บ้านผีอยู่

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด



"คนซอย 7 ก" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากผีผูกคอตาย

เด็กผู้ชายข้างบ้านผมผูกคอตาย เขาชื่อเข้ แบบตะเข้นั่นละครับ ไม่รู้ว่าพ่อแม่เขาคิดยังไงถึงตั้งชื่อแบบนี้ แต่ฟังดูก็น่ารักดี...เข้เป็นเด็กดี เงียบๆ ขรึมๆ เรียบร้อย จนผมนึกรำคาญว่ามันเกินไปสำหรับเด็กวัยรุ่นผู้ชาย ที่จะต้องบู๊นิดซนหน่อย ให้ชีวิตมันร่าเริง

เออ...อาจเพราะนิสัยแบบนี้ก็ได้ที่ทำให้เข้เป็นคนคิดสั้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเข้ถึงฆ่าตัวตาย ได้แต่สรุปว่าเพราะเครียดเรื่องเรียน

คิดดูแล้วน่าสงสารมากครับ พ่อแม่เขามีลูกชายคนเดียว เลี้ยงดูทะนุถนอมมาตั้ง 17-18 ปี อยู่ดีๆ ก็ผูกคอตัวเองกับราวบันได ว่ากันว่า แม่เป็นคนตื่นมาเจอตอนตี 4 ก็สุดจะเยียวยาเสียแล้ว

หลังจากเข้ตาย พ่อกับแม่ก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น เป็นผมผมก็ย้ายครับ บ้านที่เคยอยู่ด้วยกันมาสามคน พ่อแม่ลูก ในเนื้อที่ร้อยตารางวาแถวประชาชื่น แม้จะไม่ใช่บ้านใหญ่โตแต่ก็เคยอบอุ่น...ตอนเช้าพ่อขับรถไปส่งลูกแล้วก็ไปทำงาน แม่อยู่บ้าน กวาดถู ซักรีด แล้วก็ทำกับข้าวไว้รอท่าตอนเย็นย่ำค่ำมืด

ผมไม่เห็นแสงไฟจากบ้านหลังนั้นมาปีหนึ่งแล้วละครับ นับตั้งแต่วันที่ทุกคนจากไป เมื่อเสร็จงานศพของเข้ บ้านก็ถูกปิดทิ้งไว้เฉยๆ นานๆ ทีจะมีลุงแก่ๆ มาดายหญ้ารอบๆ ตัวบ้าน กระนั้นต้นไม้ใบหญ้า กาฝาก วัชพืชก็ขึ้นรกเรื้อไปหมด

ดูเหมือนเจ้าของบ้านไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี?

ที่จริงก็น่าจะขายหรือให้เช่า แต่อย่างว่าละครับ บ้านมีคนฆ่าตัวตายใครจะกล้ามาอยู่? พวกญาติๆ เคยยุให้ผมซื้อไว้เอง จะได้ขยับขยาย หรือทำสนามให้ลูกวัยซนของผมวิ่งเล่นก็ได้ แต่บอกตรงๆ ว่าผมไม่เอาหรอก...กลัวผีน่ะซีครับ

ข้อสำคัญ มันเป็นที่ที่ไม่เป็นมงคลเสียแล้ว!

เคยมีพวกไม่กลัวผีเข้าไปตอแยกับบ้านหลังนี้...ก็พวกตัดช่องย่องเบาไงล่ะครับ มันคงเห็นเป็นบ้านไม่มีคนอยู่ อยู่แต่ทีวี สเตอริโอ แอร์ และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น มันต้องนึกเสียดาย ทิ้งไว้เปล่าประโยชน์ จะเอาไปช่วยใช้!

แต่เชื่อมั้ยครับ ไม่มีใครเอาอะไรออกมาจากบ้านนั้นได้แม้แต่ชิ้นเดียว ทุกอย่างยังวางอยู่ตามที่ตามทางของมันเหมือนเดิม

นี่เองเป็นที่มาของคำร่ำลือว่า...ที่นี่เป็นบ้านผีดุสาหัสสากรรจ์!

ว่ากันว่า ภายในบ้านนั้นยังดูสะอาดสะอ้านน่าแปลกใจ เชือกที่เข้ใช้แขวนคอตัวเองก็ยังห้อยเป็นสายยาวเหมือนงูพิษอยู่ที่ราวบันได มันเป็นเชือกผูกคอตายที่ใครๆ อยากได้กันนัก เพราะจะเอาไปทำเป็นเครื่องรางของขลังที่มีอิทธิฤทธิ์อย่างยิ่ง

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครไปแตะต้องเชือกมรณะเส้นนั้นได้!

