เหงา!!!

<!--lead-->

​

​

พ.ญ.อัมพร เบญจพลพิทักษ์





ท่ามกลางความยุ่งเหยิงซับซ้อนของสังคม ชีวิตผู้คนต่างต้องมีการปรับตัวเพิ่มขึ้น
เราต้องจัดตารางเวลาให้เหมาะสมลงตัว เพื่อให้เกิดประโยชน์จากแต่ละนาทีให้ได้สูงสุด
เราต้องวางบทบาทให้รัดกุม เพื่อให้บรรลุเป้าหมายการทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
ไปๆ มาๆ ชีวิตของมนุษย์ในภาวะปัจจุบันก็เริ่มคล้ายคลึงกับสภาวะของหุ่นยนต์มากขึ้นทุกที
จะว่าไปแล้ว หากเราสามารถกลายเป็นหุ่นยนต์เต็มตัวไปเสียเลย ชีวิตอาจสบายไปอีกรูปแบบหนึ่ง
ทำงาน - หยุดพัก - ทำงาน - หยุดพัก ...
ต่อเนื่องตามโปรแกรมที่วางไว้ ไม่ต้องรู้สึกรู้สมอะไร
ทว่า... เพราะชีวิต... คือ ชีวิต
สภาพคล้ายหุ่นยนต์เช่นนี้ จึงทำให้ชีวิตเริ่มถูกทำลายด้วยเชื้อโรคร้ายทางอารมณ์ชนิดหนึ่ง... ความเหงา...
ความเหงา มักเกิดขึ้นในเวลาที่เราต้องการใครสักคน... แล้วไม่มี
ความเหงา มักมารบกวนเราในเวลาที่มองหาความผูกพันใกล้ชิด... แต่ไม่พบ
เมื่อมีความต้องการ มีการแสวงหาแต่ไม่พบสิ่งตอบสนอง เชื้อโรคร้ายทางอารมณ์ในหุ่นยนต์มีชีวิตเหล่านี้ จึงเริ่มบ่มเพาะฝีหนองเป็นความเจ็บปวดในจิตใจ
ความเจ็บปวดที่ทำให้บางชีวิตพยายามไขว่คว้าหาใครสักคนมาเติมเต็มความเหงาอย่างขาดสติไตร่ตรอง เพียงเพื่อจะพบกับความเจ็บปวดจากความเหงายิ่งกว่าในช่วงเวลาต่อมา
ตรงข้าม... ความเจ็บปวดลักษณะเดียวกันนี้ อาจทำให้หลายชีวิตพยายามซ่อนเร้นกลบเกลื่อน
บ้างก็ใช้การทุ่มเทอย่างหามรุ่งหามค่ำกับงาน กำจัดความว่างเปล่าของตารางเวลา เพื่อหลบเร้นความรู้สึกเดียวดายของตารางอารมณ์
บางคนหาทางใช้ตัวเลือกที่แตกต่าง
จมจ่อมช่วงเวลาโดดเดี่ยวกับความมึนเมาจากสารเสพติดเพื่อปรุงแต่งอารมณ์สนุกสนานจอมปลอมขึ้น... แม้เพียงชั่วขณะเวลาหนึ่งก็ยังดี
อีกหลายคนอาจเลือกการแปลงโฉมสภาพกดดันจากความเหงาให้กลายเป็นความก้าวร้าวเกรี้ยวกราด หรือเปลือกนอกที่ดูเฉยเมยเย็นชา เพื่อหลีกเร้นการที่ผู้คนจะแอบมารับรู้ได้ถึงสิ่งที่เจ้าตัวเข้าใจว่าเป็นความอ่อนแอเช่นนี้
หลอกสายตาผู้อื่น... และหลอกลวงตัวเองไปพร้อมๆ กัน
ต่างคนต่างหารูปแบบที่ต้องตรงกับจริตตนในการหลีกหนีความรู้สึกย่ำแย่
วุ่นวายและวนเวียนจนพลังงานชีวิตแทบหมดสิ้น...
แท้ที่จริงแล้ว เราจะขจัดความเหงาได้อย่างไร
ความเหงาลึกๆ ในใจ ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการถูกห้อมล้อมด้วยผู้คน หากว่าผู้คนมากมายเหล่านั้นเป็นผู้ไม่คิดจะหยิบยื่นความรักให้เรา... และเราก็ไม่เคยคิดจะแบ่งปันความรักให้
ขณะที่บางครั้ง เราอยู่ใกล้ชิดกับคนเพียงคนเดียว แต่คนๆ นี้ กลับสามารถละลายความเหงา ให้สูญสลายไปได้ เพียงเพราะคนๆ นั้น คือคนที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน... ความรู้สึกดีๆ ที่เรียกว่า... ความรัก
