การปฎิบัติจิต ตั้งอารมณ์ใจ --เมื่อมีแต่ข่าวภัยพิบัติ--

*************************************

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ภัทเทกรัตตคาถา
(หันทะ มะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณามะ เส)
เชิญเถิด เราทั้งหลาย จงกล่าวคาถาแสดงผู้มีราตรีเดียวเจริญเถิด​

อะตีตัง นาน๎วาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง
บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย, และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง
ยะทะตีตัมปะหีนันตัง อัปปัตตัญจะ อะนาคะตัง
สิ่งเป็นอดีตก็ละไปแล้ว, สิ่งเป็นอนาคตก็ยังไม่มา



ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ,
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพ๎รูหะเย
ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นเฉพาะหน้าที่นั้นๆ อย่างแจ่มแจ้ง,
ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน, เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้
อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง โก ชัญญา มะระณัง สุเว
ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้, ใครจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้


นะ หิ โน สังคะรันเตนะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา
เพราะการผัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามากย่อมไม่มีสำหรับเรา



เอวัง วิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง,
ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ สันโต อาจิกขะเต มุนิ
มุนีผู้สงบย่อมกล่าวเรียกผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น,
ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันกลางคืนว่า, "ผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียว ก็น่าชม"





[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1756361/[/MUSIC]<!-- google_ad_section_end -->

 

เขมาเขมสรณทีปิกคาถา<!-- google_ad_section_end -->

<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->

(หันทะ มะยัง เขมาเขมะสะระณะทีปิกะคาถาโย ภะณามะ เส)​

เชิญเถิด เราทั้งหลาย จงกล่าวคาถาแสดงสรณะอันเกษมและไม่เกษมเถิด​

พะหุง เว สะระณัง ยันติ ปัพพะตานิ วะนานิ จะ,
อารามะรุกขะเจต๎ยานิ มะนุสสา ภะยะตัชชิตา
มนุษย์เป็นอันมาก, เมื่อเกิดมีภัยคุกคามแล้ว ก็ถือเอาภูเขาบ้าง,
ป่าไม้บ้าง, อารามและรุกขเจดีย์บ้างเป็นสรณะ
เนตัง โข สะระณัง เขมัง, เนตัง สะระณะมุตตะมัง,
เนตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะ ทุกขา ปะมุจจะติ
นั่น มิใช่สรณะอันเกษมเลย, นั่นมิใช่สรณะอันสูงสุด,
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว, ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ สังฆัญจะ สะระณัง คะโต,
จัตตาริ อะริยะสัจจานิ สัมมัปปัญญายะ ปัสสะติ
ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะแล้ว,
เห็นอริยสัจคือความจริงอันประเสริฐสี่ด้วยปัญญาอันชอบ
ทุกขัง ทุกขะสะมุปปาทัง ทุกขัสสะ จะ อะติกกะมัง,
อะริยัญจัฏฐังคิกัง มัคคัง ทุกขูปะสะมะคามินัง
คือเห็นความทุกข,์ เหตุให้เกิดทุกข์,
ความก้าวล่วงพ้นทุกข์เสียได้,
และหนทางมีองค์แปดอันประเสริฐเครื่องถึงความระงับทุกข์
เอตัง โข สะระณัง เขมัง เอตัง สะระณะมุตตะมัง,
เอตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
นั่นแหละเป็นสรณะอันเกษม, นั่นเป็นสรณะอันสูงสุด,
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว, ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้​

<!-- google_ad_section_end -->

 

รู้แล้วเตรียมการ ตามกำลังและสติปัญญา

แล้วปล่อยวาง


สติสัมปชัญญะ ........ ตื่นตัว แต่ ไม่ตื่นตูม.........

 

.........ความจริงแล้ว ความตาย มีได้ทุกลมหายใจเข้า-ออก............


