เครียดมากอยากฆ่าตัวตาย ช่วยให้คำปรึกษาแนะนำด้วยครับ

ลองให้ชีวิตกับชีวิตที่กำลังจะตายดีมั๊ย ปลดปล่อยชีวิตอื่นให้มีปิติเกิดขึ้นแล้วลองดูสิว่าความสว่างมันเกิดกับดวงจิตของเราหรือยัง หรือไม่ก็เอาพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง พระที่มีเมตตา ท่านจะมีบารมีมาช่วยกล่อมเกลาจิตใจของเราได้นะ

 

ต้องไประบายอารมณ์กับใครก็ได้ที่เขายินดีฟังพูดตามความสิ่งที่อยากจะพูดสัพเพเหระอะไรพูดไปเลยพออยากหยุดเเล้วก็หยุดไปอาบน้ำเสร็จฟังเพลงที่ชอบเปิดเบาๆหรือไม่ก็ไปซื้อเพลงโลมาบำบัดที่ศูนย์พัฒนาพลังชีวิตก็ได้เปิดพัดลมหรือเเอร์เย็นนอนฟังเเล้วก็หลับไปเลยว่างๆไปหาที่พักผ่อนที่ไม่ร้อนจัดหากพักเเรมที่ภูกกระดึงได้ก็ดีลืมเรื่องทั้งหมดไปคิดว่าเราพึ่งเกิดไปนั่งที่เย็นเงียบสงบอยู่ตรงนั่นสักพักหากตอนเช้าตรู่ดูดวงตะวันขึ้นฟ้าทำให้จิตขึ้นได้บ้างครับ

 

ความคิดของพี่หมอเป่านี่ก็ดีครับเราไม่ควรเครียดเกินไป

 

เชื่อมั่นใจการทำดีนะคะ

 

น้องพี่ขอร้องล่ะค่ะ อย่าฆ่าตัวตายเลยนะค่ะ ทุกๆคนก็มีปัญหาของตัวเองเป็นโจทย์ให้แก้ไขปัญหาสำหรับชีวิต ถ้าเราผ่านมันไปได้ เราจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์แบบ
ปัญหาทุกปัญหามีทางออกเสมอ...............
การเกิดเป็นมนุษย์เป็นของยากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

 

ขอให้อนทน ฝึกฝนตัวเอง ผ่านอุปสรรคไปให้ได้ ทุกชีวิตมีคุณค่า และเราสามารถสร้างคุณค่าของตัวเองให้ยิ่งๆ ขึ้นไปได้ ลองสำรวจตัวเองก่อน เรามีความชอบ ความถนัดเรื่องไหนเป็นพิเศษ ทำให้มันดีขึ้น หรือนำสิ่งนั้นไปช่วยเหลือคนอื่น ค้นหาเป้าหมายของชีวิตให้เจอ และพยายามทำอย่างที่ได้ตั้งเป้าไว้ เมื่อเราประสบความสำเร็จ ทุกคนก็จะให้ความสนใจชื่นชมคุณ อย่าคิดว่าความสามารถบางอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อย เช่น คุณวาดรูปเก่ง ทำกับข้าวเก่ง สวมนต์คล่อง สิ่งเหล่านี้ หากนำไปช่วยคนอื่น จะได้ประโยชน์มหาศาล เช่น สอนเด็กในสถานสงเคราะห์วาดรูป เขามีความสุข ทำกับข้าวให้พ่อแม่หรือคนรู้จัก ท่านมีความสุข ไปช่วยงานที่วัด หรือ ร่วมจัดกิจกรรมทางศาสนากับบ้านพักคนชรา ไปเป็นอาสาสมัคร
สำคัญคือหาเป้าหมายในชีวิตให้ได้

 

ผมก็กำลังเป็นเหมือนเจ้าของกระทู้ ชีวิตผมกับคุณเหมือนกันมากคับผมแย่กว่าอีกด้วยซ้ำ ไม่มีอะไรโดดเด่นกับเขาหรอกครับ แค่หวังเล็กๆว่าการที่เรากลับตัวกลับใจ จะได้โอกาสจากคนรอบข้างบ้าง จากสิ่งที่มองไม่เห็นบ้าง เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

