47. ..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย..

๔๗
...โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย...​

​

พอดีมีพี่ที่รู้จักกันได้ชักชวนสร้อยฟ้ามาลาร่วมเดินทางไปยัง สปป. ลาว (สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว) ในส่วนที่เราๆ เรียกกันว่า ลาวใต้ ซึ่งสร้อยฟ้ามาลาเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อประมาณกลางๆ ปีที่แล้ว เป็นที่มาของกระทู้ หอมกลิ่นอุบล ยลดวงจำปา ซึ่งคราวที่แล้วเป็นลักษณะของการเดินทางไปสัมมานาศึกษาดูงานที่จังหวัดอุบลราชธานีและข้ามไปยังฝั่งประเทศลาว มาคราวนี้เป็นลักษณะการเดินทางไปเที่ยวที่ประเทศลาวอย่างเดียวไม่ได้เที่ยวในฝั่งประเทศไทย พี่ที่รู้จักกันนี้ เขารู้จักกับคุณวิมล บำรุงกิจซึ่งเป็นคนไทยไปบุกเบิกทำอุทยานเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติที่บาเจียงได้ชวนพี่คนนี้ไปดูงานที่นั้น พี่คนนี้ก็เลยมาชวนสร้อยฟ้ามาลาไปด้วย ก็เลยตัดสินใจไปอีกครั้ง โดยเดินทางออกจากกรุงเทพมหานครเวลาหนึ่งทุ่มตรง รถวิ่งไปแวะปั๊มไป หลับบนรถไปแต่หลับไม่สนิท หลับๆ ตื่นๆ ไปตลอดทาง ถึงโคราชประมาณเกือบสามทุ่มมีฝนตกปรอยๆ พอเลยโคราช รถบนถนนเริ่มน้อยลงตามระยะทางที่ทอดยาวสู่จังหวัดอุบลราชธานี ส่วนมากจะเป็นรถบรรทุกสิบล้อที่วิ่งกันอยู่ จึงทำความเร็วได้ไม่มาก ช่วงนี้ก็นั่งหลับไป มาตกใจตื่นตอนที่รู้ว่าตำรวจโบกรถให้จอดน่าจะเป็นช่วงศรีษะเกษ ลืมบอกไปว่ารถที่มานี้เป็นรถตู้ ด้วยความสะลึมสะลือ ลืมตาขึ้นมาเห็นตำรวจอยู่คนเดียว โผล่หน้าเข้ามาทางกระจกรถของคนขับ ถามด้วยเสียงห้วนๆ ว่าจะไปไหน คนขับรถบอกว่าพานายไปเที่ยว ตำรวจก็มองเข้ามาแล้วก็ปล่อยไป แต่เท่าที่สังเกตดู เครื่องแบบสีกากีก็จริงแต่ตราเครื่องหมายต่างๆ ไม่ครบ แล้วสวมเสื้อสะท้อนแสงของตำรวจ พวกเรามาถึงจังหวัดอุบลราชธานีเวลาประมาณตีสาม ก็จอดรถแวะพักที่ปั๊มน้ำมัน ปตท.ก่อนเข้าตัวเมืองอุบลราชธานีเพื่อให้คนขับได้พักผ่อนและรอเวลานัดหมายของไกด์ตอนหกโมงเช้า แต่ตอนนี้สร้อยฟ้ามาลาไม่หลับแล้วหล่ะ ที่ปั๊มนี้มีร้านเซเว่น ก็เลยได้ทีเข้าไปหาขนมกิน ตอนนี้อากาศค่อนข้างเย็นจับอุณหภูมิประมาณ ๑๙ – ๒๐ องศา มีลมด้วยต้องหาเสื้อคลุมใส่ไม่งั้นเป็นหวัดแน่ ช่วงนี้จึงได้พูดคุยกับพี่ที่มาเส้นทางนี้บ่อยๆ ว่าตำรวจมาโบกทำไม ได้ความว่าไม่ใช่ตำรวจแต่เป็นอาสาแต่งตัวคล้ายตำรวจโดยมีตัวจริงหนุนหลังอยู่อีกที มาโบกรถตู้ โดยเฉพาะรถตู้โดยสารจะเป็นเป้าหมาย ส่วนโบกทำไมนั้น พี่คนนี้ได้อธิบายให้ฟัง แต่สร้อยฟ้ามาลาไม่ขอลงความไว้ คงจะเดากันออกว่าโบกทำไม นี่แหละศักดิ์ศรีของคำว่าราชการถึงเสื่อมถอยลงไปจนเป็นที่น่ารังเกียจ...

