ภาพกลุ่มควันคล้าย หน้ากากอาถรรพ์โบราณ หลังสึนามิถล่มญี่ปุ่น

ตะลึงหลังเผยแพร่ภาพ "ควันปริศนา" ซึ่งเชื่อว่าเป็นคล้ายกับภาพมัจจุราช ปรากฏบนท้องฟ้า หลังเหตุการณ์สึนามิถล่มประเทศญี่ปุ่นราบคาบ...



สยดสยองและกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ทันที เพราะมีคนไทยตาดีตั้งข้อสังเกตผ่านไทยรัฐออนไลน์กับภาพปริศนาเป็นควันสีดำทะมึนขนาดมหึมาพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าหลังจากสึนามิเข้ากลืนประเทศญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 11-03-2011 สร้างความเสียหายมหาศาล บ้างก็ภาพควันว่าเป็นภาพมัจจุราช บางคนบอกว่าเป็นภาพคล้ายกับหน้ากากอาถรรพ์ของประเทศญี่ปุ่น หรือ “คะบูกิ” (หรือคนทั่วไปเรียกว่า คาบากิ) ศิลปะดั้งเดิมในสมัยโบราณของประเทศญี่ปุ่น

เมื่อไทยรัฐออนไลน์ลองนำภาพดังกล่าวมาวิเคราะห์และตรวจสอบพบว่าภาพปริศนาที่ว่าเป็นถ่ายความเสียหายมุมสูงของจังหวัดฟุกุชิมาหลังคลื่นสึนามิถล่มญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 11 มี.ค. 2011 “จริง” แต่หากมองภาพปริศนาดังกล่าวด้วยมุมปกติ จะไม่สามารถเห็นภาพหน้ามัจจุราชดังกล่าวได้ชัดเจนเท่าไหร่
ภาพถ่่ายอีกด้านหนึ่งของภาพปริศนา



ทว่าเมื่อลองนำภาพกลุ่มควันสีดำซึ่งกำลังพวยพุ่งกลับภาพถ่ายลง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็สร้างความประหลาดใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากภาพดังกล่าวมีลักษณะน่ากลัวและชวนขนหัวลุกอย่างยิ่ง ยิ่งเมื่อลองนำภาพหน้ากาก “คะบูกิ” ซึ่งเป็นหน้ากากอาถรรพ์ของประเทศญี่ปุ่นแล้วยิ่งชวนสยดสยองไปใหญ่

สำหรับประวัติความเป็นมาของหน้ากาก “คะบูกิ” ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าเป็นศิลปะการแสดงแบบดั้งเดิมที่ของประเทศญี่ปุ่นเกิดขึ้นในศตวรรษที่ 17 โดยนางรำที่ชื่อว่า Izumo no okuni แต่ในสมัยนั้นยังไม่ได้รับความนิยมเท่าไหร่ เนื่องจากไม่ประณีตและวิจิตรบรรจงเท่ากับปัจจุบัน

เดิมละครคะบูกินั้นใช้ผู้หญิงเล่นเป็นตัวนาง ซึ่งผู้หญิงเหล่านั้นมักจะเป็นโสเภณี แต่เพราะเป็นผู้หญิง การแสดงจึงดูอ่อนช้อยและงดงาม แต่ในสมัยโทคุกาวามีการห้ามโดยเด็ดขาด ด้วยเห็นว่าไม่ดีงามต่อศีลธรรม ตัวละครจะมีการเคลื่อนไหวที่กระฉับกระเฉง แสดงออกซึ่งท่าทางที่มีความหมาย เช่น ร้องไห้ เสียใจ ดีใจ โกรธ บ้าคลั่ง ฯลฯ จึงทำให้ละครคาบูกิเป็นที่นิยมดูกัน

การแสดงถูกอัพและพัฒนามาเรื่อยๆ จนกลายเป็นที่นิยมที่สุดในสมัยเอโดะศตวรรษ ที่ 20 แต่ไม่ถูกจัดว่าเป็นละครคลาสสิคเนื่องจากคะบูกิเป็นรูปแบบความ บันเทิงที่ผสมผสานกันหลากหลาย ตั้งแต่ดนตรี การร่ายรำ การเล่าเรื่องตลกชวนหัว เรื่องเศร้าซึ้งและทุกอย่างที่ผู้ชมต้องการดู ในละครคะบูกิไม่มีผู้แสดงหญิง ใช้นักแสดงชายแสดงเป็นผู้หญิง



