มรสุมของผม ที่ผมจะต้องผ่านไปให้ได้ ผมขอกำลังใจครับ

เรื่องมีอยู่ว่า ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือ

ปี1 ผมคิดว่าผมเรียนสบายมีเพื่อนเยอะ ตอนนั้นผมมีเพื่อนเยอะครับ
ปี2 พอเลือกวิชาเอกได้ เพื่อนที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันก็แยกกันไป
มีผมคนเดียวนี่แหละครับ ที่ต้องแยกไปเรียนสาขาที่ผมคิดว่าทำได้
คิดว่าจะสบาย ดันไปเจอแต่เพื่อนกินทั้งนั้นเลยครับ
กับผู้หญิงปากจัดคนนึง ที่ชอบมาสายกว่าชาวบ้าน
คอยขัดขา ใส่ร้ายผมตลอด บ้างก็ว่า "มาเรียนด้วยเหรอ" "ทำไรเป็นกับเค้าบ้าง" ยิ่งตอนผมจะออกจากห้องนะ ตะโกนดังลั่นเลย "กลับแล้วหรา" ต่อหน้าอาจารย์เลยนะครับ ตอนนั้นแหละครับ ที่ผมเสียความรู้สึกต่อเพื่อนแบบนี้มากเลย ผมก็งง ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรให้2คนนั้นไม่พอใจเลย

ปี3 ปีนี้แหละ เหมือนนรกทั้งเป็น วิชาเริ่มหนัก เพื่อนก็เริ่มจะมองผมแบบหมั่นไส้
มาร2คน มันก็ยิ่งกวนผมมากขึ้น ผมยอมรับเลยว่า ผมเป็นคนช้า ส่งงานช้า แต่ผมไม่เคยทำเรื่องเสียๆหายๆมานะครับ แต่ยังดีกว่าคนอื่น ที่ชอบไปกินเหล้ากันซะอีก
ยิ่งเรียนไป ยิ่งรู้เลย มันไม่ใช่ตัวผมเลย แย่ไปกว่านั้น งานนิพนธ์ก็เริ่มมาอีก
ยิ่งปวดหัวกันไปใหญ่ แย่กว่านั้น โดนอาจารย์ด่าซะเป็นชุดเลย

ผมยอมรับเลยครับว่า ผมโดดเรียนหลายครั้งแล้ว เพราะผมไม่อยากจะโดนถากถาง เยาะเย้ย ไรงี้ครับ รู้ว่าผิดไหม ผิดครับ ยอมรับเลย

ผมคิดจะลาออกหลายครั้ง แต่ทำไม่ได้ครับ เพราะผมออกเรือมาอยู่ปี3แล้ว ปีหน้าก็จะฝึกงานไรอีก กลุ้มใจครับ

ผมต้องการที่ปรึกษาและกำลังใจครับ เพื่อให้ผมกลับมาตั้งหลักอีกครั้ง

 

คุณต้องฝึกแผ่เมตตาให้ตัวเองและบุคคลที่คอยเบียดเบียนคุณ...ถึงจะผ่านวิกฤตนี้ได้ การแนะนำการปลอบโยนเพียงแค่ให้คุณคลายอารมณ์ทุกข์ที่ยึดไว้ลงเล็กน้อยเท่านั้น...พอผ่านไปสักระยะก็กลับมาเป็นเช่นเดิม ถ้าสนใจวิธีการแก้ไข PM เข้ามานะครับ ไม่ต้องกังวลว่าจะหลอกลวงเพียงแต่คุณจะทำจริงหรือเปล่า วิธีการไม่ยากไม่ง่าย...แต่ต้องทำต่อเนื่องครับ

 