มองไปรอบๆ ปั๊ม มีแต่ความเงียบสงบ ตามเก้าอี้ม้านั่งยาวจะมาคนมานอนพัก ส่วนมากเป็นคนขับรถมาไกลๆ ตอนนี้ก็แปรงฟันล้างหน้า นั่งรอกันไป คุยกันไป จนกระทั่งเกือบหกโมงเช้า จึงเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองอุบลราชธานี และเปลี่ยนรถ เป็นรถตู้ของไกด์ทัวร์ ก่อนที่จะเดินทางไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง ก็ต้องหาอะไรทานกันก่อนไม่งั้นไม่มีแรงไปตะลอนๆ ก็มีเมนู ไข่กระทะ โจ๊ก ขนมปัง ชาร้อน พอเติมพลังเสร็จ พวกเราก็มุ่งสู่ช่องเม็กชายแดนไทย ไกด์ได้ติดต่อทำบอเดอร์พาสไว้เรียบร้อยแล้วจึงไม่ต้องประสบปัญหาอะไรยุ่งยาก

​

ยามเช้าที่เมืองอุบล​

 

​

ถึงแล้ว ด่านตรวจคนเข้าเมือง ​

 

​

ระหว่างที่รอเอกสารผ่านแดน ก็เดินวนอยู่แถวๆ หน้าด่าน เห็นผู้คนโดยเฉพาะคนลาว มานั่ง ออกันอยู่ นั่งทำอะไรกันอ่ะ ​

 

พอสักพัก ก็เห็นรถสองแถวประจำทางมาจอดหลายคนก็กรูกันไปที่รถขนของลง อ้อ มารับข้ามฝั่งไปขายนี่เอง​

 

​

ก็จะมีคนลาวเข็นรถเข็นข้ามฝั่ง บางคนก็ใช้หาบของข้ามฝั่งไม่เห็นมีการตรวจข้ามแดนเลยอ่ะแล้วทำไมคนไทยที่จะข้ามไปนี่ตรวจจังเลยอ่ะ????....​

 

ผ่านด่านพิธีการตรวจคนเข้าเมืองแล้ว เดินออกมาจากอาคาร ก็พบกับป้ายสุดเขตประเทศไทย...​

 

มองหันหลังกลับไปอีกครั้ง เค้ากำลังจะเดินออกจากประเทศไทยแล้วน๊าาาา ไปไม่นานเดี๋ยวพรุ่งนี้กลับ....​

 

ป้ายภาษาลาว อ่านออกได้ง่าย ตัวอักษรคล้่ายๆ กันกับภาษาไทย แต่ทำไมเวลาเข้าไปในประเทศลาวแล้ว อ่านไม่ค่อยจะออก....​

 

ข้ามฝั่งมาแล้ว เจอป้ายนี้ถ้าไม่มีภาษาไทยกำกับอยู่ด้านล่างคงต้องสะกดคำกันหน่อย...​

 

ไกด์สาวลาวประจำคณะของพวกเรา​

ก็เดินข้ามชายแดนไทย – ลาว กัน ส่วนรถตู้ก็ขับข้ามไปคอยฝั่งโน้น การไปเที่ยวประเทศลาวแม้ว่าเราจะมีไกด์ของเราไปเองแต่ทางลาวไม่อนุญาตให้ใช้ไกด์ไทยต้องใช้ไกด์ลาวซึ่งเป็นนโยบายช่วยส่งเสริมให้คนของเขามีงานทำและถือว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่เป็นจุดขายเรื่องการท่องเที่ยวของประเทศลาว พวกเราได้น้องแหล่เป็นไกด์ลาวพาเที่ยว น้องแหล่(แปลว่าอะไรไม่รู้นะ) เพิ่งมาเป็นไกด์ได้ไม่ถึง ๕ ครั้ง เธอจึงยังพูดไม่เก่งนัก คณะของเรามีผู้ชายเป็นส่วนมากก็แซวน้องไปตลอดทาง น้องแหล่อายุ ๑๘ ปี กำลังเรียนอยู่ ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็มาทำงานเป็นไกด์ ได้ค่าจ้างวันละ ๕๐๐ บาท มาย้อนคิดถึงตัวเองตอนอายุ ๑๘ ยังไม่กล้าออกไปหางานทำเลย ก็น่าชื่นชม น้องบอกว่าบัตรเครดิตของไทยใช้ในนี้ไม่ได้ งานนี้ก็พกเงินสดกันหล่ะ ค่าเงินถ้าจำไม่ผิด ๕ บาทไทยเท่ากับ ๑,๐๐๐ กีบลาว ซื้อของกันทีจ่ายกันเป็นหมื่นๆ แสนๆ กีบ แต่ถ้านำมาคิดบวกลบคูณหารกลับเป็นค่าเงินของไทย ราคาข้าวของก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ บางอย่างอาจแพงกว่าด้วยซ้ำ

