ลมผ่านร้านกาแฟ กับ ความทรงจำ

ลมผ่านร้านกาแฟ กับ ความทรงจำ

​

ในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งมีแขวนกระดิ่งเล็กๆไว้ที่ประตูร้าน ทุกครั้งที่มีแขกเข้าร้าน ก็จะทำให้กระดิ่งนั้นส่งเสียงดัง `Ding Ding`

วันหนึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 30 กว่าปีเข้ามาในร้านกาแฟนี้เจ้าของร้านสาวสวยก็รีบออกมาต้อนรับให้เขานั่งด้านใน

“กาแฟแก้วนึงครับ”

“ได้ค่ะรอสักครู่นะคะ” เจ้าของร้านสาวพูดพลางยิ้มให้อย่างมีมารยาทแล้วก็ไปบดเม็ดกาแฟและตั้งกา ต้มกาแฟชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวอยู่ตลอด ไม่นานนักเจ้าของร้านสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับคุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกใช่ไหม? ”

“ รู้สึกว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้างคะ?” เจ้าของร้านสาวถาม

“ใช่ครับผมรู้สึกว่าที่นี่บรรยากาศดีมากๆเลยครับ”

“ฉันก็ชอบบรรยากาศของร้านนี้มากเหมือนกันถึงแม้ว่ากิจการร้านนี้ไม่ค่อยดีนักฉันกับสามีก็เสียดายไม่อยากจะปิดร้านทิ้ง” ทั้งคู่เงียบไปสักพัก

“ผมขอถามอะไรคุณบางอย่างได้ไหมครับ? เอ่อ... ก่อนที่จะถามคุณผมอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณ “ฟังก่อน” ชายหนุ่มพูดถามขึ้นมา

“ได้ค่ะ คุณพูดมาได้เลย”เจ้าของร้านสาวก็สนใจที่จะฟัง

ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งซึ่งผ่านมานานมากแล้ว

“เมื่อก่อนผมมีแฟนคนหนึ่งเราสองคนก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคตแล้วความรักของเราสองคนนั้นถึงแม้จะธรรมดา แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว เพราะผมรักเธอมากเพียงแค่มีเธออยู่ข้างๆผมก็มี ความสุขมากแล้ว แต่ทว่า ความสุขอันนี้มันช่างสั้นนักหลังจากนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น ก่อนหน้าพิธีหมั้นของเราสองคนหนึ่งเดือนคืนนั้นผมมีธุระต้องทำ จึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้ ในคืนนั้นเธอโดนคนร้ายรุมข่มขืน...”

“ แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไรคะ? ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปหรือ?” เจ้าของร้านสาวถามด้วยความสงสาร

“ถึงแม้จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นความรักของผมที่มีให้เธอก็คงยังมั่นคงมิได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด ผมก็ตั้งใจจะจัดพิธีหมั้นขึ้นตามเดิม แต่... เธอคิดไม่ตกเธอเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว ในวันหมั้นของเราสองคนวันนั้น เธอผูกคอตายโชคยังดีที่ว่าพวกเราพบเธอได้เร็วช่วยชีวิตเธอไว้ได้แต่เพราะว่าสมองขาดออกซิเจนนานเกินไปทำให้เธออยู่ในสภาพไม่มีความรู้สึกตัว และอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาเลยก็ได้... สุดท้ายเธอก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อผมรู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบไปหาเธอแต่พ่อแม่เธอขวางกั้นผมไว้ไม่ให้ไปพบเธอ พวกเขาคุกเข่าลงมาขอร้องผม

พูดว่าลูกสาวเขาตื่นกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอมาก ตอนนี้กลายเป็นว่าความทรงจำบางส่วนได้หายไป หมอบอกว่าเมื่อคโดนกระตุ้นจิตใจอย่างแรงก็อาจจะเลือกที่จะหลบหลีกความทางจำอันนั้นโดยการฝังลึกไว้ในใจตัวเองไม่ต้องการที่จะจำเรื่องเลวร้ายนั้นอีกเธอลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาด้วยพ่อแม่เธอขอร้องให้ผมอย่าเพิ่งไปพบเธอสักพักเขาไม่ต้องการให้เธอนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั้นอีกเพราะกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตายอีกผมให้สัญญากับพ่อแม่ของเธอไว้ว่าจะไม่ไปพบเธอก่อนจะครบสิบปีถึงแม้จะบังเอิญเจอกันในที่อื่น ก็จะทำเป็นไม่รู้จักไม่ทักทายกันเด็ดขาด ช่วงเวลานั้นมันช่างทรมานยิ่งนัก อยากรักเธอ แต่ไม่อาจทำได้อยากจะพบหน้าเธอ แต่ก็ไปพบไม่ได้ วันนี้ เป็นวันครบสิบปีนั้นแล้ว”

