เหตุไฉน..พวกท่านยังติดอาการจิต-สมาธิ-จนหลงเสียเวลากันจนบัดนี้-หยุดเถิด

เฮ้อ มันก็เหมือน
อยากนิพพาน กับ อยากผิดศีล
อยากเหมือนกัน เขียนเหมือนกัน
แต่
อันนึงเป็น อิทธิบาท อันนึงเป็น ตัณหา
อันนึงเป็นมรรค อันนึงเป็น สมุทัย

 

เอาเถอะครับเข้าใจแบบนั้นก็ตามใจครับ
ผมผิดเองครับ
ขออภัยที่ทำให้เสียเวลา

 

เข้าใจผิดไปกันใหญ่เลยครับ..สังขารนะครับ เป็น นามธรรม แปลว่าการปรุงแต่งนะครับ ไม่ใช่รูป(สังขาร)
เทพ เทวา ทุกชั้น เกิดจาก จิตที่ประกอบไปด้วย สังขารนุเบกขาจาร ทั้งนั้น ธรรมฝ่ายดีครับ(ผมอาจเขียนผิด สังขารอะไรนี่ ที่เกิดจากภายใต้จิตสำนึกนะครับ)

 

ก็มันไม่ใช่ คำสอนที่อ้างอิงมาจาก พุทธวจน นี่ครับเรานับถือ พจ.ก็ต้องเชื่อฟังคำพุทธวจน ซิครับ ต้องเป็นคำสอน พจ. แต่ดันเป็นคำแต่งใหม่ที่เกิดจาก การแต่งขึ้นมาเอง ใส่ความเห็นของคนแปลใหม่เอง มันไม่ใช่นี่ครับ
อย่างเช่นคำว่า.. ขนิกสมาธิ อุปปจารสมาธิ จตึถฌาน คำเหล่านี้ก็ไม่มีใน พุทธวจน แล้วเราเรียนกันมาได้ยังไง ..ไม่แปลกเลย นักปฏิบัติธรรมคุยกันทีไร มีเรื่องทุกที เพราะตำรามันไม่ใช่ครับ ถึงได้ทะเลาะกันไปเป็น100 ปี ไม่จบ เพราะตำรามันผิด ครับ
"สมาธิ" ก็อีกอันที่ทำพิษ สร้างคำ บัญญัติคำ ขึ้นมาเองใหม่มากมายไม่ตรงกับคำสอน พจ.ไปศึกษาก่อนนะครับค่อยมาเปรียบเทียบกัน ไม่งั้นท่านไม่เห็นภาพแน่ อันไหนเท็จ อันไหนจริง..ท่านพุทธทาสก็ยังโดนด่า

 

แค่แลกเปลี่ยนกัน ไม่เป็นปัญหาหรอกครับ

 

นักปฏิบัติจริงๆไม่มีทะเลาะเรื่องตำราหรอกครับ
เพราะเค้ายึดที่ผู้แจกแจงตำราคือผู้ที่ตนไปปฏิบัติด้วย
ที่มีปัญหาน่ะ เพราะฟุ้งมากปฏิบัติน้อยครับ
เรื่องนี้ผมเคยถามครูบาอาจารย์เหมือนกัน
ท่านว่ามันไกลไปถ้าตำราถูกแล้วค่อยลงมือปฏิบัติ อืมอันนี้พอไหว
ถ้าตำราผิดล่ะ ก็ต้องมาหาที่ถูกอีกมันจะตายซะก่อน
ถ้าเชื่อเราก็ทำแบบที่เราบอกเถอะได้ผลว่ายังไงค่อยเอาไปเทียบเคียงเป็นขั้นไปเอา
ติดตรงไหนค่อยมาถาม
ท่านสำทับด้วยว่า ทำให้มากฟุ้งให้น้อยๆ

 

สังขารของสัคคภพหรือสวรรค์นั้นยังมีรูปอยู่ครับแต่เป็นรูปที่ละเอียดกว่าครับ
อย่าตัดสินด้วยตาเนื้อครับ
ส่วนที่ว่ากายเนื้อมันก็เรียกว่ารูปนี่ครับ
ไม่ได้บอกเลยนี่ครับว่าสังขารคือกาย
ผิดพลาดตรงไหนครับ
ชี้มาเลยเผื่อผิดพลาดจะได้แก้ไขครับ

 

ท่านขาจอน โลกเปิดแล้วครับ ผิดถูกเรามีมหาประเทศ4 ของ พจ.ท่านให้เทียบเคียงครับ ไม่ตำหนิว่าปลอมแล้ว เราจะใช้คำไหนมาสื่อล่ะครับ มันอึดอัดใจครับ

