♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

ไม่จ่ะ ความหมายครอบคลุมกว่าเดิม .....(^_^)....

 

" ก่อนลงโทษ โกรธใคร พึงให้คิด
เขามีผิด เพียงใด ใหญ่นักหรือ
ต้องเข่นฆ่า ให้ยับ ดับคามือ
สมใจหรือ เมื่อได้ทำ จนหนำใจ
หากรู้ว่า เป็นความคิด ของตนเล่า
จะโศกเศร้า เสียใจ เพียงใหนหรือ
ฆ่าคนผิด เเก้ไข อย่างไรฤา
ตราบาปคือ มลทินใจ ใช่ใครทำ" (ระวัง..นะโยม)

 

ธรรมะ จากหลวงปุ่ดี

การ...สอนคนอื่น...นั้นก็ดี
เเต่...การสอนตนเอง..นั้นดียิ่งกว่า
ธรรม...ใดก็ไร้ค่า...ถ้าไม่ทำ
อุเบกขา ใช่ว่า ปล่อยวางหมด
หลังคารั่ว กายสกปรก ไม่เเก้ไข
อุเบกขา อย่างเดียว ไม่สนใจ
โลกบรรลัย ช่างโลก ไม่โศกเอย
อุเบกขา จึงประกอบ ด้วยปัญญา
เมื่อถึงครา เเก้ได้ ไม่นิ่งเฉย
ลองทำดู ไม่ปล่อยปะ ละเลย
ความเสบย เพื่อส่วนรวม จึงควรทำ

 

อุเบกขา..ที่หลวงปู่ดีอาจารย์อาตมาท่านสอน

... อุเบกขา เป็นเรื่อง ปัญญาจิต
ต้องพินิจ พิจารณา ให้เหมาะสม
พอเเก้ได้ ก็เเก้ไป ไม่ระทม
เมื่อเเก้เเล้ว ไม่สม ไม่ทุกข์เอย
ทำไปเเล้ว ใครจะติ ตำหนิว่า
ไม่โกรธา ขึ้งโกรธ ลงโทษเขา
มีเเต่จิต คิดอภัย ใจจึงเบา
สันติสุข เป็นร่มเงา เข้าถึงธรรม
พระญาณนวโร ภิกขุ

 

อุเบกขา นึกว่า ปล่อยวางหมด
ไม่สลด ไม่สะดุ้ง ไม่สั่นไหว
ไม่รู้สิ่ง ไม่สดับ ตรับฟังไป
ที่แท้ต้อง ประกอบใช้ ด้วยปัญญา
ขอขอบคุณ พระอาจารย์ ที่ชี้แนะ
ที่ช่วยแกะ แก้ไข ในปัญหา
ให้เกิดแก่ ความสว่าง กระจ่างตา
ขอเอ่ยคำ นมัสมา สาธุการ......

 

เพราะบัว มีสี่เหล่า ที่เรารู้
เราเพียรสู้ ถนอมไว้ ให้ผลิช่อ
บัวหันมา มองค้อน ย้อนหน้างอ
กลัวจะก่อ กรรมต่อกัน ไม่มั่นใจ

เพราะใช่เก่ง กลัวไม่ไหว กลัวไม่เกิด
เพราะใช่เลิศ ธรรมดา....น่าจะใช่
เพราะเห็นอยู่ โลกทุกส่วน ล้วนเป็นไป
ยังต้องไหล ตามกรรม ย้ำใจเรา

 

รักเธออุ่นใจ

(sing)อุ่นไอรัก....อุ่นละมุน
อยากจับมืออุ่น ๆ มือเธอไว้

ไม่รู้จะทำอย่างไร ใจฉันเรียกหาเธอ

รัก....รักเธอ อุ่นใจ

 

วันนี้ครบรอบ22ปี ที่เเม่จากโลกนี้ไป

อุ่นใด...ใดโลกนี้ไม่มีเทียบเคียง
อุ่นอกอ้อมเเขน อ้อมกอดเเม่ประครอง
รักเจ้าจึงปลูก รักลูกเเม่ย่อมห่วงใย
ไม่อยากห่างไกล...เเม้เพียงครึ่งวัน
(ช่วยต่อให้หน่อย...เจริญพร)

 

ขอเวลาสักหน่อยเถิดเจ้าข้าพระคุณเจ้าท่าน....

