ผมว่าบางครั้ง โสดาบัน ก็ต้องผิดศีลข้อ 1 นะ

นำอารมณ์ของผม ผู้ที่เคย "หลงตน! ว่าผ่านโสดาผล" มาแล้วยกมาให้ ทำมะ-สา-กัด-ฉา ในความหลงอารมณ์ตน

พระโสดาบัน(ในแบบผม) รักษาเจตนาละเว้นจากการเบียดเบียนผู้อื่นด้วยกาย ด้วยวาจา 

พระโสดาบัน(ในแบบผม) มีสติอยู่ในการกระทำในปัจจุบัน เรียกว่า .. รักษาเจตนาไว้ในกองกุศลในการกระทำคำพูดและความคิด ตามสติปัญญาเท่าที่มี และอารมณ์ที่เรียกว่าความพอใจในมรรคปฏิปทาแลเพียรใจใคร่ครวญในธรรม

การกระทำ คำพูด ความคิดเป็นไปเพื่อสงเคราะห์ตนและผู้อื่น เนื่องด้วยเมตตาตนและผู้อื่นด้วยความเห็นทุกข์เป็นอย่างมากในตน จึงแลเห็นความทุกข์ของเพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย 

แต่กำลังสติและปัญญายังไม่ละเอียดพอ ไม่สามารถรู้จักเหตุและผลได้เท่าทันการกระทำและเจตนาในปัจจุบัน จึงอาจมีอารมณ์ฝืนกฏความจริง แลก้าวล่วงฝืนในกฏของกรรมแห่งตนและผู้อื่น จึงให้ผลเป็นอารมณ์ฝืนธรรม เกาะเกี่ยวใจได้ให้ผลเป็นทุกข์

ยังหนักในอารมณ์เบียดเบียนใจตน แลอารมณ์ฝืน ด้วยความเข้าใจความยอมรับในกฏแห่งความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา และความยอมรับในกฏแห่งกรรมของตนและผู้อื่นยังน้อยยังมีอารมณ์ฝืนอยู่มากเพราะความรู้ไม่ครบรู้ไม่ทั่วถึงในเหตุปัจจัย

พระโสดาบัน(ในแบบผม) จึงไม่สงสัยในการกระทำที่กระทำลงไปด้วยเข้าใจในเจตนาของตน จึงมีความปรกติของใจในการไม่เบียดเบียน ด้วยความเข้าใจในความทุกข์อย่างมากของตน และผู้อื่นเป็นสำคัญ

 

ยกอารมณ์ความหยาบในอารมณ์ อดีตผ่านล่วงของตนมา ใครใคร่ กัดขา กัดขาน๊ะจ๊ะ ไว้จะแวะเวียนเข้ามาอ่าน

 

สัตว์ทุกชนิดมีชีวิตจิตใจทั้งนั้น ฆ่าเขาตายก้เป็นกรรมเป็นวิบากติดเราไปในภพชาติข้างหน้า คนที่เขาใจประเสริฐแม้ไม่มีใครมาคอยบอกคอยสอน เห็นหมาเห็นแมวนอนตายตามข้างถนนเขาแผ่เมตตาให้ด้วยซ้ำไป นับประสาอะไรจะไปถึงกับฆ่า พระโสดาบันท่านศีลไม่ละเมิดครับ.........

 

-หากการฆ่าที่เกิดขึ้นทาง กายกรรม โดยเป็นไปเพื่อกิเลสนั้นเป็น บาป
-หากการฆ่าที่เกิดขึ้นทาง มโนกรรม โดยเป็นไปเพื่อการละกิเลสนั้นเป็น บุญ

 

