ไส้ติ่งกับภัทรอังคาร

ขอบคุณค่ะ พี่สา อุ้มก็คิดอย่างที่พี่บอกแหละค่ะ ใช้เวรใช้กรรมให้มันหมดๆ แต่กลัวมันยังไม่หมดง่ายๆนี่สิค่ะ เห็นหมอบอกว่าต้องดูผลเนื้อไส้ติ่งที่ตัดออกไปก่อน เขายังบอกไม่ได้ว่าอุ้มจะมีอะไรผิดปกติภายในอีกหรือป่าว ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ พี่สาวที่น่ารัก

 

ขอบคุณนะค่ะ ที่ยังหาความสำราญได้จากบทความนี้ อุ้มเขียนอุ้มก็ขำตัวเองเหมือนกันแหละ จะมานั่งเขียนให้เขาอ่านกันทำไมหน้อ บ้าปะ แต่ก็คิดว่าเอ้อ ออกจากโรงพยาบาลแล้วอาจจะเพี้ยนนิดๆก็ได้ ช่่างเถอะ เขียนไปเผื่อคนเขาเห็นประโยชน์

ดีใจจังที่เจอคนมีประสบการณ์เหมือนกัน เพราะฉนั้นเราสามารถที่จะยืนยันได้ว่า เวลาเราปวดจนทนไม่ไหวจริงๆมันเป็นอย่างไร นรกนี่อยู่ตรงหน้าเราเลยจริงมะ นึกในใจแค่ว่า เฮ้ย ทำอะไรกับฉันสักทีเถอะ อย่ามัวแต่พูด อย่ามัวแต่วินิฉัยอยู่ จะตายอยู่แล้ว 555555 หมอนัดผ่าตัดบ่าย 3 โมงเย็น แต่อุ้มได้ผ่าเกือบจะสองทุ่มเวงไหมละ แล้วเดี๋ยวจะมีเรื่องผ่าตัดนี่แหละมาให้ฮา มันฮาจริงๆนะ มันเป็นไรที่ตลกได้ใจมาก ขำหมอ คิกๆๆๆๆ แล้วตอนนั้นที่เจ็บอยู่ คุณนึกถึงอะไรบ้างละค่ะ มาแชร์กันนะ

 

55555 ขอบคุณนะค่ะ คุณเปี๊ยก สำหรับคำชม น้อมรับค่ะ อุ้มไม่คิดเลยนะเนี่ย ว่าอุ้มจะมีความสามารถเขียนเรื่องเล่า เรียงความให้ใครอ่านได้ เพราะอุ้มถนัดแต่งานเลขา งานแปล ยังไม่เคยรองเขียนหนังสือ ทั้งๆที่เคยอยากจะแต่งหนังสือ แต่บังเอิญอุ้มภาษาไทยไม่เข้มแข็ง เพราะไปโตเมืองนอกเสียนาน เขียนได้แค่นี้อุ้มก็ว่าอุ้มเลิศแล้ว

ใช่งานนี้อุ้มถือว่าอุ้มเฉียดตายจริงๆ และเห็นนรกบนโลกมนุษย์เลยนะคุณ ทุกขเวทนาเนี่ยมันคือนรกจริงๆๆ อุ้มพยายามนึกถึงเรื่องอื่นมันก็นึกไม่ออก นึกได้แต่ว่า ตรูเจ็บ ตรูเจ็บ ทำไงดีหว่า นึกได้อยู่แค่เนี้ย นึกถึงองค์พระยังไม่ได้เลย เนี่ยแหละคือสิ่งที่ต้องฝึกฝนกันใหม่ว่า เราควรจะจับภาพพระให้อยู่กับเราได้ทุกสถาณการณ์ไม่งั้นมีสิทธ์ที่ว่าตายไปอาจจะไปนรกจริงๆเลยก็ได้ ต้องเน้นฝึกฝนจริงๆจังๆเสียแล้ว แล้วก็ไม่เข้าใจว่าเวลาฝึกสมาธิ สติปัฎฐาน 4 แต่ถึงเวลาเจ็บปวด มันตัดความรู้สึกทรมานไม่ได้ แต่ทีเวลานั่งกรรมฐาน ปวดหนอ เจ็บหนอ ก็กำหนดได้จนมันหายไปเอง แต่พอนอนเจ็บปวดอยู่ที่โรงพยาบาล กับทำไม่ได้ มันน่าให้สอบตกจริงๆเลย