คุณสนใจความคิดของคนอื่นมากเกินไป เรื่องของตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด
แล้วอย่าไปสนใจความคิดอะไรของคนอื่นเลยครับ ตัดขาดไปเลยยิ่งดี เรามี
หน้าที่ทำอะไรก็ทำให้ดีอย่าให้ใครเขาว่าได้ ถ้าทำดีที่สุดแล้วเขายังว่าเราได้
ก็พิจารณาดูว่าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ถ้าไม่จริงทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น
อย่าไปเป็นของเล่นให้เขา เขากดปุ่มเราก็โกรธ ถ้าไม่รู้จะอยู่ร่วมกับคนอื่นยัง
ไงก็ใช้สังคหวัตถุ 4 ให้มาก ดูว่าเราได้เอื้อเฟื้อแบ่งปันเขาไหม ดูว่าเราพูดจา
ไพเราะ จริงใจไหม ดูว่าเราช่วยเหลือทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับผู้อื่นไหม ดู
ว่าเราดีเสมอต้นเสมอปลายไหม

 

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย คือชีวิตที่มีความสุขที่สุด
และเพื่อนในวัยนี้ มีแต่จะช่วยเพื่อน เราจะดูแลเพื่อนของเราทุกๆคน
นอกจากนี้ ยังมีรุ่นพี่ที่พร้อมจะให้คำแนะนำและช่วยเหลือ มีอาจารย์ที่ปรึกษา...
นอกจากนี้ แม้ยาม...แม้แม่บ้านในหอพัก แม่บ้านในอาคารเรียน แม่ค้า ...

สมัยพี่ติงเรียน พี่ติงสนิทไปหมด...
ขอให้น้องเริ่มต้นตั้งแต่วันนี้
ยิ้มให้กับตนเอง ยิ้มให้กับทุกๆคนที่เราพบเขา
ทักทาย ชื่นชมยินดี
เช่น "สวัสดีครับ(แม่ค้า) วันนี้เสื้อสวยจังเลยครับ"
"สวัสดีครับอาจารย์ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ"
"สวัสดีครับ(เพื่อน) พอดีผมกลับบ้าน มีขนมมาฝากครับ"
หาวิธีทักทาย พูดคุย อาสาช่วยงาน และพูดถึงทุกๆคนในด้านที่ดีนะคะ
ใหม่ๆ อาจยังไม่ชิน ค่อยๆทำไปนะคะ

 

เรื่องการเรียน คิดว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่
หากน้องแก้ไขที่ตนเองได้ เรื่องเรียนคร้านที่เพื่อนๆจะรุมช่วยเหลือ
หลักสูตรที่มหาวิทยาลัยจัดทำขึ้นมา
ถ้าเข้าเรียน ตั้งใจเรียน ทำงานส่ง อ่านหนังสือสอบ จบแน่นอน
มีปัญหาก็หมั่นไปหาอาจารย์ ท่านยินดีให้ความช่วยเหลือลูกศิษย์ที่ขยันหมั่นเพียรเสมอค่ะ
ขอให้น้องเอาชนะตนเองให้ได้นะคะ

 

เรียนเกี่ยวกับไร พาณิชย์นาวีเหรอ หัดไปปรับบุคลิกใหม่ ให้ดูเท่ห์ๆ แมนๆ เดินตัวตรงยืดอกหน่อย แล้วเข้าประชิด สาวปากจัดสองคนนั้นเลย (จีบเลย) ทีเล่น ทีจริง ครับ ผู้หญิงจะต่างกับผู้ชาย พอเราทำหน้าด้าน หน้าทน เข้าหา ผู้หญิงจะเกรงๆเราครับ และยิ่งผู้ชายมักกล้าจีบผู้หญิงคนที่ตัวเองไม่ค่อยได้คิดอะไรด้วย ความเขินมันจะไม่มี เวลาเธอแซวคุณ ก็บอกเลย "นี่ไม่ใช่เพราะรักนะ ไม่งั้นโกรธไปแล้ว" แล้วพยายามเข้าหา อยู่ใกล้ให้มากที่สุด แค่นี้แหละ ถ้ามีโอกาส จัดการได้ก็จัดไป อย่าได้แคร์

 

บางคนเขาแค่อยากล้อเล่นอาจจะไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่เราอาจจะแปลความหมายไปอีกแบบ
ลองคิดดีๆ กับเพื่อนๆ ดูนะ แล้วเขาจะเปลี่ยนไป
เปลี่ยนที่ใจเราก่อน อย่าจริงจังเกินไป

 

