ผีพรายที่คลองชักพระ

เมื่อประมาณ 20ปีที่แล้ว ผมยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งอาศัยอยู่กับย่าที่บ้านเช่าริมคลองชักพระ ซึ่งเป็นคลองที่ต่อกันกับ คลองบางกอกน้อย

สมัยนั้นผู้คนย่านนั้นยังอาบน้ำในคลองได้อยู่เพราะน้ำสะอาดมากพอถึงตอนเย็น เด็กๆอย่างพวกผมก็มักรวมกลุ่มกันเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน แต่....พอถึงฤดูน้ำหลาก(หน้าหนาว)น้ำในคลองจะเปลี่ยนเป็น "สีแดง"และไหลเร็วมาก

คุณย่าก็จะห้ามไม่ให้เล่นน้ำโดยไม่มีผู้ใหญ่่ดูแลเด็ดขาด (ซึ่งปกติไม่ห้าม) ตอนนั้นผมเองก็ไม่เข้าใจ พยายามถามถึงเหตุผลหลายครั้ง

คุณย่าท่านก็ไม่บอกจนกระทั่ง....!คืนหนึ่งซึ่งเป็นคืนเดือนหงาย ผมออกมานั่งดูคุณอาตกปลาที่ท่าน้ำจนดึกมากแล้ว ขณะที่นั่งดูอย่างเพลิดเพลิน

คุณอาได้รีบเก็บเบ็ดที่อยู่ในน้ำพร้อมทั้งกระเถิบตัวออกห่างจากริมน้ำอย่า่งรวดเร็ว แล้วชี้ให้ผมดูสิ่งหนึ่งในน้ำ

สิ่งนั้นมันมีลักษณะเป็นเงาเรืองแสงสีเขียวอยู่ใต้น้ำ (เหมือนฟอสฟอรัสในทะเล)ลอยทวนน้ำขึ้นไปอย่า่งช้าๆ ผมไม่รู้จักจึงถามคุณอาว่ามันคืออะไร

คำตอบที่ได้รับจากคุณอาก็คือ "ผีพราย" ตอนนั้นผมไม่กลัวหรอกครับแค่เงาเรืองแสง แถมยังคิดว่าคุณอาหลอกให้เข้านอน........ แล้วผมก็ลืมเรื่องผีพรายเสียสนิท

3 ปีถัดมาผมเริ่มโตขึ้น เรื่อง"ผีพราย"ก็กลับมาอีกครั้งเมื่อญาติรุ่นพี่ของผมมาบอกกับผมว่า เพื่อนผมคนหนึ่งจมน้ำตาย

ผมตกใจมากก็ในเมื่อเพื่อนผมคนนี้ว่ายน้ำเก่งมาก และวันที่ตายน้ำ้ในคลองไม่แรงมากเท่าไหร่ แล้วเพื่อนผมตายเพราะอะไร

พี่ผมบอกว่า "ผีพรายดึง (พี่ชายผมอยู่ในเหตุุการณ์) ลงน้ำไปไม่ถึง 5 นาที มันก็ดำนำ้เล่นแล้วหายไปเลย"

ผมเก็บความข้องใจนี้ไว้นาน 3 เดือนเรื่องทั้งหมดก็กระจ่าง เมื่อในตอนกลางวันๆหนึ่งมีเสียงเด็กผู้หญิงร้องดังมาจากที่ใต้สะพานฝั่งตรงข้ามเยื้องกับบ้านผม (บ้านผมติดสะพาน)

ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของคนจรจัด เสียงร้องนั้นดังมาก คล้ายกับร้องด้วยความตกใจสุดขีด ผมจึงรีบวิ่งข้ามไปดู ก็พบเรื่องอัศจรรย์มากคือ ร่างกายท่อนล่างเด็กคนที่ร้องนั้นจมอยู่ในน้ำ

ส่วนท่อนบนอยู่เหนือน้ำโดยมีผู้ชายวัยกลางคน 3 คนดึงอยู่....!!! ที่ผมว่าอัศจรรย์ก็คือ ชาย 3 คนนั้นเหมือนเล่นชักเย่ออยู่กับสิ่งที่มองไม่เห็นใต้น้ำ