ผมฟังเรื่องของพี่แล้ว อึ้งครับ พูดไม่ออกเลย ผมสงสารพี่มาก เข้าใจความรู้สึกดี แม้ว่าชีวิตผมจะไม่เคยเจออะไรแบบนี้ก็ตาม พี่เชื่อผมไว้อย่างนะครับ "สิ่งที่เราเจอ คือสิ่งที่เราเคยกระทำมา"เพราะฉะนั้นพี่ต้องรับมันให้ได้ โดยใช้สติเป็นตัวสู้กับมัน มองให้ชัดเจนและยอมรับ มันเป็นบททดสอบว่าเราจะผ่านไปได้หรือไม่ ?จงก้มหน้ารับทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตให้ได้เถอะครับ อย่าได้คิดทำร้ายตัวเองเป็นอันขาด เพราะเท่ากับว่าเราไปเพิ่มกรรมหนักให้ตัวเองอีก ยิ่งกรรมซ้อนกรรมเข้าไปใหญ่ ขอให้เข็มแข็งนะครับ...

 

ลืมตานั่ง กำหนดเห็น เห็นอะไรก็กำหนดไป ห้ามหลับตานั่ง จะวิปลาสได้

นั่งเสร็จ แผ่เมตตาให้ตัวเองก่อน ค่อยแผ่ให้คนอื่น

สวดมนต์วิธีของหลวงพ่อจรัญ ฯ อิติปิโสเท่าอายุ + 1 ไปหาหนังสือสวดมนต์เอาเอง

เอาเทียนแพ ดอกไม้ กราบพ่อแม่ แล้วขอขมาท่าน เอาน้ำล้างเท้าพ่อ+แม่ มาดื่ม มากิน ล้างท้องไส้ให้หมด

ได้ความยังไง พีเอ็มมาบอกเจ๊ด้วย

 

บวชก็เป็นหนทางที่ดีครับ
หรือไม่ก็แก้ทุกข์ให้คนอื่นครับ ยังมีคนแย่กว่าเราอีกครับ
คนที่ฆ่าตัวตายจะฆ่าตัวตายในภพต่อไป 500 ชาติ
เพราะบาปจากการที่ทำให้คนรอบข้างต้องเสียใจ ต้องพลัดพรากครับ
(ผมให้ดูรูป คนที่แย่กว่าคุณ)

 

:'( พิมพ์ไปตั้งนานหายหมดเลย 5555 แต่ไม่เป็นไรเอาใหม่ ^^

ชีวิตในช่วงวัยเด็กสมัย ป.2 ผมก็มีกลุ่มเพื่อนอยู่กลุ่มนึงมีทั้งหมด(รวมผมด้วย) 7 คน ปกติเราก็เล่นเฮฮากันตามประสาเด็กทั่วไป แต่มีอยู่วันนึงผมไม่ทำตามที่หัวหน้ากลุ่มสั่งครับ มันก็เลยสั่งให้เพื่อนในกลุ่มไม่คุยกับผม พร้อมกับแกล้งผมสารพัด สิ่งที่ผมได้ดีที่สุดคือแต่ละคนในกลุ่มผลัดเปลี่ยนกันมาเอาสายกระเป๋าเป้ปลดออกจากที่ล็อคแล้วเอามาฟาดผม ซึ่งกระเป๋าเป้ผมจะคล้องไว้กับเก้าอี้ตัวที่ผมนั่ง ผมเจ็บเพราะตรงที่ล็อคเป็นพลาสติกแข็งมันฟาดโดนตัว โดนหัวบ้าง แต่ผมไม่ตอบโต้อะไรนะครับ กลัวว่าจะไม่มีเพื่อน จนในช่วงเย็นตอนที่ผมกลับบ้านเพิ่มคิดอะไรได้แล้วครับว่า ผมไม่มีพวกมันผมก็อยู่ได้ และถ้าผมจะมีเพื่อน เพื่อนของผมต้องไม่ใช่แบบนี้ วันรุ่งขึ้นผมก็ย้ายโตะเรียนไปนั่งที่อื่นโดยแทบจะไม่ได้คุยอะไรกับเพื่อนกลุ่มนั้นอีกเลย ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ผมยึดตัวเองเสมอ ใครอยากจะคบผมก็คบ ไม่อยากคบก็ไม่ต้องคบ แต่ไม่ใช่ผมจะไปตั้งป้อมกับใครนะครับ ผมก็คุยกันได้ทุกคน แค่ผมพึ่งตัวเองเป็นหลักและหากไม่มีความจำเป็นจริงๆจะไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร ซึ่งเวลาที่ผ่านมาจนกระทั่งวันนี้เพื่อนที่เข้ามาเพราะต้องการผลประโยชน์จากผมมีมากมายนับไม่ถ้วน แต่ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะคนเหล่านี้ที่หวังแต่ผลประโยชน์จากผม ไม่ได้คิดจะช่วยเหลืออะไร การไม่มีอยู่ยังจะดีกว่า ที่สำคัญเพื่อนสำหรับผม ผมไม่ได้ต้องการปริมาณ แต่ผมต้องการคุณภาพ