แล้ัวก็แปลกอีกเรื่องนึง อุ้มไปอยู่โรงพยาบาล ไม่ยักกับเห็นผีเห็นไร เหมือนใครเขาเลย เป็นเพราะไรอ่ะค่ะ มีแต่คนเขาเห็นนู่นเห็นนี่กันแต่อุ้มไม่เห็น เจ้าของเตียงก็ไม่มาหาด้วย แปลกดี หรือผีกับอุ้มไม่เข้าทางกันก็ไม่รู้เนาะ นอนกลางคืนก็ไม่กลัว ตีสาม ตีสี่ ยังนอนลืมตาบ๋องแบ๋ว ดูเตียงข้างๆชักเลย

 

เหมือนกันเลยเจ้าค่ะ กลัวเป็นหนี้เรื้อรัง กลัวตัดไส้ติ่งออกแล้วยังไม่พอต้องมาตัดอย่างอื่นด้วยนี่สิค่ะ ก่อนหน้านี้ก็เคยผ่าตัดริซ มาครั้งนึงแล้ว เมื่อหลายปีก่อน เห้อ เมื่อไหร่จะใช้หนี้ให้หมดไปเลยทีเดียว ครั้งเดียวตูม แล้วก็ปลดปล่อยเราเสียที่ อย่าได้ต้องผ่อนส่งอยู่นานเลย

 

มาเ่ล่าต่อ วันนี้เล่าถึงแค่ 6 โมงเย็นเท่านั้นนะจ๊ะ แล้วก็จะปิดเล่มก่อน พรุ่งนี้ถ้ามีเวลา นายไม่กวนใจ ก็จะมาเปิดเล่มเล่าใหม่จ๊ะ

เอาละ หลังจากที่เหลือบไปเห็นนาฬิกาว่าจะบ่ายสองโมงแล้วก็ค่อยสบายใจขึ้นมานิดนึงว่าอีกแค่ชั่วโมงเดียว ทนๆ มันคงยังไม่เป็นไรหรอกมั้ง ทนอีกนิด อีกนิด แต่เอ้มันไม่ใช่นิดแล้วสิ นอนปวดจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีหันไปมองดูเวลา แม่เจ้า สี่โมงยี่สิบ นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ยห้องผ่าตัดหร๋อ ตาลี ตาเหลือก เหลียวมองรอบตัว แว๊ด ยังอยู่ที่ตึกผู้ป่วยในอยู่เลย แล้วท้องก็ยังปวดไม่เลิก อะไรของเขาฟระเนี่ย ชักจะไม่ไหวแล้ว ก็เลยเรียกคุณพยาบาลมาถามหายาแก้ปวด "พยาบาลค่ะ ขอยาแก้ปวดหน่อยค่ะ ขอน้ำทานด้วย" พยาบาลบอกว่ายังให้ไม่ได้ อ้าว เวงแล้ว ไหม๊ เป็นอย่างงี้ไปได้ ด้วยอารมณ์เจ็บปวด ก็ถามไปว่า "แล้วเมื่อไหร่จะให้ได้ค่ะยา แล้วเมื่อไหร่จะผ่าตัด" นางพยาบาลคงจะชินกับการเห็นคนนอนป่วยรอผ่าตัด เธอก็บอกว่า "อ๋อ คุณหมอ ยังไม่ว่างนะค่ะ เตียงผ่าตัดยังไม่มี ที่นัดไว้บ่ายสามต้องคอยนะค่ะ" ซวยแล้ว ภัทรอังคาร ถ้าคืนนี้ไม่มีเตียงผ่าตัดเลย ตรูไม่ต้องไส้ติ่งแตกตายหร๋อ หมอ(นักศีกษาแพทย์) ยิ่งบอกอยู่ว่าถ้าไส้ติ่งแตกมันจะกระจายไปทั่วท้องทำให้เป็นอันตรายถึงชีวิต แล้วทำไมไม่เอาข้าพเจ้าไปผ่าเสียที พระเจ้าจอร์ท น้ำตาเริ่มไหลนองหน้าอีกแล้ว สักพักนึงหมอเจ้าของไข้ก็มาทักทายถามคำถามเหมือนที่เราโดนถามมาแล้ว 5-6 รอบ เราก็ตอบ หมอบอกเดี๋ยวก็ไปผ่าตัดแล้วนะจ๊ะ ใจเย็นๆนะ หมอก็เดินจากไปด้วยความใจเย็น