มี 2 คนที่ชัง แต่มี 8 คนแล้วที่เป็นกำลังใจ..ให้สู้ต่อไป

คนที่เราต้องแคร์ความรู้สึก คือพ่อแม่เราต่างหาก
หลวงลุงเขียนไม่เก่งแต่ค้นหามาฝากเป็นกำลังใจ






​

 

ขอเป็นกำลังใจ......ให้ถึงจุดหมายของตนเอง
ใจของเรานั่นแหละ สำคัญ สู้ๆๆๆๆ

 

เอาปริญญามาให้คุณพ่อกับคุณแม่ ให้ภูมิใจว่า ลูกของท่านได้เรียนรู้

และพร้อมจะดูแลท่านในยามแก่ชรา โดยที่ท่านหมดห่วง และเชื่อมั่นในตัวคุณครับ

 

โอ้ ขอบคุณทุกกำลังใจ จากใจเลยครับ

ช่วงนี้ผมเริ่มแผ่เมตตาตนเองครับ

จากที่เคยหนักหัว ก็เริ่มเบาลงแล้ว

 

คนรอบตัวคุณที่คุณเล่ามามันก็แค่เด็กกะโหลกกะลาเท่านั้นแหละ

ทำไมผมถึงบอกอย่างนี้ นั่นเพราะเมื่อก่อนผมก็กะโหลกกะลาเหมือนกัน

 

คุณเชื่อเรื่องกรรมไหมครับ???

ผมเคยเจอนะ พวกที่แบบติ๋มๆไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย แต่มักกลายเป็นจุดสนใจของคนที่ชอบพ่นลมร้ายใส่ ยิ่งผมลองสำรวจคนเหล่านั้นแล้วไม่พบว่าจะมีนิสัยอย่างนั้น แต่ทำไมถึงกลายเป็นคนที่ต้องถูกคนอื่นกลั่นแกล้งเสียเรื่อยไป

คุณคิดถูกแล้ว ที่ต้องการกำไรสำหรับการเริ่มต้นใหม่ การประสบความสำเร็จในการรับปริญญาถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่เวลาที่เราออกไปทำงานจริง ความรู้ที่เราได้จากมหาลัยมันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ ผมยังสงสัยเลยว่าทำไมวันสุดท้ายของมหาลัยถึงเรียกว่าวันสำเร็จหรือจบการศึักษา นั่นเป็นเพราะเราบรรลุจุดสูงสุดแล้ว หรือว่าเราไม่จำเป็นต้องเรียนอะไรอีก เขาเลยเรียกกันแบบนั้น

ความจริงก็คือ เราเรียนตลอดชีวิต สิ่งที่เราเรียนไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ในหรือนอกตำราอย่างเดียว แต่การที่คุณกำลังเจอบททดสอบแบบนี้ คุณมั่นใจได้อย่างไร ว่ามันไม่ได้เป็นการเรียนรู้ชนิดหนึ่ง เป็นการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่ เพราะนี่คือการทำความเข้าใจหลักโลกธรรม 8 (ลองค้นหาใน Google สิครับว่าหมายความว่าอะไร)

เรื่องหินๆมีไว้ให้คนเราเข้มแข็งขึ้น ใครเจอไม้อ่อนมาทั้งชีวิตก็เหมือนต้นไม้ที่ไม่เคยต้องฝน ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณเจ้าของกระทู้ต้องถามตัวเองอีกครั้งหนึ่งครับ คุณเป็นต้นไม้ที่จะโดนหินปลิวมาซัดแล้วสร้างแก่นที่แข็งกว่าเดิมขึ้นมา หรืออยากเป็นต้นไม่ที่ไม่ต้องลมต้องฝน

 

พี่เคยผ่านมาแล้ว

มันก็เครียดถ้าน้องเจออะไรที่รู้สึกว่าหนัก แต่เชื่อเถอะว่ามันผ่านไปได้ อย่าไปกดดันตัวเองให้มาก ตอนนี้พี่ก็เครียดกับการเรียนเหมือนกัน เชื่อเถอะว่า ป.ตรีมันจิ๊บๆ