 

​

​

ขึ้นรถตู้เสร็จ รับไกด์เสร็จ รถทุกคันจะต้องผ่านด่านฆ่าเชื้อโรค ก็มีการฉีดล้างล้อรถพอเป็นพิธี ไม่รู้ว่าฆ่าเชื้อได้จริงหรือเปล่า แล้วคณะของพวกเราก็ต้องมาหยุดกึกอยู่ตรงเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง เอกสารผ่านแดนจากไทยมาถึงช้ากว่ารถ...​

 

พอรถจอดนานๆ เข้า ก็มีตำรวจลาวมายืนมองแล้วก็คุยกับตำรวจอีก ๒ นายชี้มาที่รถ สักพักตำรวจนายหนึ่งก็เดินมาที่รถพูดโวยวายเสียดังอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่อง ไกด์ก็ลงไปคุย ตำรวจก็เดินกลับป้อมไป แต่ก็ยังมองมาอยู่ แล้วมองทำไมอ่ะ.... มีอะไรเหรอ...​

 

​

​

สะพานข้ามแม่น้ำโขง ลาว ญี่ปุ่น​

การจราจรของเขารถจะขับเลนขวาพวงมาลัยซ้ายตามแบบฝรั่งเศส ฉะนั้นคนไทยที่จะขับรถในประเทศลาวต้องปรับความชินเสียใหม่เพราะขับๆ ไปจะสับสน โปรแกรมแรกของวันนี้ที่พวกเราจะไปกันก็คือ น้ำตกคอนพะเพ็ง จากช่องเม็ก(เมืองไทย) วังเต่า(เมืองลาว) ไปสู่น้ำตกคอนพะเพ็งใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งวัน ด้วยระยะทางที่ไกลเกือบสองร้อยกิโลเมตรบวกกับถนนเป็นลาดยางขนาด ๒ เลน สวนทางกัน จึงทำความเร็วไม่ได้ ทางที่ผ่านซึ่งเป็นเส้นทางบังคับต้องเข้าสู่เมืองปักเซก่อน ตลอดทางจะพบมอเตอร์ไซด์ขับขี่อยู่ ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก แต่จะบอกว่าตลอดทางก็คงไม่ถูก ต้องบอกว่าทุกที่ที่มีทาง เป็นที่รู้กันว่าคนขับอยู่ข้างหลังให้ระวังคันหน้าเอง ถึงแม้ว่ามอเตอร์ไซด์แต่ละคันส่วนมากจะมีกระจกส่องหลัง แต่น้องแหล่บอกว่ากระจกนี้จะหักเข้าหาคนขับเอาไว้ส่องดูหน้าตัวเองเพราะเดี๋ยวไม่หล่อไม่สวย ไม่ได้ส่องดูรถที่วิ่งมาข้างหลัง รถตู้ของพวกเราก็เลยต้องบีบแตรตลอดทาง เพราะเขาไม่มองหลังนี่เอง จะเลี้ยวก็เลี้ยวจะพุ่งออกมาก็ออก เลยต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมาก ดีนะที่สร้อยฟ้ามาลาไม่ได้เป็นคนขับไม่งั้นหงุดหงิดตาย พอพูดถึงรถมอเตอร์ไซด์น้องแหล่เล่าว่า รถมอเตอร์ไซด์ที่นี่มีทั้งที่ผลิตในประเทศไทยและผลิตในประเทศจีน ส่วนมากจะเป็นยี่ห้อฮอนด้า ถ้าใครขับฮอนด้าจะถือว่าเป็นกลุ่มไฮโซเพราะมีราคาแพง ส่วนของจีนก้จะเป้นมอเตอร์ไซด์ที่ทำเลียนแบบจะถือว่าไม่ไฮโซพอซื้อมาแล้วเขาจะแถมถุงให้หนึ่งใบกับหมวกกันกระทืบ ถุงไว้สำหรับเก็บน็อตที่เวลาขับแล้วมันร่วงออกมาจากรถ ส่วนหมวกกันกระทืบก็คือหมวกกันน็อคบ้านเรานี่แหล่ะ.... นี่เราจะเริ่มเห็นค่านิยมทางวัตถุเข้ามาสู่กลุ่มวัยรุ่นลาวแล้วนะ.....