ไม่ได้มีแค่ ภาพอันหน้ากลัวของภัยฯจากภายนอก ที่มาตามกระแสข่าวเป็นระยะ

 

........ได้มองเห็น ท่านผู้อยู่ในกระแสธรรม ทั้งพระ และ ฆราวาส

วางใจเป็นปกติได้ แต่ก็พร้อมที่จะช่วยด้วยเมตตา กรุณา เมื่อวาระ โอกาสเปิด...

 

.......กลัวการเกิด
แล้วเดินทาง ตามที่พระศาสดาและอริยสาวกชี้ไว้......จึงพ้นตาย



.....กลัวตาย
จึงต้องยังเวียนเกิด ....

 

...ภัยพิบัติ ที่เกิดขึ้นทุกลมหายใจ....


มีผู้อยู่บนเส้นทางกี่คน ได้เห็นชัด ประจักษ์ชัด ด้วยดวงตา(ในธรรม)

 

คิดผิด พูดผิด ทำผิด ให้กับตัวเองในแค่ช่วงลมหายใจเข้า-ออกครั้งหนึ่ง


ก็สร้างเหตุภัยให้กับตัวเอง และชีวิตอื่น แล้ว



ณ ปัจจุบันนั้น และ อาจส่งไปถึงอนาคต ข้ามภพชาติอีก

 

ทุกดวงใจ เปรียบดัง ผู้กำลังได้รับหน้าที่และบทบาท ในโลกอันเปรียบดังโรงละครใหญ่

...แม้แต่ ผู้นั่งชม ในโรงละคร...





มีสติสัมปชัญญะ แยกให้ออก

ระหว่างจิต-ใจ ตัวตน และ
สภาพแวดล้อม( คือทุกสิ่งที่กำลังเกิดในโรงละคร )



.......เมื่อถึงเวลาที่ต้องออกจากโรงละครเพื่อกลับไปพักที่บ้าน จิต-ใจ จะได้มีความผ่องใส

ไม่มีอารมณ์ปรุงแต่งจากบทต่างๆ มาย้อมเคลือบจิตใจ

..........ผู้ชม ที่มีสุขจริง ขณะชมละครก็ได้เสวยรส
อรรถรสแห่งละคร เป็นความสุขทางโลก


เมื่อ ออกจากโรง ........แล้วแยกแยะได้
จะมีจิต-ใจ ที่สบาย หอบบุญกุศล กลับบ้านไป...

 

http://palungjit.org/threads/๑๑๑๑๑๑๑๑-โลกคือ-ละคร-๑๑๑๑๑๑๑๑.310220/

 

...สำหรับข่าว ที่ว่าจะมีน้ำท่วมใหญ่ในเชียงใหม่กลางเดือนพย.2554

....ยังมีผู้ที่มีหน้าที่โดยตรงอีกมาก ที่ทำงานอยู่

ช่วงนี้ สิ่งที่เกรงกลัวยังไม่เกิดหรอกครับ



------


แต่ถ้าเมื่อใด อกุศลกรรมรวมของผู้คนมีมากเกิน เกินที่จะผู้ดูแลแผ่นดินจะใช้อำนาจ หน้าที่ สิทธิเฉียบขาดของตน เข้าทำการระงับยับยั้ง ผ่อนปรน แก้ไข บรรเทาไว้ได้


ก็ต้องไปตามกระแสกรรม โดยรวม


คนที่มีกุศลกรรมดีมาก ก็จะมีเหตุให้พ้นไปอีกระยะ


----------


ของจริง มาแน่


แต่มาโดย ไม่มีการเตือนล่วงหน้าได้ทัน


แต่ ผู้มีใจสะอาดจะทราบทัน และ ผู้มีหน้าที่โดยตรงจะช่วยรักษาคนดีไว้ได้
โดยอาศัยบุญของคนเหล่านั้นมาช่วยพวกเค้าเอง





ฉะนั้น ......... การช่วยที่ถูกทาง คือ ให้ชีวิตทั้งหลาย ละชั่ว ทำดี แล้ว
ทำจิต-ใจ ให้บริสุทธิ์ขึ้นเรื่อยๆ


