หัวใจของสติปัฏฐานสี่

ยกตัวอย่าง

หลวงปู่มั่น มักจะเล่าบ่อยๆ ตอนธุดงค์ไปในป่า

ไปเจอ พระที่กลายเปน ผีเปรต เดินจงกรม
อยู่ในทางจงกรมบ้าง รอบเจดีย์เก่าบ้าง

ปฏิบัติธรรม เอาความ สงสัยว่า จะถูก
จะถึง จะได้

อยากพูด

อยากได้

อยากทำ

ไม่บรรลุอะไร แต่เปน เปรต ไป

ปล. การฟังธรรม การแสดงธรรม อย่าเหนว่า ง่าย

 

กล่าวถึง สติไม่เกิดร่วมกับอกุสล ไปแล้ว

กล่าวถึง สติเกิดร่วมกับกุสลทุกชนิด(โลกๆ/โลกุตระ) ไปแล้ว

ภาวนายังไม่เหน สติไม่เกิดร่วมกับอกุสล ก้
จะเกิดอาการ ปัด ปฏิเสธ

ภาวนายังไม่เหน สติเกิดร่วมกับกุสล(โลกๆ/.....)
ก้ขยัน ลูบคลำสีล พรต ไม่เลิก

ทีนี้ อุบายประเสริฐกว่า มีไหม


สติเกิดร่วมกับอัพยากฤติ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง
ถ้ามี กายอย่างอื่น ก้ใช้ กายคตาสติ แทงตลอด
ซึ่งธรรมปฏิบัติ

ภาวนายังไม่เหน สติกับอัพยากฤต จะไม่ไปสารวน
ปัดออก และ ไม่ขยันลูบคลำสีล พรต อะไรใช่
สติ ไม่ใช่สติ จะแยกแยะออก

ลองพิสูจน์ดู

 

--- มีบุคคลบางจำพวก ตั้งแต่เกิดมาได้ฟังธรรมแค่”บทเดียว”ก็สามารถ “บรรลุธรรม” ได้

--- บุคคลเหล่านั้นเมื่อแจ้งธรรมแล้วย่อมไม่สงสัยในธรรมเพราะสภาวะนั้นแตกต่าง เป็นสิ่งที่ตนไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน เมื่อ”ธรรมชาติแห่งความแจ้ง”บังเกิดแก่จิต ความสงสัยทั้งหลายย่อมมลายสิ้นไปสมกับคำที่ว่า “ปัจจัตตัง เวทิตัพโพวิญญูหิ” ถึงแม้นว่าบุคคลนั้นจะพึงศึกษา “สุตตะ” มาเพียงแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็สามารถกลายเป็น “ปฏิสัมภิทาญาณ” ในชาตินั้นได้

--- เรื่องของ”โสดาบัน” ก็ยังแบ่งออกเป็น 3 ระดับแห่ง”อินทรีย์” ถ้าอินทรีย์ท่านยังไม่แก่กล้านัก ก็ยังจัดอยู่ในชั้น “สัตตขัตคุง” ยังมีจริยาคล้ายชาวบ้าน ความรุนแรงในอารมณ์ยังสูง ตายเกิดท่านว่าไม่เกิน ๗ ชาติ

--- เมื่อท่าน “สัตตขัตคุง” จุติไปจากชาตินี้ อุบัติในภพชาติใหม่ สัญญา ความจำได้ จากสภาวะการ”แจ้งธรรม” ย่อมสูญหายไปพร้อมกับร่างกายเดิม

--- แต่ความ”อริยะชน” ไม่ได้หายด้วย เพราะความเป็นอริยะ เกิดจากการ”อบรมบ่มเพราะจิต” มายาวนานนับเวลาไม่ได้

--- เมื่อท่าน สัตตขัตคุง ได้ไป”อุบัติ”ในร่างใหม่ อริยะชนจะ”ไม่มีทาง”ไปเกิดในช่วงเวลา “สุญญกัป” ของโลกมนุษย์ จะไปในช่วงเวลาที่”พระสัทธธรรม” ยังคงอยู่ “เท่านั้น” สุญญกัป จะไม่มีพระอริยะเจ้าใดๆลงไปอุบัติ นอกจาก “พระปัจจเจกพุทธเจ้า”

--- เมื่อท่านอุบัติ และได้”สดับธรรม” ท่านย่อมมีความสงสัยในตัวเอง ว่า”จริยา”ท่านจะคล้ายพระโสดาบันหรือไม่

