อภิญญาโลกีย์ ยังแพ้ภัยกามราคะได้....หากประมาทและอ่อนแอ

พระอภิญญาโลกีย์ ยังพ่ายแพ้อิสตรี


เรื่องอื่นมันเป็นสิ่งที่เราไปเสาะหาเข้ามาในชีวิต แต่ กามราคะมันเป็นสัญชาติญาณที่ฝังอยู่เบื้องลึกของจิตใจ
ต่อให้ใจเราไม่ต้องการ สภาพร่างกายมันก็คอยบังคับ คอยกวนอยู่เสมอ ดังนั้น..วิธีแรกให้เลี่ยงมันก่อน
วิธีของ หลวงปู่หล้า วัดภูจ้อก้อ รู้ว่ารบแล้วไม่ชนะแล้วอย่าไปรบ แต่ให้หลบ ท่านบอกว่า "รู้จักเป็นนักหลบเสียบ้าง อย่าเป็นนักรบอย่างเดียว"
รบไปแล้วตาย ยังไปรบอยู่ถือว่าโง่..!
ในเมื่อหลบได้แล้ว เราก็เพาะสร้างกำลังของเรา คือ สมาธิให้ทรงตัว ถ้าสมาธิทรงตัว จะกดรัก โลภ โกรธ
หลงให้นิ่งสนิทได้ชั่วคราว โดยเฉพาะกามราคะคือส่วนของรัก
ในเมื่อกดมันนิ่งได้ชั่วคราว เราก็ซักซ้อมตัวสมาธิให้คล่องตัว
ให้คล่องตัวขนาดที่เราตั้งใจจะทรงสมาธิเมื่อไรก็ได้เมื่อนั้น คราวนี้ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกันแล้ว
เหลือแต่ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นทุกข์เห็นโทษของมันว่า มันก่อทุกข์ก่อโทษ
สร้างเวรสร้างภัยให้เราจนเกิดนับชาติไม่ถ้วนถึงปัจจุบันนี้ ควรที่จะพอกันทีหรือยัง?
ถ้าเราเห็นว่าควรที่จะพอกันทีแล้ว จิตก็จะเห็นว่า ควรจะเบื่อหน่ายคลายกำหนัด ถอนความต้องการตรงจุดนั้นออกมา

 

ลองย้อนกลับไปดู ตัวเรามาจากไหน เราเกิดจากอะไร เราเกิดจากอสุจิและไข่ปฎิสนธิกันจึงเกิดเป็นเรา เราเกิดมาจากกาม จะถอนออกไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก้อไม่ใช่ทำไม่ได้ ตั้งสัจจะ ครองศีล สวดมนต์ มันจะค่อยๆลดลงเอง สาธุ

ชนะทีละนิด

จากสิบลมหายใจ

ขยายเป็นหลายสิบลมหายใจ


เป็นร้อยลมหายใจ


.
.
.
.
.
จนถึงวันที่ เราเหนือมัน เหยียบมันลงได้

เพียงแค่ ตั้งใจ

 

ความอร่อยกลางกองทุกข์ (ความลวงของกาม)

มาคัณฑิยะ ! บุรุษโรคเรื้อน มีตัวเป็นแผล สุกปลั่ง ถูกตัวเชื้อโรค
แทะกัดอยู่ ใช้เล็บเกาปากแผลอยู่ รมตัวอยู่ที่หลุมถ่านไฟ. มาคัณฑิยะ ! เขา
ทำเช่นนั้นอยู่เพียงใด, ปากแผลของเขา ก็ยิ่งไม่สะอาด ยิ่งมีกลิ่นเหม็น และ

เปื่อยเน่ามากยิ่งขึ้น อยู่เพียงนั้น, จะมีความรู้สึกสักว่า ความพอใจ และความ
สบายเนื้ออยู่บ้าง ก็ตรงที่แผลได้รับการเกาหรือการอบอุ่น เพราะไฟนั้นเป็นเหตุ


ข้อนี้มีอุปมาฉันใด ;


มาคัณฑิยะ ! อุปไมยก็ฉันนั้น คือ สัตว์ทั้งหลาย ยังเป็นผู้ไม่ไป
ปราศจากความกำหนัดในกามทั้งหลาย ถูกกามตัณหาแทะกัดอยู่ ถูกความเร่าร้อนเพราะกามแผดเผาอยู่ ก็ยังขืนเสพกามทั้งหลายอยู่นั่นเอง.

มาคัณฑิยะ ! เขายังทำเช่นนั้น อยู่เพียงใด, กามตัณหาของสัตว์ทั้งหลายเหล่านั้น ย่อมเจริญขึ้นด้วย เขาถูกความเร่าร้อนเพราะกามแผดเผาอยู่ด้วย และสัตว์เหล่านั้น จะมีความรู้สึกสักว่าความพอใจ และความสบายเนื้ออยู่บ้าง ก็ตรงที่รสอันอาศัยกามคุณ ๕ เป็นเหตุอยู่เพียงนั้น เท่านั้นแล.


- ม. ม. ๑๓/๒๗๔/๒๘๕.

 

<iframe width="625" height="555" src="https://www.youtube.com/embed/F94MxlzfDGE?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>