เห็นเตียงอื่นเขากินข้าวกันอย่างพยายามที่จะอร่อยกับมัน ส่วนเราก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอือกๆ ก็คิดดูสิ หลังจากมื้อสุดท้ายผัดผักกระเชดนั่น ยังไม่ได้หม่ำอะไรอีกเลย แม้แต่น้ำสักหยด นี่มันก็เกือบจะห้าโมงแย้ว ไมไม่ให้กินไรบ้างเลย คิดแล้วน้อยใจ ร้องไห้อีก จะโทรหาใครก็ไม่ได้เพราะโทรศัพท์ไปอยู่ร้านซ่อมตั้งแต่เย็นวันอังคาร มีแต่ซิมติดกระเป๋าสตางค์มา เห็นคนอื่นเขามีญาติมาเยี่ยมมากมายก่ายกอง จนโรงพยาบาลจะแตก เราก็นึกนี่ภัทรอังคาร มันต้องมานอนตายในสถานที่นี้คนเดียว ไม่มีใครรู้ใครเห็นหรือไง คิดแล้วก็น้ำตาไหลเป็นทาง ไม่รู้จะทำอย่างไร

หันหน้าไปดูเตียงข้างๆ ที่มีเครื่องช่วยหายใจ เครื่องดูดเสลด สายอะไรไม่รู้โยงยางเต็มไปหมด นอนตระแคงจ้องเขาอยู่นาน เขาคนนั้นไม่รู้สึกตัว เป็นคนไข้ที่ป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง ผ่าตัดมาแล้ว 7 หน เธอนอนหัวโล้นอยู่ เราก็นึกบอกตัวเองว่า เธอดูผู้หญิงคนนี้นะ เขาหนักหนาสาหัสกว่าเธอ เธอมันก็แค่ปวดไส้ติ่งเรื่องจิ๊บๆอย่างที่หมอมันว่า แล้วดูสิคนอื่นเขาเจ็บปวดกี่ที่ คิดได้เท่านี้เราก็หันหน้ากลับมานอนหงาย นอนเอามือก่ายหน้าผาก แล้วก็ทำใจว่า เราจะรอต่อไป นานแค่ไหนเราก็จะรอ เพราะคนอื่น เขาผ่ามา 7 ครั้งแล้ว เขายังมีลมหายใจที่จะสู้ต่อ แล้วเราละ คิดได้แค่นี้เราก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

มือยังก่ายอยู่บนหน้าผาก ตอนที่นางพยาบาล ค่อยๆบรรจงมายกมือเราลง แล้วตบที่แขนเบาๆๆว่า "คนป่วยค่ะ ตื่นๆนะค่ะ เตรียมตัวไปเอ็กซ์เรย์ แล้วก็เข้าห้องผ่าตัดนะค่ะ" ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ากี่โมงยาม เพราะไม่อยากดูแล้วนาฬิกา ก็รู้สึกตัวแค่ว่าเขาเข็นเราไปห้องเอ็กซ์เรย์ไปเอ็กซ์เรย์ปอด เสร็จแล้วก็ไปวัดคลื่นหัวใจ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เราก็ถูกเข็นถูลู่ถูกัง เข้าห้องผ้าตัด พอถึงประตูทางเข้าห้องผ่าตัด เจ้าหน้าที่ก็ถาม คนป่วยชื่อไรค่ะ เราก็บอกชื่อไป เขาก็บอกว่า "ดีค่ะ คนป่วยยังจำชื่อตัวเองได้" อ้าว ทำไมตรูจะจำไม่ได้ฟระ เสร็จแล้วก็เข็นเข้าไปอีกห้องนึง ตอนนี้แหละนาทีระทึก (อดใจรอ ไว้มาเ่ล่าต่อ เห้อยาวจัง)

 

คอยตามอ่านตอนต่อไปค่ะคุณอุ้ม อย่าเพิ่งเบื่อหรือเหนื่อยนะคะ

 

เขียนได้ดีมากๆครับพี่อุ้ม ติดตามอ่านอยู่เหมือนกัน ขอบารมีของหลวงปู่ดู่ช่วยให้พี่อุ้มหายไวๆนะครับ ....

