ปริศนาธรรม...3 นิ้ว!

<HR align=center width="100%" color=#cccccc noShade SIZE=1>​

ณ วัดร้างกลางทางระหว่างมณฑลมีพระจีนผู้พี่และผู้น้องบำเพ็ญตบะอยู่...
ผู้พี่นั้นใจดีมีเมตตาส่วนผู้น้องซึ่งมีตาซ้ายบอดสนิทเหลือตาขวาข้างเดียวเป็นผู้ชอบแสดงตนว่ามีภูมิธรรมสูง...ชอบลองภูมิเอาชนะผู้อื่นอยู่เป็นนิจโดยเฉพาะอาคันตุกะผู้มาเยือน ถ้าประสงค์จะขอค้างแรมที่วัดนี้จำต้องผ่านด่านทดสอบปริศนาธรรมกับพระผู้น้องท่านนี้เสียก่อน...


และแล้ววันหนึ่งมีบัณฑิตหนุ่มได้เดินทางผ่านมาใกล้ค่ำจึงเข้าพบพระผู้พี่เพื่อขอค้างแรม...เมื่อทราบกฎกติกามารยาทตามเงื่อนไขที่กล่าวมาแล้วก็นึกยิ้มย่องในใจว่าภูมิปัญญาระดับเราต้องชนะการประลองแน่ เพราะเราก็ฉลาดพอตัว...!จึงรีบเดินไปพบพระผู้น้องทันที...!


เมื่อทั้งสองประจันหน้ากันเหมือนดั่งจอมยุทธผู้กล้าต่างสอดส่ายสายตาจับจ้องซึ่งกันและกัน...บัณฑิตหนุ่มคิดในใจว่า...(ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก...หากแพ้เราคงจะเสียชื่อเสียงเป็นที่น่าอับอาย...ฉะนั้นการชิงลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ!...)

และแล้วบัณฑิตหนุ่มจึงเปิดฉากก่อนเริ่มบรรเลงเพลงยุทธสื่อความหมายแทนใจทันที...พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก...


บัณฑิตหนุ่ม : ...(ยกแขนขวาแล้ว"ชูนิ้วชี้"ขึ้น...หมายถึง 1คือพระพุทธ !)

พระผู้น้อง : ...(ยืนจ้องหน้า...แล้วชูขึ้น 2 นิ้ว !!...)

บัณฑิตหนุ่ม : ...(รู้สึกไม่มั่นใจ...แต่ก็ยังไม่ถอย...พร้อมกับชูขึ้น 3 นิ้ว!!!)

พระผู้น้อง : ...(สายตาจ้องเขม็ง...กลั้นหายใจ...แล้วยกมือขวาขึ้นกำแน่น!)

...และแล้ว...บัณฑิตหนุ่มก็รู้สึกตะลึงกับการพ่ายแพ้อย่างหมดรูปรีบวิ่งกลับไปด้วยความอับอายในภูมิปัญญาของตนเอง...เมื่อพบพระผู้พี่จึงบอกกล่าวอำลา พร้อมกับยกย่องภูมิธรรมพระผู้น้องว่า...


บัณฑิตหนุ่ม : ..."เราทะนงตัวเกินไป...ชู 1 นิ้ว...หมายถึงพระพุทธ!...เขาก็ แน่ชูกลับมา 2 นิ้ว...หมายถึงมีพระพุทธ ก็ต้องมีพระธรรม!! เราชู 3 นิ้ว...หมายถึงมีพระพุทธพระธรรมก็ต้องมีพระสงฆ์!!!...เขายกมือขึ้นกำแน่น...เราเพิ่งรู้เดี๋ยวนั้นเองว่า... พระพุทธพระธรรม พระสงฆ์รวมกันเป็นหนึ่งเดียว!...เราขอยอมแพ้...ผู้น้อยขออำลา...


หลังจากบัณฑิตหนุ่มเดินลับสายตาไปแล้ว...ก็มีเสียงตะโกนขึ้นมา...
"มันอยู่ไหนๆ...!?"

พระผู้พี่ : ..."ร้องเรียกทำไม...เขาไปแล้ว...เจ้าชนะเขาคงสะใจล่ะซี!...วิ่งมาหอบเชียว!?"

พระผู้น้อง : ..."ชนะกับผีอะไรล่ะ...!...ยั้วะถึงขีดสุดแล้ว...จะมาชกหน้ามันนี่แหล่ะ!"

