เมื่อข้าพเจ้า..สัมผัสวิญญาณด้วยพลังจิต จากประสบการณ์ของผมเองครับ

ถอดจิตครั้งแรก....

เรื่องก็มีอยู่ว่า ขอเล่าที่มา ที่ไป ที่มา ซะก่อนนะครับ

คือการบวชของผมนั้น ก็คือบวชตามประเพณี แบบชายไทยแท้ๆทั่วไป อายุครบ20ปี ก็บวช ไม่ได้ปราถนาความหลุดพ้นอะไร ยังไม่รู้

ไม่เข้าใจอะไรมากมายในพระพุทธศาสนา

แต่ชีวติก่อนบวช ช่วงวัยรุ่น มีสิ่งที่แปลกอย่างหนึ่ง ไม่เหมือนชาวบ้าน ก็คือไม่รู้วิญญาณอะไรชอบมากวน ข้าพเจ้า เวลาจะหลับ เคลิ้มๆ จะมาในลักษณะหลายรูปแบบ รู้สึก

อายุประมาณ14-15ช่วงนี้แหละ (คือผมมีญาติ เป็นผู้ชาย แกมากินยาตายในบ้านผมนะ) ตอนนี้ล่ะ เริ่มมีสิ่งผิดปกติ พบสัมผัสอะไรแปลกๆ
จะมาทำไห้ตกใจกลัว ตอนนั้น ข้าพเจ้าก็หาพระเครื่อง มาห้อยคอ แล้วก็ภาวนาพุทโธ ภาวนากันผีนะ ไม่ได้ภาวนาเพื่ออะไร

และอีกอย่างชีวิตก่อนบวชของผมก็ประสบปัญหาหลายด้าน เรียนไม่ทันเพื่อน แม่มีหนี้สินรุงรัง

มองแล้วหนทางจะไช้หนี้หมดไมมีเลย

ชีวิตวัยรุ่น ถูกปิดหมดทุกด้าน เรื่องความรักกุกกิ๊ก ไม่ต้องพูดถึง คิดแล้ว เซ็งชีวิต อยากจะตาย

เสียไห้พ้นๆจากโลกนี้ไป โลกนี้ช่างไม่โสภาสำหรับเราเอาเสียเลย

พอได้บวชเจ้าความคิดอย่างที่ว่า ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมอง แต่ใจมีความมุ่งมั่น อยากจะทำความดี อยากจะสงบใจ มีความมุ่งมันในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานอย่างแรงกล้า

ก็ทำได้ดี ภาวนาพุทโธ จับลมหายใจเข้าออก เป็นปกติ กำลังจิต ก็ดีวัน ดีคืน สงบขึ้นเรื่อยๆ สมาธิก้าวหน้าเป็นลำดับ

จิตเข้าสู่ฌาณ...........

สถานที่ข้าพเจ้าไปอาศัยปฎิบัตธรรมนั้น อยู่ทางภาคเหนือ วัดติดกับเขา ป่าไม้ยังดีนะ ไช้ได้ ท่านเจ้าอาวาสท่านก็เคร่งดีนะ

ไม่ฉันเนื้อสัตว์ ฉันมือเดียว ทำวัตรเช้า เย็น ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามจับเงิน กฏข้อห้าม

ข้าพเจ้าก็ทำๆตามไป ทำได้โดยไม่ติดขัด

มีอยู่วันหนึ่งช่วงกลางๆพรรษา เห็นจะได้ หลังจากทำวัตรเช้า ประมาณตี4กว่าเล็กน้อย สำนักสงฆ์ที่มีป่าล้อมรอบ

อยู่ห่างจากชุมนุมชนเงียบสงัดดีจริงๆ

ญาติโยม พระสงฆ์ ก็นั่งสมาธิเป็นหมู่คณะ ที่ศาลาไม้ หลังคาสังกระสี

อยู่ๆตัวข้าพเจ้า ได้ยิน ดังเปรียะ!! เสียงดังลั่น!กระทบหลังคาอย่างแรง และตัวข้าพเจ้า รู้สึกว่าเหมือพลัดตกจากหน้าผาสูงชันอย่างแรง ข้าพเจ้าตกใจ สดุ้งสุดตัว ลืมตาขึ้นดู...

