เป็นตำรวจ - ทหาร ฆ่าโจรผู้ร้าย บาปหนักแค่ไหนครับ?

กรรมอยู่ที่เจตนาค่ะ

กรรมจะหนักหรือเบาขึ้นอยู่กับน้ำหนักของเจตนาเป็นสำคัญ

กรรม .... หากจะกล่าวเชิงเปรียบเทียบให้เห็นภาพ ก็คือ แรงดึงดูด หรือ แรงกรรม นั่นเอง

การเป็นทหารและตำรวจ การจับผู้ทำผิด คือ มีเจตนาทำไปตามหน้าที่ การทำหน้าที่ที่ต้องทำไปตามธรรม ธรรมะ ก็คือหน้าที่ หน้าที่ของทหารตำรวจที่ดี ก็ถือว่าเป็นธรรมะ อย่างหนึ่งเหมือนกันค่ะ แต่ต้องเป็นไปอย่างถูกต้องชอบธรรม

การที่เขาต้องประสบอุบัติเหตุ นั่นเป็นเพราะเขาสร้างกรรมไม่ดีไว้ด้วย และการกระทำโดยประมาทจากตัวเขาเองที่ก่อกรรมไม่ดีไว้จึงต้องทำให้ตนเองได้รับความเดือดร้อนอยู่ไม่ปกติสุขเพราะต้องหนีตำรวจ เขาประมาทในการกระทำของตนเองส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุ และสำคัญอีกส่วนหนึ่งคือ ผลของวิบากกรรมที่ทำให้เขาได้รับถึงดวงอุปฆาต คืออาจเป็นเวลาที่เขานะต้องได้รับเสวยผลในช่วงนั้นพอดี เนื่องจากเขาก่อกรรมไม่ดีโดยการเป็นโจร หรือบุรพกรรมของเขาเอง เมื่อเวลาประจวบเหมาะ จึงทำให้เขาได้รับผลเช่นนั้น

หากแม้ว่าเขาไม่มีวิบากที่จะต้องรับ หรือไม่มีแรงกรรมของเขาเองที่ต้องถึงตาย ก็ไม่มีแรงดึงดูดให้เขาต้องตาย ชะตากรรมไม่ได้ทำไว้ กรรมไม่ได้มี ก็จะไม่มีแรงดึงดึงให้ต้องรับผล เขาคงไม่ตายค่ะ จะมีแรงผลักให้เขาคลาดแคล้วไปเอง

หากใครเคยประสบพบกรณี รอดตายอย่างหวุดหวิด หรือ เส้นยาแดงผ่าแปด หรือแม้กระทั่งฉิวเฉียดไป กับ เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน หรือ เป็นความบังเอิญที่ต้องเป็นไปไม่น่าเชื่อเลย

สองกรณีนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้ล้วนมีเหตุที่มาที่ไปไม่มีความบังเอิญค่ะ ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับแรงกรรมของแต่ละคนเป็นผู้กำหนดลิขิตไว้

เมื่อไม่มีเจตนาที่จะฆ่า และกระทำไปตามหน้าที่โดยถูกต้องชอบธรรม ไม่ถือว่าเป็นกรรมหนักค่ะ แต่ก็เป็นกรรมการกระทำที่เราเข้าไปเป็นเหตุที่กี่ยวข้องด้วยเท่านั้น ยิ่งรู้สึกผิดก็ยิ่ง ก็บ่งบอกว่าไร้เจตนากำลังของกรรมก็อ่อนค่ะ

 

ค

ใช่ครับรู้สึกผิดมากมายเลยทีเดียวไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เมื่อเห็นคนร้ายวิ่งหลบหนีต่อหน้าจึงวิ่งติดตามไป แต่ก็ไปได้แค่นิดเดียวก็มองไม่เห็นเขาแล้วจึงออกตามหา พบอีกทีก็สิ้นชีพแล้ว อย่าว่าแต่คนเลยครับ สัตย์ที่ถือว่าเป็นอาหารของคนเราผมยังไม่ฆ่าเลย อารมณ์ก็ยังสับสนอยู่ถึงเวลาจะผ่านมานานแล้ว ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ สับสนอยู่ว่าที่กำลังทำอยู่นี้มันผิดหรือถูก

 

ที่รู้สึกผิด อาจเพราะโทษตนเองและรู้สึกว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้เขาต้องตายค่ะ

ลองหลับตานั่งสมาธิด้วยหัวใจที่สงบนิ่งดูนะค่ะ แล้วลองนึกถึงทวนเหตุการณ์ไปในครั้งนั้น ระลึกถึงอารมณ์และความรู้สึกว่า..เรามีความรู้สีกต่อเหตุการณ์นั้นอย่างไร? แล้วพิจารณาความรู้สึกที่มีต่อเขากับการทำหน้าที่ของเรา และบ่งบอกในเจตนาที่เราทำหน้าที่ให้เขาผู้ตายรับทราบในสมาธิ ในความรู้สึกสำนึกผิดนั้นเราไม่มีเจตนาจะให้เขาเป็นเช่นนั้นเลย แล้วพยายามนึกถึงหน้าเขาถ้าจำได้ หากจำไม่ได้ก็นึกถึงบุคคลในสถานการณ์นั้น แล้วกล่าวขออโหสิกรรมต่อเขาด้วยความไม่ตั้งใจไม่มีเจตนาจะให้เขาเป็นเช่นนั้น และส่งกระแสจิตความรักและความเมตตาปราถนาดีให้เขาพ้นทุกข์ต่อผู้ตายนั้น ระลึกอยู่อย่างนั้น กระแสจิตแห่งความเมตตาที่มีต่อเขาด้วยใจที่สงบนิ่ง ยิ่งนิ่งเท่าไหร่นานเท่าไหร่ กำลังของความนิ่งของกระแสจิตแผ่ออกไปมากเท่าไหร่ จะมีผลต่อจิตใจเรามากเท่านั้น กำลังของความรู้สึกผิดจะค่อย ๆ อ่อนกำลังลงไป หรือ ทำจนหลาย ๆ ครั้งจนกว่าจะไม่มีผลต่อจิตใจของเราอีกต่อไปเมื่อยังนึกถึงอยู่ วิธีนี้ได้ผลจริงค่ะ