ให้ทุกข์แก่ท่าน...ทุกข์นั้นถึงตัว...?

ให้ทุกข์แก่ท่าน...ทุกข์นั้นถึงตัว...?

*********************************************

ในอดีตกาลนานสองพันห้าร้อยกว่าปี มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ชายป่าแห่งหนึ่ง

"เฮ้ย อีแก่เว้ย เสร็จยังวะ "

"เสร็จแล้ว ๆ จะรีบไปไหนตาแก่ ป่าก็อยู่แค่นี้" หญิงชราเดินลงจากเรือน ยื่นห่อข้าวให้ชายชราหน้าเรือน

ชายชรามีหนวดเคราที่รกครึ้ม ผมแม้จะดอกเลาแล้วแต่ก็ยังมีท่าทีทะมัดทะแมง ดวงตาวาววับ แบกคันศร และกระบอกลูกธนูไว้ เขามีชื่อว่า โกกะ เป็นนายพรานสุนัข มักจะนำสุนัขเพื่อให้ไปล่าสัตว์กับตนเสมอ

ครั้งนี้ก็เช่นกัน หลังจากได้เสบียงแล้วก็เดินออกจากบ้าน มุ่งหน้าเข้าไปยังป่า ค่อนชีวิตแกทำบาป ด้วยการพรากชีวิตสัตว์ 365 วัน แทบไม่มีวันไหนที่แกไม่ได้ไป นอกจากไม่สบายหรือติดธุระจริง ๆ เท่านั้น นอกนั้นเช้าก็ไปป่า เย็นก็กลับมากินข้าว แกไม่เคยถือกฏของป่า ที่ว่าห้ามล่าสัตว์หน้าฝน เพราะว่าหน้าฝนเป็นหน้าที่สัตว์มีลูก แกขอแค่ให้ได้ยิงสัตว์จะมีลูก หรือไม่มีลูกไม่สน

ภรรยาของแกเคยขอร้องให้แกพักผ่อนบ้าง แต่ไม่เคยเลยที่แกจะรับฟัง แกเดินดุ่ม ๆ ไปยังแร้วที่แกดักไว้เมื่อคืน เพื่อดูว่ามีสัตว์ที่หลงเข้ามาติดบ้างหรือเปล่า?? แร้วว่างเปล่า แกเดินสบถอย่างหัวเสีย ไปตามทางริมภูเขา สวนทางกับพระองค์หนึ่ง

ท่านกล่าวว่า "คุณโยม แถวนี้มีบ้านคนบ้างไหม"

ชะ!... รู้แล้ว ทำไมเช้านี้ไม่ได้สัตว์สักตัว เจอคนกาลกิณีเข้าให้นี่เอง แกบ่นในใจ

กล่าวว่า "ไม่มีหรอก ท่านอยากหาบ้านคนก็เดินไปหาเองสิ" แล้วก็เดินจ้ำจากไป

พระภิกษุยังคงเดินไปอย่างสงบ จนถึงบ้านนายพราน

ภรรยานายพรานเห็นพระก็ยินดี คิดว่าในป่าในเขา ไม่ค่อยมีพระมาบิณฑบาตเท่าไหร่ วันนี้ได้เจอพระ ดีใจจริง ใส่บาตรสักหน่อยดีกว่า จึงนิมนต์ท่านให้หยุด แล้วรีบเอาข้าวมาใส่บาตร

ท่านรับบิณฑบาตรแล้วให้พรแล้วก็เดินกลับที่พักของท่าน

.......................................................................................

ส่วนนายโกกะ ตาเฒ่าทมิฬ หลังจากเดินไปดูกับดัก และหลุมพรางทุก ๆ ที่ ๆ วางไว้ ก็ไม่มีสัตว์สักตัวที่มาติด เพราะป่าแถบนี้โดนแกล่าเสียจนไม่มีสัตว์จะกล้าอยู่แล้ว แกโกรธเคืองอย่างมาก เดินกลับมาทางเก่า พบพระภิกษุในระหว่างทาง

