นั่งสมาธิ แล้วตกใจกระทันหัน จะเป็นไรมั๊ยครับ

เรียน ท่านผู้รู้ทุกท่านครับ

คือว่า ถ้าเรานั้งสมาธิอยู่ได้สักพัก เกิดความสงบ เงียบ
เเล้วจู่ ๆ มีสิ่งรบกวนกระทันหันทำให้ตกใจ สะดุ้ง เช่น มีคนมาเคาะประตูห้องดัง ๆ จิตเราจะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ

 

ขออนุโมทนาสาธุคะ

อาการตกใจในขณะที่กำลังนั่งสมาธิอยู่และเกิดความสงบ เพราะสภาวะภายนอก นั่นก็เป็นสภาวะธรรมเช่นกัน แต่ทำให้จิตเราตกไปชั่วขณะ ก็ดึงจิตกลับมาสู่สภาวะที่สงบดังเดิม โสตวิญญาณจะรับเสียงที่กระทบอยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นเสียงธรรมชาติ หรือเสียงที่ได้ยินจากที่ไกลๆ (หูทิพย์ ) เมื่อได้ยินต้องปล่อยวาง การปล่อยวางไม่ได้หมายความว่า ไม่รู้ ไม่ดู ไม่เอาเรื่องเอาราว แต่หมายถึง ไม่ยินดียินร้าย ไม่ปรุงแต่งอารมณ์นั่นเอง เสียงก็รูปขันธ์ที่ไม่เที่ยง ไม่ทน ไม่ใช่ตัวตน ถ้ายึดขันธ์ก็ทุกข์ วิตกกังวลมาก ทำให้เกิดนิวรณ์อีก การปฏิบัติสมาธิจะสะดุด สำเร็จช้านะคะ

เราเคยตกใจจากการนั่งทำสมาธิและการเจริญกรรมฐานจนกระทั่งถึงการเจริญวิปัสสนา บัดนี้ก็ยังตกใจจากเสียงภายนอก ระยะแรกๆในการนั่งสมาธิขั้นนั้นอยู่ในระดับขณิกะสมาธิก็มีเสียงรบกวนโดยบุคคลในบ้านกระทำ กระทบสิ่งของบ้าง ต้องพยายามจัดหาสถานที่ที่นั่งให้เงียบที่สุด แต่ในระยะของอุปจารสมาธิจนถึงระดับอัปปนาสมาธิ จิตเกิดมีพลังสูงจนสูงมากในบางวัน มีเสียงภายนอกกระทบเช่นกัน แต่มิใช่เกิดจากบุคคลในบ้านกระทำ แต่เป็นเสียงของสิ่งของในห้องเคลื่อนที่ เช่น จากรองกาแฟเลื่อนไหลเกิดเสียงดัง เกร๊งงง..., เสียงเตียงไม้ลั่นดังคลื่ดดด..., เสียงบานประตูไม้สักในห้องนอนทรุดตกตรงหน้าเสียงดังมากเหมือนคนเดินชนประตู, เสียงคอมพิวเตอร์และซีพียูลั่นเปรี๊ยะทั้งๆที่ไม่ได้ต่อสวิทซ์, ถ้าเปิดคอมพิวเตอร์ไว้เครื่องปรินซ์หรือถ่ายเอกสารทำงานทันที คือปรินซ์กระดาษเปล่าออกมาเฉย, เสียงหลังคากระเบื้องที่อยู่ด้านบนลั่นดังมาก หลายครั้งจนกว่าจะออกจากการเจริญภาวนา และที่ตกใจมากที่สุดก็คือ เสียงกระจกโต๊ะเครื่องแป้งแตกดังเปรี๊ยะอย่างดังสนั่น แต่รอจนกว่าเจริญภาวนาจบลง หลังจากนั้นจึงหันไปดู และดูที่กระจก ไม่พบรอยร้าวแม้แต่นิดเดียว
ทุกครั้งที่ตกใจ เราไม่เคยลืมตาดูเลย ยกเว้นดูตอนที่กระดาษเปล่าถูกปริ้นซ์ออกมาจากเครื่อง ต้องลืมตาดู เพราะแปลกใจมาก ( ตอนนั้นอยากรู้และประหม่าว่ามีใครยืนปริ๊นซ์ให้เราหรือเปล่า แต่ในบ้านอยู่กับลูกสองคน และเขาไม่มาวุ่นวายเวลาเราปฏิบัติธรรมและล๊อคห้องนอนตลอด ) เสียงใดกระทบเมื่อตกใจ จิตนี้ตกวาบเลย แต่พยายามทำจิตให้เข้าที่ดังเดิม เจริญภาวนาต่อไปอย่างราบรื่นเป็นชั่วโมง สองชั่วโมง

