หยุดหายใจ หายใจขัด เวลานั่งสมาธิ

ไม่น่าจะใช่อาการของฌาณ 4 เพราะยังมีวุ่นวาย ฟุ้งซ่านอยู่เลย.. หูยังได้ยินเสียงรอบ ๆ ดังฟังชัด ไม่อยู่ไกลยังได้ยินเหมือนอยู่ใกล้ (_ _") ... เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวมีอารมณ์มั่นคง มีสติตามรู้กาย ลมหายใจ แต่พอทำ ๆ ไป ปุ้บ มันหยุดหายใจกึก เลย ไม่ใช่มีลมหายใจที่ละเอียด แต่มันหยุด เหมือนกั้นลมเลยค่ะ.. แต่พอลองกลั้นดูเท่าที่ร่างกายทนได้ สติก็จะวูบเข้าสู่สภาวะที่จิตมั่นคงขึ้น บางทีก็เห็นแสงสว่าง แต่ก็ปล่อยวาง จับที่ลมหายใจต่อไป เดี๋ยวก็ฟุ้งบ้าง สงบบ้าง ประเดี๋ยวก็จะกลั้นลมอีกแล้ว เป็นอย่างงี้ค่ะ..วนไปวนมา... มันคืออะไรค่ะ

 

ลมมันจะต้องค่อยๆบางลงๆ
พร้อมๆกับ เบาสบายขึ้นๆ
เบาลงๆ จนในที่สุด ลมหายไปในความรู้สึก
ถึงจะถูก

 

คล้ายกับตัวข้าพเจ้าเลย........

 

ถ้าอยู่ดีดีลมมันหยุดลงเฉยๆ
แล้วมันรู้สึกอึดอัด มันเหมือนลืมวิธีการหายใจไปซะเฉยๆ
แล้วอึดอัด อันนั้นไม่ถูกต้อง ผิดมหัน ผิดร้ายแรง

 

ก่อนทำสูดลมหายใจเข้ายางๆลึกๆให้เต็มปอดสุดปอด
และหายใจออกให้สุดปอด สัก 4 5 ครั้ง เพื่อระบายลมหยาบ

 

-ให้ดูสภาพการณ์ที่เกิดขึ้นว่ามันไม่แน่ เมื่อเห็นของไม่แน่จะเห็นของแน่เกิดขึ้นที่จิต

 

แสดงว่าต้องฝึกอีกเยอะครับ

 

ผมเพิ่งได้เห็นกระทู้นี้ครับ และ จะขอกล่าวบ้างนะครับ

สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณบ่งบอกว่าคุณบริกรรมภาวนาไม่ต่อเนื่อง มีอาการเผลอบ่อยครั้ง

จนทำให้มีอาการคล้ายกับลมหายใจขาดช่วงในความรู้สึก

แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีครับ เพราะบ่งบอกว่า คุณมีสมาธิในการปฎิบัติแล้วถึงจะยังน้อยอยู่ก็ตาม

สิ่งที่ผมจะแนะนำ คือ เน้นคำบริกรรมภาวนาให้มากกว่าเดิมครับ แล้วจะได้ผลที่ดีครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

สติยังอ่อนกำลัง ปฐมญาณยังไม่ไปไหน หยุดภาวนาใช้อานาปาณสติ ถ้ายังฟุ้งจิตแวบตามอายาตะนะที่สั่น ตามลมไม่ทัน ให้เดินจงกรมกำหนดสติตามย่างยกจนสติแน่น ฝึกบ่อยๆจนสติดำรงมั่นนานๆ พักผ่อนให้เพียงพอ จึงเริ่มกำหนดสติอยู่กายจนนิ่งสบาย เดินอานาปาณสติ ..อย่าไปคิดถึงญาณใดๆ เราสร้างไม่ได้ จะเกิดการเติบโตรู้แจ้งเอง ใครก็ตัดสินไม่ได้ จริตอุปทานมิจฉาฐิทิตื้นลึกหนาบางไม่เท่ากัน...ดั่งฝนมีดยิ่งเร่งยิ่งกดแรงยิ่งหาคมไม่ได้ ตัดเท่าไร กิเลสตัณหาที่เกี่ยวพันเราแน่นหนาไว้กับโลก ไม่ขาดเสียที...