สหายธรรมที่ร่วมเจริญธรรม หลายคน ทุกคนก็อยู่ในอาการ สงบ นั้งสมาธิกันปกติ

เสียงดังขนาดนั้น เราได้ยินคนเดียวหรือ? ก็สงสัยอยู่?

เผอิญวันต่อมา ไปเจอคู่มือปฎิบัติสมาธิ พระท่านเขียนบอกไว้ ว่าอาการ ที่ผมประสบนั้น เป็น

อาการพลัดตกจากฌาณ สภาวะจิต ยังไม่เคยชิน ไม่เคยสัมผัส กับอารมณ์ของฌาณมาก่อน

กำลังจิตทรงสภาวะไม่ไหว ก็พลัดตกลงมา ความมั่นคง ยังไม่ดีพอ ก็พลัดตกลงมา

พิจรณาตามก็เห็นจริงตามนั้น

ต่อมากำลังจิตของข้าพเจ้า มีอาการอย่างที่ว่า น้อยลง น้อยลง เป็นลำดับ จิตเข้าสู่ความสงบระงับ

รวมตัวได้ง่าย ทุกครั้ง ที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิ จิตใจมีกำลัง มีพละขึ้นมาก

การถอดจิต.....

มีอยู่วันหนึ่ง ใกล้จะออกพรรษาแล้ว ปลายๆพรรษา ภูมิอากาศดีมากมองทางไหนก็มีแต่ความเขียวขจีของแมกไม้ อย่างเดินบิณบาต ทางลูกรัง สองข้างทาง มีนาปลูกข้าวอยู่

สองฝากข้าง น้ำเจิ่งนอง ต้นข้าวก็ชูรวง ลมผลัด พลิ้วไหวอยู่ไปมา อากาศแบบปลายฝน ต้นหนาว

รู้สึกว่าช่วงนั้น สมาธิจิตของข้าพเจ้าทรงตัวได้ดีมาก จิตมีกำลัง

สมาธิก็หนักแน่นมั่งคง แต่ในความหนักแน่นมั่นคง สมองกลับโปร่งเบา แคล่วคล่อง

ความคิด ความอ่านไม่ติดขัด จะทำ จะหยิบ จะจับอะไร รู้สึกว่ากระฉับ กระเฉง แคล่วคล่อง ไปหมด

หัวโล่งโปร่งเบา จากอาการครุ่นคิด ภาระใดๆของทางโลกที่หนักอึ้งแบบที่เคยเป็นมาในกาลก่อนหายไป กายและใจเบาสบาย

(รู้สึกว่าได้ยาดี ได้ธรรมะโอสถรักษา เป็นยาชั้นยอด)

.. มีอยู่วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้าได้เจริญสมณธรรม วิปัสสนากรรมฐานอยู่นั้น จิตรวมตัว เป็นสมาธิเป็นจิตเป็นหนึ่งเดียว

สภาวะจิต มีพละ มีกำลัง จิตหนักแน่น มั่นคง จิตเป็นเอกัคคตารณ์..


เจ้าความคิดอย่างที่ว่าก็ผลุดขึ้นในบัดดล เกิดขึ้นเอง เหมือนเป็นสัญญาเดิม ความปราถนาแรงกล้าที่ฝังอยู่ในกมลสันดาน


ก็คือเบื่อโลก อยากออกจากชีวิตนี้ไป อยากทิ้งชีวิตนี้


ความรู้สึกเดิมอย่างที่ว่าโลกนี้ไม่โสภาช่างโหดร้ายกับเราเสียเหลือเกิน อย่าอยู่เลยเรา ไปดีกว่า บวกกับจิตที่มี