พระผู้พี่ : ..."อ้าว..มันยังไงกันล่ะนี่...?!"


พระผู้น้อง : ..."ท่านพี่...ลองคิดดูสิ!...ฉันไม่เคยรู้จักมันเลย..อยู่ดีๆมันก็มายืนยิ้มเยาะชู 1 นิ้ว...ล้อเลียนว่าฉันมีตาเดียว...! ฉันอุตส่าห์ข่มใจนิดนึง...แถมชู 2 นิ้ว...ว่าเขาโชคดีที่มีครบ 2 ตา!!!มันยังดันทะลึ่งชูกลับมา 3 นิ้ว... หาว่าฉันกับมันรวมกันแล้วมีแค่ 3 ตา...!!!...ฉันงี้สุดทนชูกำปั้นขึ้นมา...มันก็ตกใจวิ่งหนี...ฉันก็รีบตามมาเนี่ย...โอย...เหนื่อย!"
พระผู้พี่ : "...!?!..." ...(ส่ายหัว...)..."โอ..อมิตตาพุทธ...เวรกรรมๆ (ปัญญาสูงทั้งคู่!!).."

คิดอย่างไร...ท่านผู้อ่าน<O</O
__________________
กระทำการด้วยปัญญา รักษาความไม่ประมาทเสมอชีวิต<O></O<O</O

<O
http://www.watthummuangna.com<O></O>

 

เก่งทั้งคู่ครับ ดีนะที่ไม่มีใครบาดเจ็บ โอ...อมิตะพุทธ

 

ต่างคนต่างพิจารณาตามภาวะจิตของตน ค่ะ สาธุ

 

บัณฑิต ย่อมคิดแบบบัณฑิตด้วยใจกุศล ก็จริงอยู่
แต่ทำไมนะ.. เรื่องนี้สงฆ์ใจจึงคิดอกุศลไปได้
โอววว ...อมิตตาพุทธ เวรก๊ำ เวรกรรม

คิกๆๆๆ

 

ปริศนาธรรมจริงๆถ้าตีโจทย์แตกคงได้เรื่องแล้ว...

 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้อีกเรื่องคือคนเราถ้าไม่คุยกันก็ไม่มีวัน
ที่จะเข้าใจกัน ( แทนที่จะใช้ปากพูด เฮ้อ );aa20

 

^^ ทำไมไม่ทดสอบปริศนาธรรมโดยการถามตอบแหละครับ



.

 

ก็เพราะว่า บัณฑิตหนุ่มกลัวแพ้ เลยชิงลงมือก่อนด้วยการชูนิ้วมือขึ้น 1 นิ้ว

เมื่อทั้งสองประจันหน้ากันเหมือนดั่งจอมยุทธผู้กล้าต่างสอดส่ายสายตาจับจ้องซึ่งกันและกัน...บัณฑิตหนุ่มคิดในใจว่า...(ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก...หากแพ้เราคงจะเสียชื่อเสียงเป็นที่น่าอับอาย...ฉะนั้นการชิงลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ!...)

และแล้วบัณฑิตหนุ่มจึงเปิดฉากก่อนเริ่มบรรเลงเพลงยุทธสื่อความหมายแทนใจทันที...พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก...

ก็เหมือนกับที่เราฝึกดูความคิดของเราไปด้วยความมีสติระลึกรู้ตัว (เจริญสติ)
ก็รู้ทันความคิด เพราะเราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดอย่างไร
สิ่งที่เรารู้คือความคิดของเรา สิ่งที่แสดงความคิดคือตัวตนของเรา
ไม่ใช่ตัวตนของคนอื่น ประมาณว่าดูละครแล้วย้อนดูตัว
สิ่งที่เราคิดว่าคนอื่นเป็นงั้นเป็นงี้ แต่จริงๆแล้วสิ่งที่เราคิดนั้นแหละ
คือตัวตนของเราทั้งนั้น ถ้าเราคิดแต่เรื่องที่ดี แสดงว่าเราเริ่มจะเป็นคนมองโลก
ในแง่ดี ก็เป็นคนดี กลับกันถ้าเราคิดแต่เรื่องไม่ดี มองเห็นแต่สิ่งที่ไม่ดีของ
คนอื่น แสดงว่าตัวตนของเราคิดแต่แง่ลบ ก็จะคิดแต่เรื่องร้ายๆไป