จะไม่ฝืนกฏฯ ไม่ว่าจะด้วยการใช้บุญบารมี กำลังของตนเข้าขวาง

หรือวิธีการใดๆก็ตาม





และที่ว่าต้องทำใจให้บริสุทธิ์ด้วย คือ ต้องปลง วางได้ เพราะเห็นสัจจธรรมของโลก
สรรพสิ่งมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา
เพราะ ถ้าแม่้จะมีชีวิตรอด แต่ทำใจไม่ได้กับ การสูญเสียภายนอก ก็จะทุกข์ใจ
ไม่คุ้มกับการมีชีวิต


-----------------------


มีพระในป่า ท่านฝากมาบอกว่า

........ทุกชีวิตมีกรรมป็นของตน มีสวรรค์ นรก นิพพาน ของตน

ใครทำ - คนนั้นก็ได้--------------<!-- google_ad_section_end -->

 

".แม่น้ำ เสมอ ตัณหา ไม่มี "..........


พลังอกุศลวิบาก ของคนจำนวนมาก ที่เป็นความโลภ

อยากได้มากจนก่อบาปอกุศล


โลภใน ลาภ ยศ สักการะ อำนาจ ฯลฯ จนต้องเบียดเบียนชีวิตอื่น

เบียดเบียนผู้มีคุณต่อแผ่นดินและพระศาสนา



พลังความโลภนี้ จะช่วยดึงดูดน้ำให้มาจำนวนมาก แล้วจะมีข้าวยากหมากแพง อาหารการกินขาดแคลน


พลังความโกรธ คิดร้ายต่อคนดี หรือ ความดี จะกระตุ้นธรณีให้สะเทือนและยุบ แยก , เกิดสงคราม การเข่น-ฆ่า ,



ความหลง จะดึงดูดให้เกิดพิบัติจากไฟและความร้อน ,โรคภัยระบาด



-----


จะแก้ได้จากหยาบไปละเอียดคือ.....


ให้มีการทำทาน ไม่ว่า ทานวัตถุ และ อภัยทานต่อกัน

ให้มีการครองศีล คือ ลด ละ เลิก เบียดเบียน ก่อเวรกัน
ในหมู่คนไทยด้วยกันเอง แม้เห็นไม่ตรงกัน ก็ไม่ใช่ศัตรูกัน


ให้มีจิตใจดี มุ่งไปทางเดียวกัน - อันนี้ ให้เก็บไปพิจารณาเองก่อน<!-- google_ad_section_end -->

 

<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ภาวนามัยปัญญา ปัญญาอันเกิดจากการภาวนานั้น


ไม่ได้หมายความว่า เห็นนิมิตรในอดีต ในอนาคต เป็นเรื่องสำคัญ

แต่ .หมายเอา ...การเห็นความจริงของสรรพสิ่งที่มากระทบ ที่มาสัมผัส
และ ทุกสิ่งในวัฏฏะสงสารว่า มีการเกิดขึ้น ตั้งอยุ่ ดับไป เป็นธรรมดา เป็นการเห็นด้วยขณะที่เกิดจริง ด้วยจิต ด้วยใจ แล้วก็อยู่เหนือการเกิด การดับนั้นได้ เป็นขณะๆๆๆ ไป มากขึ้นๆ จนกว่าจะตัดขาด



แล้ว การเห็นไปในอดีต ในอนาคต และ เหตุปรุงแต่งอันละเอียด ที่ไม่ผิดพี้ยน จะตามมาทีหลัง

เมื่อจิตอยุ่เหนือ การปรุงแต่งแล้ว การจะมองเห็นข้างล่าง ได้กว้างไกล

ก็เป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้ความอยาก การปรุงแต่งด้วยขันธ์ห้า ด้วยรัก-ชัง ก็
ไม่มี







---ให้ทำการเห็นอันวิเศษสุดคือ เห็นไตรลักษณ์ชัด จิตไม่หวั่นไหว นี่คือ

ภาวนามัยปัญญา-----

 

มรณานุสสติ... กับ ข่าวภัยพิบัติ

-------------------------------

อยากเชิญชวนมิตรธรรมทุกท่าน ลองฝึก หรือ บอกเล่าประสบการณ์ในการฝึก

"มรณานุสสติ "

กรรมฐานกองนี้ ให้ผลดีมากๆ

ไม่ว่าอะไรจะเกิด ช้า หรือ เร็ว หรือ เกิดหลังจากเราตายไปแล้ว


ในตอนจะทิ้งร่างกายนี้คืนโลก จะมีประโยชน์มาก

..........................................................

