อยากถามว่าเมื่อทำสมาธิแล้วเห็นหน้าผู้คนมากมายลองมาเต็มไปหมด หมายความว่าอะไร

ครั้งเมื่อประมาณปี 2537 (ตอนนั้นอายุ 15 ครับ) ผมได้หมั่นฝึกนั่งกรรมฐาน ตอนนั้นสมองปลอดโปร่ง ไม่มีเรื่องเครียดมากมายนัก จึงทำสมาธิได้ดี ครั้งแรกๆที่เริ่มต้นก็รู้สึกว่าตัวเองลอยๆขึ้นไปครับ แต่ไม่ได้สนใจอะไร
จนมีอยู่ครั้งหนึ่งหลังจากนั่งได้ประมาณ 15 นาทีได้ ผมรู้สึกว่างเปล่า ไม่รู้สึกว่ามีร่างกายอยู่ตรงนี้ สบายอย่างบอกไม่ถูก รอบๆข้างกายรู้สึกว่าจะมีแต่แสงสว่างสีขาวจ้าอยู่รอบๆกายมองไปทางไฟนก็มีแต่แสงสว่างสีขาวจ้าเต็มไปหมด แต่ว่าในใจก็ตกใจเหมือนกัน สั๊กพักผมจึงลืมตาขึ้น หลังจากที่ลืมตาขึ้น ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมมันสดชื่นมากๆยิ่งกว่าตอนเพิ่งตื่นหลังจากนอนอื่มๆซะอีก ทั้งๆที่ก็ดึกแล้วเหมือนกัน ไม่มีอาการปวดแข้งปวดขาเหมือนวันก่อนๆ ที่นั่งสมาธิเลย สบายกายอย่างบรรยายไม่ถูก

หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน มันเป็นคืนที่ทำให้ผมไม่สามารถทำให้เกิดความรู้สึกดีได้อีกต่อไป
คือว่าคืนนั้นหลังจากที่นั่งสมาธิไปได้สั๊กพัก หลังจากที่รู้สึกว่าตัวลอยๆแล้ว ผมก็รู้สึกว่าร่างกายว่างเปล่าเหมือนเดิม แต่ไม่ถึงกับขั้นรู้สึกสบายกายเหมือนวันก่อน หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่น่าขนลุก(แค่คิดถึงที่ไรก็ทำให้ผมขนลุกทั้งตัวทุกครั้งเลยครับ-*-) หลังจากผมอยู่ในความว่างปล่าวได้ไม่ถึงนาที ก็เริ่มมีหน้าตาของคนต่างๆ ทั้งเด็ก หญิง ชาย คนแก่ มีเฉพาะหน้าเท่านั้น ค่อยๆลอยผ่านเข้ามากระทบที่หน้าผม ทีละคน ทีละคน จากช้าๆ เริ่มเร็วขึ้น เร็วขึ้น แล้วก็เร็วขึ้นมาก กระทบผ่านหน้าผมไปเป็นร้อยๆ พันๆ หน้า ผมตกใจมาก จึงลืมตาขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว มันน่ากลัวมากๆครับ คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย -*- เกิดอะไรขึ้นกับผมครับเนี่ย

จนมาถึงทุกวันนี้ ผมได้ลองนั่งสมาธิหลายๆครั้ง แต่ว่าความคิดในหัวมันวอกแวก ไม่อยู่กับที่นิ่งๆ เหมือนแต่ก่อน พออยู่นิ่งได้สั๊กแป๊ปมันก็ไหลไปคิดเรื่องอื่นจนได้ การที่ผมไม่มีสมาธิอาจเป็นเพราะวัยที่ผ่านอะไรมาพอสมควรของชีวิต เจอทั้งเรื่องดีและไม่ดีมารกสมองมากมายหรือเปล่า หรือว่าอาจจะเป็นกรรมของผมที่ไม่สามารถทำสมาธิให้มีความสุขรู้สึกปิติเหมือนวันก่อนได้อีกต่อไป

ยังมีอีกสองเรื่องที่อยากจะถาม คือว่าแต่ก่อนที่ผมทำสมาธิได้ดี ผมสามารถควบคุมฝันของผมได้ ผมสามารถที่จะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ สามารถที่จะตื่นขึ้นมาได้เมื่อต้องการตื่น แต่ปัจจุบันนี้ผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้อีกแล้วครับ บางครั้งยังจำไม่ได้เลยว่าฝันอะไรไปบ้าง ทั้งๆที่ฝันเยอะแยะมากมาย ลืมบอกไปอย่างครับ ตั้งแต่จำความได้(ผมจำความได้เฉพาะระยะเวลาที่ไม่เกิน 10 ปีที่ผ่านมาเท่านั้นเอง นานกว่านั้น ผมจำได้แต่เรื่องสำสัญๆมากๆเท่านั้น เวลาเพื่อนๆเล่าอะไรตอนสมัยที่เรียนด้วยกันให้ฟัง ผมก็จะจำไม่ได้เลยว่าเราเคยทำอะไรอย่างนั้น เคยเล่นอ่ะไรอย่างนั้นด้วยกันด้วยหรอ ลืมไปหมดเลย) ผมฝันทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่ฝันเลยครับ ไม่ทราบว่ามีใครเป็นอย่างผมมั่งครับ เพราะอะไรถึงเป็นอย่างนี้ครับ

อีกเรื่องนึงที่อยากถามว่ามีใครรู้สึกอย่างนี้มั่ง มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เคยอยากจะถามหมอแต่ว่าอธิบายไม่ถูก ผมจะพยายามเรียบเรียงเป็นคำเขียนให้เข้าใจมากที่สุดแล้วกันน่ะครับ(ผมคิดว่าการเขียนมันจะมีเวลากลั่นกรองความรู้สึกและเลือกคำได้อย่างตรงความรู้สึกได้มากกว่าการพูด)
มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนอยู่อนุบาล ซึ่งเป็นบ่อยมากๆ เวลาตอนที่นอนหงาย ขณะลืมตาดูดนมขวดอยู่ ผมจะรู้สึกเหมือนทุกสึ่งทุกอย่างมันว่างเปล่า รอบๆกายเป็นสีดำมืดที่ไม่มีขอบสิ้นสุด ด้านบนก็เช่นกัน มันเวิ้งว้าง ว่างปล่าวไปหมด เหมือนว่าเราเป็นเชื่อโรคตัวเล็กๆมากๆ ที่อยู่ในกล่องลังที่ปิดอย่างมิดชิด มันรู้สึกอ้าวว้าง ว่างปล่าว ไม่มีอะไรเลยในโลกนี้ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรหรือครับ
ทุกวันนี้ไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นอีกแล้ว มันเริ่มจางลงประมาณช่วง ป.3 แล้วก็ค่อยๆหายไปในที่สุด แต่จำได้เมื่อไม่กี่ปีมานี้ ความรู้สึกนั้นได้กลับมาอีกครั้ง แต่เป็นครั้งเดียว และเป็นเวลาไม่ถึง 10 วินาทีเท่านั้น

 

เป็นของเก่าของคุณน่ะครับ อาจจะเคยปฏิบัติธรรมอย่างเข้มข้นมาก่อน และต้องเป็นชาติก่อนๆจากชาติปัจจุบันเพียงไม่กี่ชาติ ก็เลยพอมีติดตัวมาถึงชาตินี้ ถ้าชาตินี้ไม่ปฏิบัติธรรมต่อก็อาจจะเสื่อมได้ครับ