--- แต่ท่านจะรู้ได้ ด้วยการ”ลงมือทำ..อีกรอบ” สภาวธรรมของท่านจะก้าวหน้า”ได้เร็ว”กว่าคนอื่นๆ “หลวงพ่อฤาษี” ได้กล่าวเอาไว้ ท่านอริยะเจ้าเหล่านี้ ได้เจอมาหมดแล้ว กรรมฐานทำมาเกือบหมดหนักกว่าคนอื่นก่อนที่จะมาเป็นโสดาบัน เมื่อท่านทำ “ของเก่า” ของท่านก็ย่อมให้ผล ท่านก็จะรูได้ด้วยตัวท่านเอง

--- ความสงสัยต่อองค์ธรรม เป็นเรื่องปกติ หรือเรียกอีกชื่อก็คือ “ตรวจสอบองค์ธรรม” ผู้ที่ปฏิบัติมาได้ถูกทางย่อมไม่อาการ “หลงตัวเอง” ยอมรับตามความเป็นจริง

--- ก็น่าจะประมาณนี้นะครับ

ปอลิง คริคริ^^

 

น่าสงสาร jityim..เห็นโพสต์ เรื่องจิต-โน่น-นี่-นั่น-มากมายนึกว่า รู้ที่ไหนได้..ใบลานปล่าว
..ชอบดูที่ปลายเหตุคือ อารมณ์เกิดแล้ว..มานั่งระลึกย้อนหลังว่าเราทุกข์เพราะไป-คิด-ทำ-แบบนี้-แบบนั้น ย้อนหลังอีกรอบ ยังมาคุยอีกว่าจำอารมณ์ได้ (รอบแรก-ดูไม่ทัน-สติไม่มีเลย)
พวกดูจิตผิดๆ..จะเป็นแบบคุณ 100 ต่อ 100 เลย โดนอารมณ์ทำร้ายไปแล้ว..จึงมารู้สึกตัวนั่งคิดย้อนหลังอีกแนะ ทำร้ายตนเองอีกรอบ น่าเวทนานัก..พวกช้อนไม่รู้รสแกง
ทำไมไม่ดูที่เหตุ- ที่ทำให้เกิดทุกข์-อะไรทำให้เกิด- เกิดอารมณ์..ดูจิตยังดูไม่เป็น เพระาได้ ตำรา-อจ.ผิดๆนี่เชื่อฝังหัวอยู่นั่นแหละ ไม่คิดจะช่วยตนเองเลยยยย อิอิ

 

jityim..เขียนมา-มั่วไปหมดในภาคปฏิบัติจริง..(อ่านเผินๆได้อารมณ์สุนทรีย์)
มั่วตรงนี้..ท่อนแรก
"สาธุค่ะ เพิ่งเจอสภาวะธรรมมาหมาดๆ เมื่อมีสิ่งมากระทบ ขณะเดินจงกรม รู้สึกในเวทนาเห็นอารมณ์ก่อเกิดขึ้น ในอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมากระทบให้เราเห็น ถ้าจิตเรานิ่งจริงๆ เราจะเห็นได้เลยค่ะว่า ทิฐิและตัณหาจะแฝงมาพร้อมกับอารมณ์ที่เกิดขึันด้วย"
รู้สึกเวทนาเห็นอารมณ์ก่อเกิด..เห็นอารมณ์ใด-ไม่บอก สุข-ทุกข์--อุเบกขา ทิฏฐิคือความเห็น(ดำริห์ก่อน) มันเกิดก่อน อารมณ์-ตัณหาคือพอใจ เพลินติด ให้คิดต่อเนื่องเกิดทีหลัง

ตรงนี้มั่วไปรู้เหนือ-ใต้เลย อารมณ์ผุดขึ้นเองไมไ่ด้ ต้องมีผัสสะ "..การไปเห็นอารมณ์ที่ผุดขึ้นมา เห็นว่านี้แหละเป็นเหตุแห่งทุกข์ ทุกข์เพราะความเห็นผิด คิดผิดระหว่างการละวางเฉยต่ออารมณ์ กับการพิจารณาอารมณ์ ว่ามาจากทิฐิอย่างไร ? แล้วเติมความเห็นการกระทำที่ถูกต้องไปใหม่ ท่านจะเลือกอย่างไร
ตรงนี้ชัดเจน สมาธิในจิตเกิดมีขึ้นแล้วแต่ไม่มาก..จึงเห็นอารมณ์เกิดแล้ว เกิดแล้วจึงเห็น ดังนั้นการปฏิบัติต่อไปคือ เห็นต้นเหตุแห่งธรรมที่ทำให้เกิดอารมณ์-เกิดเวทนา-คือ ผัสสะต้องดับผัสสะเสีย..ไม่ใช่ไปเติมความเห็นใหม่เข้าไป ยังอีกหลายท่อนขี้เกลียดพิมพืแล้ว อิอิ