 

กิเลสและการตายยังผูกโยงไปถึงการเกิดใหม่อีกด้วย เนื่องจากถ้าเราเสียชีวิตลง แต่ยังมีกิเลสเหลืออยู่ กิเลสเหล่านั้นคือเชื้อหรือสาเหตุที่นำไปสู่การเกิดใหม่ตามกระแสของบุญหรือบาปที่แต่ละบุคคลได้เคยทำไว้ ดังนั้น การตายสำหรับบางคน จึงเป็นเพียงการถอดเสื้อผ้าชุดเก่าที่ขาด เปื่อยยุ่ย ไม่สามารถปะชุนได้อีก ด้วยความชราภาพ หรือถูกโรคร้ายกัดกินทำลาย แล้วหาเสื้อผ้าชุดใหม่ หรือร่างใหม่ ดำเนินชีวิตต่อไปตามกระแสของกรรม

การพิจารณาความตาย การมีสติรู้เท่าทันความตาย เป็นอุบายที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสรรเสริญ ไว้มากยิ่งนัก หากผู้ฝึก ผู้ป่วยได้ฝึกปฏิบัติทดลองตายก่อนตายจริง จะเป็นการช่วยให้ผู้นั้นไม่กลัวตาย กล้าเผชิญหน้ากับความตายที่มาถึงได้อย่างกล้าหาญ


-------------------------------------------------------------------------------


อุบายวิธีนี้เป็นการทดลองฝึก “ตาย” ก่อนตายจริง ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย เนื่องจากสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายของผู้ฝึก คือการตายหลอกที่จะให้ความรู้สึกเหมือนกับการตายจริง

---------------------------------------------------





..1 . คลายอารมณ์ปล่อยความรู้สึกนึกและคิดที่เป็นอนาคต อดีต ปัจจุบัน รวมทั้งความดี ความชั่ว ฯลฯ ให้ออกไปพร้อมกับลมหายใจออก จนเป็นความว่าง สักระยะหนึ่ง

..2 ลำดับต่อมา นึกมาที่ฐานอารมณ์ในโพรงจมูก จะอยู่ประมาณกึ่งกลางในโพรงจมูก หรืออยู่ระหว่างหรือจุดที่ผู้ฝึกเคยรู้สึกคัดจมูกในเวลาที่เป็นหวัด

3 . วางหรือจี้ความรู้สึก ลงที่ฐานอารมณ์ซึ่งหาไว้ได้แล้ว กำหนดจี้ลงไปที่ฐานเดียว ไม่เคลื่อนความรู้สึก แส่ส่ายออกไปที่อื่นๆ พร้อมทั้งกำหนดว่า ตาย ตาย ตาย ๆๆๆๆ ฯลฯ




และสร้างความรู้สึกว่าพร้อมแล้วที่ตาย ไม่เสียหายชีวิตเพราะทุกคนหนี “ความตาย” ไม่พ้น

4 .หลังจากกำหนด ตาย ตาย ตาย ไปสักระยะหนึ่ง จะรู้สึกว่าลมหายใจเข้า-ออก ได้ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ จนรู้
สึกอึดอัด หูอื้อ จมูกจะห่อ ตาถูกบีบเหมือนจะถลนออกมา รู้สึกชา และเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ผู้ฝึกจะรู้สึกกลัวตาย ครองสติให้มั่นคง และยอมตาย ลมหายใจจะค่อยๆ อ่อนลงๆ ความดำมืดจะแผ่คลุมไปทั่วไป จนผู้ฝึกหมดความรู้สึกไปในที่สุด เหมือนกับการตายจริง

