เวรกรรมมีจริง

ผมนี่แหละ จะเอาความ

ตกลงสัญญายุ่งเหยิง เป็นยังไงครับ อธิบายหน่อย

ส่วนญาณที่พูด คือพูดไปงั้นๆถูกไหม ^^

 

ตั้งมั่นเรื่อยๆ แล้วเป็นอย่างไรจ๊ะ จากการเจริญสตินั้น

 

การตั้งมั้นเหรอ? อย่างเวลาโดนกวนตรีน ไม่โกธรในไงละจ๊ะ

 

หลายวันนี้เห็นมีลักทธิเวทนาทน ทนเวทนา อูล่า อูล่า

ที่จริงมันไม่จำเป็นเลยที่ต้องไปนั่งทนปวด สำคัญตรงที่ปัญญาเข้าใจอย่างไรมากกว่า

 

จริงป่ะ เห็บแมว

 

....สัญญายุ่งเหยิงก็ที่พี่มาบอกว่าวันก่อนผมอย่างโน้นอย่างนี้นะสิ...............ส่วน.....ญาน...คือผลจากการปฎิบัติ มันเกิดเอง

 

เรื่องกรรมเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะทำให้วนเวียนอยู่ในสังสารวัฏ
คนมาปฏิบัติธรรมแล้ว ถ้าไม่รู้จักกรรม ไม่รู้เจตนาในการสร้างกรรม
บิดเบือนตัวเองไปเรื่อยๆ จะสามารถเข้าใจกรรมปัจจุบันที่กำลังสร้างอยู่ได้อย่างไร
จะมีอินทรีย์สังวรณ์ หรือสุจริตสามได้อย่างไร

แล้วโอกาสจะหลุดจากกรรม ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญกว่า จะทำได้อย่างไร

การเจริญสติที่ถูกต้อง เป็นเรื่องที่ไม่ใช่ง่าย
..สติปัฏฐานสี่ สัมมัปธานสี่ อิทธิบาทสี่ อินทรีย์ห้าพละห้า โพชฌงค์เจ็ด อริยมรรคมีองค์แปด จะเกิดขึ้นตลอดได้อย่างไร ถ้าสัมมัปธานสี่ ไม่เกิด

โพธิปักขิยธรรม เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าสามัคคีธรรมมี ๓๗ ประการคือ

๑. สติปัฏฐาน ฐานเป็นที่กำหนดของสติ ๑.๑การตั้งสติกำหนดพิจารณากาย (กายานุปัสสนา) ๑.๒การตั้งสติกำหนดพิจารณาเวทนา(เวทนานุปัสสนา) ๑.๓การตั้งสติกำหนดพิจารณาจิต (จิตตานุปัสสนา) ๑.๔การตั้งสติกำหนดพิจารณาธรรม (ธรรมานุปัสสนา)

๒.สัมมัปปธาน หลักในการรักษากุศลธรรมไม่ให้เสื่อม ๒.๑การเพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในตน (สังวรปธาน) ๒.๒การเพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว(ปหานปธาน) ๒.๓การเพียรสร้างกุศลให้เกิดขึ้นในตน(ภาวนาปธาน) ๒.๔การเพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้ว ไม้ให้เสื่อมไป(อนุรักขปธาน)

๓.อิทธิบาท เป้าหมายของความเจริญ ๓.๑ความชอบใจทำ พอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น(ฉันทะ) ๓.๒ความแข็งใจทำ เพียรหมั่นประกอบในสิ่งนั้น(วิริยะ) ๓.๓ความตั้งใจทำ เอาใจฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ไม่ทอดทิ้งธุระ(จิตตะ) ๓.๔ความเข้าใจทำ การใช้ปัญญาพิจารณาไตร่ตรองหาเหตุผลในสิ่งนั้น(วิมังสา)