กำลังพอ พอคิว่าไปดีกว่าเรา

ข้าพเจ้าลุกออกจากร่างกายเลย กายเนื้อที่มีลมหายใจนี่แหละข้าพเจ้าลุกออกเฉยเลยนะ เดินออกจากร่าง

ทิ้งเลย ไม่หันดูเลย ตัดสินใจไม่เอาแล้วทิ้งชีวิตโดยเด็ดขาด ไปเลย...ไปและ ไปไหนก็ได้ (กายใจ ที่ไม่มีสังขาร

หรือกายเนื้อที่เป็นวัตถุ เป็นตัวถ่วง มันเบา มันสบาย จนบอกไม่ถูก เหตุการณ์วันนั้น ข้าพเจ้ายังจำได้ดี)

แต่เดินออกไป ได้ไม่เท่าไหร่ ไม่กี่ก้าว ก็มีใครไม่รู้นะ เป็นคนตัวสูงใหญ่ ดูมีอำนาจมาก มาขวางข้าพเจ้าไว้


ไม่พูด ไม่จาไช้ตัวบังไว้เลย ข้าพเจ้าเดินชนอกเลย ยืนขวางแบบว่าไม่ต้องการไห้ไป ยัง ยังไม่ไช่

ตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลา ยังก่อน..กลับไปที่เดิมซะ..

ผมเองหรือข้าพเจ้า ก็ถอยกลับมา ความรู้สึก สติดีพร้อมทุกอย่าง

ใจกายเราอยู่กับจิตใจอันนี้ แต่เจ้าร่างกายเนื้อนั่น ที่สงบนิ่ง ไม่ไหวติง ที่สงบนิ่งอยู่ห่างๆจากเรา รู้ว่ามีอยู่

รู้แค่นั้น แต่ใจเรา ตัวเรา ไม่ได้ไปมีความรู้สึกร่วมอะไรเลยแม้แต่น้อย

กับมัน เห็นมันเหมือนขอนไม้ที่ถูกถูกโยนทิ้ง แต่ใจก็ทราบว่านั้นแหละ

ร่างนั้นแหละ ที่เราอาศัยอยู่ ก็ถอยกลับเข้าร่าง

พอลืมตาขึ้น ก็เอ้า!!เลยยังไงกันนี่ เราไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าจะเป็นอย่างนี้ คิดแค่นั่งไห้ใจสงบ

พอหลังจากนั้น การมองชีวิตก็เปลี่ยนไป มองดูร่างกายที่ว่านี่แหละ ตัวเราแท้ๆจับได้ต้องได้ กายเนื่อที่เห็นนี่แหละคือตัวเรา

ก่อนนั้น คิดอย่างนี้ 100% แขน ขา หน้าตา จมูกแบบนี้ล่ะ คือเราล่ะ ตัวเรา

จริงแล้วมันไม่ไช่นี่.........

มันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด.........

ทำไห้ตัวข้าพเจ้ามีความสนใจในพระพุทธศาสนาเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าทวีคูณ


เท่านี้ก่อนนะครับ ว่างๆจะเล่าไห้ฟังอีก...

 

อนุโมทนา สาธุ กับการปฏิบัติธรรมของท่านพรานทะเลนะครับ ท่านจะบวชอีกมั้ยครับ ถ้าจะบวชชวนด้วยนะครับ รอติดตามอ่านอยู่ครับ

 

ขอโมทนาบุญที่คุณพรานทะเล ได้บวชและปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนาด้วยค่ะ

 

กำลังติดตาม ขอให้มาเขียนต่อไวๆนะครับ สาธุ สาธุ สาธู

 

อนุโมทนา สาะู ครับ

กำลังติดตามอยู่

ผมขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยนะครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนา สาะู ครับ