 

สำหรับผม คิดไม่เหมือนท่าน ผมบอกแล้วไงครับ โลกเปิดแล้ว ฟ้าเปิด ศาสนาที่แปลมาผิด ตำราผิด การยึดถือแบบผิดๆ-เกิดความเข้าใจผิด .. เสียหายนับไม่ได้เลยกับ บุคคลากรของชาติ

 

สังขารที่ผมกล่าวทั้งในวงจรปฏิจจฯล กับ สังขารในขันธ์5 คือสังขารการปรุงแต่ง ตัวเดียวกันครับ หากท่านอ้างว่าถูกก็ไม่มีปัญหาครับ

 

ที่ทำได้ตอนนี้ก็มีแค่ทำให้การปฏิบัติที่ถูกต้องยังคงอยู่ไม่ถูกบิดเบือนไปครับ
เพราะคนที่ผ่านการประพฤติปฏิบัติมาจะสามารถแยกแยะได้พอสมควรตามแต่ประสบการณ์ของตนครับ
ส่วนในภาคของบันทึกตำรานั้น
ยกให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ดีกว่าผมผู้น้อยด้อยทั้งกำลังและสติปัญญา

 

ผมเข้าใจละ ผมผิดเอง ขออภัยที่ไม่แจกแจงให้ละเอียด
ผมบอกแค่สังขารฝ่ายมรรค กับสังขารในปฏิจสมุปบาท
ถ้าจะให้ละเอียด(ตามภูมิของผมนะครับ)
สังขารในขันธ์5 ถ้าไม่นับฝ่ายมรรค ก็จะเป็นฝ่ายสมุทัย คือ
นิวรณ์ธรรม และ ตัณหาครับ อาจจะมีอีกแต่ก็ไม่แน่ใจ(ขอโทษจริงๆ)
ผมเลยแยกสังขารในขันธ์5 กับ สังขารของปฏิจสมุปบาทออกจากกันครับ
เพราะองค์ประกอบไม่เหมือนกันครับ
อันนึงเป็นมรรคได้ถ้าฝึกฝนดีพอแต่ถ้าฝึกไม่ดีมันก็สมุทัย
อันนึงเป็นสมุทัยล้วนครับ มีแต่ต้องดับเท่านั้นครับ
ถ้าจะว่าไม่ต่างก็แล้วแต่ครับ
แต่ผมตีความว่าต่างครับ
อันนี้แหละเป็นเหตุให้ไม่ลงรอยกัน

 

ปู่ ฉับฉน

ถาม พวกหนาสันติ ไปจิฮับ สังขาร อะไรก็แล้วแต่ เที่ยง หรือไม่เที่ยง

ถ้ามันตอบว่า ไม่เที่ยง

ก็ถามไปอีกว่า แล้ว โคพ่อโคแม่ ที่ไหน สอน มะอึงมา สังขารเป็นมรรค
ทั้งๆที่ สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็น รถตุ๊กๆ

 

แสดงว่าไม่เข้าใจที่เค้าอุปมากัน
เรือและพาย เมื่อยังไม่ถึงฝั่งก็ยังต้องใช้
แต่เมื่อถึงแล้วก็ทิ้งไว้ที่ฝั่งนั้นเอง ไม่ได้หาบหามเอาสิ่งเหล่านั้นติดตัวขึ้นไปบนบกด้วย
รึจะนั่งเฝ้าอยู่อย่างนั้น
รึเกิดไม่ทัน รึเข้าวงการไม่ทัน
เอ เพราะอะไรน้า

 

ทีนี้ สังขารเป็น ทุกข ไม่ใช่ ทุกขธรรมดา มี คนแปะแสดงไว้แล้วว่า เป็น ทุกขสัจจ

พวกหนา สันติ เวลาได้ยิน ทุกขสัจจ มันก็ งง ว่า ปฏิบัติหรือยัง การเห็น ทุกขสัจจ

พวกหนาสันติ เชอรี่แอน ธรรมออกทะเล ของพระราชรี ก็จะ งง ทุกขสัจจ นี่ปฏิบัติหรือยัง

พอ งง ก็เลย ว่าไปโน้น มองไม่ออก การกำหนดรู้ทุกข์คือ กิจในการปฏิบัติ อยู่แล้ว
แต่เพราะ งง ไง ก็เลย เอางั้น การสั่งสมบารมีเฮียอะไร เป็น มรรค สันติ !!!
( เพื่อหลอกแหลก ลาภ สักการะ )

จริงๆ คนที่ เห็น ทุกขสัจจ ขณะจิตนั้น ก็เห็น สมุทัย ประจักษ์นิโรธ เจริญมรรค อยู่แล้ว

 

ส่วน สังขารเป็นมรรค สำหรับ พี่เสขละบุคโล ของปู่

อันนั้น เขามองเป็นเครื่องมือการภาวนา เพ่ง จ้อง พินา
ก็เลย บัญญัติว่า เป็นมรรค

แต่ถ้าไปถามว่า เพ่ง สังขาร ให้เห็นอะไร เห็น มรรค หรือ เห็น ตุ๊กๆ กันแน่ ก็ จะ อ้าว !!!

