ลูกเอ๋ย...กว่าเจ้าจะรู้....

ผมเป็นอีกคนหนึ่ง ที่เหมือนกับวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เรียน...เที่ยว...นอน...กิน...ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนผม
ทั้งหมดนี้เหล่านี้มันเป็นกิจวัตรประจำวันของผม และผมก็เชื่อว่า วัยรุ่นสมัยนี้เค้าก็ทำแบบนี้กัน (ความเข้าใจของผม)
“อ้า...ตัวเองกินข้าวยัง” “กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้าบ้างมั๊ยเนี่ย”
“รู้ไหมตัวเองถ้าเค้าเป็นผีเนี้ย เค้าอยากเป็นผีกระสือ ตัวจะได้เห็นใจเค้าไง”
“ตัวเองวางก่อนดิ...ก่อนดิ...วางก่อนดิ” นี้คือประโยคต่าง ๆ ที่ผมได้คิดเอาไว้ และจัดสรรเตรียมพร้อมมาก่อนจะโทรหาแฟน
ในตอนดึก ๆ ของทุก ๆ วัน ผมยังใช้เวลาส่วนใหญ่ในการคุยโทรศัพท์ แต่ผมกลับรู้สึกว่า ระยะเวลาที่ผมใช้ไปนั้นมันไม่นานเลย
แต่...พอรู้สึกอีกที มันกลับผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมไม่ชอบนะ...หากใครมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นเหรอ...คนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
ใครไม่ทำก็เชยเป็นบ้าแล้ว...เอ้อ...เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างของผมก็คือ...แม่...แม่ของผมมักโทรมาหาผมทุกวัน
“ตอนนี้ลูกอยู่หอพักหรือยังลูก” “เย็นนี้กินข้าวอิ่มไหมลูก” “วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก” “อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะลูก”
“ใช้เงินประหยัด...ประหยัด...หน่อยนะลูก” โธ่...คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิม ๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมอยู่เป็นประจำ
โชคดี...ที่ผมพยายามตัดบทคุย...อ้างสารพัด ผมกับแม่คุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็ผมไม่มีอะไรจะคุย จะให้ผมทำยังไง
จนกระทั่งวันหนึ่ง.....”ตัวเองตอบเค้าได้ยัง ว่ารักเค้ามั๊ย” “เร็ว ๆ ซิ เค้ายังบอกรักตัวเองไปแล้วน๊า”
“แล้วยังจะใจร้าย ไม่บอกรักเค้าอีกเหรอ” ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ๆๆๆ เสียงจากโทรศัพท์ผมบอกว่ามีสายซ้อนเข้ามา
ผมมองไปที่หน้าจอ มันขึ้นมา “HOME” โธ่...แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย...กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
ผมนึกอยู่ในใจ...และผมก็ไม่รับสาย ผมยังคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้สึกว่า...สิ่งที่แม่จะคุยกับผม ก็คงประโยคเดิม ๆ
และนั่น...ก็เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของผม หลังจากนั้นไม่นาน...ทางญาติของผม โทรมาแจ้งผมว่า...
เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน ต่อสู้กับโจร จึงถูกมันใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง
แม่ผมเสียชีวิต...เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของผมเล่าอีกว่า ตอนไปพบศพแม่ผมนั้น ในมือของแม่ กำโทรศัพท์ไว้แน่น
และเบอร์ที่โทรออกล่าสุดของแม่...ไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ หรือเรียกรถพยาบาล แต่...แม่เลือกที่จะโทรหาผม...
สิ่งสุดท้ายในชีวิต ที่แม่ผมเลือกที่จะทำก็คือ...แม่โทรศัพท์มาหาผม...เพื่อฟังเสียงของผม...
วินาทีนั้น น้ำตาผมไหลลงอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
วันนั้น...ผมเลือกจะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่...ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกของชีวิต
ผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดใด ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดใด ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะโกรธ...เมื่อผมพูดตัดบทสนทนาให้สั้นที่สุด
คนเดียวในโลกที่โทรหาผมเพียงเพื่อ...แค่ได้ยินเสียงผม แค่ได้ฟังผมพูด...แม้จะเป็นประโยคเดิม เดิม
คน เดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะมีโปรโมชั่นแพงแค่ไหน ก็ยังโทร และคนเดียวในโลก...ที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ในบางครั้งประโยคที่ว่า ไม่มีคำว่าสายหากเราคิดที่จะแก้ตัว มันก็ไม่เป็นความจริง เพราะปรากฏการณ์ในโลกเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม...หลังจากนั้น แฟนผม...ที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอ วันละหลาย ๆ ชั่วโมง...ก็ทิ้งผมไป
วันนี้ ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น หลาย ๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิใช่หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป เพราะตัวเราเท่านั้น
ที่เป็นผู้รับผลของกรรม ที่เราก่อขึ้นเอง เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป ทุกวันนี้...ผมนั่งมองโทรศัพท์...
เฝ้ารอ...รอที่จะตอบคำถามเดิม เดิม ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง แต่...ผู้หญิงคนนั้นไม่มีอีกแล้ว...แม้ผมจะพร่ำเรียกหาเธอสักปานไหน
ในเมื่อมีความรัก อันเต็มเปี่ยมมาจากครอบครัว แล้วทำไม...ทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวความรักจากใครอีก...
(เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงในจังหวัดหนึ่งของภาคเหนือ)
คัดมาจากหนังสือ "วัยรุ่นควรอ่าน ลูกเอ๋ย...นี่แหละกรรมติดจรวด"