โดยมี "เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ"เป็นเชือก ผู้ชาย 2 คนฉุดแขน อีกคนที่เหลือโอบเอวดึงโดยที่ออกแรงกันเต็มที่ แต่......ร่างเด็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะ่ขึ้นจากน้ำสักที

เด็กก็ร้องดังขึ้นๆทุกที เพราะเจ็บจากแรงดึงของทั้ง 2 ฝ่าย ผ่านไปนานพอสมควร.....ฝ่ายข้างบนทั้ง3คนเริ่มหมดแรงร่างของเด็กจมน้ำลงไปเรื่อยๆจนเกือบถึงคอแล้ว

ทันใดนั้นพ่อของเด็กซึ่งมีคนไปตามก็กลับมา เมื่อฝ่ายข้างบนมีคนช่วยดึงเพิ่มอีก 1 คน ร่างของเด็กผู้หญิงก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมาอย่างรวดเ็ร็ว

แต่สิ่งที่เห็นทำให้ทุกคนตะลึง....!!! ที่ข้อเท้าเด็กมีสิ่งหนึ่งติดตามขึ้นมาด้วย มันคือ "มือพร้อมด้วยแขนอันยาวเหยียด ซึ่งมีสีเขียวเหมือนตะไคร่เกาะข้างหนึ่ง" !!!มันไม่ยอมปล่อย!!!

ชายคนหนึ่งซึ่งตั้งสติได้ก่อนเพื่อนคว้าไม้ได้ท่อนหนึ่งรีบตีไปที่มือๆนั้นทันที... ได้ผลมันปล่อย แล้วมือกับแขนข้างนั้นก็หายไปในน้ำอย่ารวดเร็ว

ส่วนเด็กนั้นยังไม่ยอมหยุดร้องต้องปลอบกันอยู่นานกว่าจะหยุด ที่ข้อเท้าที่มีลึกลับจับนั้นเป็นรอยช้ำจนเขียวเลยครับ

สรุปก็คือ"ผีพราย"ครับ คนที่อยู่ริมน้ำเขาบอกว่ามันจะมาเอาเด็กไปเป็นผีพรายแทนมันครับ (เขาเล่าต่อกันมาอย่างนั้น)

ซึ่งในคลองนั้นจะมีเด็กจมน้ำตายทุกปีครับ แต่ปัจจุบันไม่มีแล้วครับ น้ำมันเน่าไม่มีเด็กเล่นน้ำแล้วครับ ..........แต่.....ไม่แน่น๊ะครับวันหนึ่งลูกหลานคุณอาจต้องลงไปเป็น "ผีพราย" ก็ได้ เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ อย่าประมาท


ที่มา

 

ยืนยันว่ามีจริงในอดีต....

ปัจจุบันแพ้ภัยโลกาภิวัฒน์.....สาปสูญไม่เห็นมานานแล้ว ครับ

 

ไม่เคยเห็น ไม่อยากเจอ

 

มันรอเวลาครับ อย่าประมาทอย่าลืมโลกหมุนเป็นวงกลม ตอนเด็กๆ ย่าผมเคยเล่าให้ฟังว่าเวลาพักเที่ยงจากทำนา หลังจากกินข้าวกันเสร็จ แกก็ไปล้างตัวที่ทำนบ ที่คลอง ท่านเห็นเป็นผู้หญิงช่วงบนเปลือย นั่งหันหลังหวีผมให้ท่านใช้ก้างปลาด้วย แค่นั้นแหล่ะกรี๊ดกระจายตัวใครตัวมัน มันก็กระโดดลงน้ำหายไป ย่าผมก็ไฟแล้บเลย วิ่งสิครับ อยู่ทำไม
แต่ปู่ผมสอนว่าแรงมันมาก แต่มีสิ่งแก้คือผ้าขาวม้าคาดเอว นั่นแหล่ะฟาดใส่เลยถ้าจวนตัวมันแพ้กัน แล้ววิ่งออกกำลังกายกันดีกว่า ดีที่สุด

 

แสดงว่าตอนนี้มีอานิสงค์จากน้ำที่มันเน่า
ผีพรายก็เลยไม่อาศัยอยู่แถวนั้น

จะว่าโชคดีในโชคร้ายก็ได้มั้ง