พระโสดาบันคือพระอริยะบุคคลในพระศาสนาที่ก้าวเข้าสู่กระแสพระนิพพาน มีอันไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา จะไม่ตกนรก ไม่เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ตายไปไปสู่สุคติ เป็นต้น อันนี้คือความหมายของพระโสดาบัน ถ้าเราอยากเป็นพระโสดาบันเราก็ควรเจริญพรหมวิหารสี่ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เป็นนิสสัย ไปไหนมาไหนก็มองโลกในแง่ดี รักให้เป็นให้ถูกบุคคล รักธรรมะ รักธรรมชาติ เป็นต้น รู้จักแบ่งปันท่านเรียกทาน หรือเรียกจาคะก็ได้ อันนี้คือการเสียสละ ถ้าเราจาคะกิเลสอย่าว่าแต่พระโสดาบันเลย เป็นพระอรหันต์ก็เป็นได้ เมื่อเรามีพรหมวิหารสี่ รู้จักให้ทานหรือแบ่งปัน และเราภาวนา เป็นภาคปฏิบัติเพื่อเป็นพระโสดาบัน อันดับแรกเลยเราต้องมาทำความรู้จักกับคำว่าอนัตตากันก่อน อนัตตานั้นเราพิจรณาดูลงที่กายเรา เราเห็นโครงกระดูกของเรา (หลับตากำหนดเห็นในสมาธิหรือฌาณ) โครงกระดูกมันสลายไป เนื้อหนังมังสาหรือร่างกายก็สลายไป อันนี้แหละคือมันไม่ใช่ตัวตน มันไม่ใช่เรา เป็นอนัตตา คือความไม่ใช่ตัวตน ทีนี้เรามาทำความเข้าใจความหมายของสักกายะทิฐฐิ หมายความว่าเห็นหรือยึดกายว่าเป็นของเรา เห็นว่ากายเป็นตัวเป็นตน ทีนี้ถามหน่อยว่า ตั้งแต่เกิดมามันเกิด มันแก่ มันเจ็บ มันตาย เราบังคับบัญชามันให้อยู่ในโอวาทได้ไหม ว่าอย่าแก่อย่าเจ็บนะ มันก็บังคับไม่ได้ นี่ก็อนัตตา คือความไม่ใช่ตัวตนของเรา เรารู้ดังนี้เราก็ไม่มีสักกายะทิฐฐิ คือไม่เห็นกายเป็นของตน ถ้าเข้าใจก็ตามที่กล่าวแหละ และพระโสดาบันจะรักษาศีลบริสุทธิ์โดยธรรมชาติ ไม่ว่าจะสมาทานหรือไม่ก็ตาม มีคนดีหรือคนประเสริฐหลายๆท่านเป็นพระโสดาบันแต่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นพระโสดาบันก้มีเยอะนะครับ ท่านเหล่านี้ศีลท่านบริสุทธิ์ แม้แต่มด ยุง ตัวเล็กๆท่านยังไม่ฆ่าเลย เพราะจิตใจท่านเป็นพระโสดาบัน ย้ำนะครับว่าพระโสดาบันศีลท่านบริสุทธิ์ แต่ก้ยังมีกิน กาม เกียรติอยู่เป็นธรรมดา เพียงแต่ท่านข้องด้วยปัญญา ไม่ใช่โมหะ(ความหลง) และถ้าท่านทำงานท่านก็จะไม่โกงไม่ฮั้วเด็ดขาด นี่คืออารมณ์พระโสดาบัน ตามปกติท่านจะปลีกตัวออกจากหมู่ถ้าเห้นว่ากำลังจะพาท่านไปในทางเสียๆหายๆ ส่วนคุณสมบัติอื่นก้คือไม่สงสัยในพระรัตนตรัย และอยู่ด้วยปัญญา ไม่งมงาย บางคนอาจจะถามว่าพระโสดาบันไม่ดูดวงดูหมออะไรอย่างนี้ใช่มั๊ย ตอบว่า ขึ้นอยู่กับแต่ละคนครับ ท่านที่ดูท่านก็ดูอย่างมีสติและใช้ปัญญาว่าควรเชื่อหรือไม่ การจะวัดว่าเป็นสีลลัพพรตปรามาสหรือเปล่าวัดกันที่ปัญญาและเจตนาในการกระทำของแต่ละท่าน และอีกอย่าง พระโสดาบันท่านไม่ประมาท ไม่ลืมความตาย ตายไปขอไปนิพพาน..........

