หาทางแก้ไขเรื่องคิดปรามาสพระรัตนตรัย

ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะคะ ว่าดิฉันยังไม่มีความรู้ในทางธรรมมาก แต่ก็มีความสนใจในเรื่องของธรรมะ อยากเรียนรู้ อยากศึกษา เอาง่ายๆ เลยคืออยากได้ดีในทางธรรม และสิ่งที่เปลี่ยนไปหลังจากที่เข้ามาศึกษาธรรมะแล้ว ก็คือจิตนี่มันเกิดไปคิดปรามาสต่อพระรัตนตรัย ซึ่งเป็นทุกวันค่ะ เพราะใจเราคิดถึงเรื่องธรรมะบ่อยๆ มันถึงได้เป็นบ่อยๆ เป็นมา 3 ปี โดยหาทางแก้ไม่ได้ แต่หลังจากที่ได้ไปปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังช่วงสงกรานต์ เลยทำให้เกิดปัญญามากขึ้น จนวันนี้คิดว่าน่าจะพอหาทางออกในเรื่องที่จิตไปคิดปรามาสพระรัตนตรัยให้กับตัวเองได้ เลยอยากที่จะมาแนะนำเพื่อนๆ สหายธรรมที่กำลังเป็นอยู่ จะได้ช่วยให้เกิดกำลังใจในการปฏิบัติดีต่อไปนะคะ

เนื่องจากกระทู้นี้
คิดปรามาสพระรัตนะตรัย.1216/

ขออนุโมทนากับคุณวิญญาณนิพพานนะคะ ที่มาสานต่อเรื่องนี้ เพื่อจะได้หาทางรักษาบุคคลที่เป็นอาการแบบนี้ได้

สำหรับดิฉัน
การคิดปรามาสพระรัตนตรัยเปรียบเหมือนดาบ 2 คมค่ะ มีทั้งประโยชน์และโทษ

1.จากคนที่ไม่เคยรู้เลยว่าตัวนั้นเลวแค่ไหนเขาก็จะได้รู้แน่ว่ามันเลวจริงๆ เพราะสิ่งที่เราเป็นมันต้องเกี่ยวกับเรื่องของกิเลสเรา และเป็นวิบากกรรมของเราเองแน่นอนซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ดีนะคะ จะได้รู้ว่าเรายังเลวอยู่มาก จะได้ไม่ลุ่มหลงตนเรื่อยไป
2.ส่วนคนที่ไปวิตกกังวลกับมัน และทุกข์กับมันมากๆ นี้ก็อาจจะทำให้จิตเศร้าหมองก่อให้เกิดความท้อแท้ สิ้นหวัง ทำให้ไม่เกิดกำลังใจในการทำความดีนะคะ อันนี้ต้องระวังมากๆ


ส่วนความคิดปรามาสที่ดิฉันเป็นนี้หนักมากค่ะ ดิฉันมีอาการปรามาสหยาบคายต่อพระพุทธเป็นอย่างยิ่ง ทำให้กลุ้มใจเป็นกังวลและทุกข์ใจมาก มีความกลัวบาปกรรมและตกนรกอยู่บ่อยครั้ง แต่เดี๋ยวนี้พยายามไม่หวั่นไหวต่อความคิดปรามาสนั้น และหลังจากที่ลองทำแล้ว ดูเหมือนว่าความคิดปรามาสนั้นจะน้อยลงไปมากค่ะ แนะนำลองไปทำดูนะคะ วิธีก็มีอยู่ว่าดิฉันตั้งใจไว้ว่า จะไม่หวั่นไหว ไม่สะดุ้ง ตื่นกลัว ต่อความคิดนั้น ให้ปล่อยวาง ช่างมัน และตามดูจิตของเราไปเรื่อยๆ และเวลาสวดมนต์ก็ขอขมาพระรัตนตรัยด้วยทุกครั้งนะคะ


(ให้ตั้ง นโม 3 จบก่อน)

สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต อุกาสะ ทวารัตตะเยนะ กะตัง
สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเต

หากข้าพระพุทธเจ้าได้เคยประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินต่อพระรัตนตรัย อันมีพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระธรรม พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย และผู้มีพระคุณทุกท่าน ทั้งในชาติก่อนก็ดี ในชาตินี้ก็ดี ด้วยกายก็ดี วาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี เจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี

ขอองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระธรรม พระอริยสงห์ทั้งหลาย และผู้มีพระคุณทุกท่าน ได้โปรดอดโทษให้แก่ข้าพระพุทธเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จนตราบเท่าเข้าสู่นิพพานด้วยเทอญ

บทขอขมานี้สำคัญมากนะคะ บ่นท่องให้คล่องใจ กันไว้เลยทีเดียวค่ะ

และเห็นมีบอกกันมามากว่า จิตมันคิดเร็ว แวบไปเร็วมาก ซึ่งดิฉันเองก็เป็นอาการแบบนี้เหมือนกันค่ะ เลยขอแนะนำอีกนิดนะคะ ว่าถ้าผู้ที่มีจิตคิดแวบไปเร็วมาก แนะนำว่าความคิดแรกหลังจากนั้นอย่าไปกลัว อย่าไปเครียด อย่าไปด่าตัวเอง หรือไปคิดว่าอยากให้มันหยุด อยากให้มันหายจากสิ่งที่เป็นอยู่ อย่าไปกังวลใจ และให้ทำแบบนี้ดูนะคะ คือเมื่อจับความคิดชั่วนั้นได้แล้วให้ลองกำหนดลมหายใจเข้าออกยาวๆ ลึกๆ สักพัก เงียบๆ ตามดูจิตไปเรื่อยๆ ค่ะ ถ้าเราไม่มีความตั้งใจที่จะคิดชั่ว ไม่มีความเจตนาที่จะคิดปรามาส หรือลบหลู่พระรัตนตรัยจริงมันจะหายไปเอง ทำแบบนี้บ่อยๆ ค่ะ เป็นปุ๊บ ทำปั๊บ มันจะค่อยๆ ทุเลาไปเองค่ะ

เพื่อนสหายธรรมลองคิดดูนะคะ ว่าที่เราเป็นอยู่อ่ะ มันเกิดมาจากอะไร หาเหตุค่ะ อย่าไปกลัวมันเด็ดขาด เพราะถ้าดิฉันเข้าใจไม่ผิด มันเป็นเรื่องของกิเลส และน่าจะเกิดขึ้นจากตัววิจิกิจฉาเป็นแรงผลักดันนะคะ ลองสังเกตุดูสิคะ ว่ามันจะมีอยู่มากเหลือเกิน ในสันดานเรา

วิธีที่บอกมานี้ สำหรับตัวดิฉันเองทำตามนี้แล้วรู้สึกว่าดีขึ้นมากค่ะ แต่ก็ยังไม่หายขาดไปนะคะ ยังเป็นอยู่แต่น้อยลงมาก วิธีนี้อาจจะไม่เหมาะสำหรับท่านอื่นๆ ก็ได้ ยังไงก็รอให้ผู้รู้เฉพาะมาช่วยแนะนำเพิ่มเติมอีกที่ค่ะ

ขออนุโมทนากับทุกท่าน ในการทำความดีด้วยนะคะ มารไม่มีบารมีไม่เกิด และขอให้ทุกท่านจงหายจากความคิดปรามาสพระรัตนตรัยกันถ้วนหน้าทุกคนด้วยเทอญ สาธุ

 

กำลังเป็นครับ แต่หลังจากที่กล่าวคำขอขมาพระรัตนตรัยทุกครั้งที่จิตคิดปรามาส วันละหลายครั้ง ไม่ได้นับ ก็ดีขึ้นครับ อนุโมทนาครับ

 

ตอนแรกนึกว่าผมเป็นคนเดียว..อืม..แปลกแต่เริ่มเข้าใจครับ

 