โดยเนื้อเรื่องของการแสดงคะบูกิจะมีอยู่ 2 ประเภท คือเรื่องเกี่ยวกับสังคมซามูไร ตำนานวีรบุรุษ เวทมนต์และเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ และอีกประเภทคือเรื่องราวชีวิตของชาวเมืองเรื่องเศร้าเคล้าน้ำ ละครคะบูกิเป็นเป็นการแสดงที่เต็มไปด้วย ฉากที่ตื่นเต้นเร้าใจและมักจะต้องมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นมากมายในเนื้อเรื่อง

หากจะสังเกตหน้าตัวแสดงให้ดี จะมีการแต่งหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ โดยเฉพาะที่ตาจะดูน่ากลัวมาก และบทพูดก็ฟังยากมาก แม้กระทั่งคนญี่ปุ่นเองก็ยังฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ก็ดูขลังดีการแต่งตัวจะแต่งตัวให้บ่งบอกถึงบทของคนนั้น เช่นตัวผู้ดีหรือพระเอกจะถือร่มกระดาษ คาดผ้าคาดหน้าผาก และพกดาบสั้นไว้ที่เอว แต่ถ้าเมื่อไรพระเอกหรือตัวเอกถูกฆ่า การแต่งกายจะเปลี่ยนไปในรูปเกินจริง กล่าวคือเป็นวิญญาณที่มีอำนาจหวนกลับมาแก้แค้น ที่เด่นชัดที่สุด และคิดว่าใครๆก็เคยเห็น เพราะมักจะเอามาเป็นสัญลักษณ์ของคะบูกิ ก็คือชายที่หน้าขาว มีลวดลายสีดำและสีแดงบนใบหน้า หน้าตาดุดัน

ขณะที่ วิกิพีเดียระบุว่าถึงคะบูกิคล้ายกันว่า เป็นศิลปการแสดงของ‪ญี่ปุ่น โดยมีการแต่งหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ มีการเคลื่อนไหวที่กระฉับกระเฉงแสดงออกซึ่งท่าทางที่มีความหมาย เช่น ร้องไห้ เสียใจ โดยมีเนื้อเรื่อง 2 ประเภท คือเรื่องเกี่ยวกับสังคม‪ซามูไร และ เรื่องราวชีวิตของชาวเมือง

คะบูกิ เริ่มต้นในตอนต้นของศตวรรษที่ 17 โดยมีการเปิดการแสดงใน‪เกียวโต โดยคณะละครที่ประกอบด้วยผู้ร่ายรำสตรีที่นำโดยผู้ดูแลศาลเจ้าอิซุโมะ แต่หลังจากนั้นปี ‪ค.ศ. 1629 ได้มีประกาศรัฐบาลห้ามสตรีแสดงด้วยมีจุดประสงค์ที่จะรักษา‪ศีลธรรมของประชาชน ดังนั้นคะบุกิจึงแสดงโดยเด็กหนุ่มและเมื่อรัฐบาลห้ามมิให้เด็กหนุ่มแสดงคะบุกิจึงแสดงโดยผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่

ทั้งนี้ก่อนหน้านี้ สำนักข่าวต่างประเทศได้มีการกล่าวถึงภาพควันดำพวยพุ่งหลังจากเหตุการณ์สึนามิถล่มที่ประเทศญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 11-03-2011คล้าย แบบนี้เช่น ว่าเป็นภาพคล้ายกับอนุสาวรีย์ของ ด.ญ.ซาดาโกะ ซาซากิ (Sadako Sasaki) ซึ่งเสียชีวิตเพราะสหรัฐอเมริกาทิ้งระเบิดใส่เมืองฮิโรชิมา ทำให้เธอได้รับสารกัมมันตภาพรังสี และทนทุกข์ทรมาณมาหลายปี ที่สุดก็เสียชีวิตลง