 

อุ่นใดใด.....มิเทียบอุ่น.....อ้อมอกแม่
เพราะมีแต่...เมตตารักษ์....ทุกแห่งหน
อ้อมกอดแม่...ประคองป้อง...ลูกของตน
ให้ผ่านพ้น.....เภทภัย.........ด้วยอาทร

แม้ครึ่งวัน.....เศษนาที........ไม่อยากห่าง
ห่วงภัยพาล...ใกล้ลูกน้อย.....ปกรักษา
หวังให้ลูก.....สบายใจ.........สุขกายา
โอ้มารดา.....อ้อมอกแม่......นี้อุ่นจริง

ยี่สิบสอง......ปีเลยล่วง........ที่แม่จาก
ครั้งแม่พราก....มรณา........ลาลับหาย
โอ้ใจลูก.........คิดถึงแม่.........ยังมิวาย
คิดถึงกาย.......อ้อมอกแม่....เคยอิงนอน

ลูกอยากกอด....อยากจะหอม....สองแก้มแม่
ทำได้แค่...........มองรูปแม่......บนหิ้งสูง
ยังคิดถึง..........ยิ่งรักแม่.........ทวีคูณ
ยิ่งเพิ่มพูน.........ความรักแม่......เต็มหัวใจ

แม้กาลนาน........เวลาผ่าน.........ครบวันจาก
แม้ลำบาก..........ขอเพียรดี........ให้สุขสม
กายแม่ให้..........ลูกทำทุน..........บุญนิยม
บุญช่วยดล.........ให้แม่พบ..........นฤพาน

แลบุญใด.......จากแรงกาย....ที่แม่ให้
ขอแม่ได้.........รับผลบุญ......อานิสงส์
ให้แม่สุข..........ภพภูมิดี.......สมจำนง
ให้แม่คง..........รับแต่สุข.......นิรันดร์เทอญ.

 

ลูกอ่อน กลืนสตางค์ ค้างติดคอ
นางเเม่หล่อ น้ำกรดตรง ลงเเก้ไข
ว่าละลาย โลหะหมด เเล้วปลอดภัย
ผลอย่างไร เชื่อว่าทาย ได้ด้วยกัน

นี่เเหละหนา ปัญญา มาพรวดพราด
เพราะสติ มันขาด ก็ผวนผัน
กลายเป็นโง่ ในปัญญา ขึ้นมาพลัน
ถ้าสติมา ทันควัน นั้นปลอดภัย
ความโง่มี ในปํญญา ถ้าขาดสติ
มันอุตริ ออกมา อย่าสงสัย
ฆ่าเจ้าของ ของมัน ได้บรรลัย
มีสติไว้ หนอ,พวกที่ มีปัญญา (โยมเเม่เล่าให้ฟัง ตอนอาตมา อายุได้ห้าขวบ เเอบอมเหรียญเล่น เหรียญติดคอเกือบตาย โยมเเม่จับสองขาชี้ขึ้นฟ้า ตบหลังเเรงๆสองสามที เหรียญห้าสิบสมัยก่อน กระเด็นออกรอดตาย)

 