 

อืม..เริ่ม เข้าใจ หาเหตุที่แท้จริง ที่มาจากผัสสะ ....พูดดีนี่...เริ่มดีแล้ว
มันต้องเป็นแบบนี้

ปล.นางจิตยิ้มเนี่ย...ขอฝากทุกคนว่า อย่าคุยกะมัน...เพราะมันฟุ้ง เพ้อเจ้อ หลงลืมตนเองไปได้ทุกเรื่อง ที่มันอ่าน..
ที่มัน สงสัย ไช่พระโสดาหรือเปล่านั่น...ไล่มันไปกินหญ้าเลย เพราะ เขามันเริ่มงอกแล้ว...เลิกคุยกะมันเถอะ..เพราะจิตมัน..ไม่ปกติน่ะ อิอิ

มันถนัดคิดเอาเอง ตีความเปรียบเทียบกับที่มันอ่านมา..แทนที่จะแค่ รู้ผ่านๆ เฉยๆว่า มีสภาวะธรรมผ่านมาเฉยๆ ก็ไม่..มันดัน..เพ้อเจ้อว่า มัน ถึงระดับไหนแล้ว..ถุย ไปกินหญ้าไป...คฟวาย...ชัดๆ

 

อจ.วรณ์นิ ...ถ้าไม่ดับ ผัสสะ.. จิตก็เกิด..ตลอดๆๆๆ
และหาก..เติมความเห็นลงไปใหม่-ไม่หยุด..ก็จะสร้างภพ-ชาติ-ไปเรื่อยไม่หยุด
นี่เพราะ ตำรา-อจ.ผิดหรือไม่เคยสอน ให้นางรู้จัก ..วงจรปฏิจจะสมุปบาท เลย จึงคิดต่อไม่เป็น ติดสมาธิกันจนตายยยย

 

นี่ก็ ผิด แล้ว....พระพุทธเจ้าหลังตรัสรู้...ท่านดับผัสสะ ตรงไหน อย่างไรที่ไหนกัน...อย่ามั่วๆ อนัตาธรรม...ไม่ได้แปลว่า ดับ...นิพพาน ที่แปลว่าดับ...ก็ไม่ได้ ให้ดับ ผัสสะอะไร

เขาให้รู้ตามจริง เหตุแห่งการมี การเกิด ของ ธรรมชาติเหล่านั้น แล้ว ไม่ยึดมั่นถือมั่น...คือ ไม่หลงว่ามีอัตตาตัวตน เพื่อเอาไว้ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดเหล่านั้น..

ก็บอกแล้วว่า อย่าคุยกะมัน..มันมั่ว แล้วแก ไม่รู้จักโต ก็มาแนะนำมั่วๆอีก นิวรณ์ก็มั่วอีก...จะพากันมั่ว ไปถึงไหนกันวะ

 

โอ๊ยย เมาแต่เช้าปล่าวนิ..
จิตที่ปราศจากอารมณ์เราเรียกสภาวะนี่ว่าอะไร "อณานัมนัง เอโสวันโต ทุกขส. .. " อจ.วรณฺ์นิเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว แต่การบรรลุธรรมนั้น ไม่ใช่อาศัย ผัสสะอย่างเดียว ต้องมีธรรมที่เป็นหัวใจของการตรัสรู้ด้วย..!

 

ร้อนเว้ยยยย...จิตที่ปราศจาก อารมณ์ ก็จิตผิดปกติไง

ผมไม่มีจิตเว้ย...ปราศจากจิต...จึงไม่ปราศจากอารมณ์.เพราะมีกายใจ.ผมมีอารมณ์แต่ไม่มีจิตวิญญาณเข้าร่วม ผมก็พูดในมุมของผมดิ

 

ความคิดของใจ ความรู้สึกของผัสสะ อายตนะ อารมณ์ของการปรุงของผัสสะ อายตนะ ของความเป็นมนุษย์ ควรมี ตามที่ควรมี เหมาะสม ถูกต้อง ตามธรรม ตามมรรค...