สำหรับการที่ทำอะไรเพื่อ...ให้ผู้อื่นยอมรับนั้น ถ้าจะมองในแง่ดีก็อาจจะดี แต่ผมอยากจะให้คุณทำเพราะในสิ่งเหล่านั้นคุณมีความสามารถที่จะกระทำได้จริงๆ เพราะการทำเพื่ออะไรซักอย่างมันย่อมมีความคาดหวัง พอไม่ได้อย่างที่หวังก็เป็นทุกข์ ดังนั้นผมอยากจะให้ทำเพราะอยากทำ แล้วการยอมรับจากเพื่อนจะตามมาเอง(ทำในสิ่งที่ถูกต้อง และสมควรนะครับ)

การชกต่อย อันที่จริงคุณก็ผ่านเหตุการณ์ลักษณะนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งทุกๆครั้งผลที่ตามมาคุณรู้ดีว่าเป็นยังไง และคุณพอใจกับผลที่ได้มั้ย ถ้าคุณพอใจคุณก็ชกเค้าไปตามอารมณ์ แต่ถ้าคุณไม่พอใจ คุณก็จะไม่ชกเค้าเพราะคุณมีสติ

การต่อว่าผู้อื่น โดยเฉพาะพระสงฆ์ ผมเองก็เคย แต่ผมจะถามตัวเองทันทีที่มีความคิดแบบนั้นขึ้นมาว่า (ขอพูดหยาบๆ) "มึงดีกว่าคนที่มึงด่าหรือยัง ถ้ามึงยังดีแบบไม่มีที่ติไม่ได้ อย่าไปเสือกด่าใคร" อันนี้แบบบ้านๆนะครับ แต่ถ้าสุภาพขึ้นมาหน่อย ก็ไตร่ตรองให้ดีว่า ที่เราด่าๆเค้าไป เรามีอะไรดีขึ้นมาหรือเปล่า ถ้าไม่มี เราจะไปเสียเวลาด่าคนอื่นอยู่ทำไม ในเมื่อเราจะดีจะชั่ว ไม่ได้อยู่ที่ตัวคนอื่น แต่อยู่ที่ตัวเราเอง เราจึงควรเอาเวลาที่จะไปแสวงหาคำด่าผู้อื่น มาพัฒนาตัวเองให้ดียิ่งๆขึ้นไปยังจะเกิดประโยชน์กว่า