 

เย้ๆๆ ใจชื้นขึ้นเป็นกอง มีแรงเชียร์ เดี๋ยวเขียนให้อ่านทุกตอน ไม่พลาดสักกะช๊อตเลยนะค่ะ คุณแอ๊ด ดีใจเอ๋ยดีใจจัง.... นึกว่าบ้าเขียนอยู่คนเดียว มีคนมาอ่านก็ปลื้มละสิคร๊าบ นึกว่าภาษาไทยเรา ใครๆก็ไม่อยากอ่าน

 

น้องชายสุดที่รักของพี่อุ้ม ชมพี่สาวก็เป็นด้วยเหย๋อ มีเสียงเชียร์ดังๆ เดี๋ยวเค้าก็มาเขียนต่อ มันมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่าไอ้ไส้ติ่งเน่าๆของเค้าอีกนะ เช่นคนอื่นที่เขาป่วยหนัก สยดสยอง หลวงปู่ดู่อยู่กับพี่อุ้มตลอดช่วงไปอยู่โรงพยาบาล เพราะพกพระท่านไปด้วยจร้า อยากหายไวๆเหมือนกัน แต่หมอไม่คิดยังงั้น อาจจะเป็นอย่างอื่นด้วยต้องรอฟังผลอีกทีนึงจ๊ะ

 

"หมอบอกเดี๋ยวก็ไปผ่าตัดแล้วนะจ๊ะ ใจเย็นๆนะ หมอก็เดินจากไปด้วยความใจเย็น" ประโยคนี้ทำเอาผมฮาก๊ากเลย นึกเห็นภาพเหมือนดูละครโทรทัศน์

อ่านไป ลุ้นไป ขำไปด้วย ขนาดป่วยอยู่ยังมีอารมณ์ขำได้ขนาดนี้เยี่ยมจริงๆ

อิๆๆ ผักกระเฉด ครับ ไม่ใช่ ผักกระเชด

 

55555 อุ้มก็บอกแล้วว่าคนเขียนก็ฮา ไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้จริงๆนะเนี่ย เพราะอุ้มก็รู้ตัวว่าภาษาไทยอุ้มมันมั่วนิ่มมาก แต่งานนี้มันเหมือนมีอะไรดลใจให้เขียนก็เลยอ่ะ เอาซะัหน่อย เขียนก็เขียน แต่ต้องไปหามุกมาใส่เยอะๆเพื่อความบันเทิงใจ

อ้าวแล้วคุณขำหมอ หรือขำคุณกันแน่ละค่ะเนี่ย ตอนนั้นที่หมอพูดอุ้มขำไม่ออกเลยนะ อยากจะกระโดดขี่คอหมอตามไปด้วยเลย แถมชื่อหมอก็ไม่ได้ถาม หมอเขาเป็นเจ้าของไข้เราแต่เราไม่รู้จักชื่อ เป็นคนป่วยที่เยี่ยมมากไหมละ ตอนนี้อุ้มดีขึ้นแล้วไงค่ะ โดนผ่าไปแล้วก็ไม่มีไรให้คิดทุกข์แล้วนี่ อุ้มก็เลยมีอารมณ์ขำได้สิ พอมองย้อนกลับไปวันนั้น วันนี้มันก็ยิ้มออก เพราะมันไม่ปวดทรมานแล้วนิ ปวดบ้างก็ตรงแผลแค่นั้นเอง

อิอิอิ ขอบคุณมากที่มาแก้ภาษาไทยให้อุ้มนะัเจ้าค่ะ อุ้มบอกแล้ว ว่าอุ้มอ่ะ โข่งมากเลยเรื่องภาษาไทย ทำเอาคนด่ามาหลายคนแล้ว แถมเคยจะโดนแม่ค้าในตลาดให้ผักตบก็เพราะภาษาไทยใช้ไม่ถูกนี่แหละ แต่ตอนนี้ว่าอุ้มไม่ได้แล้วนะ นอกจากสะกดผิดนิดๆหน่อยๆเนี่ย ต้องยกให้เป็นอภัยทาน เพราะเดี๋ยวนี้ดูสิเก่งจะตายมาเขียนเป็นเรื่องเป็นลาว(ร) ได้เห็นไหมเจ้าค่ะ