 

​

​

เด็กๆ เก็บตังก์ค่าเข้าห้องน้ำ​

ที่ลาวนี้ไม่มีร้านเซเว่น แต่ก็พอจะมีร้านค้าบ้างอยู่ตามตัวเมือง ส่วนที่ไกลออกไปก็จะหายากแล้ว และห้องน้ำก็หายากเหมือนกัน วิ่งมาได้ครึ่งทางเริ่มปวดห้องน้ำกัน น้องแหล่บอกว่าอีกประมาณ ๔ กิโลเมตรก็จะถึงห้องน้ำ แต่ไหงวิ่งมาค่อนชั่วโมงแล้วยังไม่ถึงสักกะที เป็น ๔ กิโลเมตรที่ยาวนาน หุ หุ ก็มาแวะห้องน้ำระหว่างทาง เขาทำเป็นเหมือนจุดพักรถ มีห้องน้ำสร้างใหม่หลายห้อง มีร้านค้าสร้างเป็นคูหาอยู่สองฝั่ง แต่ของขายมีไม่มาก มีแม่ค้าเดินขายกล้วยปิ้งเสียบไม้มาเสนอขาย แต่ไม่กล้าซื้อเพราะกลัวท้องเสีย ค่าเข้าห้องน้ำ ๑,๐๐๐ กีบ หรือ ๕ บาท มีเด็กนั่งโต๊ะเก็บค่าเข้าห้องน้ำอยู่ ๒ คน มีรถตู้นักท่องเที่ยวมาแวะกันเยอะรวมถึงรถบัสรถเมล์ก็มาแวะ อย่างที่บอก ห้องน้ำหายาก เข้าห้องน้ำเสร็จกิจก็ไปกันต่อ

 

​

ใช้เวลาอีกประมาณเกือบ ๒ ชั่วโมงได้ ก็ถึงน้ำตกคอนพะเพ็ง ตอนนี้อากาศร้อน แดดดีมาก เหงื่อตกกันไปตามๆ กัน ลานจอดรถที่น้ำตกคอนพะเพ็ง เป็นพื้นดินมีฝุ่นพอสมควร สภาพโดยรอบยังมีต้นไม้ใหญ่อยู่เยอะ แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากคราวที่แล้ว แต่ที่เปลี่ยนไปคือร้านบางร้านปิดตัวลง ก็ไม่ทราบว่าเพราะอะไร จะว่านักท่องเที่ยวน้อย ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะที่นี่ก็เป็นจุดขายแห่งหนึ่งของการท่องเที่ยวในลาวใต้

 

ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นข้าวเหนียวหมู อ่ะจ่ะ....

 