๔.อินทรีย์ ๔.๑ให้เกิดความเชื่อ (ศรัทธา) ๔.๒ให้เกิดความเพียร (วิริยะ) ๔.๓ให้เกิดความระลึกได้ (สติ) ๔.๔ให้เกิดความตั้งมั่น (สมาธิ) ๔.๕ให้เกิดความรอบรู้ (ปํญญา)

๕.พละ กำลัง ๕.๑ความเชื่อ (ศรัทธา) ๕.๒ความเพียร (วิริยะ) ๕.๓ความระลึกได้ (สติ) ๕.๔ความตั้งมั่น (สมาธิ) ๕.๕ความรอบรู้ (ปํญญา)

๖.โพชฌงค์ องค์แห่งการตรัสรู้ ๖.๑มีความระลึกได้ (สติ) ๖.๒มีความพิจารณาในธรรม (ธัมมวิจยะ) ๖.๓มีความเพียร (วิริยะ) ๖.๔มีความอิ่มใจ (ปีติ) ๖.๕มีความสงบสบายใจ (ปัสสัทธิ) ๖.๖มีความตั้งมั่น (สมาธิ) ๖.๗มีความวางเฉย (อุเบกขา)

๗.มรรค หนทางดับทุกข์ ๗.๑ใช้เพื่อเห็นชอบ คือ เห็นอริยสัจ (สัมมาทิฏฐิ) ๗.๒ใช้เพื่อดำริชอบ คือ ดำริละเว้นในอกุศลวิตก (สัมมาสังกัปปะ) ๗.๓ใช้เพื่อเจรจาชอบ คือ เว้นจากวจีทุจริต(สัมมาวาจา) ๗.๔ใช้เพื่อทำการงานชอบ คือเว้นจากกายทุจริต (สัมมากัมมันตะ) ๗.๕ใช้เพื่อทำอาชีพชอบ คือ เว้นจาก การเลี้ยงชีพในทางที่ผิด(สัมมาอาชีวะ) ๗.๖ใช้เพื่อเพียรชอบ คือ สัมมัปปธาน (สัมมาวายามะ) ๗.๗ใช้เพื่อระลึกชอบ คือ ระลึกในสติปัฏฐาน ๔(สัมมาสติ) ๗.๘ใช้เพื่อตั้งใจมั่นชอบ คือ เจริญฌานทั้ง ๔ (สัมมาสมาธิ)


โพธิปักขิยธรรม - วิกิพีเดีย

 

เขาไม่ได้ทนเวทนาหรอกจ้าแค่ตามรู้เวทนาไป ปวดก็รู้ ต่อไปเราละ
อุปทานของเราได้ตะหาก ถามแบบนี้แสดงว่าไม่เคยล่ะดิ

 

เห็นเจตนาในการเข้ามาตอบแต่ละเม้นท์ของตัวเองดีใช่ไหม
และภาษาที่ใช้ในการตอบดีใช่ไหม

และแน่ใจดีใช่ไหม กับการมีสติของตัวเอง

 

วันก่อน บอกอะไรหรือครับ คุยกันหลายเรื่องมาก

ยกมาซักเรื่องจะได้เข้าใจตรงกัน^^

อีกอย่างนึง สัญญาขันธ์ ผู้อื่นรู้แทนกันได้ด้วยหรือครับ

นี่อวดตนอยู่รึเปล่า อย่าไปเขยิบตนพูดเรื่องญาณเลย ^^

 

ละยังไงหรือ ^^

 

แน่ใจแล้ว ล่ะ ให้เหมาะกับกาล

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ นาอินจัง
การตั้งมั้นเหรอ? อย่างเวลาโดนกวนตรีน ไม่โกธรในไงละจ๊ะ

เป็นพระอรหันต์หรือจ๊ะ

 

ต้องแยกให้ได้ ระหว่างเวทนาทางกาย เวทนาทางใจ
หากยังแยกไม่ได้ อธิบายไง ก็มองไม่ออกอ่ะ

 