กำลังติดตามอยู่

ผมขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยนะครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาช่วยเล่าต่อเร็วๆนะคะ บางอย่างบางตอนเคยพบกับตัวเองแต่สติไม่ไว ไม่ก้าวหน้าและขาดช่วง น่าจะเป็นกำลังใจที่ดีให้เพียรทำต่อค่ะ ขอบพระคุณ

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ
ที่บอกว่าวัดอยู่ภาคเหนือ ติดกับภูเขา คุณพรานทะเลพอจะบอกชื่อและที่อยู่ของวัดได้ไหมครับ

 

ตอนเด็ก ๆ อายุประมาณ 8 ขวบ ชอบทำบ้านด้วยไม้กระถินข้างบ้านมุง ๆ กัน แล้วเข้าไปนั่งข้างในทำสมาธิหลับตา จำได้แม่นว่านั่ง ๆ อยู่แล้วรู้สึกว่าตัวของเราหายไป ตกใจมาก
จำได้แม่นมาก ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยทำได้อีกเลย เฮอใจไม่สงบนะค่ะ

 

อืม นะ อนุโมทนา สาธุธรรมครับ ไ้ด้ประโยชน์ ได้ข้อคิด สร้างศรัทธาดีมากๆ

 

Checked in.....

 

เสียดายนะ...ถ้าไม่สึกเสียก่อน
คงจะได้ของดีแล้ว....

อนุโมทนาด้วยครับ..

 

มาเร็วๆน่ะค่ะ รอค่ะ

 

ไช่ครับ มาเร็วๆๆ รอครับ

 

อนุโมทนาครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

http://palungjit.org/posts/4658254

 

เจอดีจนได้...............


มีช่วงหนึ่งนะ ตอนที่ผมยังบวชอยู่นะ อยู่องค์เดียว

เป็นช่วงออกพรรษาแล้ว ช่าวนี้ พระออกจากวัด จาริกไปในที่ต่างๆได้

พระที่ชอบธุดงไปในสถานที่ต่างๆ ก็เริ่มที่จะออกเดินทางกันก็จะเป็นช่วงนี้แหละ

แต่ตัวผมเองยังไม่ได้คิดจะไปที่ไหน อยู่กับที่ ก็เจริญภาวนาไป

ควบคู่กับการอ่านหนังสือธรรมะ เรียกว่า เอาทั้งปริยัติและก็ประพฤปติบัติควบคู่กันไป

มีเรื่องจะเล่าสู่กันฟังนะครับ อย่างตอนเช้าผมไปบิณบาตร ถ้าไม่ได้คุยกับญาติโยมแบบทักทายกัน

วันนั้นทั้งวันอย่าหวังว่าจะได้คุยกับผู้คน เป็นใบ้ไปเลย ถ้าคุยคนเดียวก็เกรงว่าตัวเองจะบ้าเอาได้

เช้าวันหนึ่งนะ มีโยมท่าทางนักเลงท่านหนึ่ง มีอายุแล้ว ไปไหนชอบเอามีดเหน็บขนาดใหญ่พกติดตัวไปด้วย ท่านักเลง แบบพูดจาโผลผาง

แกมาใส่บาตรผม แกถามผมว่า หลวงน้า (ถามแบบให้เกียรติอ่ะนะ)

คือจริงๆ ผมมันหน้าตายังไม่ถึงหรอก แต่แกถามผมว่า ''หลวงน้า ไปอยู่ได้ไง องค์เดียว ใน

ป่าบนเขาแบบนั้น ดูครึ้มมืดไปหมด

"น่ากลัวจะตาย ถ้าให้ผมนะบ่ายสามโมงเย็นจ้างก็ไม่ไปแล้วป่าเขาแถวนั้น''

ผมเองได้ฟังก็ยึ้มๆนะ รู้สึกครึ้มหน่อยๆ มันแบบใจพองๆเล็ก

ต่อมาไม่นาน มีพระฐุดงสองรูป เดินทางผ่านมา ได้ขอเข้ามาอาศัย พักชั่วคราว เพื่อที่จะ