​

​

​

อาหารมื้อแรกในลาว

​

ขณะนี้เวลาก็จะเที่ยงแล้ว ไกด์ก็พาพวกเราไปทานข้าวที่ร้านอาหาร เมนูวันนี้รู้สึกว่าอร่อยเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะความหิวและความเหนื่อยจากการเดินทาง รสชาติก็เหมือนๆ กับกับข้าวอย่างไทยๆ แต่จะหนักไปที่อาหารประเภทปลา ที่นี่ปลาเยอะ น้องแหล่บอกว่า อาชีพคนลาว ทำนาและหาปลาเป็นอาชีพหลักๆ เพราะวิถีชีวิตอยู่กับธรรมชาติ แต่ตามเมืองที่มีความเจริญเข้ามาหาอย่างเช่นปากเซ ก็เริ่มมีสิ่งอำนวยความสะดวกเข้ามา การแบ่งชั้นโดยเอาราคาสิ่งของที่ใช้อยู่เป็นเกณฑ์เริ่มมีให้เห็น การศึกษาของเด็กๆ ที่นี่ น้องแหล่บอกว่า เด็กผู้ชายมักจะเรียนสูง แต่เด็กผู้หญิงมักจะเรียนไม่สูง จะว่าเรียนไปไม่รู้เรื่อง เรียนแล้วปวดหัว จนมีคำล้อขึ้นมาว่า “เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่า” จึงทำให้เข้าใจได้ว่ากลุ่มของผู้มีความรู้ยังมีอยู่น้อย(ถ้าเข้าใจผิดขออภัยอย่างสูง) ภาษาลาวถ้าเราได้ฟังจะเป็นคำง่ายๆ เข้าใจง่าย ตรงไปตรงมา อย่างที่บอกในคราวที่แล้ววัฒนธรรมของเขาค่อนข้างบริสุทธิ์ แต่อีกไม่กี่ปีลาวจะเข้าสู่เวทีอาเซี่ยน อย่างเราๆ ที่พอจะเห็นๆ อยู่ก็เกิดความหนักใจแทนว่าชาวบ้านธรรมดาจะทันเกมส์ของต่างชาติหรือเปล่า หวนกลับมาเรื่องน้ำตกคอนพะเพ็งกันก่อนที่จะออกอ่าวไปไกลขอนำข้อมูลเก่ามาเล่าใหม่นะ อิ อิ....

 

​

​

คอนพะเพ็ง หรืออีกชื่อหนึ่งเรียกว่า ตาดคอนเป็นน้ำตกลาวใต้ที่ใหญ่ที่สุด ในเขตแม่น้ำโขงตอนใต้และได้รับขนานนามว่า ไนแองการ่าแห่งเอเชีย สมเด็จพระเทพฯทรงพระราชทานนามว่าอย่างนั้นน้ำตกแห่งนี้ยากที่มนุษย์จะข้ามไปได้จากกำแพงที่ธรรมชาติที่สรรสร้างขึ้นก่อนจะเข้าชมน้ำตกก็ได้ยินเสียงน้ำตกมาแต่ไกลน้ำตกคอนพะเพ็งเป็นน้ำตกที่สวยงามและยิ่งใหญ่ซึ่งการชมน้ำตกที่สวยงามนั้นจะต้องชมที่ศาลาจุดชมวิวที่ทางอุทยานได้สร้างขึ้นน้ำบริเวณนั้นไม่เหมาะแก่การเล่นน้ำเนื่องจากกระแสน้ำไหลแรง และมีโขดหินแหลมภายในบริเวณน้ำตกคอนพะเพ็งเชื่อกันอีกว่าบริเวณเกาะบนน้ำตกคอนพะเพ็งยังมีพันธุ์ไม้ชนิดหนึ่งชื่อว่า ต้นมณีโคตรหรือต้นชี้ตายปลายชี้เป็นถ้าใครได้กินผลนั้นก็จะมีชีวิตยืนยาวแต่ไม่มีใครกล้าฝ่าลำน้ำอันเชี่ยวกราดได้นี่คือหนึ่งในความยิ่งใหญ่มหัศจรรย์ของธรรมชาติส่วนใครที่มองคอนพะเพ็งว่าไม่สวยงามก็ไม่ควรจะทำร้ายทำลายเมื่อก่อนฝรั่งเศสปกครองลาวในยุคล่าอาณานิคมฝรั่งเศสมองคอนพะเพ็งว่าเป็นอุปสรรคต่อการขนถ่ายทรัพยากรออกจากลาวเพราะคอนพะเพ็งมีชัยภูมิและลักษณะทางกายภาพของ“จุดสกัด” ที่ทำให้การเดินเรือในแม่น้ำโขงขาดช่วงไม่ต่อเนื่อง "...เมื่อคอนพะเพ็งเป็นอุปสรรคก็ระเบิดทิ้งซะเลย..."นั่นคือความคิดของผู้นำฝรั่งเศสที่ปกครองลาวในสมัยนั้นแต่เนื่องจากคอนพะเพ็งมีความใหญ่โตอลังการจึงระเบิดไม่สำเร็จส่งผลให้การขนส่งทางเรือไม่สามารถทำได้ฝรั่งเศสจึงหันไปสร้างทางรถไฟสายสั้นๆขึ้นบนดอนคอนแทนซึ่งวันนี้ทางรถไฟสายนั้นก็ยังคงอยู่แต่ว่าเก่าคร่ำมากใช้การไม่ได้...................