การฆ่าตัวตายนั้นเป็นบาปหนักนะครับ การที่จะได้เกิดเป็นคนนั้นก็ไม่ง่าย แค่พลั้งเผลอเหยียบลงไปในอบายภูมิแล้ว แค่ไม่กี่วันในนรกก็เป็นเวลามากมายบนโลกมนุษย์ การมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป แต่ถ้าในอบายภูมิแล้วสุขแม้แต่วินาทีเดียวก็ยังไม่มี ดังนั้นอย่าคิดที่จะฆ่าตัวตายเลยครับ ซึ่งถ้ามองไปอีกด้านนึง การประกอบบุญกุศลบนโลกมนุษย์เพียงเล็กน้อยก็ให้สุขบนสวรรค์นานกว่าการมีชีวิตของมนุษย์ 1 คนเสียอีก เพราะฉะนั้นคุณอย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งในการดำเนินชีวิต เพราะอารมณ์มันแปรปรวน แล้วชีวิตคุณก็จะแปรปรวนไปตามอารมณ์ อารมณ์ไม่รู้ถูกผิด รู้แค่ว่าอยากที่จะคิดจะทำอย่างนี้อย่างนั้นแค่นั้นเอง ถ้าเปรียบก็เหมือนคนไร้สมอง จึงเป็นที่มาว่ามันเป็นอารมณ์ของความโง่นั่นเอง

คนที่ตาบอด ตั้งแต่เกิดมาจนวันนี้แม้แต่หน้าตาตัวเองเค้ายังไม่เคยเห็น พ่อแม่หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ คนพิการแขนขาขาด จะไปดูหนัง ซื้อของ วิ่งเล่น ออกกำลังกาย หรือแม้กระทั่งจะปกป้องตัวเองหรือหนีจากผู้ที่จะมาทำร้าย คนเหล่านั้นแทบจะทำไม่ได้เลย อาจจะดีขึ้นมาบ้างสำหรับอุปกรณ์ช่วยเหลือ แต่มันก็ไม่สะดวก และมีขีดจำกัดอยู่ดี นี่คือต้นทุนในการดำเนินชีวิตที่คุณได้มีร่างกายที่ครบ 32 อย่างน้อยๆคุณก็มีความสุขมากกว่าพวกคนเหล่านั้น และในทำนองเดียวกันก็ยังมีคนที่ทุกข์มากกว่าคุณอยู่ดี

อย่าใช้อารมณ์เป็นเครื่องตัดสินเพราะมันมักจะผิดพลาดอยู่เสมอ หากคุณฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ก็ให้คุณตั้งใจมาดูซิว่าตอนนี้ลมหายใจคุณเข้านะ หรือออกนะ หรืออาจจะเป็นเอาการภาวนาพุทโธมาร่วมก็ได้ ถ้าชอบคณิตศาสตร์และใช้สติเยอะๆก็นับจำนวนครั้งเลยว่าเข้าออกกี่ครั้ง มันจะช่วยให้คุณจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน และไม่ฟุ้งซ่านครับ

การสวดมนต์ทำสมาธิ ถ้าคุณหวังผลว่าจะสงบ และสุข หากคุณตั้งใจคุณก็จะได้แบบนั้น ไม่ใช่สวดมนต์หรือทำสมาธิไป ก็ไปคิดเรื่องนี้เรื่องนั้นมันก็ไม่สงบครับ แต่คุณสามารถเอาชนะสิ่งเหล่านี้ได้ด้วยวิธีการหลากหลาย อาจจะไปปล่อยให้มันฟุ้งซ่านให้พอแล้วค่อยกลับมาทำใหม่ หรือจิตมันวิ่งไปแล้วก็จับลมหายเข้าออก ถ้ามันวิ่งไปอีก ก็จับลมหายใจอีก อย่าไปยอมแพ้ครับ แต่ทำแค่พอประมาณหากไม่ไหวจริงๆก็ปล่อยให้ความฟุ้งซ่านมันวิ่งพล่านจนมันอ่อนแรงแล้วค่อยมาทำครับ

ยังไงผมก็ขอเอาใจช่วยนะครับ จะคิดทำสิ่งใด ขอให้ใช้สติไตร่ตรองให้ดีว่าถูกหรือผิด และสมควรที่จะกระทำหรือไม่ครับ

 

อยากให้ไปดูที่ สถานีรถไฟหัวลำโพง หลังเที่ยงคืน จะมีพวกเร่ร่อนจรจัดมาอาศัยนอน อยู่เต็มสถานี โดยที่ไม่มีที่จะไปไม่รู้พร้งนี้จะกินอะไร แต่ก็ขอนอนเอาแรงก่อนพรุ้งนี้ค่อยว่ากันพวกเขาเหล่านั้นยังไม่คิดจะฆ่าตัวตายเลย ชีวิตน้องยังดีกว่าพวกเขามากนัก ลองคิดดูเอาเองแล้วกัน

 

ชีวิตต้องสู้

สู้เถอะครับชีวิตนี้พ่อแม่ให้มาลูกผู้ชายต้องสู้ให้ถึงที่สุด ความทุกข์ที่เกินทนจะหลอมคนให้ทนทาน ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

 

ไม่ทราบว่า ท่านจขกท.ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ครับ?

