สมเด็จพุฒาจารย์ (โต) กับ กัลยาณมิตร

ตอนที่สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังสี ยังมีชีวิตอยู่นั้น ว่ากันว่า ท่านได้รับการยกย่องไว้ในฐานะที่สูงมาก ใครๆ ในแผ่นดินก็ยำเกรง ชั้นแต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ก็ยังทรงยกไว้ในฐานะเป็นพระอาจารย์
คนที่ถูกยกย่องมากๆ นั้น มีกรรมอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ยิ่งถูกยกไว้สูงเพียงไร ก็ยิ่งเหินห่างจากความจริงพื้นฐานมากเพียงนั้น ทุกๆ วันจึงได้ฟังแต่เรื่อง “เท็จทูล” มากกว่าเรื่อง “เพ็ดทูล” สมเด็จพุฒาจารย์ (โต) ก็คงเป็นเช่นนั้น มีแต่คนมาชื่นชมท่าน จนท่านเองตระหนักรู้ว่า หากไม่ระวังก็คงจะเสียผู้เสียคนเอาได้ง่ายๆ วันหนึ่งท่านเกิดอยากรู้ขึ้นมาว่า ในวัดของท่านนั้นจะยังมีคนที่พูดความจริงกับท่านหลงเหลืออยู่หรือไม่ จึงออกอุบายให้เอาอาหารทุกชนิดที่โยมมาถวายเทผสมกันในหม้อแกงใบใหม่แล้วคนให้เข้ากัน จากนั้นจึงตักแจกให้พระภิกษุสามเณรทั้งวัดได้ฉันอย่างพร้อมหน้า เมื่อฉันไปได้สักพักหนึ่งสมเด็จจึงถามขึ้นว่า อาหารมื้อนี้เป็นอย่างไร คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดมื้อหนึ่ง (เพราะทุกคนรู้ว่าสมเด็จปรุงเอง) เท่าที่เคยฉันมา ทุกเสียงล้วนตอบไปในทิศทางเดียวกัน เหลือเพียงหลวงตาแก่ๆ อยู่รูปหนึ่งที่นิ่งอึ้ง สมเด็จจึงถามขึ้นว่า อาหารวันนี้เป็นอย่างไร หลวงตาถือว่าตัวเองแก่แล้ว อยู่อีกไม่นานยังไงก็ตายอยู่ดี ดังนั้นจึงกล้าที่จะพูดความจริงอย่างตรงไปตรงมา หลวงตาตอบสมเด็จอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “รสชาติหมาไม่แดก”
สมเด็จได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะเสียงดังลั่น พูดขึ้นมาว่า “ฉันยังโชคดีอยู่มาก ที่ในวัดนี้ยังคงมีพระที่กล้าพูดความจริงให้ฟัง”
นับแต่นั้นเป็นต้นมา หลวงตาจึงได้รับการยกย่องจากสมเด็จไว้ในฐานะเป็น “กัลยาณมิตร” คนหนึ่งเลยทีเดียว

 

ปู่ท่านมักจะมีบททดสอบเล็กๆน้อยให้ได้ิคิดเสมอแหล่ะครับ...

 

หลวงปู่โต...ท่านมีบททดสอบได้แนบเนียน เหนือกว่าผู้ใด สาธุ......