5 . บางท่านที่มีความเจ็บปวดมากเพราะโรคร้ายกำลังลุกลาม ให้ผู้ฝึกให้จุดเจ็บปวดเหล่านั้น เป็นฐานกำหนดมรณานุสสติ แทนฐานอารมณ์ โดยการจี้ความรู้สึก ลงไปที่ความเจ็บปวดนั้นๆ และกำหนด ตาย ตาย ตาย ความรู้สึก ตั้งมั่นอยู่ที่ฐานเดียว ไม่หนีไปที่อื่นๆ ความเจ็บปวดทรมานจะเพิ่มมากขึ้นๆ จนรู้สึกหูอื้อ ตาลาย หายใจอึดอัด ฯลฯ ความดำมืดแผ่ซ่านเข้าไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย ให้ยอมตาย อย่าแอบสืบลมหายใจเข้า จนกระทั่งความรู้สึกจะดับวูบไป

6 ผู้ผ่านการดับของเวทนา ซึ่งไม่ใช่การตายที่เกิดเพราะหมดลมหายใจ คือไม่มีก๊าซออกซิเจนไหลเข้าสู่ร่างกายอีกต่อไป และหัวใจหยุดทำงาน การดับในครั้งแรกๆ ผู้ฝึกจะรู้สึกว่าทรมานมากและแต่ละบุคคลให้เวลาของการดับมากน้อยแตกต่างหัน เมื่อผู้ฝึก ผู้ป่วย เริ่มรู้สึกตัว ฟื้นคืนกลับมา จะรู้สึกเย็น โล่ง สบาย แสงสว่างปรากฏอยู่ทั่วร่างกาย และในขณะนั้น ผู้ฝึก ผู้ป่วยจะยังคงไม่มีลมหายใจ เข้า-ออก เช่นเดียวกับก่อนจะเกิดการดับแต่ไม่ตายหลับมีแต่ความสดชื่น ความเจ็บปวดทรมานหมดสิ้นไป


คุณประโยชน์

มีโอกาสได้สัมผัส และเห็นขั้นตอนของการดับซึ่งเหมือนกับการตายได้อย่างละเอียดชัดเจน ในชีวิตประจำวันร่างกายของทุกคนจะมีการเกิดและดับอยู่ ทุกๆ ขณะ ที่เกิดขึ้นเร็วมาก จนจิตมนุษย์ทั่วๆ ไปตามไม่ทัน ถ้าผู้ฝึก ผู้ป่วยได้รู้ซึ้งถึงความไม่เที่ยงของร่างกาย ไม่ยึดติดในขันธ์ 5 ได้แก่ รูป คือร่างกาย, เวทนาคือความรู้สึกทุกข์ สุข เฉย, สัญญาคือความจำได้ และวิญญาณคือ ตัวรู้ สภาพรู้ เกิดการปล่อยวาง ผู้นั้นมีโอกาสที่จะเข้าถึงธรรมได้

ผู้ที่มีความเจ็บปวดมาก หรือเป็นโรคที่รักษาให้หายได้ยาก ถ้าสามารถกำหนด ตาย ตาย ตาย ให้ผ่านจุดดับไปได้ โรคภัยหลายโรคจะหายได้ด้วยเช่นกัน

ถ้าสามารถผ่านจุดดับไปได้ จะไม่กลัว “ความตาย” เพราะสามารถเอาชนะความตายมาได้

ด้วยการทดลองตายก่อนตายจริง และเมื่อถึงคราวสิ้นอายุขัย ผู้นั้นจะสามารถเผชิญกับความตายอย่างกล้าหาญและมีสติ จะไม่มีพญามัจจุราชหรือยมทูตมาปรากฏให้เห็น