แต่จิตวิญญาณ ที่เป็นบ่อเกิดแห่ง อุปทาน ผมไม่มี...แล้วผมจะไปดับผัสสะ ทำไมกัน

 

วงจรปฏิจสมุปบาท มันเกิดจาก..อวิชชาเป็นเหตุ เป็นเชื้อ โว้ยยยยยย
เขาให้ ดับที่เหตุคือ ชำระอวิชชา...ใครกัน? สอนให้ดับที่ผัสสะ..มั่วมากๆ เลย

 

เรื่องนี้ ผมพูดบอกมาตลอด... ทำไมยังพากัน มั่วๆเหมือนนางจิตยิ้ม เหมือนพวกมั่วๆนิ่มทั้งหลาย...ที่ อ้างว่า ดับผัสสะ เวทนา ก็ไม่เกิด....ถุย คฟวาย

พระพุทธเจ้า ท่านสอนให้ ดับที่เหตุแห่งทุกข์ ที่แท้จริง คือ อวิชชา โว้ยยยยย

 

อยากดับผัสสะ จะมาเสียเวลา นั่งสมาธิ เดินจงกลม ปฏิบัติธรรมไปทำไม
ก็ไปนอนให้มันหลับ...แค่นี้เอง ก็ดับแล้ว ชั่วคราว...ไม่อยากดับชั่วคราวก็ นอนกินบ้านกินเมืองไปเลย ไง....จะยากอะไร

 

ฝนแรก ของฤดูฝน ตกลงมาแล้ว วันนี้ ที่สกลนคร ตกนานเลย ชุ่มฉ่ำใจ
ไม่ร้อนแล้ว...เย้ๆๆๆๆๆ

สติจงไปๆๆๆๆๆๆจงไปไกลๆๆๆๆเลย...อิอิ

 

สติจงมา เนี่ย สงสัย จะนอนไม่หลับ เครียด คิดมาก แล้วมั้ง...อิอิ

ระวัง นา...ผีหลอก

 

โอ้โฮ..ไม่ยอมเข้าใจ วงจรปฏิจจสมุปบาทนี่ใ.อวิชชานี่มันห่วงแรก-ปฏิจจะสมุปบาทนี่ จะตัดห่วงไหน ก็ตัดห่วงโซ่ได้ขาดหมดเข้าใจรึยัง ไม่จำเป้นต้องเริ่มที่ อวิชชาหรือ ผัสสะ อย่างเดียว ..อะไรเกิดก่อนในจิต ก็ดับมันตรงนั้น สำหรับผู้ที่มีความรู้แล้วในเรื่อง วงจรปฏิจจะสมุปบาท ..ท่ายพุทธทาสบอกมี 11 ห่วง -พระไตรปิฏกฉบับ ท่าน อจ.วศิน อินทรสระ บอกมี 12-วัดท่ามะโอจำไม่ได้ไปหาอ่านเอาดิ

 

แล้ว ปุญญาภิสังขาร-อปุญาภิสังขาร-อัญญาภิสังขาร(ไม่รู้ถูกรึปล่าวอันสุดท้ายนี่) .ภายในจิต มันหลับด้วยไหม

 

ไม่ฉน...พระพุทธเจ้าบอกมาแบบนี้เหรอว่า วงจร จะตัดห่วงไหนก็ใช้ได้หมด น่ะ
งั้นช่วยยกพระสูตร พระธรรมที่พระพุทธเจ้าท่านแสดง เอาไว้ มาให้อ่านหน่อยสิ...ผมว่า..มันไม่ช่าย มันไม่สมเหตุสมผล เอาซะเลย

ไหนๆ พระสูตร ...ยกมาๆๆๆๆ พุทธวจนะก็ได้ ไหนๆๆๆ ยกมาๆๆๆ
จะได้ ไม่เถียง เรื่องนี้อีก

 

อ้าว ก็บอกให้ไปดับที่เหตุคือ อวิชชาโน่น ก็ มาเถียง แจ๋นๆๆๆๆ
พอพูดประชด ตามที่พากัน เชื่อว่า ดับผัสสะก็ได้ ผมก็บอกให้ไปนอนหลับ
ดันมีหน้ามาถาม หา สังขารอะไรเนี่ย...ถามทำไม

ก็อยากจบ ก็ไห้ไปดับ ที่ อวิชชา...ไง...รู้เรื่องมั้ยเนี่ย ฟะ