“ขอแสดงความยินดีให้ด้วยค่ะ คุณรอคอยมาสิบปีแล้วในที่สุดวันนี้ก็สามารถไปพบเธอได้แล้ว”

“ใช่ครับ แต่... ยิ่งใกล้ถึงเวลานี้ผมก็ยิ่งกลัว สิบปีที่ผ่านมานี้ ความรักผมนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ตัวเธอล่ะ? ถ้าผมเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟังเธอก็ยังจำผมไม่ได้แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่าเธอได้แต่งงานไปแล้วผมควรจะทำเช่นไรดี?เพราะเช่นนี้ ผมอยากจะถามคุณว่า คุณคิดอย่างไร? ถ้าแฟนผมคนนี้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะบอกให้เธอ ได้รับรู้เรื่องนี้มั้ย?”

เจ้าของร้านสาวก็พูดอย่างจริงใจว่า “ถ้าสมมุติว่าเธอมีแฟนแล้ว ก็ไม่เป็นไรเพราะทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้ แต่งงานกัน คุณยังมีโอกาสแต่ถ้าเธอคนนั้นได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว คุณก็ไม่ควรไปทำลายครอบครัวเขา” ชายหนุ่มได้รับฟังแล้ว ก็แค่ตอบสั้นๆด้วยความผิดหวัง...

“นั่นสินะ...” `Ding Ding` พอดีเวลานี้ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาในร้าน

เจ้าของร้านสาวก็พูดกับชายหนุ่มว่า “ฉันต้องไปต้อนรับแขกแล้วเชิญตามสบายนะคะ”

เธอเดินออกไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาถามเขาว่า
“จริงสิคุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่ค่อยสนิทกับฉัน มากนักทำไมถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังล่ะคะ?”

ชายหนุ่มคิดสักครู่ถึงตอบออกมา “เพราะว่า เธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า หลังแต่งงานแล้วเธออยากจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆอย่างนี้เหมือนกัน”

“อ๋อ อย่างนี้เองหรือคะ”พูดจบเธอก็หันหลังกลับเดินไปต้อนรับแขกที่เข้ามาใหม่

ชายหนุ่มมองตามร่างของเจ้าของร้านสาวนั้น น้ำตาเขาค่อยๆหยาดไหลออกมาเขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่า แท้จริงแล้วเขามาที่ร้านนี้เพื่ออะไร แฟนของเขาคนนั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอนั้นมันช่างไกลยิ่งนักกาแฟในแก้วนั้น ก็ไม่รู้เย็นลงตั้งแต่เมื่อไหร่...




http://blog.hunsa.com/bicycle/blog/31922

 

เจ้าของกระทู้ครับ พออ่านจบ...สถานีวิทยุเขา

เปิดเพลง โอ๊ย โอ๊ย ... ที่ เบน ชลาทิศ ร้อง...พอดีเลยครับ


.

 

ท่านผู้โพสต์ลำดับที่สองครับ พูดเหมือนเหินห่างกันเลยนะครับ


แหมพูดซะ "เจ้าของกระทู้" เรียกชื่อก็ได้เจ้าค่ะ...

 

ซาบซึ้งมากค่ะ ถ้าเป็นตัวเรา คิดไม่ออกเลยจะพูดกับคนที่เรารักว่าอะไร ขอบคุณค่ะ

 

คิดถึงหนังเมื่อวานที่ดูเลย ความจำสั้นแต่รักฉันยาว หุหุหุ

 

ครับ

 

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล... น่าสงสารจังค่ะ แต่ว่าขอให้ได้รักก็ยังดีนะคะ

 

............ซึ้งมาก (ไม่ใช่ซึ้งหลายใบ) 555+

 

คุณเฮียปอฯ แสดงว่ามี สองอารมณ์ ทั้งซึ้ง ทั้งหัวเราะ ได้ในเวลาเดียวกัน...