เดี๋ยวนี้ก็ยังเกิดอย่างนี้อยู่แต่ห่างลง และเสียงที่เกิดไม่ดังมาก รู้แล้วจึงปล่อยวาง ไม่ตกใจ มันเป็นสภาวะธรรม ใครฝึกนั่งสมาธิในที่ที่มีเสียงอึกทึกคึกโครมได้ตลอด ผู้นั้นจะมีพลังจิตที่เข้มแข็ง และพลังจิตแรงมาก

ปฏิบัติต่อไปนะคะ ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคในการทำสมาธิ สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นเป็นธรรมให้เรารู้ในที่สุด

 

จะตกใจก็เพราะเสียงนั่นล่ะ แต่ถ้าสมาธิเรานิ่งสงบดีจะไม่หวั่นไหวต่อเสียงใดๆ

เคยตกใจเหมือนกัน อาการตกใจมันจะสั่นระริกๆ อยู่ภายในนะ
แต่ร่างกายไม่หวั่นไหวในขณะกำลังนั่งสมาธิอยู่ คือไม่เคลื่อนหลุดออกไปจากท่านั่ง
ทั้งมือ และเท้ายังอยู่ในลักษณะท่าเดิม

อันนี้เล่าเป็นประสบการณ์ส่วนตัว ก่อนที่มันจะเห็นอาการระริกๆ อยู่ภายใน
สติมันจะเร็วมาก มันจะมากำหนดไว้ที่ฐานของจิต
ของเราจะดิ่ง วื๊ดดด..มาเลย มาที่บริเวณสะดือ
แล้วก็จะกลับมาสู่สภาวะปกติ อาการตกใจจะค่อยๆ จางหายไป
เท่าที่สังเกตอาการของมันนะ ในเวลาที่เกิดอาการตกใจ

สำคัญที่สติ....!

และความแนบแน่นของสมาธิ

 

เป็นกันทุกคนครับอีกหน่อยก็จะชินไปเอง

 

อนุโมทนาสาธุกับคุณหัสดีคะ

แสดงว่าฐานของจิตอยู่ที่บริเวณกึ่งกลางเหนือสะดือ แต่เราพบฐานของจิตได้ชัดที่บริเวณกึ่งกลางระหว่างคอหอยกับเพดาน เห็นชัดจนจับการเกิดดับของจิตได้ทัน มันเร็วมากกกก (เห็นด้วยความรู้สึก ไม่ใช่เนื้อตา )

 

ไม่เป็นอะไร แต่รู้สึกเคืองน้อยๆ เพราะกำลังจะผ่านด่านแมลงยุบยั้บอยู่แล้วเชียว ตั้งแต่นั่งมายังไม่เคยผ่านด่านนี้เลย

 

ดูจิตปัจจุบัน มันผ่านไปแล้ว ตกแล้วก็ตั้งใหม่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป คิดมากไปก็เป็นทุกข์ รู้เท่าทันทุกข์ก็พบความสุข อนุโมทนากับผู้ปฏิบัติธรรมและผู้ใฝ่ในธรรมทุกท่านครับ

 

เสียงทำให้ตกใจ ก็ไล่ดูหาสาเหตุว่ามันตกใจกันยังไงกันนะครับ ทุกสภาวะคือสารที่เข้ามาให้เราทำแบบฝึกปฏิบัติแบบฝึกหัดนั่นเอง คิดอย่างนี้ไว้ก่อนจะได้ไม่ไปโวยวายกับเสียงนั้นๆ