ผมเชื่อนะครับว่าวิญญาณที่อาภัพ หดหู่ของเข้ยังวนเวียนอยู่ตามห้องต่างๆ ที่มืดสลัวในบ้านนั้น บางทีตอนดึกๆ ผมมองจากหน้าต่างห้องนอนชั้นสามข้ามสนามหญ้าบ้านผม ไปยังบ้านหลังเล็กของเข้ มันน่าเศร้ามาก นึกถึงวิญญาณเด็กวัยรุ่นที่ต้องหงอยเหงา เดียวดาย และเสียใจต่อการปลิดชีวิตตนเอง อย่างที่ไม่สามารถเรียกอะไรกลับคืนมาได้เลย

เขาว่าวิญญาณคนฆ่าตัวตายจะต้องทนทุกข์ทรมาน อยู่ตรงที่ตัวเองตายไปตลอดกาล...วิญญาณจะไปสู่สุคติไม่ได้ ต้องติดแหง็กอยู่ในดินแดนที่อยู่ระหว่างโลกคนเป็นกับโลกคนตาย

สามเดือนก่อน บ้านผมจัดงานวันเกิดครบสิบสามปีให้ลูกชายคนโต ตอนนั้นเป็นวันเสาร์พอดี เพื่อนๆ ลูกมากันเต็มบ้าน ครึกครื้นดีครับ ตัวผมกับภรรยาก็อยู่บ้าน ดูแลทั้งลูกตัวเองและลูกคนอื่น

ราวๆ บ่ายสี่โมงเห็นจะได้ พวกเด็กผู้ชายเล่นเตะบอลกันอย่างสนุกสนานที่สนามหญ้า และแล้ว...หวือ...ลูกฟุตบอลลอยข้ามรั้วไปตกในพุ่มไม้ใบหญ้าของบ้านร้าง ลูกหันมาสบตากับผมเป็นเชิงขออนุญาตไปเก็บบอล ผมลังเล...แต่จะทำยังได้ล่ะครับ นอกจากพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า...

"อยากเก็บก็ไปเองนะ พ่อน่ะไม่ไปหรอก!"

ทันใดนั้น ลูกฟุตบอลก็ลอยโด่งข้ามรั้วกลับมาเองอย่างสง่างาม! ลูกผมมันร้องเฮ้ย! แล้วโดดหนีลูกฟุตบอลของตัวเองราวกับมันเป็นลูกระเบิด

ลูกมาเล่าทีหลังว่า แกเห็นลูกบอลเป็นตัวคน พอกะพริบตาอีกทีก็กลับเป็นลูกบอลตามเดิม! แต่แค่นั้นก็พอแล้วครับ แกเลิกเล่นทันที แต่เพื่อนๆ ก็เล่นกันต่อไป แล้วอยู่ดีๆ ลูกบอลก็ลอยข้ามรั้วไปอีกแล้ว

คราวนี้เพื่อนลูกคนนึงอาสาเดินอ้อมรั้วไปเก็บให้ และหายไปนาน

เชียว...นานจนเราเป็นห่วง พอขยับตัวลุกจะไปตาม เด็กคนนั้นก็เดินอุ้มลูกบอลกลับมา...บอกว่าไปคุยกับพี่ข้างบ้าน!

พี่ที่ไหน? ใครล่ะเนี่ย...

ผมขนลุกซู่ แข็งใจย่องไปเมียงมองตามช่องรั้ว เพราะในใจคิดว่า ใครกันหว่า...ถ้าเป็นพวกผู้ร้ายมันซุ่มอยู่ เดี๋ยวตอนมืดๆ มันจะมาปีนบ้านผมซะ

ภาพที่เห็นทำให้ผมยืนตะลึง ขนลุกกรูเกรียว ตัวแข็งทื่อเหมือนกลายเป็นรูปปั้นไปในพริบตานั้นเอง!

เด็กหนุ่มที่ตายไปปีกว่าแล้ว มานั่งอยู่ที่ม้าหินในบ้านเขาเอง แววตาเศร้าสร้อยหงอยเหงามองมา เหมือนคนเป็นๆ ทุกอย่าง แสงแดดอ่อนยังส่องร่างเขาอย่างชัดเจน...แต่ไม่ถึงนาทีเขาก็จางไปกับแสงแดดเชื่องช้า

นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตที่ผมเห็นผีอย่างเต็มตา...เห็นในเวลากลางวันแสกๆ ชนิดเถียงไม่ออกจริงๆ ครับ!

 

-o- ขนนู๋ลุกเลย ขนแขนสแตนอัพๆๆ

 

น่าสงสาร และเค้าตายเพราะอะไรกันน้อ

 

คือว่า น่ากลัวมาก และน่าสงสารมาก พอๆ กัน