ผมเคยเป็นแบบนี้อยู่นานมาก ๆ จนพบสาเหตุการคิดปรามาสหลาย ๆ อย่างมาปฎิบัติวิปัสนา (ตามดูจิตตนเองไปเรื่อย ๆ ) เลยรู้ว่าเป็นเพราะจิตของผมถูกบังคับถูกตีกรอบ ไม่เป็นตามสภาพความเป็นจริง จิตหาทางออกไม่ได้ ก็แสดงออกมาในทางที่กราวร้าว ปรามาสสิ่งศักดิสิทธิไปทั่ว กว่าจะรู้ตัวเกือบสายไป

 

เป็นเหมือนกันหมดเลย เหอๆๆ
ผมเองก็เป้นมากมายครับ
อนุโมทนาอย่างสูงครับ

 

นึกว่าผมเป็นแค่คนเดียวซะอีก จิตมันจะคิดฟุ้งไปเองโดยที่ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ขอบคุณกระทู้นี้มากๆครับที่แนะนำวิธีแก้ไขให้

 

เช่นเดียวกันครับ

คิดว่าน่าจะเป็นกิเลสชนิดหนึ่ง ที่พยายามทำให้เรากังวล ไม่สบายใจ
ต้องปล่อยวาง เเละฝึกฝนจิต ด้วยสมาธิ ภาวนา
น่าจะหายไปครับ

ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

 

เราเองก็เป็น เห็นพระพุทธรูปเป็นไม่ได้ หรือ วัด เหมือนมารตัวนี้มันต้องการให้ตัวเองเดือดร้อน คิดขึ้นมาก็ ขอโทษทันที ตอนนี้ก็คิดได้ว่า มันเกิดมาจากจิตเรา ทุกข์ ก็เพราะจิตเรา เราก็ต้องปราบมันด้วยจิตของเรา รู้เท่าทันมันให้ได้ ก็ได้ปัญญาจาก อนิตจัง ทุกขัง อนัตตา
คือ ทุกอย่างบนโลกนี้ ล้วนมีความไม่แน่นอน ใจตัวเองถามตัวเองว่า พระพุทธรูป วัดต่างๆที่เราปรามาส นั้น 100 ปี หรือ 1000 ปีจะตั้งอยู่ไหม ทุกอย่างย่อมผุสลายไปตามสภาพและก็เหลือแต่ความว่างเปล่า เราว่าปรามาส ความว่างเปล่าแสดงว่าเราโง่ใช่ไหม ใจเราก็ตอบว่าใช่ มันก็ทำให้เราได้เกิดปัญญา หรือการตามดูจิต ก็ดีเพราะถ้ามันรู้ว่าเราจะดูมันมันก็จะกลัวไม่กล้าไปเอง...ทุกอย่างล้วนไม่แน่นอนจริงๆ

ปล.กายเราจิตเราเนี่ยมันไม่เที่ยงนัก จิตมันก็ไม่เทียง มันจะอย่างไงก็ช่างมันดูมันไปเฉยๆดีกว่า
ไม่อยากไปหลงก็ัมันแล้ว ปัญญาที่ได้คือ จิตเห็นจิต นี่แหละสำคัญ

 

แก้โดยการ ขอขมาทันที ที่คิดปรามาส พอทำไปเรื่อยๆ ซักพักก็ค่อยๆ หายไปเฉยเลย แบบไม่รู้ตัว

 