 

​

เอาดูรูปเรียกน้ำย่อยกันไปก่อน เดี๋ยวเรื่องลาว (ร) จะตามมา 555555 เมื่อคนเขียนพร้อมนะเจ้าค่ะ เห็นภาพนี้แล้วยังหน๊าวหนาวอยู่เลย ไม่กล้าเอารูปจริงห้องผ่าตัดมาลง เพราะไม่รู้เขาห้ามหรือป่าว แต่เห็นรูปนึงน่าเอามาลงให้ดูกันมากเลย เพราะเหมือน สถาณการณ์จริงมาก แต่คิดอีกทีอย่าเลย เดี๋ยวถูกฟ้องร้องขึ้นมา มันจะไม่คุ้ม คิกๆๆ

เห็นภาพห้องผ่าตัดกันแล้วใช่ไหมเจ้าค่ะ ก็นึกตามละกันว่าหน้าตาห้องผ่าตัดที่ภัทรถูกเข็นเข้าไปมันมีลักษณะคล้ายแบบนี้แหละ ที่ไม่เหมือนก็คือไม่มีหนูมาวิ่งเผล่นผล่านขอของกินนะ โคมไฟดวงใหญ่ ลอยอยู่ตรงหน้า ห้องมันน่ากลัวนะ อ้าว ไม่เชื่อก็รองเข้าไปดูจิ ลืมไปนึกไม่ออกว่าเขาจับเราถอดเสื้อผ้าชุดโรงพยาบาลออกตอนไหน ช่างมันเถอะ สงสัยจะถอดตั้งแต่ตอนไปฉายเอกซ์เรย์แล้ว เอ้อ แปลกเป็นไส้ติ่ง แต่ไมหมอให้ไปเอกซ์เรย์ปอด หรือว่ามันเกี่ยวกับเรื่องของการผ่าตัด เฮ้อ อย่าคิดให้มันมากเรื่องเลย กลับมาที่เรื่องเล่าค่ำนี้ดีกว่า พอเข็นเราไปถึงเตียงผ่าตัดพวกนางพยาบาลในห้องผ่าตัด ก็จับภัทรโยนขึ้นเตียง หล่นมาดังตุ๊บ 5555 คิดว่าน่าจะฝันนะอันนี้

แล้วก็มีเสียงนางพยาบาล แสนสวยยืนพูดอยู่บนหัว เสียงเขาเพราะและรื่นหูดีภัทรก็เลยสรุปว่าน่าจะสวยนะ เพราะว่าเขาเอาผ้าคาดจมูกไว้เลยมองไม่เห็นหน้า พยาบาลก็เริ่มโอ้โลมปฎิโลม "คนป่วยค่ะ คนป่วยชื่ออะไรค่ะ (เอาอีกแล้วหรือนี่เ่ล่นเกมเบาสมองหรือไงฟระ)" ก็แข็งใจตอบกลับไปว่า "ชื่อ........ค่ะ" ถามต่ออีก "แล้วนามสกุลอะไรค่ะ" โอ้ มายก๊อต คนกำลังจะตาย มานั่งถามชื่อนามสกุลอยู่ได้ ทำไมไม่ดูในแฟ้มประวัติ หรือสายรัดข้อมือ นึกว่าจะจบอยู่แค่นั้น ถามอีก "แล้ววันนี้คนป่วยทราบไหมค่ะว่ามาผ่าตัดอะไร" ตอนนั้นนะ แทบอยากจะวิ่งออกจากห้องผ่าตัดเลย ตรูขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ถ้าจะไม่รอดแน่มัวแต่ถามคำถามอยู่นั่นแหละ เราก็อดทนเป็นที่สุด ตอบไปว่า "ก็เห็นหมอบอกว่าไส้ติ่งอักเสบนี่ค่ะ ก็ผ่าไส้ติ่งไง" นางพยาบาลสุดสวยเธอก็บอกเลยว่า "คนป่วยเก่งม๊ากเลยค่ะ" เก่งตรงไหนรู้ไหม เก่งตรงที่มีสติสัมปะชัญญะ ครบถ้วนดี

