะเกรงใจความเป็นเพื่อนที่ถ้าไม่พูดไปในทางเดียวกัน วันหลังอาจหาความช่วยเหลือจากข้างบ้านไม่ได้ ความจริงที่ป้าวิมลต้องการบอกผมก็คือ ในอนาคตอันใกล้นี้ ทางค่ายมวยกำลังจะให้การอุปการะป้าวิมลและหลาน ๆ ทั้งหมดให้ขึ้นไปอยู่ตามที่ที่ค่ายมวยจัดไว้ให้ ซึ่งก็ยังไม่ทราบว่าที่ใด แต่ที่แน่ ๆ คือคงดีกว่ากระต๊อบที่ป้าวิมลกำลังอยู่อาศัย ห้องส้วมก็กำลังจะถล่ม รอเพียงค่ายมวยรับตัวหลานชายวัย 8 ขวบนี้ไปฝึกซ้อมและหากท่าทางดีคงได้ที่พักอาศัยใหม่ที่ดีกว่าเก่า

ผมเองก็เพิ่งทราบจากป้าวิมลวันนี้จึงต้องมาโพสต์เอาไว้ เพื่อท่านที่อาจจะกำลังคิดหาหนทางช่วยเหลือจะได้เบาใจครับ ยิ่งวันนี้ป้าวิมลบอกผมอีกว่า ตั้งแต่ที่ผมลงในอินเตอร์เน็ทในเวปพลังจิตเรื่องข่าวหลานจุงเบยเข้าโรงพยาบาลจนเป็นเหตุต่าง ๆ มานั้น หลังจากออกจากโรงพยาบาลครั้งนั้น น่าจะเป็นผลจากคนที่อ่านในเวปพลังจิตที่สงสาร มีคนขับรถมาให้แทบไม่เ้ว้น วันละ 2 - 4 ร้อยบาท แต่ก็เคยพบ 500.- บาทครั้งนึงเหมือนกัน นาน ๆ จะว่างเว้นสัก 2 - 3 วันที่ไม่มีเงินเข้าบ้าน ข้าวก็ไม่เคยขาด ได้หอมมะลิแทบจะตลอด ได้ครั้งละ 15 ก.ก. ขึ้นไป ซึ่งพอดีวันนี้ที่ป้าวิมลคุยกับผมอยู่นั้น มีชาวสลัมคนหนึ่งที่เคยบอกคติกับผมว่า คนในสลัมแห่งนี้ ไม่เคยมีใครได้ของอะไรดี ๆ ชนิดข้าวหอมมะลิ หรือได้ทีละเกิน 5 ก.ก. ( มีแต่ศาลเจ้าที่มีเทกระจาดปีละครั้งที่แจกไม่เกิน 200 - 300 คน คนละ 5 ก.ก. ก็เป็นข้าวสารธรรมดา เงินก็ไม่เกินครอบครัวละ 100.- บาทใช้วิธีถือสัมโนครัวมาด้วยและประทับตรา ปีละครั้งเดียว ) ผมจึงถามเขาว่า ตอนนี้ได้ยินกับหู เจ้าตัวคือป้าวิมลก็พูดออกจากปากตัวป้าวิมลเองด้วย คนสลัมคนนั้นจึงบอกว่า ได้ดีก็ดีแล้ว ขอให้ได้ดีตลอดไปจะได้ไม่ลำบากมากนะป้าวิมลนะ