ถึงไม่ฆ่าตัว ก็ต้องตายอยู่ดี ประโยชน์ที่ควรมีหรือได้ก่อนตายนั้น ทำหรือยัง ...พึงขวนขวายในสิ่งที่มีสาระ จะได้ชื่อว่าไม่เสียทีที่เกิดมามีอัตภาพของมนุษย์อันได้โดยแสนยากนะครับ..

 

มนุษย์เราเกิดมานะคะ

เราจะมีที่พึ่ง เป็น พ่อ-แม่

บางคนเฝ้าสวดอ้อนวอนขอเทวดา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ยังไม่ได้ แต่พอเอ่ยปากขอพ่อกับแม่ แค่แป้บเดียว ท่านให้เลย (พ่อแม่เป็นเทวดาของลูก)

แต่ทีนี้..

คุณ ไม่ได้รู้สึกกับพ่อกับแม่ของคุณแบบนั้น คุณไม่มีที่ยึดในจิตใจค่ะ

หลายคนๆที่ไม่มีพ่อแม่ เขามักจะหันเข้าศาสนา หรือลัทธิ เพื่อที่จะได้รู้สึกว่า เราไม่ได้โดดเดี่ยว เรามีที่ยึดในจิตใจ

แต่คุณ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ทั้งชีวิต คุณคิดว่า พ่อกับแม่ของคุณไม่ใช่ที่พักพิงความเหนื่อยล้าของคุณ

และด้วยวัยของคุณ ยังเป็นเด็กมัธยม คุณจึงหันไปให้ความสำคัญกับ "เพื่อน" คุณอาจไม่รู้ตัวนะคะ แต่คุณ แค่ต้องการใครสักคนที่ เข้าใจ ไว้ใจ รักคุณ เป็นที่พึ่งทางจิตใจให้คุณได้

แต่เมื่อเพื่อนๆหนีห่าง พ่อแม่ไม่ค่อยได้ใกล้ชิด คุณก็เกิด เหนื่อย อยู่คนเดียว

คนเราเวลาอยู่คนเดียว จะไม่เหมือนอยู่คนเดียว เพราะเวลาที่อยู่คนเดียว มันจะมี"ความคิดอีกด้าน" แทรกอยู่ตลอดเวลา

ถ้าคนปกติทั่วไป เขาจะไปไหนมาไหนกับคนอื่นๆ เขาจะเอาเวลาไปคิดเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเที่ยว กิจกรรม และสิ่งที่ต้องทำในแต่ละวัน

แต่คุณ อยู่คนเดียว คุณจึงมีเสียงจากข้างใน ที่เป็นตัวตนอีกตัวตนหนึ่ง(คนเราไม่ได้มีแค่ 2 ตัวตน เราแสดงตัวตนด้านหนึ่งให้คนรอบๆตัวได้มองเห็น แต่จริงๆแล้ว ภายในจิตใจลึกๆ มนุษย์ทุกคน มีตัวตนอยู่ หลาย ตัวตน ที่เป็นทั้ง ด้านดี และไม่ดี อัจฉริยะ โง่ ฯลฯ)

เมื่อคุณ ใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากเกิดไป มันจึงมีตัวตนด้านหนึ่ง ที่สะท้อนความรู้สึกนึกคิดของคุณ ณ ปัจจุบันนี้ คอยพูดจาสวนอยู่กับคุณ คอยโต้ตอบคุณ อยู่ตลอดเวลา (ถ้าเลวร้ายหน่อย คุณจะเริ่มแสดงตัวตนร้ายๆนี้ออกมาให้คนเห็น แต่ถ้าคุณยังไม่ถึงจุดนั้น คุณจะยังเก็บมันไว้ ด้วยจิตสำนึกและอะไรหลายๆอย่าง มันจึงยังไม่ได้ถูกนำออกมาแสดงให้คนอื่นๆเห็น)

เมื่อเป็นเช่นนี้..