 

เห้นด้วยคะ พระอริยบุคคล
ในพระโสดาบัน ได้เท่าที่คุณบอกใครๆก็เป็นได้คะ

 

ความสามัคคีในหมู่คณะ

ท่านทั้งหลาย การละเมิดศีลข้อมุสาเช่นกล่าวตู่ หรือกล่าวด้วยถ้อยคำดุดัน ในหมู่คณะที่รักกันอยู่ดีๆก็สามารถทำให้สังคมนั้นเกิดความแตกแยกได้นะครับ เราอย่าทำ มันตกนรกสถานเดียว และพวกเราก็ควรสามัคคีกันในหมู่เพื่อนผู้รักธรรมะน่ะ โตๆกันแล้วอย่าให้ใครมาสร้างความแตกแยกได้ อย่าโง่ อย่างในครอบครัวพ่อแม่ลูกเนี่ย อย่าไปโง่เข้าข้างศรัตรูล่ะ ลูกก็อย่าเนรคุณพ่อแม่ พ่อแม่ก็อย่าเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อลูกตัวเอง แฟนกันเงี๊ยะ กำลังทำรักกันอยู่เงี๊ยะ เห็นเขามาเขาหล่อกว่าสวยกว่าก็นอกใจกัน ถึงขั้นเขาสั่งให้ฆ่าแกงกันก็ทำ อย่าโง่กันนะ ให้เข้าข้างกัน มีสติและใช้ปัญญา และให้รักกันให้มากๆ เอาล่ะพอ..........

 

ข่อยสิเว่าตรงๆ เฮ้ยยย...ผมจะพูดตรงๆเลยนะครับ

หมู่ใดยังมีความสงสัยในเรื่องศีลอยู่ แสดงว่ายังใกลจากโสดาบันมากๆ
คนที่มีจริตเข้าใกล้โสดาบัน จะไร้ความลังเลสงสัยเรื่องศีลแล้ว เพราะศีลเป็นธรรมอย่างหยาบ ปฏิบัติได้โดยง่าย สำหรับผู้มีจิตละเอียดอ่อนนั้น ก็เรียกว่าง่ายมากๆ

เหมือนกับที่เราจะเอาเด็กประถมมาแก้สมการหลายตัวแปร เด็กย่อมงง ย่อมสงสัย
แต่คนจบมหาลัยก็เห็นเป็นเรื่องปรกติ อยู่ในสายเลือด ทำนองนั้น

เพราะพื้นฐานบารมี ยังไม่ถึง

ทีนี้มาดูองค์ประกอบการละเมิดศีลบ้าง

เช่น การฆ่าสัตว์ต้องประกอบด้วยองค์ 5 คือ
1.สัตว์นั้นมีชีวิต
2.รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
3.มีจิตคิดจะฆ่าสัตว์นั้น
4.มีความพยายามฆ่าสัตว์นั้น
5.สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น

ผู้สำเร็จโสดาบัน ไม่มีข้อ ๓ ถึง ๕ เหลืออยู่แล้ว ดังนั้นศ๊ลจึงไม่มีทางขาดแน่

 

ผมว่าบางครั้ง โสดาบัน ก็ต้องผิดศีลข้อ 1 นะ

..........................................................................................
เมื่อได้กล่าวประโยคนี้ออกไปแล้ว ถ้าเป็นวจีทุจริตที่กล่าวหาพระอริยะบุคคล
แล้วคิดจะตอบคำสอบสวนของพญายมว่าอย่างไรครับ

 

ผู้ใดมีศรัทธา ผู้นั้นมีทรัพย์อันประเสริฐ การกระทำที่ทำด้วยความศรัทธามีผลสูง มีประโยชน์สูง มีค่าอันประมาณเป็นเงินทองได้ยาก คือได้มากกว่านั้น มีสุคติหรือความเป็นอยู่ในปัจจุบันที่ไม่ข้องกับอบายมุข เป็นต้น ละสังขารแล้วสู่สุคติ ในที่สุดย่อมนิพพาน..........

 

ศีลบริสุทธิ์ทั้งกายวาจาใจ เป็นปรกติ การประมวลผลของจิตและสติ ต่อไปยังสมอง จะเป็นไปโดยอัตโนมัติในทันที ว่าจะหลีกเลี่ยงการผิดศีลได้เช่นไร โดยมิให้เป็นผลกระทบต่อตนเองและผู้อื่น ในสถานะการนั้นๆ แม้แต่จะเผลอเหยียบมดยังไม่เลย(มีพระท่านหนึ่งบอกผมมานะครับ)

 

ไหนว่าพระโสดาบัน ถึงเอามีดมาจอคอหอยบอกให้ฆ่าสัตว์ก็ไม่ทำ ยอมตายดีกว่าฆ่าใครนิ ไปอ่านใหม่เหอะ