กำลังแก้ไขอยู่เหมือนกันค่ะ

ตอนที่เป็นแรกๆ...รู้สึกกลัวบาปมาก ทั้งๆ ที่มีศรัทธา และเคารพในพระพุทธเจ้า พระธรรม และ พระสงฆ์มาก ...คิดไม่ถึงว่าตัวเองเป็นแบบนี้ได้อย่างไร กังวลมาก จนกระทั่ง คล้ายจะเป็นโรคจิต...เมื่อ ประมาณ 3 ปีก่อน ได้ฟังวิทยุคลื่นสังฆทานธรรม ในรายการ 7 เดือนบรรลุธรรม ซึ่งได้แนะนำวิธีแก้ไขปัญหานี้ พอดีเลย ...คือทุกครั้งที่จิตคิดไม่ดีต่อพระรัตนตรัย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นเลย ...ให้ตั้งใจกราบขอโทษต่อพระพุทธเจ้า พระธรรม หรือ พระสงฆ์ที่เราได้คิดไม่ดีโดยไม่ตั้งใจ...กราบขอโทษด้วยความเคารพ และศรัทธายิ่ง โดยจินตนาการว่า เหมือนเราได้กราบขอโทษแทบเท้าพระศาสดา ...หรือกราบต่อหน้าภาพ หรือพระพุทธรูปของพระพุทธองค์ที่เรามองแล้วศรัทธา...แล้วคิดว่าเมื่อสักครู่ที่จิตคิดไม่ดี...ไม่ใช่ตัวเรา ...และคนนี้...คนที่ กำลังกราบขอโทษพระบรมศาสดาอยู่นี้ต่างหาก...คือตัวเรา ดิฉันฟังแล้ว ก็ปฏิบัติตาม อาการก็ทุเลาลง แต่ไม่หาย ความเครียดก็บรรเทาลง แต่จิตก็เป็นกังวล กลัวบาป กลัวตกนรก เหมือนเดิม...จนได้มีโอกาส เรียนถามพระสงฆ์หลายท่าน ท่านบอกว่า เป็นสิ่งหนึ่งที่ผู้ปฎิบัติธรรมจะต้องพบเจอ...และต้องผ่านไปให้ได้...ถ้าอารมณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาอีก ...ก็ให้วางเฉย...ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นว่าเป็นตัวเรา...เป็นการถ่ายถอนกิเลสที่จิตเราได้สั่งสมมานาน...คล้ายๆ กับจิต พยายามคาย หรือสำรอกสิ่งไม่ดีเหล่านั้นออกมาให้เราเห็น...ท่านบอกว่า ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ ความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรม ก็จะก้าวหน้า...ไปอีกระดับหนึ่ง

...เป็นกำลังใจให้ทุกๆ คน มีความเจริญในธรรมนะคะ ( ดิฉันก็คงต้องให้กำลังใจตัวเองไปเรื่อยๆ ...จนกว่าจะข้ามผ่านไปได้เหมือนกันค่ะ )
rabbit_run_away

 

ขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงกับทุกท่านด้วยค่ะ

ที่คุณปุญญาพรบอกว่าผู้ที่ปฏิบัติธรรมจะต้องเจอกับอาการนี้ทุกคน พอทราบแล้วก็ทำให้ดิฉันใจชื้นขึ้นมามากเลยทีเดียว เมื่อก่อนก็คิดว่าตัวเองนี้เป็นอะไรนะ และคิดว่าเราเป็นอยู่คนเดียว คงไม่มีใครเป็นแบบเรา โดยเฉพาะตอนสวดมนต์นี้เป็นหนักมากเลยนะคะ ปากท่องบ่นสวดมนต์อยู่แต่จิดแวบเป็นคำหยาบคายขึ้นมาเลยหนักใจมาก ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ กระจ่างแล้ว และเมื่อทราบเช่นนี้แล้ว ก็ย่อมทำให้เกิดกำลังใจขึ้นมาก เพราะชาตินี้เราคงก้าวเข้าสู่การปฏิบัติแล้วถึงได้เกิดสิ่งนี้ขึ้น ทำให้มีกำลังใจค่ะ แล้วก็ขอให้ทุกๆ ท่าน เกิดกำลังใจเฉกเช่นเดียวกันนะคะ ขอให้ทุกท่านผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปให้ได้ด้วยดีทุกท่านทุกคนเทอญค่ะ ขอย้ำอีกครั้งนะคะ ว่า มารไม่มี บารมีไม่เกิด และขอเพิ่มอีกนิดค่ะ ว่าถ้า ศีลไม่มี สมาธิก็ไม่มา ปัญญาก็ไม่เกิด ค่ะ..ขออนุโมทนา สาธุกับทุกท่านด้วย