คุณรู้สาเหตุที่แท้จริง ว่าทำไมคุณถึง มี 2 ตัวตนคอยพูดอยู่ในหัวของคุณตลอดเวลา

คุณต้องไล่ไปทีละ step

step แรกคือ มันเป็นเพราะ คุณมักจะอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเองมากเกินไป
step สองคือ คุณจะต้องเริ่ม มีสังคม

คุณอาจคิดว่า ใครๆก็เข้ากับคุณไม่ได้ ใครๆก็ห่างเหิน แฟนก็บอกเลิกโดยไม่มีสาเหตุ แต่ดิฉันจะบอกให้ว่า ไม่ว่าคุณจะเป็นคนดี ไม่ดี เป็นแย่ หรือลึกลับสักแค่ไหน คุณก็ยังสามารถที่จะหาเพื่อนแท้ได้ค่ะ อันนี้พูดจริงๆ เพราะคนแบบคุณ มีเยอะ คนที่ต้องอยู่คนเดียวแบบจำใจ ไม่ได้อยากอยู่ แต่ก็เข้ากับคนไม่ได้

เวลามีปัญหา ลองหาสาเหตุของมัน เอาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่คนเกิดจนปัจจุบัน แล้วแก้ไขไปทีละเปลาะ แล้วคุณจะได้ชีวิตที่สมบูรณ์กลับคืนมาค่ะ ^-^

ขอให้โชคดีค่ะ ^^

 

เท่ีาที่อ่านมา..ก็พอจะทราบว่าคุณเครียด..อยู่สามเรื่อง..
คือ....การงาน.และ.ความรัก......จึงเป็นผลกระทบให้เกิดความเครียดเรื่องการเงินด้วย

เรื่องความรักไม่ต้องไปเครียด..ขอรับ..
เพราะจากการสำรวจ...ทั่วโลก...ผู้หญิงส่วนใหญ่..เขาจะชอบผู้ชายอยู่ ๓ ประการคือ

๑.อาชีพ
๒.รูปร่างหน้าตา
๓.จำนวนเงินในบัตรเครดิต

ถ้าหากผู้ใดไม่มีคุณสมบัติสองข้อ..ให้มีข้อสาม..ข้อเดียวก็เพียงพอแล้ว...

ถ้าหากจะคิดฆ่าตัวตาย..ก็ลองท่องถ้อยคำต่อไปนี้..ก่อนลงมือฆ่าตัวเอง....

พ่อแม่..หวังพึ่งพาเจ้า
ครูเล่าหวังเจ้า..สร้า่งชื่อ
ชาติ...หวัง...กำลังฝีมือ
เจ้าคือ..ความหวัง..ทั้งมวล

 