 

:'(อ่านไป น้ำตาไหลเลยค่ะ เพราะมันทิ่มแทงโดนใจเต็มๆ

เมื่อก่อนก้อเป็นค่ะ แม่พูดไรไม่ค่อยเชื่อ คุยกันไม่สามคำก้อทะเลาะกันและ

เวลาแม่พูดจะรู้สึกหงุดหงิด ไม่รู้เป็นเพราะอะไร คงเป็นกรรมเหมือนกัน

แต่รู้สึกว่าจะใช้กรรมกันหมดและ (มั้งนะ คิดเอง) เพราะเด่วนี้เราไม่เคยหงุดหงิด

เวลาแม่พูดและ และเด่วนี้จะคิดถึงแม่ตลอดเลย สงสัยคงเริ่มโต

เหมือนคำที่แม่ชีธนพรบอกไว้ว่า ถ้วยกาแฟคุณกับแฟนยังเลือกมาคล้ายๆกันจัด

วางเหมือนกันเป็นส่วนตัวของฉันของเธอ แล้วคุณเคยมองกลับไปหาคนที่เค้ารัก

คุณมากที่สุดไหม ว่าท่านมีแก้วกาแฟส่วนตัวของท่านบ้างรึยัง

 

ขอบคุณ ที่เอามาเล่า...จะได้เตือนสติ อีกหลายๆคนค่ะ

 

รักแม่ครับ ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ น้ำตาซึมเหมือนกัน

 

ดีใจ ที่ได้อ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังนะคะ หนังสือเล่มนี้น่าหาซื้ออ่านจังค่ะ ดิฉันกลับตัวกลับใจได้เพราะหนังสือเล่มหนึ่ง คิดว่าหลาย ๆ ท่านคงเคยได้อ่านมาเหมือนกัน หยุดความเลวที่ไล่ล่าคุณ

 

เป็นเรื่องที่น่าสะเทือนใจมาก นี่หละนะ พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนเราตลอดให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท อย่าคิดว่าความตายนั้นจะเที่ยง เราไม่รู้หรอกว่าคนที่เรารักจะต้องตายจากเราไปวันไหน การไม่ประมาทคือการระลึกตลอดเวลาว่าชีวิตนั้นไม่เที่ยง ถ้าคิดได้อย่างนี้แล้วจะทำให้เราใช้ชีวิตในแต่ละวันให้คุ้มค่าที่สุดเพื่อคนที่รักเราและคนที่เรารัก

ขออนุโมทนากับผู้ที่นำเรื่องราวมาบอกเล่าเพื่อประโยชน์แก่คนอีกหลายคนที่ยังหลงผิดอยู่ด้วยนะครับ

 

บังเอิญเจอหนังสือเล่มนี้น่ะครับ หน้าปกมันเก่ามากแล้วด้วย ก็เลยเปิดอ่านดูเห็นว่าเป็นประโยชน์จึงอยากจะนำมาเผยแพร่เป็นคติเตือนใจสำหรับวัยรุ่น

ผมเองอ่านแล้วก็น้ำตาซึมเหมือนกัน แต่ก่อนทำงานอยู่กทม. เฝ้ารอแต่ให้สาวโทร พอแม่โทรมากลับรู้สึกหงุดหงิดใจ ตอนนี้โชคดีครับได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่ที่บ้าน..

.......ยังมีอีกหลายเรื่องเหมือนกันจะทยอยพิมพ์มาให้ได้อ่านกันนะครับ....

 

(y)(y)รอ อ่าน ค่ะ มาอ่านอีกรอบ ยังซึมๆที่เบ้าตาเลย

 

ซึ้งมากๆค่ะ T^T

หนูรักแม่นะ ตอนเด็กอาจะดื้อไม่ฟัง

แต่ตอนนี้เข้าใจแม่ตอนนี้แม่เป็นวัยทองอารมณ์ร้อน ก็อดขำไม่ได้ แหะๆ

 

อ่านแล้ว รีบโทรหาแม่เลยค่ะ รักแม่มาก ยังไม่สายเกินไป

 

เรียน คุณคมน์ช่วยทำเป็นกระทู้แนะนำด้วยครับ

 

รออ่านต่อครับ...

 

เคยได้อ่านแล้วแต่อ่านอีกทีน้ำตาก็ยังซึมอยู่ค่ะ โมทนาสาธุที่นำมาให้ได้อ่านอีกรอบ

 

ขอบคุณที่นำมาให้อ่านอีกครั้งนะคะ
แม่คือนางฟ้าสำหรับพวกเรา : )

 

เข้าใจเลย!!! ดีนะ ที่แม่ผมยังอยู่