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ

เป็นเหมือนกันค่ะ เป็นบ่อยจนบ้างครั้งก็เหมือนจะเครียดมากเหมือนกัน คือจิตมันฟุ้ง ก็พยามยามมองให้เห็นว่าเป็นเรื่องของมนุษย์ เรื่องของมารที่มาวนเวียนใกล้ๆพระพุทธเจ้า มาทำลายสมาธิ มันคือมารคือเรื่องขันธ์ 5 สักวันก็ต้องเน่าเปื่อย สูญสลาย แล้วก็ดับไป

 

ขอบคุณมากๆ เป็นเหมือนกันเลยครับ จิตมันไวมากๆแว๊บเดียวเอง

 

รวบรวมกระทู้มาให้ค่ะ ดีมาก

สาเหตุที่ใจคิดปรามาสพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์
http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=1047

ไม่มีเจตนาที่จะด่าพระ
http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=1395

เหตุใดต้องขอขมาพระรัตนตรัย
http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=1595


CREDIT: เว็บวัดท่าขนุนค่ะ

 

เหรียญยังมี ๒ ด้าน การปรามาสพระรัตนตรัยก็มีส่วนดีส่วนเสียเหมือนกันนะขอรับ

ส่วนเสีย คือทำให้เราจิตใจเศร้าหมอง หดหู่ เมื่อเรารู้ตัวว่าได้ทำการปรามาสพระรัตนตรัยไปแล้วทำให้เราต้องคอยแก้ไขต่อไป

ส่วนดี คือทำให้เราได้ระลึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นทั้ง พุทธานุสสติ สังฆานุสสติ เพราะเราต้องเอาจิตขึ้นไปขอขมาลาโทษต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บางคนที่ขึ้นไม่ได้ก็ต้องนึกถึงพระพุทธรูปแล้วขอขมาลาโทษเหมือนกัน

สู้ๆขอรับ เพราะกะผมก็เป็นเหมือนกันขอรับ ^^

 

เป็นเหมือนกันครับ อ่านหลายๆกระทู้แล้วจะได้เป็นแนวทางในการแก้ไขครับ

ขออนุโมทนาบุญ สาธุครับ..............

 

ผมก็เป็นอีกคนนึงครับ เครียดเหมือนกัน คิดไปต่างๆนานา ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ไงไม่กล้าแม้แต่จะไปปรึกษาใครกลัวเค้าว่า ไม่นึกเลยว่าจะมีคนเป็นมากขนาดนี้ มนุษย์หน๋อมนุษย์

ตอนแรกก็เป็นไม่มาก แต่ยิ่งนับวันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย จนคิดว่าตัวเองใกล้จะบ้าแล้ว
และคิดว่าถ้าเราตายตอนนี้เราตกนรกแน่เลย ใครมีความคิดดีๆขอคำชี้แจงหน่อยครับ

 

เป็นกำลังใจให้คุณด้วยนะคะ ซึ่งดิฉันเองก็็ยังเป็นอยู่ เพียงแต่ว่าเป็นน้อยกว่าเมื่อก่อน สังเกตุได้ว่า วันไหนที่จิตฟุ้งซ่านเราจะเป็นมาก แต่ถ้าวันไหนมีสติดีหน่อย เพราะไม่ปล่อยใจ กำหนดลมหายใจเข้า ออก อาการมันจะหายไปค่ะ แนะนำให้ขอขมาพระรัตนตรัยทุกวันนะคะ ส่วนวิธีรักษาก็ลองเข้าไปอ่านดูจากกระทู้ต่างๆ ที่มีผู้แนะนำแล้วนะคะ


กระทู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการปรามาส-ผมรวบรวมมาให้หมดเเล้วในกระทู้นี้