อยากทราบเรื่องการ "เบิกบุญ"ครับ

ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเขาบอกว่าการทำบุญทุกอย่างนั้นจะได้รับบุญในช่วงเวลาที่ทำสั้นมากเป็นแสงแห่งบุญเพียงแค่3วินาทีเท่านั้นและจะหายไป ซึ่งถ้าอธิษฐานไม่ทีันก็จะไม่ได้รับ แต่จะสะสมเพิ่มไปเรื่อย ๆที่บนสวรรค์ ดังนั้นถ้่าต้องการนำบุญที่เราได้ทำนั้นมาใช้จะต้องเบิกบุญออกมาเท่านั้นโดยการบอกกล่าวกับพระรัตนตรัยและนำบุญนั้นมาใช้ในจุดประสงค์อื่นต่อ ๆไป โดยที่บุญนั้นจะไม่มีวันหมดแต่จะขึ้นไปอยู่ในสวรรค์ชั้นที่สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ

รบกวนเพื่อน ๆ ผู้รู้ช่วยอธิบายขยายความกับเรื่องราวข้างต้นให้ด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ(kiss)

 

บุญคือ ความสุข คงไม่มีแสงแห่งบุญแน่นอน ผมว่า บุญ คงไม่เหมือนกับการฝากเงินไว้กับธนาคารหรอกครับ แต่บุญจะให้ผลผัดเปลี่ยนกับกรรม คงจะเบิกไม่ได้ตามเวลาต้องการ(ยกไว้ช่วงประสบเหตุที่ต้องตายแต่ไม่ตาย เพราะเคยเกิดกับผม)
แต่ บุญ ยิ่งทำบ่อยๆก็ยิ่งมีมาก หากอุปมาดังการทำนา ทำนาปีเดียวจะเก็บ ข้าวไว้กินตลอดชีวิตคงไม่ได้เพราะมันคงหมด ต้องทำทุกปี

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ
ใครมีเพิ่มเติมแนะนำได้นะครับขออนุโมทนาบุญครับ

 

หนูก็เคยอ่านนะคะ เรื่องที่พี่ maze พูดมา ทุกวันนี้หนูก็ยังทำนะคะ ไม่ว่าจะทำบุญอะไร ให้เงินให้ทานกับใครหรือเวลาทำดีอะไร หนูจะรีบอธิฐาน ภายในเวลาสามวิ ไม่รู้เท็จจริงอย่างไร แต่หนูเชื่อค่ะ ^^

 

เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าตอนที่เราทำบุญใหม่ๆ จะเป็นแสงพุ่งขึ้นไปข้างบนภายในเวลาไม่กี่นาที และที่ได้ยินเนี่ย รับรองว่าไม่ได้ยินจากหนังสือเล่มนั้นหรือเล่มไหนแน่ๆ เอาเป็นว่าพอทราบมาแล้วกัน

แต่ที่บอกว่าถ้าอธิษฐานไม่ทันจะไม่ได้รับเนี่ย ต้องถามก่อนว่าใครได้รับ ถ้าเป็นตัวเรา เมื่อเราทำบุญ ยังไงบุญก็เป็นของเราอยู่แล้ว จะอธิษฐานตอนไหนก็ได้ แต่ถ้าเราจะให้ผลบุญแก่บางภพภูมิ หรือให้กับบุคคลที่ล่วงลับไปแล้ว ก็เป็นไปได้ที่ว่า มัวแต่นึกชื่อหรือไล่ชื่ออยู่ ก็เลยให้ไม่ทัน บุญขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว วิธีที่ผมทำอยู่ก็คือ เวลาจะให้เปรต อสุรกาย สัมภเวสี ภพภูมิที่ตกยากอยู่ ผมก็จะกำหนดจิตว่าเอ้า ไปรอที่วัดนั้นวัดนี้เลยนะ ในวันนั้นวันนี้ และก็ตั้งใจให้เค้าโดยเฉพาะ พอตอนกรวดน้ำ ก็ให้พวกท่านโมทนาได้เลยนะ

การเบิกบุญมีอยู่ 2 นัย
ถ้าอย่างวัดสามแยก ก็คือ การอุทิศส่วนกุศลนั่นแหละ
แต่ถ้าอย่างอาจารย์ทิพากร ก็คือ การนำผลบุญที่เราสั่งสมมาเร่งรัดให้เกิดผลตามที่ต้องการ

ถ้าเป็นการอุทิศส่วนกุศล ยิ่งให้ก็ยิ่งได้รับผลบุญเกิดขึ้น เป็นไปตามหลักที่ว่าปัตติทานมัย เค้าโมทนากับเรา บุญนั้นก็กลับมาที่เราด้วย อย่างน้อยๆที่สุด ก็เป็นการกล่อมเกลาให้เรามีเมตตากรุณา

ถ้าเป็นความหมายของการเบิกบุญอย่างที่อาจารย์ทิพากรท่านนำมาสอนลูกศิษย์ อย่างนี้จะเรียกว่าเป็นการนำบุญมาใช้โดยตรงก็น่าจะเรียกได้ บุญนั้นก็เป็นทรัพย์ แต่เป็นอริยทรัพย์ที่ติดตัวไปทุกภพทุกชาติ การใช้บุญ เรียกว่า เสวยผลบุญ เมื่อเสวยก็ย่อมหมดไป เพราะฉะนั้นในนัยนี้ บุญย่อมมีสิทธิหมด ถ้าไม่ทำเพิ่ม คนฉลาด ย่อมจะทำบุญทุกที่ทุกเวลาที่มีโอกาส

 

การเบิกบุญมาใช้ในโลกมนุษย์แต่อยู่ในสัมมาทิฏฐิหรือ บุญญฤทธิ์ ทำได้ตลอดเวลา ด้วยอิทังปุญญะผะลัง
อิทังปุญญะผะลัง แปลว่า ผลบุญที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติของตนเอง
เจริญในธรรม