อุ่นใดใด มิเทียบ เทียมอุ่นอก
ของแม่กก กอดเจ้า เฝ้าเขนย
ในอ้อมกอด อ้อมแขน มิเปล่าเลย
เกินจะเอ่ย อุ่นแห่งรัก จากมารดา
โอละเห่ นอนหนา นอนนะเจ้า
เสียงแม่เฝ้า เห่กล่อม อบอุ่นหนา
อยากย้อนกลับ อยู่อ้อมกอด แห่งเมตตา
นี้จะหา จากแห่งไหน ไม่ได้เลย
ลูกจะอ้อน ออดแม่ แลร้องไห้
ป่วยเจ็บไข้ ไม่สบาย โอ้ลูกเอ๋ย
แม่ขอเจ็บ แทนลูก นะทรามเชย
ขอให้ลูก ของแม่เอ๋ย หายเจ็บพลัน
กว่าจะอุ้ม ชูมา ด้วยความรัก
เฝ้าฟูมฟัก มิห่าง จากจอมขวัญ
สอนให้เจ้า หัดพูด อยู่ทุกวัน
ได้ยินเรียก ว่า"แม่" นั้น แสนชื่นใจ
เมื่อเวลา มาพราก ความเป็นเด็ก
จากความเล็ก เป็นคนโต โก๋เหลือหลาย
มากคนลืม คำว่า"แม่" เรียกแล้วอาย
เห็นร่างกาย แม่แก่แก่ และชรา
เจ้าหลงลืม ความรัก ที่แม่ให้
เจ้าหลงลืม ความห่วงใย และห่วงหา
เจ้าหลงลืม อ้อมกอด แห่งเมตตา
ความอาทร และคุณค่า ของน้ำนม
แต่แม่นั้น ลูกจะโต หรือจะเล็ก
ก็ยังเด็ก เล็กใน สายตานั้น
ความเป็นแม่ ไม่เคย เลยสักวัน
ที่จะหมด จรดวัน ที่สิ้นลม.......

 

อ่านทวนอีกที มีบางวรรคไม่สัมผัส.....

เป็นกลอนสุภาพที่เกี่ยวกับแม่ และรู้สึกว่าเป็นความจริงที่สมัยนี้ลูกๆ ลืมพระคุณแม่......

 

ขออนุญาต ที่จะนำกลอน ของโยมสร้อยฟ้า เเละโยมเเอ๊บเเบ้วไปเผยเเผร่ต่อ

เจริญพร เวลานำของไปเเจกๆเด็กทุกครั้งจะเลือกเทศเรื่อง ค่าน้ำนมเสมอ
อาตมาจะบอกเด็กๆว่าก่อนที่จะมากราบพระหรือทำบุญกับพระ ถามเด็กๆว่าพระที่บ้านกราบหรือยังดูเเลท่านดีหรือยัง ...อย่ารอให้ท่านจากโลกนี้ไปเเล้ว ถึงจะมาทำบุญอุทิศให้ เเพราะบางทีท่านอาจจะไม่ได้รับเพราะเราไม่อาจรู้ได้ว่าพ่อเเม่ตายจากเราเเล้วจะไปเกิดเป็นอะไร ชดใช้กรรมอะไรก่อน ให้ทำตอนที่ท่านยังมีชีวิตจะดีกว่า ถ้าเราทำดีเเละตอบเเทนบุญคุณท่านตอนมีชีวิตอยู่ อานิสงส์จะทำให้ลูกเราในอนาคตดูเเลเราดีเหมือนที่เราดูเเลพ่อเเม่เรา
ความคาดหวังของพ่อเเม่ เมื่อมีลูก มีอยู3ความหวัง
1 ยามเเก่เฒ่า หวังให้เจ้า เฝ้ารับใช้
2 ยามป่วยไข้ หวังให้เจ้า เฝ้ารํกษา
3 หวังลูกช่วยปิดตาเวลาตาย
นิมิตตัง สาธุรูปานัง กตัญญูกตเวที เจริญพร

 

โมทนาด้วยครับ.....หากมีคำต้องปรับแก้....เพื่อความเสนาะและเหมาะสม...โปรดแก้ไขได้ตามปรารถนาครับ

 

อนุโมทนาจ่ะ พระคุณเจ้า บางบทบางตอนมีไม่สัมผัสบ้าง พระคุณเจ้าหากเห็นว่าแก้แล้วตรงไหนเหมาะตรงไหนควร ก็ขอให้เป็นไปตามประสงค์ของพระคุณเจ้าเถิด เจ้าข้า....