เดินทางต่อไป ทางแถบภาคอีสาน

ช่วงเย็นหลังจากทำวัตร ก็ได้มีเวลาสนทนากัน พูดคุยกัน พระสองรูปก็แบบว่านะ ชื่นชมในตัวผมหรือตัวข้าพเจ้าผู้เขียนว่าเก่ง อยากฟังผมคุย

ผมก็แบบว่า คุยไปคุยมา ชักเริ่ม คุยเยอะ อธิบายธรรมได้ดี แบบว่ารู้มากไปหน่อย แต่พระสองท่านก็ตั้งใจฟัง

อย่างสมมุติ คุณธรรมจริงๆเลยผมทรงได้แค่ฌาณสองบวกมีวิปัสนาญาณเล็กน้อย

แต่ผมก็พูดเลย อธิบายเลย ถึงฌาสี่ อารมณ์เป็นอย่างงั้น อย่างนี้ ที่จริงมันก็ไม่ผิดหรอกนะ

เพราะผมอธิบายตามตำรา ตามปริยัติ ว่าไปตามตำรา

พอคุยจบ คุยเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายเข้าที่พัก ผมเองก็ทำกิจวัตรของพระ

ก่อนจำวัดหรือนอน ก็คือทำสมาธิ พอสมควรแก่เวลา ผมก็ลมตัวลงนอน

แบบมีสตินะ เจริญสติอยู่ หัวยังไม่ทันถึงหมอนเลยนะ พอล้มตัวลงจะนอนเท่านั้นแหละท่านเอ๋ย..

มีเสียงดังแบบกัมปนาท(เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา) ดุดัน แข็งกร้าว ตะหวาดลั่น มาทางด้านศรีษะของผม

เป็นเสียงผู้ชาย แต่เสียงเหี้ยมเกรียม เด็ดขาดมาก เสียงกระแทกจนผมลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ

ตะหวาดลั่นเลย ว่า ''ว่าไงล่ะมหา!!'' แล้วก็หายไปเลย

ผมก็อึ้งเลย พอสักพัก ก็มาพิจรณา ค่อยๆพิจรณาก็ได้ความว่า พอมีความเข้าใจได้ว่า

ถ้าอยู่ในสายที่ปฏิบัติธรรม ถ้าพูดถึงมหากันแล้ว จะไปในทางแง่ลบนะ ไม่บวก

คือมหานี่รู้ธรรมะเยอะ รู้แต่แบบปริยัติ เรียนจนเป็นมหาเปรียญ มีความรู้ปริยัติดี ประเภทรู้ไปหมดทุกอย่าง

รู้แต่ตำรา การเข้าถึงยังไม่มี แล้วการปฏิบัติตนของมหานี่ก็ตรงข้าม

ก็คือ ติดทางโลก ติดวัตถุ ติดพัศยศอย่างงี้เป็นต้น

เสียงที่ว่า หาตัวไม่เจอนะ แต่ก็เล่นเอา ผมหงอยเลย เลิกพองเลย

คิดๆก็ดีเหมือนกัน จากเริ่มพองเล็กๆ แฟบเลย!!

เป็นประสบการณ์เล่าสู่กันฟังนะครับ

อ่านเพลินๆนะครับ

อนุโมทนากับผู้ใฝ่ธรรมทุกๆท่าน

 

ขอบคุณ ทุกท่านที่สนใจ และติดตามอ่านครับ

ขออนุโมทนาบุญ กับทุกๆท่าน ที่มีใจเป็นบุญ เป็นกุศล

อนุโมทนาครับ

 

ผมอยากเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนครับ อนุโมทนาครับผม

 

อนุโมทนาสาธุด้วยคนครับ แต่ว่าตอนที่พี่พรานทะเลนั่งสมาธิที่เห็นหลายๆอย่างนี่พี่ภาวนาแต่ พุธโธ อย่างเดียวเลยหรอครับ

 

รอ 3 วันแล้วพี่ พรานทะเลยังไม่มาเลย