ตำรวจกับพันธมิตร อ่านแล้วลองคิดดูนะ‏

;welcome2

เสียงไซเรน ณ โรงพยาบาลวชิระ ในคืนวันที่ 7 ตุลาคม 2551

เป็นสัญญาณบอกถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองฟ้าอมร กรุงเทพมหานคร

หมอและพยาบาลในชุดขาว ต่างทำหน้าที่กันอย่างหนักเพื่อรักษาผู้บาดเจ็บ

ที่ร่างกายล้วนนองเลือด โดยไม่สนใจว่าคนๆนั้นจะใส่ชุดสีกากี หรือ สีเหลือง

บุรุษในเสื้อสีเหลือง ร้องโอดโอยจากการมีรอยแผลลึกที่หน้าแข้ง

และ ตามตัวหลายแห่ง ขณะที่ตำรวจซึ่งใส่ชุดสีกากีนั้น หมดสติไปแล้ว

จากการถูกของของแข็งบางอย่างฟาดเข้าตามร่างกาย

หลังจากเข้าทำการรักษาในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน พยาบาลได้เปลี่ยนชุดทั้งคู่เป็นชุดของโรงพยาบาล และ พาเข้าพักฟื้นในห้องเดียวกัน ในห้องมีครอบครัวของทั้ง 2 ฝ่ายมาเยี่ยมตามคาด แต่ต่างไม่ได้คุยกันด้วย ไม่รู้จักกันมาก่อน มีเพียงม่านบางๆกั้นระหว่างความเป็นส่วนตัวของครอบครัวทั้ง 2

 

ก็ถ้าตำรวจชั้นผู้น้อย ขัดขืนบ้างเรื่องมันก็จะเบากว่านี้ ตำรวจชั้นผู้น้อยเองก็เสียงแตก บางคนไม่อยากทำแต่บางคนก็อยากฆ่า สรุปว่าตำรวจที่ฆ่าประชาชนไม่ได้เป็นอะไร แต่ตำรวจที่เจ็บคือตำรวจที่เก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก จะโทษกรรมเก่าไม่ได้แล้ว ถ้ามีสำนึกกันสักนิด เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย 1.ถ้าผู้บริหารประเทศมีความจริงใจมากกว่านี้ 2. ถ้าตำรวจที่ไปมีความสามัคคีกันแสดงอารยะขัดขืนไม่คิดฆ่าคนไทยด้วยกัน 3. ถ้าฝ่ายนั้นมีท่าทีอ่อนลงบ้าง รักชาติให้น้อยกว่านี้ไม่ใช่เที่ยวด่าใครต่อใครจนไม่มีใครคบ สรุปมันพอๆกันหนูคือปลายเหตุ ถ้าพ่อตายเหมือนคนฝ่ายโน้นล่ะหนูจะอยู่ยังไง หนูต้องคิดให้ไกลกว่านี้นะหนู จะแก้ต้องแก้ที่ต้นเหตุ เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะคิดแต่ว่าทำพ่อหนูทำไม ความแตกแยกมันจึงเกิดขึ้น เพราะคิดเห็นแก่ตัว ตนทำคนอื่นได้แต่คนอื่นแตะตนไม่ได้เรื่องมันจึงเกิด ประเทศไทยสงบไม่ได้ก็เพราะหนูกับพ่อนั่นแหละ หน่อมแน้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

จะอะไรก็แล้วแต่ ยังไงเราก็คนไทยเหมือนกันน่ะ ทำไมต้องแบ่งฝ่ายกันด้วย แล้วถ้าเกิดอีกฝั่งนึงเป็นเขมร หรือพม่าจะไม่ว่าเลย แต่นี่คนไทยด้วยกันแท้ๆ มาแบ่งพักแบ่งพวกกันแล้วอ่ะ รู้สึกแย่ จิงๆ

 

จะต้องให้คนไทย ตายอีกกี่คน
พอกันทั้งคู่
ไม่มีใครดีกว่าใครเลย
หันหน้าสิ หันหน้าคุยกัน
ไม่แน่นะ บางที ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่ง ยอมสละชีวิตที่บริสุทธิ์ ที่ไม่เข้าข้างฝ่ายใด
ให้เป็นที่ยุติเรื่องนี้
เค้าอาจจะทำก้อได้

ไม่รุค่ะ
พูดได้แค่นี้