ความเจ็บ ความปวด หรือภาวะที่รู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่เข้า เป็นการลวงหลอกของขันธ์ 5 ชักจูง ดึงจิตของผู้ฝึกให้ไขว้เขวไม่ตั้งมั่น เช่น จะถูกดึง ชักนำให้เลิกฝึกบ้าง ให้แอบสืบลมหายใจสักนิดเดียว ผู้ฝึกต้องตั้งสติให้มั่นคง สร้างความรู้สึกที่ถูกต้องก่อนว่า ขณะนี้ตนเองยังมีลมหายใจเข้า-ออกเป็นปกติ ไม่ได้เอามืออุดจมูก บีบจมูก หรือใช้วัสดุใดๆ มาปิดจมูกไม่ให้ก๊าซออกซิเจนไหลเข้าสู่ร่างกาย

สิ่งที่ผู้ฝึกได้กระทำคือ เพียงแต่จี้ความรู้สึก ลงที่ฐานอารมณ์ ซึ่งเป็นทางผ่านของลมหายใจเข้าและหายใจออกเท่านั้น เมื่อจิตอยู่ในอารมณ์สมาธิ คือ ตั้งมั่น ตั้งใจทำ จะส่งผลให้ลมหายใจเข้า-ออกตามปกติ ค่อยๆ ช้าๆ ลงจนสัมผัสไม่ได้อีกต่อไป ซึ่งไม่ได้หมายความว่า ไม่มีลมหายใจเข้า-ออกอีกเลย สิ่งที่หมดไปหรือหยุดไปหรือดับไป คือความรู้สึก ทุกข์ สุข เฉย ที่อาศัยการเกิดขึ้นหรือปรุงแต่งจากการมีลมหายใจเข้า-ออกต่างหาก


อุปสรรค

1. ความกลัวตาย ที่จะเกิดขึ้นเป็นระยะๆ ตลอดเวลา

2. ถ้ากดหรือจี้ความรู้สึก (จิต) ลงไปที่ฐานอารมณ์ เป็นจังหวะๆๆ จะเป็นการส่งความรู้สึก (จิต) เข้าไปชนที่ฐาน ไม่ใช่การจี้หรือการนิ่งที่ฐาน ซึ่งเป็นการส่งความรู้สึก (จิต) ไปชนที่ฐานเป็นจังหวะๆๆ นั้น จะทำให้เกิดพลังงาน คือแสงสว่างปรากฏขึ้นในโพรงจมูก หรือที่ฐานอารมณ์ หรือกล่าวได้ว่า ผู้ฝึกทำผิดวิธีนี้ จะไม่เห็นการดับ



------------------------


จาก การสอนภาวนา"มรณานุสสติ" สอนโดยพระอาจารย์รัตน์ รัตนญาโณ

 

...ชีวิตทั้งหลาย จำนวนไม่น้อย กลัวการพรัดพราก ยิ่งกว่า การกลัวตาย


จะเห็นได้ว่า บางชีวิตหากได้ตายพร้อมกับคนที่ตนรัก สิ่งที่ตนผูกพันธ์ ก็พร้อมจะตาย


.....หลายท่าน วิตกจนเครียด เพราะ ไม่อาจอยู่ใกล้คนที่ตนรัก ผูกพันธ์

เป็นห่วง จึง ไม่อาจทำใจได้ เมื่อทราบข่าวมากมายเกี่ยวกับภัยพิบัติฯ

ทั้งที่ สิ่งนั้นยังไม่เกิด


ที่เหลือ-----ขึ้นกับว่า "ทำใจ" เห็นธรรมดาของโลกได้แค่ไหน---------

 

....แม้ ผมจะอยู่เชียงใหม่ และ ไม่เคยอ่านเรื่องของลุงคนเชียงใหม่มาก่อน
จนมาอ่านเมื่อวาน นี้






...ฯลฯ.....ยังมีอีกมาก แต่ ไม่บอก ไม่พูด เพราะ สิ่งที่พูดไปบวกกับบางอย่าง
จะเสริมให้บางอย่างเกิด และ ...........................(..............)