​

​

ถ่ายรูปมาคราวนี้ สีเพี้ยนๆ ยังไงไม่รู้...​

 

​

ที่คอนพะเพ็งนี่มีตำนานที่เล่าต่อๆ กันมานาน.....มีสามีภรรยาคู่หนึ่ง ชื่อ ท้าวข่า กับ นางสีดา (ผู้ชายจะใช้คำนำหน้าว่า ท้าว เหมือนกันคำนำหน้าของไทยว่า นาย ไม่ได้หมายถึงมีเชื้อเจ้านะ)รักกันมากอาศัยอยู่บนเกาะสีพันดอน และได้ ให้คำมั่นสัญญากันว่าสามีจะทำมาอาชีพหาเลี้ยงภรรยาแม้ชีวิตจะหาไม่วันหนึ่งทั้งคู่จึงออกจับปลาตามลำแม่น้ำของ(แม่น้ำของ สำเนียงลาว, ไทยก็คือแม่น้ำโขง) จนกระทั่งเพลินลืมตัว เรือจึงลอยไปสู่กระแสน้ำเชี่ยวพัดเข้าไปในร่องน้ำตกคอนพะเพ็ง หล่นลงมากระแทกหินจมน้ำตายด้วยแรงสัจสัญญา ท้าวข่าไปเกิดเป็นโลมาอิรวดี ส่วนนางสีดาเกิดเป็นนกนางนวล ในช่วงฤดูหนาวปลาโลมาอิรวดีจะมาว่ายเวียนอยู่บริเวณทะเลสาบใต้น้ำตกแล้วใช้ปากดีดปลาในบริเวณนี้ให้กระเด็นลอยขึ้นบนอากาศแล้วนกนางนวลก็จะบินมาเฉี่ยวโฉบคาบเอาปลาไปกินเป็นอาหาร (ชาวลาวจะเรียกโลมาว่า ปลาข่า นกนางนวลคือ นกสีดา ตามชื่อของ ๒สามีภรรยา)เป็นเรื่องเล่าขานตำนานปรัมปรา มาคอนพะเพ็งคราวนี้น้ำไม่เยอะ แต่ก็ยังทรงพลังอยู่เหมือนเดิม เสียงน้ำกระทบหินดังแต่ไกล ตอนนี้อากาศร้อนเต็มที่ แขนถูกแดดเผาแสบไม่หมดก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคของการเที่ยว แค่บ่นให้ฟังเฉยๆ

​

 

​

ตอนนี้กำลังเดินกลับลานจอดรถ ก็ผ่านสุมทุมพุ่มได้ บังเอิญตาไว ไปเจอใยแมงมุมอยู่ระหว่างต้นไม้ พอมองไปดีๆ อีกที อื้อฮือ แมงมุมตัวบะเร่อเลย ชักใยอยู่ เผ่นแทบไม่ทัน ลักษณะคล้ายกับแมงมุมที่เกาะอยู่บนยอดหญ้าของไทย ขายาวๆ ตัวเรียวๆ สีเขียวๆ แต่ที่ลาว ตัวดำๆ ขายาวๆ กางขาที ใหญ่กว่าฝ่ามือผู้ชายอีก เลยรีบจ้ำมาบริเวณร้านค้าที่ตั้งเรียงรายเป็นเพิงอยู่ จะมีทั้งเสื้อผ้าของที่ระลึก ของป่า ของเก่า ก็เดินดูๆ ไปเรื่อยๆ ไปเจอร้านคั้นน้ำอ้อยซื้อมาแก้วนึง แต่มีคนออกตังก์ให้ อิ อิ น้ำอ้อยไม่หวานเหมือนเราแฮะ แล้วก็มาแวะดูร้านของเก่า เจอเงินรางเพียบเลย ก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร จับๆ ดู ก็วาง เดินไปขึ้นรถดีกว่าเหงื่อโชก......

​