สำหรับ ประวัติเด็กหญิง ซาดาโกะ ซาซากิ (Sadako Sasaki) เกิดเมื่อวันที่ 7 มกราคม 1943 ที่เมืองฮิโรชิมา ประเทศญี่ปุ่น ต่อมาในวันที่ 6 สิงหาคม 1945 ขณะที่เธอมีอายุได้เพียง 2 ขวบ เครื่องบินของกองทัพสหรัฐอเมริกาได้ทิ้งระเบิดปรมาณูลูกแรกของโลกที่มีชื่อว่า “‪Little Boy” ใส่เมืองฮิโรชิมา โดยจุดที่ระเบิดตกลงมานั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอ ตลอดระยะเวลา 10 ปีหลังจากนั้นเธอต้องกลายเป็นหนึ่งในเหยื่อที่ต้องเจ็บป่วยด้วยอาการโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว หรือ ลูคีเมีย จากผลของสารกัมมันตภาพรังสีจากระเบิดนิวเคลียร์ในครั้งนั้นนั่นเอง หลังจากที่เธอต่อสู้กับโรคร้ายมานาน ในที่สุด เด็กหญิงซาดาโกะก็ได้เสียชีวิตลงในวันที่ 25 ตุลาคม1955 ขณะอายุได้ 12 ปี

สิ่งหนึ่งที่ทั่วโลกจดจำได้เกี่ยวกับเด็กหญิงชาวญี่ปุ่นผู้นี้ คือความพยายามในการพับกระดาษเป็นนกกระเรียนของเธอตามความเชื่อโบราณของชาวญี่ปุ่นที่ว่า “ถ้าหากว่าคนที่เจ็บป่วยสามารถพับนกกระเรียนได้ถึงพันตัว สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำให้คนนั้นกลับมามีสุขภาพแข็งแรงอีกครั้งหนึ่ง เพราะนกกระเรียนเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะมีอายุถึงพันปี”

ตอนที่เธอเสียชีวิตนั้น เธอเพิ่งพับนกกระเรียนได้ 644 ตัวเท่านั้นทำให้ในวันประกอบพิธีศพเพื่อนๆ ของเธอต้องร่วมกันพับนกอีก 365 ตัว ให้ครบหนึ่งพันแล้วจึงนำไปฝังพร้อมกับร่างของ ซาดาโกะ.

ที่มา : สุดฮือฮา พบภาพ 'หน้ากากอาถรรพ์โบราณ' โผล่บนท้องฟ้า หลัง 'สึนามิ' ถล่มญี่ปุ่น - ข่าวไทยรัฐออน

 

ส่วนตัวผม คิดว่ามันไม่คล้ายเท่าไรนะ - -"

 

มันเป็นจินตนาการของมนุษย์ อย่าไปคิดมาก

 

อะไรหัวขึ้นอะไรเอาหัวลง.....................................น่าจะได้รับตำตอบแล่วสินะ

 

จินตนาการกันไป...แล้วแต่มุมมองแต่ละคน...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ที่ว่าวันนี้เราทำความดีกันหรือยัง..

 

รูปมัจจุราชเหมือน แต่รูปเด็กหญิง ไม่เหมือนเรย ไม่เกี่ยวเลย

 

งั้นมันคงจะเป็นรูปอะไรก็ได้ ถ้าอยากไห้เป็น

 

.ให้กำลังใจค่ะ น้องโดเรมอน แหม เป็น น้องชายของพี่พลังจิต เป๊ะ ว่าแต่ว่าจะดูแลกระดานไหวเหรอคะ ยังไงก็ขอเชียร์

 

เรื่องราวความเชื่อเรื่องกุเป็นตุเป็นตะเป็นปกติของนสพ.ฉบับนี้ จำได้สมัยเด็กๆเมื่อยี่สิบปีก่อนเคยเสนอข่าวเรื่องผีเสื้อแดง เป็นผีสาวท้องแก่ใส่ชุดสีแดงตามเอาชีวิตคน เล่นข่าวเป็นอาทิตย์เดี๋ยวไปโผล่ที่นั่นที่นี่ ทำเอาผู้คนที่ไม่ใคร่ใช้สติพิจารณาตื่นเต้นอลหม่านไปกับเขาด้วย หลังจากนั้นดิฉันและครอบครัวไม่เคยซื้อนสพ.ฉบับนี้อีกเลย ในรูปก็แค่จินตนาการของมนุษย์

 

ไม่เกี่ยวกันเลย อุตส่าห์เอาภาพกลับหัว ลองนอนหงายมองก้อนเมฆบนฟ้าสิครับ แต่ละช่วงเวลาก็จะเห็นเป็นรูปโน่นนี่ได้หลายอย่าง ตามแต่จินตนาการของคน นานาจิตตัง

 

ไม่เห็นจะเหมือนตรงไหน ก็คิดกันไป

 

อีกแหระหนังสือพิมพ์ชื่อนี้ เหมือนเวลานั่งมองดูท้องฟ้า เป็นสัตว์โน้นนี้นั้นไม่เห็นจะ อะไรเลย..เฮ้อ..