คิดอยากไปจากโลกนี้จังครับ

ผมเคยแต่งงานมาแล้วมีลูกสาวหนึ่งคนอยู่กับแม่แฟนแล้วผมไปราชการที่ไปรบกับประเทศเพื่อนบ้านมากัมพูชาไปตั้งแต่เดือนกุมพาแล้วครับ พอพักกลับมาบ้านผมก้อเริ่มระหองระแหงกับแฟนเรื่อยมา จนแฟนผมเริ่มมีคนในที่ทำงานมาเกาะแกะด้วยจนผมได้รู้ข่าวว่าเขามีความสัมพันกันจนเรากลายเป็นการหย่าร้างกันเขาจากผมไปยิ่งรู้ว่าที่เขาย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่เขาคนที่ทำงานเดียวกัน พอผมกลับมาบ้านทีไรผมก้อเริ่มรู้ศึกเศร้าทุกครั้ง ยิ่งเวลาไปหาลูกสาวทีไรผมต้องนั่งร้องให้ทุกครั้งโดยที่ไม่มีไครรู้ มันรู้ศึกแย่มากเมื่อรู้เรื่องของเขายิ่งไปอยู่ด้วยกันแล้ว กลับมาพักสิบวันไม่มีวันไหนเลยที่ผมต้องนึกถึงเรื่องเก่าๆๆที่เคยทำร่วมกันมา นอนไม่หลับพอนอนแล้วก้อต้องนอนน้ำตาไหลเสร้าอยู่ตลอดยิ่งพยายามลืมเท่าไหร่ก้อลืมไม่ได้เสียที ผมอยากบอกเขาว่าลืมเขาไม่ได้เลยจริง ทุกครั้งที่เห็นภาพลูกในโทรศัพผมต้องเศร้าแล้วน้ำตาไหลทุกครั้ง ทำไมชีวิตผมต้องเป็นอย่างงี้ ครอบครัวแตกแยก พังไม่มีชิ้นดี อยากฆ่าตัวตายเหลือเกิน เมื่อก่อนผมก้อเคยฆ่าตัวตายมาแล้วครั้งนึง เรื่องแฟนผมนี่แหละเพราะผมไม่ยอมแยกแยะเรื่องครอบครัวกับเรื่องพ่อแม่พี่น้องเอามาเกี่ยวข้องกับครอบครัวผมผมยอมรับผิดครั้งนั้น จนเลิกกันไปครั้งนึง ผมตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตายมาแล้วครั้งนึง ต้องนอนโรงพยาบาลหลายอาทิตย์ให้อาหารทางสายยาง ทำทุกอย่างทางสายยาง โดนสายยางแทงคอจนเลีอดออกเป็นลิ่มๆๆๆทอระมานมาก กะว่าจะไม่มีวันนี้อีกแล้วที่จะคิดฆ่าตัวตายอีก จนมาเจออีกครั้ง เสียใจและเศร้าสุด จนไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ยิ่งพิมก้อยิ่งเห็นหน้าลูกสาวเข้ามาไม่รู้จะทำไงดี จะเอาไงดี อยากตายก้ออยากตาย ช่วยผมด้วย หาทางออกให้ผมที

 

อย่าฆ่าตัวตายเป็นอันขาดนะค่ะ บาปมากมาย ต้องกลับมาฆ่าตัวตายอีกไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ เหมือนคุณกำลังสับสนในชีวิต เอาทุกอย่างมารวมกันหมด มันก็เลยเละ ก็เลยแยกแยะไรไม่ออก รองแก้ปัญหาทีละข้อสิค่ะ จบเรื่องนึงก็ค่อยแก้เรื่องต่อไปถ้าผสมปนเปกันเราก็จะเครียด อย่าฆ่าตัวตายเลยหาครูบาอาจารย์ไปบวชไปปฎิบัติให้สมกับที่มีโอกาสเกิดมาเป็นลูกผู้ชายดีกว่าค่ะ เอาใจช่วยให้คุณผ่านช่วงนี้ไปได้ค่ะ

 

คุณหมิง ลองถามสิว่า เขาต้องการอะไร

1.ตกลงไป นรกภูมิ ด้วยกัน ทั้งคู่
2.บำเพ็ญเพียร เพื่อรอการอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

เพราะ แชร์ร่างด้วยกัน ก็ต้องเลือกเอาสักอย่างนะ อาหมิง

 

อย่า ไม่สิ ห้าม ห้าม ห้าม ฆ่าตัวตายเป็นอันขาด เพราะมันยังไม่ถึงฆาต คุณจะไม่ได้ไปไหนเลย นอกจาก เดินวนไป วนมา ที่ ที่ตัวเองตาย และก็ไม่มีอะไรให้กินด้วย หิวก็ หิว แต่ไม่ตาย ทรมานมากนะ

สู้ๆ นะครับ ยังไงซะคุณก็ต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ความทุกข์ที่เกิดมันก็ต้องมีวันผ่านพ้นไปได้ ความทุกข์มันไม่คงอยู่ตลอดไปหรอก ทุกอย่างเป็นอนัตตา แม้ความทุกข์ก็เป็นด้วย