นั่นหมายความว่า จำนวนผู้คนมากมายไม่ใช่ยารักษาโรคร้ายแห่งความเหงานี้ได้ แต่... ความรัก... ต่างหาก... ที่ใช่
ความรัก... คือ ยาวิเศษสำหรับการรักษาโรคร้ายแห่งความเหงา
อย่างไรก็ตาม ยาขนานนี้มีความแปลกประหลาดในตัว
เพราะผู้ใช้ต้องเรียนรู้ที่จะมอบความรักให้แก่ตนเองก่อน
ขจัดความรู้สึกต่ำต้อย ดูถูกดูแคลนตัวเอง หยุดมองตนเองในแง่ร้าย ให้อภัยต่อสิ่งที่เราเคยพลั้งเผลอทำผิดพลาดไป พร้อมทั้งมีสติในการเรียนรู้ ทบทวน ตรวจสอบ เพื่อการเริ่มต้นใหม่ที่ดีขึ้น
รักตัวเองให้เป็น ชื่นชมความดีงามในตนเองให้ได้ มองหาคุณค่าของเราเองให้เจอ
เมื่อชื่นชมยินดีกับรักมากมายที่มีให้ตัวเองแล้ว
เรายังต้องเรียนรู้ที่จะแจกจ่ายแบ่งปันความรักนี้ให้แก่ผู้อื่นด้วย
บางคนไม่กล้ารักใคร... เพราะกลัวเสียฟอร์ม
ความรักไม่มีฟอร์ม ไม่มีรูปแบบ
บางคนไม่กล้ารักใคร... เพราะกลัวขาดทุน
ความรักไม่ใช่การลงทุน สิ่งที่เรามอบให้และแจกจ่ายเป็นเพียงแค่ความรู้สึกดีๆ
ยิ่งให้... ก็ยิ่งสุข... ยิ่งกำไร
เราจะเรียนรู้การแบ่งปันความรักนี้โดยเริ่มจากการมอบให้คนเพียงหนึ่งคน หรือพร้อมต่อการแบ่งปันแก่ผู้คนมากมายพร้อมๆ กัน ก็ไม่ผิดกติกา
เพราะรักในที่นี้ คือ การมอบความปรารถนาดี ความเป็นมิตรให้กับผู้คนที่อยู่รอบข้างใกล้ชิดและสัมพันธ์กับเรา
แน่นอน... การมอบสิ่งดีๆ เช่นนี้ อาจต้องใช้เวลาแรมเดือน แรมปี สำหรับการเพาะบ่มความสัมพันธ์ โดยเฉพาะในสังคมที่กร้าวกระด้างเช่นนี้ ดังนั้น อุปสรรคของกำลังใจข้อหนึ่งจึงมักเป็นการคาดหวังที่จะได้รับความรักตอบกลับมา ความคาดหวังรอคอยที่อาจทำให้รู้สึกเร่าร้อนจนเหนื่อยหน่ายที่จะแบ่งปันความรักให้ใครอีก
หากเราสามารถมองข้าม เอาชนะข้อยุ่งยากนี้ไปได้ ด้วยการมุ่งมั่นต่อทางเลือกในการทำสิ่งดีๆ จากความรักของเราเพื่อให้ผู้อื่นแย้มยิ้มยินดี โดยไม่จำกัดกรอบเวลาของการเฝ้ารอสิ่งตอบสนอง
ลองตอบตัวเองว่า... เราจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เป็นสุขจากผู้ที่เรามีความรักมอบให้ และยิ้มนั้นก็เป็นยิ้มจากผลของความตั้งใจของเราเอง
แน่นอน... รอยยิ้มนั้น คือ นิมิตหมายดีงามที่ช่วยบอกกล่าวว่า ยารักษาโรคเหงาที่ชื่อว่าความรักนั้น ได้เริ่มออกฤทธิ์แสดงผลงานให้ประจักษ์แล้ว
อย่ารอช้าที่จะก้าวต่อไป แบ่งปันและเรียนรู้การให้ พร้อมกับยินดีต่อการรับความรักอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัยอย่างสม่ำเสมอ แล้วคุณจะพบว่า แม้ชีวิตบางส่วนยังต้องดำเนินไปในรูปแบบคล้ายหุ่นยนต์เช่นเดิม... แต่กลไกความรักได้ทำให้หุ่นยนต์มีหัวใจตัวนี้ ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดว่างเปล่าเพราะความเหงาอีกต่อไป

​

ที่มา:

http://www.bangkokbiznews.com/bodyheart/

 

นั่นซิเน๊าะ..แป้ง