ถ้าจะเอาเนื้อๆ มีอีกมากครับ


.แต่คนเรา พลาดเพราะความฉลาดนั้นมีมาก

เพราะวิบากกรรมบัง และ บังคับให้เป็นไป


ถ้าเราทราบเรื่องกระแสพลังความคิดของหลายชีวิตรวมๆกัน
( การสร้างมโนภาพรวม ของหลายชีวิตรวมกัน )
จะเกิดเหตุและผลแห่งพลังมหาศาลได้

เช่น คิดให้โลกมีสุข
(แผ่เมตตาอัปมัญญา ) , การส่งความคิดสาปแช่ง ( เช่นพิธีกรรมเผาพริกเกลือ
หรือพิธีสาบแช่งตามพื้นบ้าน) , หรือ แม้แต่ความเขื่อว่า เทวดา เทพ องค์นั้นองค์โน้น
มีจริง ก็ต้องมีบางอย่างเข้ามารองรับความคิดนั้น ให้เป็นจริงขึ้นมา


ความคิดเหล่านั้น จะน้อมให้สิ่งต่างๆเกิดได้เร็วขึ้น หรือ ดึงเหตุการเกิดให้มีจริงขึ้นได้




ผมจึงพยายามเพื่อนๆ น้องๆ มิตรสหาย ที่ได้รับฟังข่าวมากมาย ว่า ให้รับฟังแล้ววาง


ให้มีสติฯในปัจจุบันให้มาก


ให้คำนึงถึง สภาพความเป็นจริงในโลก ประกอบไปด้วย

และชักชวน เชิญชวน ให้คนสวดมนต์ภาวนา ทำทาน ศีล ภาวนา

เพื่อนำเอากุศลรวม มาเป็นฐานรองรับ กำลังที่จะช่วยในบางส่วนได้


แม้แต่ ...เคยบอกแล้วว่า " ถ้าตัวเองรอด แต่ถ้าทำใจไม่ได้ ที่สูญเสียคนรัก

หรือ เห็นคนรอบข้าง..." รวมทั้งภาพหลายอย่างจาก ลิ๊งค์
ที่ นำมาแปะ ก็ตาม....


บางอย่างไม่ว่า การทำร้ายกันเพราะข้าวยากหมากแพง,
ความหลงความคิดในอำนาจทางโลก
หรือ ฯลฯ

มีอีกมาก สารพัด ที่จะทำให้มีคนตายจำนวนไม่น้อย

( ซึ่งเป็นตามวงจรธรรมชาติ ที่จะดึงเอามโนธาตุกลับเข้าสู่แกนกลางโลก

จัดระเบียบโลกหยาบนี้ใหม่ เพื่อการเข้าสู่สมดุลย์ )



แต่พยายามไม่พูดตรงๆ เพราะ มีเหตุผลดังกล่าวมาเป็นต้น

ไม่ใช่การพยายามจะเข้าไปยุ่ง ด้วยการเลื่อนอะไร
หรือ ฝืนธรรมชาติ

แต่ กำลังให้คนที่มีปัญญา ได้ร่วมกันสร้างเหตุทางรอดในปัจจุบัน
ที่เป็นกรรมปัจจุบัน


แบบว่า......" อยุ่กลางถนน เห็นแล้วว่า รถต้องชนตัวเองแน่นอน

แต่ จะให้ชนแบบไหน ทีจะเจ็บน้อยที่สุด เอาตัวรอดได้

เพราะ รถที่มาชนเรา จะเสียหลักไปชนสิ่งอื่นอีก เกิดการระเบิด

เราต้องหลบแรงระเบิด ซึ่งเป็นเหตุการณ์ก๊อกสองให้ทัน แล้วลากตัวเอง

ไปขึ้นขอบถนนให้ได้ โดยไมให้รถคันอื่นมาเหยียบซ้ำอีก " (เปรีบเทียบแบบนี้
คงเห็นชัดขึ้นบ้าง )

 

http://palungjit.org/threads/***พระ...ภัยพิบัติและทรงมีศิลปะในการช่วยคน-***.314204/


-------------------------------------------------------------------------