“คนที่ปฏิบัติธรรมภาวนาจริงๆ จะอยู่คนเดียว”

“คนที่ปฏิบัติธรรมภาวนาจริงๆ จะอยู่คนเดียว”

คนที่ภาวนาจริงๆแล้วจะไม่อยากสุงสิงกับใคร
อยากจะอยู่คนเดียว เพราะเวลาอยู่คนเดียว
แล้วก็มีสถานที่แบบนี้ จะไม่มีอะไรไปทำให้จิตใจกระเพื่อม
เพราะจิตใจเปรียบเหมือนกับสระน้ำ
ถ้ามีคนลงไปอาบ ไปตัก ไปเล่น น้ำก็ขุ่นน้ำก็ไม่นิ่ง

จิตของเราถ้าต้องสัมผัสกับ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะต่างๆ
ก็จะต้องกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา เวลากระเพื่อมก็จะไม่สงบ ไม่นิ่ง
จะไม่เห็นความสุขความประเสริฐ ของความสงบ
ความอิ่มเอิบใจ ความพอใจ ที่เกิดจากการบำเพ็ญจิตตภาวนา

คนที่ภาวนาเป็นแล้ว จะรู้ว่าต้องการสถานที่แบบไหน
เขาจะไม่ต้องการพวกแสงสีเสียง ไม่ต้องการเพื่อน
ไม่ต้องการคนนั้นคนนี้มาแก้เหงาด้วยการคุยกัน
เพราะจิตที่ได้เข้าสู่ความสงบแล้ว จะไม่ค่อยคิดถึงอะไร
เพราะไม่ค่อยได้ปรุงแต่งกับเรื่องอะไร แต่จิตที่ยังไม่สงบ
ก็จะคิดไปเรื่อยเปื่อย คิดเรื่องนั้นคิดเรื่องนี้ แล้วก็เกิดอารมณ์ต่างๆขึ้นมา
คิดในเรื่องที่เคยทำให้มีความสุข ในขณะที่ไม่มีความสุขนั้นแล้ว
ก็จะทำให้เศร้าสร้อยหงอยเหงา อยากจะหวนกลับไปหาความสุขแบบนั้นอีก

ถ้าเคยมีความสุขกับเพื่อนกับฝูง กับการทำกิจกรรมต่างๆ
พอต้องมาฝึกจิตอยู่คนเดียวในป่า ก็จะอดคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยสัมผัสมาไม่ได้
อดที่จะคิดถึงเพื่อนคนนั้นเพื่อนคนนี้ กิจกรรมนั้นกิจกรรมนี้ไม่ได้
ก็เลยเกิดอารมณ์ว้าเหว่เปล่าเปลี่ยวขึ้นมา จึงทนอยู่ไม่ได้
ต้องกลับไปหาเพื่อนหาฝูง หากิจกรรมต่างๆ

แต่ถ้าเคยได้ฝึกจิตมาก่อน แล้วสามารถทำจิตให้สงบได้
เวลามาอยู่สถานที่แบบนี้ จะไม่ค่อยคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น
เพราะมีงานทำ รู้หน้าที่ของตน รู้ว่าต้องทำอะไร คือคอยควบคุมสังขารความคิดปรุงนี้เอง

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วันที่ ๔ กันยายน ๒๕๔๘

 

คนที่จะหลุดพ้นได้ ส่วนใหญ่หลุดพ้นด้วยการอยู่คนเดียว
อยู่ตามลำพัง ไม่ได้หลุดพ้นด้วยการอยู่ร่วมกัน ต้องปลีกวิเวก
ต้องอยู่ตามลำพัง จึงอย่าไปกลัวกับการปลีกวิเวกอยู่ตามลำพัง
เป็นการอยู่ที่ดีที่สุดของนักปฏิบัติ

นักปฎิบัติจริงๆแล้วไม่ต้องคบกับใครก็ได้
นอกจากครูบาอาจารย์ ที่เราต้องพึ่งพาอาศัย
ให้การอบรมสั่งสอน ให้ความรู้

พระพุทธเจ้าก็ทรงตรัสว่า ถ้าไม่สามารถคบคนที่เก่งกว่าเรา
หรือเท่าเราได้ ก็ให้อยู่คนเดียวดีกว่า
อย่าไปคบกับคนที่ด้อยกว่าเรา เพราะจะฉุดเราลงต่ำ

การอยู่คนเดียวไม่เป็นการเห็นแก่ตัวเป็นการปลีกวิเวก
เป็นปัจจัยสำคัญต่อการปฏิบัติ ต่อการเจริญก้าวหน้าในทางปฏิบัติ
ถ้ามีโอกาสที่จะปลีกวิเวกได้ก็ไปเลย อย่าคิดว่าเป็นการเห็นแก่ตัว
ถ้าเราทำภาระหน้าที่ของเราเรียบร้อยแล้ว
มีเวลาว่างที่จะปลีกตัวได้ก็ปลีกไป
เช่นเวลาอยู่ในวัดมีภารกิจที่ต้องทำร่วมกัน ก็ต้องทำร่วมกัน
ปัดกวาดร่วมกัน บิณฑบาตก็ทำร่วมกัน
พอไม่มีกิจที่ต้องทำร่วมกัน ก็ปลีกตัวไปอยู่ที่ของตน
ไปนั่งสมาธิ ไปเดินจงกรม

นักภาวนาต้องหาสถานที่ปฏิบัติที่ดี
ถ้าครูบาอาจารย์ไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน ก็หาเวลาออกมาฟังเทศน์ฟังธรรม
หรือถ้ามีปัญหาก็มาถามปัญหา

ยิ่งสมัยนี้
เรามีสื่อที่เราสามารถติดต่อกันได้ โดยไม่ต้องอยู่ในสถานที่เดียวกัน
ติดต่อทางเฟสบุ๊ค ทุกเสาร์อาทิตย์มีธรรมะให้ฟังได้
ถ้ามีคำถามก็สามารถเขียนคำถามในเฟสบุ๊คได้
ดังนั้น การมีครูบาอาจารย์ จึงไม่จำเป็นจะต้องอยู่กับท่านโดยตรง
ขอให้เรามีการเชื่อมต่อกันได้ ติดต่อกันได้
ก็ถือว่ามีครูบาอาจารย์เหมือนกัน แต่สถานที่ปฏิบัตินี้สำคัญกว่า
คือต้องมีสถานที่ สงบ สงัด วิเวก และคนที่เราอยู่ร่วมกันก็สนใจแต่เรื่องปฏิบัติ
ถ้าไปอยู่กับคนที่สนใจทำกับข้าว เรื่องทำบุญ ถวายสังฆทาน
มันก็จะดึงให้เราเสียเวลาได้ เพราะนั่นเป็นงานขั้นทาน
ที่เราไม่ควรทำแล้ว ถ้าเราเป็นนักภาวนา
เราควรที่จะพุ่งไปสู่การเดินจงกรม นั่งสมาธิ ปลีกวิเวกเป็นหลัก

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

 

คนที่ภาวนาเป็นแล้ว จะรู้ว่าต้องการสถานที่แบบไหน
เขาจะไม่ต้องการพวกแสงสีเสียง ไม่ต้องการเพื่อน
ไม่ต้องการคนนั้นคนนี้มาแก้เหงาด้วยการคุยกัน
เพราะจิตที่ได้เข้าสู่ความสงบแล้ว จะไม่ค่อยคิดถึงอะไร
เพราะไม่ค่อยได้ปรุงแต่งกับเรื่องอะไร