 

ธรรมะ ...เตือนสติ

อย่า! มัวคอยจับผิดใคร? เเค่ไหนอยู่?
จงมองดู...ตัวเรา...อยู่เเค่ไหน?
จงเห็นตน...รู้ตน...จึงสบาย
ความโลภ...โกรธ...หลงได้ เบาหรือยัง?

จะมากน้อย เเค่ไหน? ตนรู้อยู่
จงเป็นครู...สอนตน...อย่าเหลวไหล
จงเตือนตน..สอนตน..อย่าวุ่นวาย
จนจิตคลาย จากโลภ โกรธ หลงเมา

หากมีมาก ให้รีบทำ นำมันออก
ให้ คอยลอก ทุกวัน จนสดใส
ค่อยๆ ล้าง ค่อยๆ ลอก จนหมดใจ
ก็สะบาย...ในที่สุด...หากทำจริง

 

เจริญพร คุณโยมสร้อยฟ้ามาลา เเละคุณโยมเเอ๊บเเบ็ว
ช่วยต่อให้หน่อย มันยังขาดๆอยู่ ขออนุโมทนาบุญ

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ พระญาณนวโร
อย่า! มัวคอยจับผิดใคร? เเค่ไหนอยู่?
จงมองดู...ตัวเรา...อยู่เเค่ไหน?
จงเห็นตน...รู้ตน...จึงสบาย
ความโลภ...โกรธ...หลงได้ เบาหรือยัง?

จะมากน้อย เเค่ไหน? ตนรู้อยู่
จงเป็นครู...สอนตน...อย่าเหลวไหล
จงเตือนตน..สอนตน..อย่าวุ่นวาย
จนจิตคลาย จากโลภ โกรธ หลงเมา

หากมีมาก ให้รีบทำ นำมันออก
ให้ คอยลอก ทุกวัน จนสดใส
ค่อยๆ ล้าง ค่อยๆ ลอก จนหมดใจ
ก็สะบาย...ในที่สุด...หากทำจริง
</TD></TR></TBODY></TABLE>
เจริญพร คุณโยมสร้อยฟ้ามาลา เเละคุณดยมเเอ๊บเเบ็ว
ช่วยต่อให้หน่อย มันยังขาดๆอยู่ ขออนุโมทนาบุญ<!-- google_ad_section_end -->
****************************************
ขาดตรงนี้ ฤ ป่าวครับ.....^_^!
>>>>>>>>>>>>>>>>>ที่ขาดอยู่.....แค่นำคำ.....ธัมม์ปฏิบัติ
>>>>>>>>>>>>>>>>>มิให้ผลัด.....ทำวันอื่น.....หรือวันไหน
>>>>>>>>>>>>>>>>>ล่วงเลยวัย....แล้วค่อยทำ...เกรงช้าไป
>>>>>>>>>>>>>>>>>โลภหลงใหล...โกรธบรรเทา...ให้รีบทำ (ใช่ป่าวครับ ^_^!)

 

ขอแต่งเติมนิดหน่อยครับ

เจ้าหลงลืม ความรักแท้ ที่แม่ให้
เจ้าหลงลืม ความห่วงใย ที่ห่วงหา
เจ้าหลงลืม อ้อมกอด ของมารดา
เจ้าหลงลืม คุณค่า ของน้ำนม
แม้นว่าลูก จะโต หรือจะเล็ก
ก็ยังเด็ก ในสายตา พาสุขสม
ทุกคืนวัน ที่ผันผ่าน ท่านชื่นชม
แม้นขื่นขม อมยิ้มสู้ อยู่ต่อไป...