นางพยาบาลถามคำถามสุดท้าย "แ้ล้วคนป่วยรู้ไหมค่ะว่าคุณหมอที่ผ่าตัดวันนี้ชื่อไรค่ะ" อ้าวๆๆ เอาแล้วสิตรู ไม่ได้ถามชื่อหมอไว้ด้วยอ่ะ แล้วอย่างงี้ตรูจะได้ผ่าไหมเนี่ย ตอนที่ถาม นางพยาบาลยังไม่เห็นหมอเดินเข้ามา พอยิงคำถามนี้ได้ หมอเดินมาอยู่ตรงหัวเตียงแล้ว ปิดหน้าปิดตาด้วยผ้ากันเปื้อน ก็มองไม่ค่อยชัดหรอกว่าใช่หมอคนที่มาหาตอนเย็นที่เตียงที่ตึกผู้ป่วยในหรือป่าว ก็เอาๆๆเถอะ คนไหนก็ได้ไม่สำคัญขอแค่ผ่าฉันได้ก็พอ เราก็ตอบนางพยาบาลไปด้วยความลำคาญว่า "ไม่ทราบชื่อหมอค่ะ เพราะหมอไม่ได้บอกไว้" นางพยาบาลก็บอกคุณหมอชื่อ....... ส่วนตัวคุณหมอซึ่งยืนฟังอยู่ก็บอกว่า "เอ้อ ต้องขอโทษพอดีผมลืมบอกชื่อตอนไปตรวจคุณ" คุยกันได้แค่นี้กับหมอ นางพยาบาลก็บอกให้ภัทรทำใจให้สบาย อ้อ ยัง ก่อนที่เขาจะพูดทำใจให้สบาย เขาถามว่าเคยผ่าตัดไหม เคยถูกวางยาสลบไหมก็บอกว่าเคย แล้วอาการเป็นไงบ้างหลังวางยา ก็บอกอาเจียนอย่างมาก นางพยาบาลก็ถามอีกว่าแล้ววันนี้จะให้บล็อกหลังหรือวางยาค่ะ เฮ้ย ไรฟระ มาถามได้ไงเนี่ย มีช๊อยสให้เลือกด้วยหร๋อ เราก็บอกไปว่าบล็อคหลังไม่เอาดีกว่า ขอเป็นวางยา

พอพูดได้แค่นั้น นางพยาบาลก็ต่อด้วยประโยค "งั้นคนป่วยทำใจให้สบายๆนะค่ะ หลับให้สบาย ทีมงานของเราจะดูแลคุณเป็นอย่างดีไม่มีไรให้ต้องกังวล" เฮ้อ โล่งอก เอาเถอะ ให้ฉันหลับไม่ตื่นเลยก็ได้ค่ะ ดีชอบมากเลย สักพักเธอก็บอกว่าจะวางยาแล้วนะ แล้วก็เอาฝาไรไม่รู้มาครอบจมูกเรา สักพักก็มีควันออกมา โอ้โห้ สุดยอดเลยละ อารมณ์ประมาณว่าเคลิบเคลิ้มเหมือนล่องลอยอยู่บนสวรรค์ ตัวเบาหวิว ความตายมันเป็นอย่างงี้นี่เอง ตายแล้วก็สบายไม่รับรู้อะไร ตอนนั้นนึกว่าเราตายแล้วจริงๆนะ มันสบายอย่างบอกไม่ถูกเลย ก่อนที่จิตจะดับ นึกพุทโธ พุทโธ เพราะนึกว่าตัวเองตาย จริงๆนึกได้ไงเนาะ ก็เขาผ่าตัดเราให้หายจากเจ็บปวด ไม่ใช่เราปวดแล้วตายซะเมื่อไหร่ เอ้อ คิดได้ไง ก็บอกแ้ล้วว่าคนนี้คิดได้เรื่อยเปื่อย ตั้งแต่สากกะเบือ ยันเรือรบ คิดมันหมด แต่อารมณ์นั้นคือมันอยากตายจริงๆไง เบื่อสังขาร เบื่อโลก เบื่อความเจ็บปวด ถอดใจกับสังขารร่างกาย เหนื่อยหน่ายกับมัน