 

ทีนี้ น้องๆ หนูๆ ที่เข้ามา เห็น กลุ่มพุทธวัจนะ ถกเถียง คว่ำ สุตตันตปิฏก ปฏิสัมภิทามรรค
อันเขาว่า เป็น ธรรมสาวก เพราะ พระสารีบุตร เป็นผู้รจนา

ถ้าจะไม่ให้ ฉับฉล ก็พึง สังวรณ์พิจารณา ภาษาธรรม เป็น ภาษา ปฏิบัติ ไว้ให้ดีๆ

เช่น

เราพูดว่า " สัพเพสังขารา อนิจจัง สัพเพสังขารา ทุกขา สัพเพสังขารา อนัตตา "

ต้องฟังในรสของ ภาษาปฏิบัติ(อุบายธรรม ก็เรียก) มีการเข้าไปเห็น รับรู้ถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข
ไม่ควรถือว่าเป็นตนสะสมมา

ก็จะ ถึงพร้อม ทิฏฐิ คือ ฟังปั๊ป ปฏิบัติไปด้วย พร้อมกันเลย ขณะสดับ

แต่ถ้า ไปฟังแบบ การบัญญัติ การdefine การเข้าไปส่วนสุด เพื่อบัญญัติโลก
มันจะผลิก มองไม่ออก พอมองไม่ออก ก็จะเกิดอาการ ธรรมเชอรีแอน

ปะผุ ทำกลอง จานลาย ขึ้นมา แทรกเนื้อความเดิม หาว่า ตีไม่ดัง เลยไปโน้น สัพเพสังขารา มัคโค...สันติ !!!!


ดังนั้น อรรถกถาใด หาก น้องๆหนูๆ ยกขึ้นกระทำไว้ในใจ เป็น มุมปฏิบัติ
ไม่ได้ เห็นแต่ลักษณะการ นิยาม เรียกชื่อ อันนั้น ก็ไม่ว่ากัน ที่จะไม่ ถือเอา
(ในทางปฏิบัติ จะไม่เกิด การถือเอา อยู่แล้ว ถ้าสดับแล้ว ยกเป็น ภาษาปฏิบัติไม่ได้ )

ยกตัวอย่าง " สวรรคิชั้นจาตุมหาราชิกา "

ถ้าพูดสั้นๆ แค่นี้ หากฟังแบบ ภาษาปฏิบัติ จะเกิด การเห็น เหตุ ที่ประกอบทำให้
กลายเป็น สัตว์ในภพชื่อ " สวรรคิชั้นจาตุมหาราชิกา " [ เห็นปฏิจสมุปบาท ]

แต่ถ้า ฟังเป็นภาษาบัญญัติ ก็จะเป็น ธรรมเชอรรีแอน ออกทะเล ต้องหาอะไร
มาปะผุ ไม่จบไม่สิ้นไปโน้น สุททาวาส อะไรก็ไม่รู้ ใครถามก็ไม่รู้ รู้แต่อยากออกทะเล พูด

 

สังขารในหลักความเพียรก็ยังตกอยู่ในสังขารในปฏิจจสมุปปาทใช่ไหมครับ

 

โห กว่าจะเข้าใจภาษาใบ้หวย
หนาสันติ
5555555
คิดได้ไง
น่าส้งติง
555555
งง มาตั้งนาน
ขออภัยที่เข้าใจว่าไปถึงพระ
ขออภัยจริงๆ

 

ต้องไปหา ธรรมะ จาก พระวัดป่า ที่กล่าว ในส่วนนี้

มีน้อย แต่ก็พอได้ยินอยู่

ตกในฝ่าย อวิชชา(ปฏิจสมุปบาท สิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี) เต็มๆ

ดังนั้น กายคตา มันเกิด กาย เขาไม่ได้ไป นั่งปลื้ม กับ ปฏิปทา ที่อาสัยอยู่

ให้ยกเห็น ความเกิด ความดับ ของ ปฏิปทาเหล่านั้น(มีสติ) จึงจะ ถึงพร้อม ไม่โง่ ยิ่งกว่าหมาตาย !!!