เก่งยังกะแรด ^.^
เท่าที่สังเกตคนใกล้ตัวนะ คนที่มีพื้นโทสะแรง มักมีโรคภัยเบียดเบียนตนเอง
แต่อาจจะไม่ได้เป็นทุกคนนะ
เดาว่า คนที่มีพื้นโทสะแรงในตอนที่ยังไม่ได้ปฏิบัติกรรมฐานไม่ได้เรียนรู้ธรรม
ของพระตถาคต จะมีช่วงชีวิตที่เผลอสติไปทำกรรมเบียดเบียนคนอื่นสัตว์อื่น
ได้ง่ายกว่าคนมีพื้นโทสะเบา เพราะเวลาโกรธมักจะลืมตัวไปทำร้ายคนที่ทำให้
เราโกรธ

แต่อะไรที่เป็นผลร้ายกับเรา ก็เอามาใช้ประโยชน์เป็นองค์ภาวนาได้
เหมือนมีข้อสอบหินกว่าชาวบ้านให้ทำทุกลมหายใจ เป็นทุกขเวทนามาเตือนสติ
เรื่องของร่างกายไม่น่ายึดมั่นถือมั่น ร่างกายเป็นทุกข์ไม่ได้เป็นสิ่งสวยงาม

 

อ่อ ติดเรื่องอุเฉททิฏฐิใช่ไหม

นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ยังลากมาตรึก มาคิด มาเหน็บ อยู่อีกหรือ ทุกข์ใจไหม

จิตมันปฏิเสธใช่ไหม เจอเป็นวิ่งชนเน๊อะ

 

..................พี่หลง ก็โยนิโสมนสิการ ด้วยละกัน ถ้าทำได้ก้อนุโมทนา

 

แล้วพระท่านสอนอย่างไร พระท่าน เน้นเสมอว่า ให้ภาวนารู้ตัวทั้งวัน
แล้วคุณภาวนาตามคำสอนพระหรือเปล่า

การแยก ตัวรู้ กับ ตัวคิด นั้น ใครเขาฟังธรรมเข้าใจ เขาก็พิจารณา
ทำความเข้าใจได้ แต่ มันปรากฏหรือเปล่า

ปรากฏนั้นไม่เท่าไหร่ พระท่านเน้นอีกส่วนว่า จิตตั้งมั่น หรือเปล่า

ถ้า จิตไม่ตั้งมั่น พระท่านกล่าวธรรมโศลกว่าอย่างไร

" จิตไม่ตั้งมั่นอย่ามาพูดเรื่อง มีสมาธิ "

ต้องกล่าว หรือ ปรารภได้ว่า จิตตนตั้งมั่น ได้ก่อน หลังจาก
นั้นพระท่านถึงจะถามอีกทีว่า

" หากแยกรูป แยกนาม ไม่ได้ อย่ามาพูดเรื่อง ปัญญา "

*********************

ถ้า ฟังธรรมแบบมักง่าย ไม่เคารพครูบาอาจารย์ ก็จะละทิ้งไม่ใส่
ใจถ้อยคำสอนที่เป็นไปโดยลำดับ

ซึ่งทั่วไปก็จะยกว่า ตนสามารถทำความเข้าใจ แยกรูปแยกนามได้
โดยไม่ต้องอาศัยจิตตั้งมั่นแต่อย่างใด ซึ่งการเรียนแบบนี้ เรียกว่า
เอาครูมาเป็นข้าศึก คือ ไม่ฟังให้ดี แต่เอาไปกล่าวกลบให้เป็นอย่าง
อื่นเสีย แล้วอ้างว่า จริตข้าไม่เอาสมาธิเป็นเหตุ

 

ใครที่แกล้งเรา เราไม่โกธร
ใครไม่ได้แกล้งนั้นแระ เราจะโกธร
ป้า ทานข้าวยังเนี้ย บ่ายแล้วนะ

 

............... เรื่องทิฎฐิ ยังไม่สายที่จะทบทวน ถ้าเราไม่ประมาท...สิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี...อย่าลืม อย่าลืม