แต่ ภัทรอังคารไม่ใช่คนที่จะตายได้ง่ายๆ มันจะสบายเกินไปอย่างงั้น มันต้องมีชีวิตอยู่ ต่อไปเพื่อที่จะใ้ช้ให้หมด เพราะพวกเขารู้่ว่าเราปรารถณาให้ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ก็เลยมามะรุมมะตุ้ม อย่าคิดว่าจะตายได้ง่ายๆ รู้แค่นี้จิตก็บอกแล้วว่าเราจะต้องฟื้นขึ้นมา ไม่รู้หรอกว่า เวลาผ่านไปกี่ชั่วโมง แล้วหลับไปนานแ่ค่ไหน รู้สึกตัวอีกที ก็กลับมาอยู่ที่ วอร์ด 1 ของตึกผู้ป่วยในแล้ว นอนอยู่บนเตียง ปวดแผลผ่าตัดมาก ขยับเขยื้อนไม่ได้ พลิกไปทางขวาก็เจ็บ ตะแครงซ้ายก็ปวด นอนหงายดีที่สุด มองดูนาฬิกาตีสามกว่าของคืนวันพุทธ เช้ามืดวันพฤหัส เนาะ น่าจะใช่ นางพยาบาล ก็มาวัดความดัน วัดไข้ เป็นระยะๆ แต่ยาแก้ปวดไม่ให้ ปวดมากก็เลยต้องขอยาทาน ก็ได้ซาร่า มา 2 เม็ด ก็ยังดี

 

เรื่องเกิดนานแล้วยังครับ ขอบคุณมากนะครับที่นำมาแบ่งปัน ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

 

ผมขำเพราะหมอบอกให้ใจเย็นๆ ทั้งที่คนป่วยดิ้นกระแด่วๆอยู่ด้วยความปวด แถมมีหน้ามาเดินจากไปด้วยความใจเย็นอีก ทั้งๆที่คนป่วยอยากจะให้ทำยังไงก็ได้เร็วๆเพื่อให้หายปวด (ตามภาพที่ผมจินตนาการได้)

ขำตรงที่คุณใช้คำว่า ใจเย็น กับคุณหมอในขณะที่คนป่วย ใจร้อน อยากจะหายเร็วๆ มันช่างตัดกันแบบตรงข้ามเสียจริงๆ หมอคงคิดว่าเรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อย เลยยิ่งลุ้นว่าตกลงจะได้ผ่าตัดตอนไหน เพราะหมอช่างใจเย็นเหลือเกิน

 

มุ่งเต็มใจ

 

เหตุเกิดเมื่อคืนวันอังคาร ที่ 25 มีนาคมที่ผ่านมาเองค่ะ อาการปวดท้องเริ่มคืนวันอังคาร ไปโรงพยาบาลเช้าวันพุทธที่ 26 ค่ะ ขอบคุณมากๆนะค่ะ สำหรับกำลังใจ ซาบซึ้งมากค่ะ

 

5555 แหมพูดได้โดนใจอุ้มมากเลยค่ะ ที่ว่าคนป่วยดิ้นกระแด่วอยู่ด้วยความปวด แล้วคนป่วยอยากจะทำให้ทำยังไงก็ได้เร็วๆเพื่อให้หายปวด แหม คุณอ่่านใจอุ้มได้ยอดเยี่ยมมาก แบบนั้น อารมณ์นั้นเปะๆเลยค่ะ ฮือ ฮือ

ใช่สิหมอเฝ้าเพียรบอกอุ้มว่า ไส้ติ่ง ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรหรอก เล็กน้อยจิ๊บๆผ่าตัดแค่นิดเดียว เดี๋ยวก็เดินป๋อแล้ว ไอ้จิ๊บๆของหมอเนี่ยแหละ มันทำให้เราปวดทั้งท้อง ปวดทั้งใจเลย ทำไมช่างใจเย็นเสียเหลือเกิน อย่างว่าเนาะ เขาเห็นความตายมาเยอะมาก นับประสาอะัไรจะเห็นเราตายไปอีกสักคน 5555

 

:z15:z15:z15:z15

 

ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะค่ะ ตอนนี้อุ้มยังกระโดดเชือกมะได้ หมอห้ามเต้นแอโร บิคไปอีกหลายเดือนเลย thaxx

 

สวัสดีครับ
มาตามอ่านตั้งแต่เย็นครับ
ถ้าเป็นเพลงก็ต้องบอกว่าร้องได้เพราะมาก