สันดานคนชั่ว ไม่คิดโทษตัวเอง คิดแต่โทษคนอื่น แกคิดว่าชะ ๆ ๆ ๆ ๆ เพราะไอ้พระนี่แน่ ๆ ทำให้กูล่าอะไรไม่ได้ ได้เสีย เจออีกแล้ว คราวนี้กูเอามึงตายแน่ ๆ แล้วแกก็ให้สัญญาณหมา ฝูงหมาก็ไล่กัดพระ ท่านก็วิ่งขึ้นต้นไม้

ตามพระวินัยแล้ว พระขึ้นต้นไม้สูงเกินวาหนึ่งไม่ได้

นายพรานเดินไปที่ใต้ต้นไม้ กล่าวว่า "หนีมาอยู่นี่เองเรอะ คิดว่าจะหนีข้าพ้นรึไง "

"คุณโยม อาตมาขอร้อง ท่านอย่าทำอย่างนี้เลย"

"ช่วยไม่ได้โว้ย แกเสือกเดินมาพบข้าเอง วันนี้ข้าหงุดหงิดที่ล่าสัตว์ไม่ได้
ขอล่าแกแทนก็แล้วกัน" แล้วก็ปลดเอาลูกศรมาแทงฝ่าเท้าของท่าน

ท่านเจ็บหดเท้ากลับ นายพรานก็แทงเท้าอีกข้าง ท่านหดไปหดมา นายพรานก็ไล่แทงไปแทงมา นายพรานหัวเราะฮ่า ๆ อย่างสะใจคอซาดิสต์ ท่านไม่อาจจะทนทุกขเวทนาได้ ผ้าจีวรก็ค่อย ๆ หลุดลุ่ย พรึบ

"เฮ้ยยยย"

"โฮ่ง ๆ ๆ แฮ่ กรรรร"

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยยยย พวกมึงอย่ากัด นี่กูเอง อ้ากกกกกกก"

ผ้าจีวรหลุดคลุมกลางหัวของพรานป่าทมิฬ ฝูงหมาคิดว่าพระตกลงมา จึงรุมกัดนายพรานเสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วป่า

อนิจจานายพรานกลับต้องมาจมคมเขี้ยวหมาของตัวเอง เสียงร้องค่อย ๆ แผ่วลงแล้วเงียบสนิท ฝูงหมารุมทึ้งกัดกินนายพรานอย่างเอร็ดอร่อยจนอิ่ม เหลือแต่กระดูกขาวเว่อที่กองบนพื้น พระภิกษุค่อย ๆ ปีนลงมา ขว้างไม้ไล่ ฝูงหมาพอเห็นพระก็รู้ว่าพวกตนกัดเจ้าของตายเสียแล้วจึงวิ่งหนีเข้าป่าไป

พระภิกษุรู้สึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้คนตายและเดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้า

ทูลถามว่า "ข้าพระองค์ยังเป็นภิกษุอยู่หรือไม่พระเจ้าข้า"

เธอไม่มีเจตนา เธอยังเป็นภิกษุอยู่ พระพุทธเจ้าตรัส

อีกอย่างหนึ่งเขาก็ได้รับกรรมที่สาสม เพราะคนที่ประทุษร้ายต่อคนที่ไม่ประทุษร้ายต่อตนเองนั้น ย่อมจะพลันถึงฐานะสิบประการ เหมือนคนที่ซัดฝุ่นทวนลม ฝุ่นนั้นก็จะย้อนกลับมาหาเขาเป็นแน่แท้

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=17599

 

อนุโมทนาค่ะ

บาปกรรมมีจริง

 

ขอกราบอนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ
ขอกราบอโหสิกรรมด้วยครับ สาธุ

 

เคยได้ยินมาเหมือนกันนะครับ ฟังแล้วสะท้านสะเทือนใจ

 

อืม อ่านแล้วได้คิดค่ะ ต่อไปนี้ เราจะมองคนที่ทำร้ายเราว่าน่าสงสาร เค้าจะทำอะไรก็ตามใจเค้า จะไม่ต่อสู้ตอบโต้อีกแล้ว เพราะถ้าเราทำก็คงไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่เราเกลียด จะพยายามเตือนตัวเองให้ได้อย่างนี้ อนุโมทนาสาธุกับเรื่องราวดีๆ