อาการตกใจจากสิ่งภายนอกนั่นก็หมายความว่ามันไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเรา มันจะดังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หรือมันจะตกใจเข้าห้างฯนั้นห้างนี้ฯที่เกิดจากการบังคับควมคุมก็ตาม
หากเราตกใจจะสังเกตุได้ว่า อาการตกใจที่เกิดจากปัจจัยภายนอกของเสียงผ่านเข้ามาที่ประสาทรับรู้โสตวิญญาณ ทางหู มันก็จะไล่ลงมาที่หัวใจพลอยทำให้เกิดการหยุดทำงานของปอดไปชั่วขณะแว๊ปเดียวหรือเรียกว่าการทำงานของระบบชะงัก จากนั้นหัวใจจะสูบฉีดเลือดอย่างแรงเพื่อชดเชยจังหวะที่หยุดไป อาการของลมหายใจก็จะหยุดชั่วขณะที่ตกใจแล้วก็ลากลมเข้าไปใหม่เพื่อทดแทนจังหวะที่หยุดไป
แน่นอนว่าขณะที่ตกใจนั้นร่างกายจะเป็นจังหวะลมเข้าพอดีหากเป็นช่วงลมออกเกือบสุดอาการตกใจจะหยุดที่หูและจะตกใจน้อยกว่าจังหวะเข้า

ดังนั้นเพราะเหตุนี้ตัวเกิดให้ตกใจจะเกิดพร้อมๆกับลมเข้าหรือใครสติไม่เร็วพอจะมีตัวโทสะ โมหะ พุ่งออกมาด้วย

จริงหรือไม่จริง ต้องลองดูกันในโอกาสต่อไปครับ
อนุโมทนา สาธุ

 

จริงๆแล้วไม่ดี นะครับ.....กายทิพย์สะเทือน

หากผู้เริ่มหัดทำสมาธิจะมีผลมาก จะรู้สึกเหมือนกับเพิ่งผ่านเหตุการณ์ระทึกมาสดๆร้อนๆ ทั้งๆที่นั่งอยู่เฉยๆเนี่ยแหละ แล้วทีนี้จะเข้าใหม่ยากลำบากขึ้น

ท่านถึงให้เสาะแสวงหาสับปายะที่ดีในการภาวนา ครับ

 

"ก่อนหน้านี้ผมเจอประจำเลยครับ สะดุ้งจนหัวใจแทบจะออกมาเต้นข้างนอกซ่ะให้ได้เลยครับ"

 

เป็นสิครับ ก็ตกใจไง

 

เป็นอาการของใจหยุดครับ ใจกำลังจะรวมเป็นหนึ่ง เรียกว่า ตกศูนย์ ครับ
ให้กำหนดใจ นิ่งๆเฉยๆ ที่ กลางท้องเรื่อยไปครับ
มีอะไรให้ดูก็ดู ไป นิ่งๆเฉยๆ ต่อไปครับ

 

เคยอยู่ครั้งนึงครับ สงบมากแล้ว นิ่งมากแล้ว...เข้าสู้สถาวะแห่งสมาธิ...แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ข้าง ๆ ตัว (ลืมปิดและมันมีเสียงกริ่งที่ดังมาก)...ไม่สะดุ้งนะครับ แต่เด้งออกจากสมาธิ...ใจเต้นตุบ ๆ ๆ แต่ตายังไม่ลืม...กลับมาหายใจ พุทธโธอีกสัก 30 วิแล้วค่อยลืมตาช้า ๆ ออกจากสมาธิ แล้วก็รับครับ

เสียงอื่น ๆ ไม่ทำให้ผมออกจากสมาธิได้นะครับ ยกเว้นเสียงโทรศัพท์ เพราะว่ามันดังได้ใจจริง ๆ และถ้าหากเปิดไว้ มันก็ไม่รู้จะมาตอนไหนด้วย...ความนิ่งสงบและไม่รับรู้กาลเวลาแห่งการปฏิบัติ ทำให้เพลินเพลินอย่างยิ่ง พอโดนเข้าไปย่อมมี การสั่นกระเพื่อมแห่งสมาธิพอสมควรสำหรับผู้เริ่มต้นได้ไม่นานแบบผม